Ik ben eigenlijk heel erg benieuwd naar jullie mening. Iemand in mijn omgeving heeft dus een kind en ze heeft ook ms. Nu had ik het gisteren met mijn vriendinnen daarover en zij vinden dat die persoon ik zal haar maar even Anne noemen beter geen kind had kunnen krijgen omdat ze later in een rolstoel kan komen. Ik was laaiend en zei dat Anne dat samen met haar man heeft beslist en dat het hun geen bal aangaat. Oke,zeiden zij maar ik heb zelf wel een mening. Een van mijn vriendinnen zei dat iemand met ms zeker in een rolstoel komt en dat er dan heel veel geregeld moet worden voor het kind wb verzorging. Mijn vragen,komt iemand met ms altijd in een rolstoel en vinden jullie dat iemand met ms goed voor een kind kan zorgen? Ik heb zoiets van een kind heeft nog altijd twee ouders!!! Maartoen zeidenzij dus dat de intentie om aan kinderen te beginnen met het idee dat iemand anders er later misschien voor moet zorgen niet goed is. Want een kind heeft een moeder nodig en iemand die ziek iskan niet goed voor kind zorgen. Ik benhet daar volkomen niet mee eens:x
jeetje wat een onzin zeg, lekker vooroordelend van die mensen... mijn schoonzus heeft MS en ze heeft medicatie en vaak pijn en moe maar ze gaat altijd door, heb echt veel respect voor haar ook als ik zie hoe sterk ze is en nooit klaagt en er altijd voor een ander klaar staat... zij heeft 2 kids maar echt niet voor het idee dat er dan later iemand is die voor haar zorgt... ze had een kinderwens zoals veel vrouwen
Je hebt MS in zó veel gradaties! Iemand met een progressieve vorm komt vrijwel zeker in de rolstoel, maar iemand met een mildere vorm hoeft dat niet altijd. Een kennis van mij heeft rond haar 40e pas de uitslag gekregen dat ze MS heeft, als zij kinderen had gehad, hadden die daar nu ook mee te maken gekregen. Als je het jong weet, kun je het afwegen, maar als je het ná de kinderen pas te weten komt, natuurlijk niet. Ik vind het ook raar gezegd, dat iemand dan geen kinderen had moeten krijgen. Een kind wordt niet alleen gelukkig als mama kan mee sporten/voetballen/rennen, maar heeft veel meer aan een liefdevolle en warme opvoeding!
Mijn moeder heeft MS en is al jaren stabiel... Ze zit gelukkig nog niet in een rolstoel en kan zichzelf heel goed redden! Dit gaat zeker al 15 jaar zo! En ook al zat ze wel in een rolstoel weet ik zeker dat ze alsnog een super moeder geweest was. Vind het maar een rare opmerking van je vriendinnen...
Ik vind dat wel heel erg kort door de bocht. Je kan ook kinderen hebben en dan ziek worden of in het ergste geval dood gaan. Ik denk dat iemand met een ziekte als MS heel goed zelf kan inschatten of het wel of niet verstandig is om aan kinderen te beginnen. Daarbij zijn er ook kinderen met gezonde ouders die misschien niet alles krijgen (qua verzorging en liefde) wat nodig is. Ik vind dus dat ook iemand met MS kinderen kan en mag hebben.
Ms is er in veel vormen. Een tante van mijn moeder heeft het al meer dan 40 jaar en is altijd stabiel gebleven met medicijnen. Ik vind het een rare opmerking. Als je een auto ongeluk krijgt en raakt verlamd zit je ook in een rolstoel. Moet je dan maar niet aan kinderen beginnen omdat je ooit in een rolstoel kan komen?
Vreemde beredenatie. Zulke opmerkingen zijn op het forum helaas ook regelmatig voorbijgekomen, want 'als je een kind kan hebben kan je ook wel werken' en dat soort onzin. Mensen moeten zich gewoon niet zo met een ander bemoeien.
En al zou ze in een rolstoel komen... er zijn zoveel ouders die in een rolstoel zitten. Ook daar is van alles op te verzinnen.
ppfoee typisch geval van vooroordelen dat waar ik echt een hekel aan heb , ik zelf heb een spierziekte een zusje van ms... De kans bestaat dat ik in een rolstoel terecht kom, ik ga langzaam achter uit soms maar kan ook jaren stabiel staan. Momenteel zit ik nog niet in een rolstoel en heb 2 kinderen, ook in een rolstoel kan ik echt wel voor de kinderen zorgen, daarbij kan het zijn dat de ms/ spierziekte pas later verergerd of zelfs gewoon stabiel blijft. tegen die tijd ijn de kinderen misschien wel 14 15 jaar of ouder.. dan zijn de kinderen natuurlijk al behoorlijk zelfstandig..daarnaast is er ook meestal een partner bij.. Dus ja hoor mensen met Ms danwel een spierziekte kunnen prima voor kinderen zorgen
Ik vind dat jouw vriendinnen maar geen kinderen moeten krijgen. Domheid is net zo'n olievlek die zich verspreid Iets wat je een kind al he-le-maaaaaaaal niet aan kunt doen. (dit bericht is cynisch bedoelt; derhalve niet/gedeeltelijk waar)
Ik ben het hier dus ook mee eens. Vooral dat je kinderen kunt hebben en dan ziek kunt worden. Het lijkt wel alsof zij dat dus niet snappen. Ze zeggen dat een kind twee ouders nodig heeft en dan het kind later voor de moeder moet zorgen maar ik heb dus zoiets: wie zegt dat?? En ik denk dus vooral dat alleen zieke mensen zoiets snappen. Hoe het dus zit, ik ben zelf chronisch ziek en mij word een kind ook afgeraden. Word er soms zo moe van he!
hahaha nou ze hebben al kinderen ik ga niet zeggen helaas want ik gun ieder zijn geluk. Alleen ik vind se dus echt kortzichtig en oppervlakkig wat dit betrreft.
wat een ontzettende onzin. En wat kunnen mensen toch altijd hard zijn. Kort na de geboorte van mijn zoon heb ik een hersenbeschadiging opgelopen waar ik elke dag hinder van heb. Links verlammingsverschijnselen, complete uitval (echt helemaal weg zijn) Moet ik mijn kind dan ook maar weg doen. Het leven geeft geen garanties. Een persoon kan de ene dag kern gezond zijn en de andere dag iets krijgen. Laten we dan uit voorzorg allemaal maar kinderloos blijven.
Wat een vreselijke onzin! Ik zit zelf nu al in een rolstoel en ben bezig met zwanger worden. Mag t dan ook niet? Ik ken genoeg ouders die een handicap hebben en sommige daarvan zitten ook in een (elektrische) rolstoel. En ik kan je vertellen dat t geweldige ouders zijn! Ik ken onder andere een stel dat beide een handicap hebben. En hoewel het lastig te vergelijken is, denk ik dat ze meer beperkingen hebben dan mijzelf. En ik heb een gezonde partner. Maar ze zorgen zelfstandig voor hun kleine en zijn ontzettend liefdevolle ouders. Mensen met een beperking vinden vaak vanzelf manieren om dingen wel te kunnen. Mensen die met 1 hand een luier kunnen verschonen bijvoorbeeld. Ook zorgen ze vaak zelf voor speciaal meubilair en passen ze alles aan. Geloof me, een baby is nóg duurder als je zelf gehandicapt bent. Daarbij proberen de meeste gehandicapten heel bewust zwanger te worden. Ze hebben er vaak al erg lang over na gedacht. Voordelen/nadelen afgewogen én bedacht hoe en of ze de verzorging zelf kunnen doen. Eventueel schakelen we hulp in etc. Sommigen gaan ook door IVF met embryo selectie om te zorgen dat de kleine niet ziek word. Kortom, vaak is het een heel bewuste keuze. Waarschijnlijk denken wij beter over alles omtrend een kindje krijgen dan de gemiddelde nederlander.
Jeetje ik ben gezond maar kan vandaag nog doodgaan als me iets overkomt, dan heeft mijn dochter ook alleen nog maar een papa. Iedereen gaat dood, had ik dan niet aan kinderen moeten beginnen? Dan zou het er wel karig uitzien over 100 jaar op de wereld Beetje kort door de bocht van je vriendinnen inderdaad om zo iets te zeggen. Misschien krijg ik ook nog wel MS, weet ik niet... heb het risico maar genomen....
Mijn schoonvader had een zeer progresieve vorm van MS. Mijn man en zijn broertje waren al geboren toen hij de diagnose kreeg. Mijn schoonouders hebben hierna wel besloten om het bij 2 kinderen te laten, omdat de toekomst zo onzeker was. Mijn man heeft eigenlijk alleen maar goede herinneringen aan zijn vader, ondanks dat hij zo ziek was. Hij kon zich geen betere jeugd wensen, er was altijd iemand thuis. Verder is mijn man erg zelfstandig geworden. Hij is nooit te beroerd om te helpen en het huishouden te doen, dat heeft hij van jongs af aan mee gekregen. Uiteindelijk is mijn schoonvader overleden toen mijn man 26 was, hij is ruim 20 jaar ziek geweest. Dit is uiteraard een hele moeilijke tijd geweest. Ze hadden zo'n sterke band en mn schoonvader is tot het einde aan toe thuis geweest met thuiszorg. Maar niemand had het anders gewild. Zekerheid heb je nooit in het leven, en ik denk dat je prima kinderen kunt krijgen als je MS hebt. Het schijnt ook dat de progresieve vorm meer bij mannen voorkomt als bij vrouwen, maar dat weet ik niet zeker.
Mijn moeder heeft MS. Toen ik 9 was gingen mn ouders scheiden en gingen we naar mn vader omdat mn moeder vond dat ze niet goed genoeg voor ons konden zorgen. Ja ik heb best een moeder gemist in mn jeugd, vader ook trouwens (alcohol). Maar dat lag meer aan hun zelf als de ziekte denk ik, je kan op heel verschillende manieren omgaan met dat je ziek bent. Van je kind houden kan net zo goed vanuit een rolstoel. Ja het doet best zeer te zien dat je moeder steeds minder kan en in mijn geval ook dement werd. Maar garanties heb je niet in het leven, behalve dat je ooit dood gaat. Dat ik wat gemist heb of dat het moeilijk is maakt niet dat ik er dan maar liever niet geweest was!! T gaat wel slecht met mn moeder nu, hoop heel erg dat ze nog mee mag maken dat haar eerste kleinkind geboren gaat worden en dat ze zich in enige mate bewust van kan zijn!
Ik heb MS en wij hebben heel bewust de keuze gemaakt om gehoor te geven aan onze kinderwens en die is uitgekomen. Wij hebben hierover veel gepraat met familie/vrienden (vangnet), de neuroloog, de gynaecoloog, de revalidatiearts en fysiotherapeut en tenslotte de keuze gemaakt om ervoor te gaan. Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik het moederschap mag ervaren. Ik heb perioden gehad dat ik slecht liep (hulpmiddelen daarbij nodig had) en ik gebruikte (toch vrij heftige) medicijnen. Het is nu heel rustig en gebruik nu een paar jaar geen medicijnen. Ik ken mijn beperkingen op dit moment, ik weet waar ik om hulp kan vragen indien nodig en al zou ik in een rolstoel komen (wat helemaal niet hoeft te gebeuren!!!) dan maakt mij dat nog geen slechte moeder. Tijdens de zwangerschap is hier zelfs een ergotherapeut in huis geweest om te kijken wat er mogelijk zou zijn als ik snel na de bevalling een opstoot zou krijgen (wat gelukkig niet is gebeurd, ondanks de verhoogde kans erop). Ik ken veel mensen met ms en kinderen, ook mensen met ms die wel in een rolstoel zitten of andere beperkingen hebben mbt bewegen, allemaal hebben zij daarin hun weg gevonden. Ik ken ook mensen met ms die bewust ervoor hebben gekozen om geen kinderen te krijgen en die daar ook enorm veel verdriet over hebben of hebben gehad. Iemand kan dat over het algemeen zelf heel goed inschatten. Ieder MenS is anders, bij iedereen verloopt ms anders. Er zijn mensen die al snel achteruit gaan of door schade aan het zenuwstelsel in een rolstoel komen, er zijn ook mensen die weer herstellen na een opstoot (geheel of gedeeltelijk). Er zijn ook mensen met ms die fulltime werken naast hun gezin (met of zonder hulpmiddelen). Hebben die vriendinnen al eens gepraat met 'Anne' hierover? Gevraagd of het moeilijk was om deze keuze te maken? Ik stelde dat wel op prijs, want ik heb ook mijn momenten gehad, vooral tijdens de zwangerschap, dat ik angstig was om hoe het zal gaan met een kind, hoe mijn lichaam het zou reageren en ik het gevoel had dat de ms constant 'op de loer lag' wat mij beangstigde. Als zij niet zelf met haar hebben gesproken dan begrijp ik niet waar zij hun mening op gebaseerd hebben. Weten zij wel wat ms is en kennen zij de vele gezichten? Onze dochter geeft mij elke dag weer kracht, we zijn dolgelukkig dat we het ouderschap mogen ervaren. Ja er is een kans dat ik een terugval krijg, het kan ook zijn dat ik stabiel blijf. Ik kan ook de weg oversteken en aangereden worden en daardoor in een rolstoel belanden (en die kans is niet groot, maar ook dat kan gebeuren). Mijn mening is wel duidelijk denk ik .
Wat een onzin van die vriendinnen! Dus als ik 3 kinderen heb, die perfect opvoed, maar morgen gepakt wordt door een auto en voor de rest van mijn leven in een rolstoel beland, dan heb ik ineens geen recht meer op kinderen? Hallo kroket! Een collega heeft een milde vorm van MS. Haar kinderen zijn intussen 21 en 18 en perfect normaal opgevoed. Mijn collega weet dat ze altijd een terugval kan krijgen, maar let op wat en hoeveel ze doet en kan het dus (momenteel) perfect onder controle houden. Zelf heb ik autisme en nog een boel andere medische troubles en hier ook al vaak de vraag gekregen uit mijn omgeving van "zou je wel over kinderen denken?". Eén iemand suggereerde mij zelfs ooit letterlijk "of ik niet ineens een sterilisatie kon ondergaan, want met mijn troubles zou een kind opvoeden toch niet kunnen" ... Hallo, mag ik daar zelf nog over oordelen??? Ja, als ik ooit zwanger raak moet ik opgevolgd worden door 3 verschillende diensten in 't ziekenhuis. En krijg ik waarschijnlijk nadien begeleiding qua opvoeding. En ik ben er nog niet uit of ik het zelf wel zie zitten (ik wil kinderen, maar kan ik het ook wel aan, wetende dat er grote kans is dat ze mijn handicap en beperkingen erven en met mijn autisme). Maar daar wil ik dus echt wel zelf over beslissen samen met mijn man!