Nu ik zelf echt niet meer weet wat ik moet doen hoop ik dat iemand mij hier advies kan geven. ik ben bijna 14 weken zwanger en dit is geen geplande zwangerschap de vader en ik kende elkaar nog geen drie maanden toen ik zwanger bleek te zijn. Aangezien ik 26 ben een vaste baan heb en een koophuis was ik eigenlijk al snel tot de conclusie gekomen dat ik dit kindje wilde. De vader en ik hebben hier samen goed over gepraat en ook hij vondt dat we er samen voor moesten gaan. Sindsdien is er erg veel gebeurd we hebben erge ruzies gehad en hij heeft vreselijke dingen over mij en ons ongeboren kindje gezegd. Dit is niet 1 keer gebeurd maar een aantal keer. Elke keer dacht ik ik maak het wel weer goed want dat is beste voor de baby. Nu is hij echter zo ver gegaan dat ik een relatie niet meer zie zitten ik heb dat aan hem vertelden hij zegt nu dat als wij geen rrelatie hebben hij het kind ook niet wilt erkennen en zien. Ten eerste vind ik het vreselijk dat mijn kind zonder vader zou moeten opgroeien en daarnaast ben ik ook van mening dat hij zijn verantwoordelijk moet nemen zowel qua alimentatie als omgang. Nu denk ik dus dat ik wel bij hem terug moet gaan als ik wil dat mijn kind een vader krijgt en alles maar weer moet slikken wat eigenlijk heel erg tegen mijn gevoel in gaat. Wie heeft er advies voor mij?
Niet tegen je gevoel in gaan. Een kindje kan prima met alleen een moeder opgroeien. Wie weet waar je nog tegen aan loopt in de toekomst... Bij elkaar blijven omwille van een kind werkt niet, beter nu de knoop doorhakken dan over een paar jaar. Je kindje merkt ook als de sfeer niet goed is.
Je hoeft echt niet bij hem terug te gaan om ervoor te zorgen dat hij zijn verplichtingen nagaat. Na de geboorte kun je via een rechter alimentatie eisen. Als hij niet wil erkennen zal de rechter een dna test laten doen, blijkt hij de vader dan mag hij dit volledig zelf betalen en zal hij alimentatie moeten betalen. Omgang is geen verplichting van de vader uit, als hij dit niet wil, dan niet. Zijn verlies.
Hoop dat je zelf wel in ziet dat tegen je gevoel ingaan een belachelijke beslissing zou zijn? Zal wel aan mij liggen maar jij zegt zelf eigenlijk al wat je wilt. Een kind kan prima met alleen een moeder opgroeien wat is tegenwoordig nog een ideale situatie? Sterkte met je beslissing!!
Eens met de rest. Blijf niet bij elkaar voor het kindje. Ik ben zelf ook alleenstaand vanaf de zwangerschap en mijn zoontje krijgt van mij en zijn familie echt wel liefde genoeg! Je kan inderdaad naar de rechter voor de alimentatie. Zelf heb ik dit niet gedaan, ik kan goed rondkomen zo en het is mij de stress niet waard. Maar daar moet iedereen natuurlijk voor zichzelf een beslissing over maken.
Dank jullie wel voor jullie reacties! Nee ik ga ook niet met hem verder heb ik vandaag besloten ik heb goed met mijn vader en moeder gepraat en zij hebben ook gezegd dat ik het echt wel ga redden en dat zij achter me staan. inderdaad alimentatie kan je via de rechter eisen maar dan heb je ook de kans dat hij uiteindelijk een omgangsregeling krijgt. Ik denk dat ik geen zin heb in dat proces en denk ook niet dat ik wil dat mijn kind de normen en waarden van hem zou overnemen.
En Brinta hoe was het om in je eentje de zwangerschap te doorlopen? Heb jij je moeder of iemand anders bij de bevalling gevraagd?
Lichamelijk heb ik het alleen de laatste 4 weken wat zwaarder gehad en miste ik net die extra handen voor boodschappen enz. Geestelijk heb ik me soms wel eenzaam gevoeld. Ik ben in het ziekenhuis bevallen en had mijn moeder gevraagd om erbij te zijn. Uiteindelijk ging de bevalling helaas niet volgens het boekje en was ook mijn vader bij mij om me te steunen, ik heb een hele goede band met hem. Fijn dat jij ook ouders hebt die achter je staan! Dat had en heb ik ook en dat heeft ne erg goed gedaan. Ik heb zelf ook een koopwoning en werk fulltime en vanaf 12 weken zwangerschap ook alleen geweest, dus onze situatie lijkt erg op elkaar! Zelf ben ik trouwens 2 weken voor de bevalling tijdelijk weer bij mijn ouders gaan wonen, een maand na de bevalling ging ik weer naar huis. Weet niet of dit bij jou ook mogelijk is? Ik heb dat heel fijn gevonden. Ik wil je heel veel sterkte wensen, je zal nog heel wat emotionele achtbanen tegemoet gaan. Je kan me ook altijd een pb sturen!
Nu lijkt mijn bericht best negatief maar zo heb ik het niet ervaren hoor! Ik zou liegen als ik zeg dat het altijd heel makkelijk was. Maar op een gegeven moment kwam ik in een goed ritme terecht en ik geniet onwijs veel van mijn zoontje. Als ik het over kon doen dan zou ik het zo weer doen.
Beste Jessy, wat verdrietig zeg... Ik zou ook zeker niet tegen je gevoel ingaan. Daar worden je kindje en jij niet beter van. Over het principe van 'alimentatie eisen' ... Moeders kunnen eventueel besluiten tot een abortus. Ook als de vader het wel wil houden. En omgekeerd, als een vader het echt niet wil, dan kan hij niks en kan hij verplicht worden tot alimentatie. Dat is ergens toch heel krom en oneerlijk?
Als je haar eerste berichtje leest zie je dat hij er wel samen voor wilde gaan. Hoe erg is het dan dat je daar op rekent en vervolgens laat die vent je in de steek. Groot gelijk als je dat geld nodig hebt voor je kindje om het van hem te vragen hoor. Hij heeft ook een zorgplicht naar de kleine toe. Soms moet je je wel afvragen of het het allemaal waard is maar hij probeert je nu onder druk te zetten om een relatie met hem te houden want anders wil hij het kindje niet. Dat is toch krom? Ik zit ook een beetje in het zelfde schuitje. Na 1,5 jaar zwanger door de pil. Vriend wil niks met het kindje temaken hebben. Zijn vervolgens een maand uit elkaar geweest en nu trekken we weer een beetje naar elkaar toe. Maar het lijkt me niet makkelijk als je elkaar nog maar zo kort kent. Heel veel sterkte en schrijf hier maar lekker alles van je af. Heeft mij stiekem ook wel heel erg geholpen.
Je moet echt niet tegen je gevoel in gaan en voor het kindje naar hem terug gaan. De spanning die er waarschijnlijk zouden zijn tussen jullie is "schadelijker" voor het kindje dan ouders die uit elkaar zijn. Hij/zij weet niet beter. En als de vader er niks mee te maken wil hebben is jammer voor het kindje maar vooral de eerste jaren zal hij/zij daar nog geen erg in hebben en wie weet draait de vader toch nog bij als het kind er eenmaal is. Ik raakte ook na 2 maanden zwanger toen ik mijn vriend net kende. Gelukkig is het in mijn geval goed uitgepakt en verwachten we nu ons 2e kindje. Maar ik hoor helaas vaker andere verhalen als het zo snel gaat allemaal.
Brinta jij zegt echt precies de dingen waar ik ook aan zit te denken inderdaad die laatste weken lijken me zwaar! Mijn moeder heeft aangeboden om het laatste stukje en het begin na de bevalling bij mij in huis te komen en denk dat ik dat ook ga doen. Situatie lijkt inderdaad erg veel op elkaar ik ga je zo zeker even een pbtje sturen!
Hoi Bam! Gefeliciteerd met je tweede zwangerschap! Fijn dat het bij jou wel goed heeft uitgepakt zeg. Ik moet zeggen dat ik dat inderdaad knap vind als je pas zo kort samen bent. heb nu zelf wel de knoop doorgehakt en aan hem verteld dat ik er klaar mee ben. Heb wel tegen hem gezegd dat als hij zich bedenkt hij mij kan bellen. Ik wil uiteindelijk niet degene zijn die tussen het contact in staat.
Ik moet nog even leren dat ik alle berichten in 1 x lees voordat ik reageer haha. Maar AnnaCF inderdaad hij wilde het samen doen en nu niet meer. Ik denk ook helemaal niet dat ik om alimentatie ga vragen volgens mij red ik het prima alleen. Wel jij ook gefeliciteerd met je zwangerschap! Wil de vader er nu wel voor gaan? Blijf het toch iets raars vinden dat sommige mensen zo maar afstand van zoiets moois kunnen doen.
Ja m'n zwangerschap gaat heel goed de relatie met paps staat nog wel op losse schroeven. Wij woonde ook niet samen en hij heeft al een huwelijk met kinderen achter de rug. Dus hij weet ook hoe het is een kleintje te krijgen in zeker niet onwetend. Tja ik ga het denk ik wel doen. Maar dat is meer omdat ik wil dat dingen op papier goed geregeld zijn. Ik heb waarschijnlijk ook geen keus want ik ben bang dat ik de laatste weken van mijn zwangerschap in de bijstand terecht ga komen. En dus ook de weken erna. En dan ben je verplicht het te vragen. ww. heb ik geen recht op. Ik heb de afgelopen 26 weken wel gewerkt maar tot februari een kleine aanvulling gehad omdat ik een aantal uur kwijt was.
Zorg goed voor jezelf en je kindje! Doe geen dingen waar je niet 100% met je gevoel achter staat! Succes!
Wat een rot situatie meid! Maar wat voor een eikel is hij zeg?! wil je echt zo een vader voor je kindje? .. Het is niet realistisch om te denken dat je maar bij een vent terug moet, voor alimentatie of omdat je vindt dat je kindje een vader moet hebben. Bovendien ben je er voor jezelf duidelijk al uit dat je absoluut niet met hem verder wil...dat zegt al genoeg Trust me je kindje wordt echt wel groot en gelukkig met jou liefde en die van opa en oma ... heel dapper van je dat je de knoop hebt doorgehakt! you'll be fine!
lieve schat volg je gevoel want je gevoel is altijd het beste wat je kan doen . ik ben zelf met 20 weken zwangerschap echt gestopt met de wel en niet strijd tussen mij en me ex en ik hebvoor mij en mijn kindje gekozen ben nu bijna 26 weken zwanger en ben blij dat ik die knoop door heb gehakt.
Jeetje wat een vervelende situatie waar je in zit. Het klinkt overduidelijk als chantage van je vriend. Wanneer je het uitmaakt wil hij niks met het kind te maken hebben. Volg vooral je gevoel in deze. En dat is je moederinstinct denk ik. Een relatie die echt niet goed zit voelt voor jou nu niet goed, dan voor jezelf en je kind kiezen. Niet bij iemand blijven die anders dreigt de verantwoording voor zijn kind niet te willen nemen. Mocht hij zo'n man zijn dan valt überhaupt met zo'n iemand geen gezonde relatie op te bouwen. Geen fijne omgeving ook voor het kind om in op te groeien. Gelukkig heb je een moeder op wie je mag steunen. En iemand die zich zo bewust ontrekt van zijn verantwoordelijkheden zou ik dus juist alimentatie van vragen.