Ik irriteer me zo erg aan een en de zelfde opmerking die ik vaak te horen krijg, misschien niet reëel. .?! Het gaat namelijk om het volgende: Vorig jaar is mijn moeder vrij plots op 50 jarige leeftijd overleden.Ik had een mega goede band met mijn moeder, wij samen waren 1. Ze heeft 7 weken in het zh gelegen en daarna was ze opgegeven en kreeg ze nog maar 24 uur.. Eenmaal thuis kreeg ze een opleving, en heeft ze het nog 12 dagen volgehouden. Die 12 dagen ben ik weer terug naar huis gegaan, mijn zus ook, en zijn we nog als gezin samen geweest. In die dagen heb ik haar ook verzorgd (vanwegen mn werk, ik ben verpleegkundige) , en uiteindelijk toen ze overleed afgelegd. Iets wat ik heel fijn vond om te doen. een maand na dat mijn moeder overleed , overleed mijn tante, en iets meer als een half jaar daarna overleed mijn oma. Allemaal best heftig.. Nu komt het dus. Natuurlijk hebben we het er allemaal moeilijk mee, maar regelmatig krijg ik te horen:"het is zeker wel zwaar voor je vader" of "hoe gaat het met je vader ? Hij heeft het zeker wel moeilijk.?" Of " voor je vader is het wel extra zwaar he ?!" Mijn moeder dr sterfdatum komt eraan (21e) en wederom zei er iemand pas:"je vader zal het wel veel moeilijker hebben..." Waarom dan ? Waarom heeft mijn vader het zoveel zwaarder en moeilijk dan me zus of ik? Begrijp me niet verkeer, voor me vader is het ook moeilijk, Maar k vind het heel knap dat er zo veel mensen schijnbaar kunnen zien en inschatten dat het met mijn zus en mij schijnbaar zo goed gaat en dat vooral me vader het erg moeilijk heeft.. Daarnaast kregen we ook de opmerking ( een maand na t overlijden van mn moeder) dat we beter voor mn vader moesten zorgen omdat HIJ het zo zwaar had ( ondertussen zat hij minimaal 4 avonden in de week bij mij te eten en de restbij mijn zus om hem maar op te vangen, zodat hij kon praten en zn verhaal kon doen, zodat hij niet alleen was.., wat we graag deden, maar schijnbaar moesten we onszelf nog meer wegcijferen ofzo) Ik dacht eerst dat het aan mij lag.. maar me zus ervaart het dus ook zo.. mensen vragen niet eens hoe het met ons gaat maar beginnen gelijk over mn vader. Toen mn oma was gestorven ( op 89 jarige leeftijd) vroeg ik aan mn tante (haar dochter) hoe het met haar ging, waarop ze antwoorde: je zal nooit kunnen begrijpen hoe zwaar het is om zo iets te verliezen.. pardon?! Ik word hier zo verdrietig van.. ik heb heel erg het gevoel dat het verdriet van mn zus en mij niet door andere word erkent of dat het er niet is volgens anderen niet belangrijk genoeg is... Of stel ik me nu aan ?
Ik vind niet dat je je aanstelt hoor! Ik zou er ook verdrietig en boos om worden om zulke opmerkingen!
Jeetje meid, je stelt je zeker niet aan. Wat vreselijk om dit zo mee te maken. Ik herken het wel een beetje van toen mijn vader was overleden maar bij jou is het wel extreem. Ik denk dat het te maken heeft dat mensen zich slecht kunnen verplaatsen en jij (en je zus) waarschijnlijk sterk overkomen. Zeker oudere mensen denken vaak dat jonge mensen alles maar kunnen hebben. Probeer je er een beetje boven te plaatsen en praat met je zus. Dat zal je helpen!
Wel raar dat er van zulke opmerkingen worden gemaakt. Het lijkt mij meer dan logisch dat je als dochter zijnde net zoveel verdriet hebt. Je stelt je niet aan hoor!
Je stelt je niet aan. Jeetje wat heb jij veel te verduren gehad de laatste tijd. Het is niet gek dat je hier mee zit. Ik vind het ook gek dat ze jouw verdriet niet erkennen. Misschien is het zo dat mensen jou zien en dat jij volgens hen juist goed en sterk overkomt. Schatten ze het gewoon verkeerd in. Dan zou het bedoeld zijn als compliment eigenlijk. Hoe vreemd ook. Ik begrijp wel dat het zwaar is voor je vader, maar voor een kind is het ook zwaar om je ouder te verliezen. Wat een vreemde opmerking ook van je tante.
Jakkes, wat naar... Mijn moeder is ook overleden (inmiddels alweer bijna 10 jaar terug ), en mijn tante en oma redelijk snel daarna ook, maar niet zo snel als bij jou. Ik herken wel wat je zegt, al was het bij ons anders. Bij mij werd vlak na het overlijden van mijn moeder vaak gezegd dat ik me om mijn oma moest bekommeren. Nu hadden mijn moeder, tante en oma nogal een moeizame relatie (mijn oma was meer een last dan dat je er echt iets aan had), dus ik voelde die noodzaak niet zo. Wat ik vooral had in die periode is het gevoel van een koude kermis thuis te komen. Je moeder bekommert je altijd om jou. Er is altijd iemand die zich afvraagt "Hoe gaat het met kim90"? En als zij er niet meer is, is er niemand die dat opvangt. Tenminste, bij ons niet. Ik had het gevoel te moeten 'moederen' over onze vader, mijn zusje (die was 21...), ik moest bij mijn oma op bezoek (ook al wilde mijn moeder haar op het laatst niet eens zien). Niemand "van de oudere generatie" vroeg naar mij. Alleen mijn vriendinnen. Maar die kon ik lastig uitleggen hoe het voelde. Ik voelde me behoorlijk in de steek gelaten... Ik voel echt met je mee. Het is heel naar. Ik heb alleen helaas geen tips. Ik ben lang teleurgesteld geweest in mensen, maar heb dat opgelost door niets meer te verwachten (wat natuurlijk ook helemaal niet leuk is .
Mensen begrijpen soms gewoon niet dat je met iemand een bepaalde band kunt hebben. Dat hoeft niet eens een familie band te zijn. Je kunt meer verdriet hebben over een vriendin, dan dat je van je broer hebt bij wijze van, dat ligt aan de band die je hebt. Mijn nichtje is een paar jaar geleden haar allerbeste vriendin verloren. Degene waar ze lief en leed mee deelde, die ze dagelijks sprak, en meerdere keren per week zag. Ze heeft het daar nu nog moeilijk mee, wat ik logisch vind. Maar iedereen denkt alleen maar aan haar moeder en haar kinderen. Natuurlijk hebben zij ook enorm verdriet, maar iedereen vergeet wel dat OOK haar beste vriendin haal alle dagen mist. Aan haar is nooit gevraagd (behalve door mij) hoe het met haar ging. En dat is best triest. TS veel sterkte!
Ik zelf denk dat die opmerkingen niet rot bedoeld zijn. Mensen zullen heus wel snappen dat jullie net zoveel verdriet hebben..maar...jullie gaan naar huis,naar jullie gezin. Je ligt met je man in bed,die een arm om je heen slaat. Je vader is alleen thuis,gaat alleen naar bed en staat alleen op Ik denk dat dat bij mensen het verschil maakt. Maar ik begrijp jullie wel hoor, lijkt me verschrikkelijk om mijn moeder te verliezen Sterkte!!
Weet je wat het vervelende is? Zowel mijn vader als mijn oom hebben dus hun vrouw verloren (mijn moeder en mijn tante - nog een tweeling ook...). Maar beiden gingen direct daten, en zaten snel alweer aan een vrouw vast. Met mijn oom heb ik het er nooit echt over, maar mijn vader is best nuchter. Hij was gek op mijn moeder, het was de liefde van zijn leven, als ze nog had geleefd was hij allerliefst met haar 100 geworden. Maar het heeft niet zo mogen zijn, en daar heeft hij vrede mee. Hij is blij met alle mooie jaren die hij met haar had, en is er niet meer verdrietig over. Hij vindt het (volgens mij) erger voor ons. Een moeder kan je nooit vervangen. Een partner (hoe cru dat ook klinkt, weet ik!) wel...
Het klinkt erg, maar ben blij om te horen dat het echt niet aan mij ligt. Vreselijk om te horen dat iedereen van die nare dingen heeft meegemaakt, soms is t leven maar hard. het is inderdaad wel zo dat me vader inderdaad alleen thuis komt, maar de band die ze hadden was nou niet eht je van het om eerlijk te zijn. uiteindelijk gaat het daar ook niet om. Het is gewoon heel naar als andere mensen denken/vinden dat je verdriet niet zo erg is als bij anderen. Eerlijk is eerlijk , mijn familie vind mij hard ( en sterk ?) Omdat ik mijn verdriet niet toon. ( niet aan hun in iedergeval, ik ben dr zo een die liever in dr eentje onder de douche een potje stast te janken ) Dat blijkt wel uit t feit dat een van me tantes me na de begrafenis opbelde met de vraag" of ik nou nog steeds niet ingestort was ?"en " dat ze dat wel had verwacht". Nogmaals, het maakt je gewoon extra verdrietig als je verdriet word onderschat door anderen. allemaal bedankt voor de tips en lieve woorden !
Je stelt je echt niet aan hoor! Ik snap heel goed wat je bedoeld. Het lijkt wel of sommige mensen het niet begrijpen en denken dat het voor de één erger is dan voor de ander. Maar het is voor iedereen natuurlijk net zo erg. Ik heb ook een keer een nare opmerking naar mijn hoofd gekregen maar ik heb toen wel even mijn mond opengetrokken. Ze verschoot ervan maar het was wel over. Ik denk wel dat het haar even aan het nadenken heb gezet. Nu vraagt ze alle keren poeslief hoe het gaat. Sterkte met alles
Helaas helemaal herkenbaar... Ik heb het er vreselijk moeilijk mee gehad. Na ongeveer een jaar kon ik het gaan relativeren en begreep ik dat het niet bij mensen opkomt om te denken op die manier.
Nee je stelt je zeker niet aan hoor! Ik herken het zelf ook alleen in wat mindere mate. Mijn moeder is 8 jaar geleden overleden aan die rotziekte. Mensen in mijn omgeving (geen eigen familie) vroegen in het begin ook vaker hoe het met mijn vader ging en of hij zich een beetje kon redden. Ja hij was echt alleen, geen verdere familie om op terug te vallen. Contact met mijn zus heeft hij al heel lang niet meer dus alleen met mij nog. Mijn zus en ik hebben dan nog onze eigen gezinnen en werk waar we het druk mee hadden. Ik snap wel dat "men" verwacht dat wij nog steun aan onze partners en/of schoonfamilie hebben, maar leuk is zo'n opmerking niet. Nu was het afgelopen zaterdag mijn moeders sterfdag. Mijn zus heeft een mooi gedicht op FB gezet en daar werd ik zo emotioneel van dat ik zelf geen mooie zin of gedicht kon bedenken, dus ik heb haar gedicht "lekker makkelijk" gedeeld. (en haar uiteraard sterkte gewenst.) Zij heeft veel meelevende reacties gehad wat ik haar ook absoluut gun, maar van alle familie die we allebei (op FB) hebben waren er maar 3 die ook mij sterkte hebben gewenst. Ook deze dochter is haar moeder kwijt. Zelfs mijn bloedeigen zwager (man van zus) vond het blijkbaar veel te veel moeite om even het woordje "sterkte" ook bij mij te typen. Ik ben blijkbaar niet genoeg in de rouw ofzo. Het steekt ontzettend, maar ik weet nu iig wat ik aan mijn familie heb.
mijn moeder is ook overleden en mijn vader had ook al snel een nieuwe vriendin. ik denk niet dat dat is omdat voor hun een partner makkelijk vervangbaar is. volgens mij kunnen mannen niet goed alleen zijn. als ze een nieuwe vriendin hebben zitten ze niet meer de hele avond alleen elke avond, hoevven ze niet elke avond alleen te eten en hebben ze een vrouw in huis die wat voor hem en het huishouden zorgt. en een vader wil zn kinderen vaak niet lastig vallen dor daar elke dag te gaan eten enzo
Ik herken je verhaal hoor. En wij vinden dit ook super k*t. Hier gaat het dan zelfs nog om de vriendin van mijn schoonvader. Mijn schoonvader was gisteren een jaar dood. En ze vragen dus alleen maar hoe hert met die vriendin gaat. Dan zeg ik meestal, mijn man heeft het er ook nog erg moeilijk mee. Dan kijken ze je dom aan... Sterkte meis.
Klinkt herkenbaar. Mijn moeder leeft (gelukkig) nog, maar is al jaren ziek en ligt nu zn 10 jaar 24/7 op bed. Woont nog wel thuis met hulp van mijn vader, ons en een geweldig verpleegkundig team. Vaak is het, hoe is t met je moeder? Nooit wordt er gevraagd hoe t met mn vader gaat of hoe geweldig het is wat hij allemaal doet naast zijn 40 uur werken, want zodra hij thuis komt is hij full time verzorger Want s avonds komt er geen verpleging. Deels omdat hij dit niet wil en deels omdat tja de zorg in nederland he... hoef ik niets over te zeggen.
Ook heel herkenbaar,jammer genoeg Mijn vader is 9 jaar geleden overleden en mijn moeder was altijd zo van ''Ik heb het zo zwaar'' blablabla en dat ik er ook heel erg moeilijk mee had was niet erg, want zij was immers zolang met hem getrouwd. ik kon toen haar wel de nek omdraaien :x
Wat rot. Verdriet is geen wedstrijd.. Jij bent in de ogen van de rest van de familie misschien degene die veel regelt en sterk overkomt. Dan gaan ze makkelijk voorbij aan jouw verdriet. Misschien niet eens bewust. Niks meer verwachten helpt, dan kan het je ook niet zo raken. En brokkel je muurtje een beetje af, ook voor jezelf Sterkte meid.
Inderdaad, mijn ervaring is ook dat mannen niet goed alleen kunnen zijn... Ik wil niets afdoen aan het verdriet van mijn vader of oom, helemaal niet, maar het is anders als je je partner verliest, denk ik. En niet per se erger dan je moeder verliezen... Wat maja82 zegt: verdriet is geen wedstrijd. Ieder voelt het op zijn eigen manier en ieder verdriet mag er zijn en erkend worden.