Wat iedereen je verteld bij het krijgen van een miskraam is dat je de tijd moet nemen om het psychisch te verwerken, een plaatsje te geven. Wat niemand je verteld is dat de ´thuisbevalling´ ook iets is wat je psychisch moet verwerken en ik als ernorm heftig heb ervaren. --- Zondagavond m´n thuisbevalling gehad. Na 4 uur durfde ik eindelijk de badkamer uit, het stroomde al die tijd letterlijk langs mijn benen. Krampen namen niet af en bloedingen waren veel heftiger dan mij verteld was. 2 dagen wiebelig geweest van het bloedverlies en de heftige krampen die bleven. Vandaag, dinsdag bij gyn geweest die de restjes zonder verdoving heeft weggehaald. dat wil zeggen, uit je baarmoeder losscheurt, ik heb gegild van de pijn. Al met al heb veel meer pijn gehad dan na mijn bevalling. Een gewone thuisbevalling, zei de gyn, ja dat klopt wel. Maar dan niet op een ziekenhuisbed met een zeiltje eronder, nee, alleen in de badkamer op het toilet met een stapel washandjes en handdoeken. Geen ziekenhuis personeel dat alles in de gaten houdt, nee, maar hopen dat het goed gaat en je niet leeg bloed of flauw valt. Geen morfinepomp aan je infuus maar een handje vol pcm die je in kan nemen. Geen baby in je armen, maar handen vol bloedstolsels en de vieze geur van bloed. Geen hechtingen met verdoving maar een onverdoofde kleine curettage. Geen paar dagen lichte kramp en gelijk weer kunnen lopen, maar dagen hevige krampen en bloedingen. Geen kraamzorg die je bed verschoont, je was doet, je eten geeft en schoonmaakt, maar je moet zelf het huishouden ook nog draaiende houden. Geen beschuit met muisjes, maar van ellende geen hap meer door je keel krijgen. Geen vreugde delen met de hele wereld, maar stilletjes je verdriet en pijn verwerken. Geen lief baby'tje in je armen, wel een trauma rijker. Dit was verschrikkelijk! Ben ik de enige die dit als een trauma heeft ervaren? Wat zijn jullie bevindingen? En waren jullie goed voorgelicht?
Heftig bij mij drongen ze er op aan t niet alleen te doen dis dat was een goed advies want het is heftig.
Goh wat vreselijk! Ik vind da ze standaard mensen met een mk moesten opnemen ih zh, kkzelf heb ook een mk,gehad op 7 weken en dat bloedde al verschrikkelijk hevig. Wil je veel sterkte en beterschap wensen, hoe ver was je?
Allereerst wil ik je heel veel sterkte wensen! Wat vreselijk dat het zo gegaan is. Ik heb het zelf zo nooit ervaren. Mijn ervaring is dat het thuis goed te doen is, als je niet te ver bent. De keer dat het pas met 11 weken mis ging, heb ik wel op het punt gestaan om het ziekenhuis te bellen ivm hevige, bijna ondraaglijke pijn en bloedingen. Ik weet ook niet vanaf welk termijn ze normaal mensen opnemen voor zoiets. Toch vind ik het prettig om het in mijn eigen omgeving te doen ipv in het ziekenhuis. Thuis kan je beter afscheid nemen van het vruchtje/kindje en kan je daarna lekker je eigen bed in. Maar dat is mijn mening, iedereen kan hier anders over denken natuurlijk. Psychisch is het een heel heftig iets, maar gelukkig wen je ook weer aan de nieuwe situatie en krijgt het een keer een plekje (hoop ik, heb ook nog niet alles een plekje kunnen geven).
Bah meid wat naar. Niemand kan je denk ik echt voorbereiden op wat komt, en het verdriet dat je ervaart maakt de ervaring nog heftiger. Wat rot dat je er zo alleen voor stond, heb je nu wel mensen om mee te praten? Helpt echt, doen hoor. Hoe ver was je ongeveer? Ik heb het gehad met 6 weken, en ja vond het toen een traumatische ervaring, echt een paar zwarte dagen in m'n leven. Maar na een paar dagen ging het al beter, nog wel een paar weken verdrietig geweest. Maar geloof me het gaat ook echt weer over, je vergeet het nooit maar zo heftig als het nu voelt zo blijft het echt niet. Heel veel sterkte gewenst.
Meid heel veel sterkte. Ik vijd het meer erg slecht dat je arts en/of je verloskundige je jiet goed hebben ingelicht. Want namelijk bij het bloedverlies die jij omschrijft had je naar ziekenhuis gemoeten! En het feit dag je arts zonder de verdoving de resten heeft weg gehaald is ronduit te slecht voor woorden. Ik zou als ik jou was nog een nagesprek aangaan met je verloskundige en misschien zelfs een klacht indienden bij de arts! Heel veel sterkte het het verlies van je kleintje en de traumatische ervaring
Doet me goed jullie reacties te lezen! Op het moment van de bevalling was ik 9 weken en 5 dgn zwanger. Volgens de gyn was het vruchtwater zakje maar tot 8 weken gegroeid en het vruchtje tot ongeveer 4 weken. Het bloeden was wel hevig, maar ik had niet het idee dat ik leeg bloedde ofzo. Ik dacht dat elk moment het vruchtje eruit zou kunnen komen en had gelezen dat daarna de hevigheid afneemt. Na het vruchtje duurde dat nog een uur ongeveer. Daarnaast had de gyn gezegd dat als het niet meer te doen ik kon bellen, maar hij eigenlijk niet veel kon doen. evt een directe curettage en daar was ik eigenlijk nogal bang voor. Tip was een extra pcm in te nemen. Ik had niet het idee dat het niet meer te doen was, het was gewoon heftig en duurde lang. Ik heb na de curettage van vanmorgen veel na-weeën gehad, maar nu lijken ze af te nemen in heftigheid en ook veel minder vaak. Ik kan ook weer rechtop lopen! jeej! We hadden zondag, tijdens de verjaardag van mijn man ons zwangerschaps nieuws willen vertellen aan de familie. Helaas waren we het natuurlijk verloop van de miskraam aan het afwachten en omdat we de 'feest'-stemming niet wilden drukken hebben we nog even gewacht met het ze te vertellen. (Er waren nog meer redenen waarom we er tegenop zagen.) Na de verjaardag en toen mijn zoontje op bed lag begon de bevalling. Een beter moment had ik me niet kunnen indenken. Vandaag allebei de ouders verteld. Was fijn om er over te kunnen praten en ze reageerden zo lief! De niet zo leuke reactie die we verwacht hadden bleef uit en ze waren vol medeleven en begrip. Het was moeilijk om het ze te vertellen, maar ik ben er zo van opgelucht.
Helaas heb ik het ook zo ervaren afgelopen december. Ze hadden het over heftige menstruatie krampen. 15 minuten na het inbrengen van de 1e pil begonnen de krampen al, vond het wel te doen. Na een uur zat ik meer op dan af de wc. Heen en weer te wiegen, plassen, stolsels en overgeven tegelijk Na 4 uur kroop ik over de grond met mijn broek op mijn enkels. Tussen elke kramp zat nog geen minuut.. Heb geschreeuwd dat mijn vriend een tang moest pakken om het eruit te trekken. Hij in paniek het zkh gebeld. Ook daar met een koude eendenbek erin en ze zijn gaan schrapen. Au kolere!! Na 3 dagen ben ik pas ons kleintje verloren. Heel heftig allemaal en ook echt een nare herinnering, herinner en voel het nog als de dag van gister. Misschien minder emotioneel maar toch.. Ik hou nog steeds van dat kleintje ❤️ Heel veel sterkte!
De hevige pijn herken ik van mn mk bij 11 weken.. Inderdaad op het toilet heen en weer wiegend van de pijn.. Maar ik kon juist alleen maar blijven zitten.. Benen wijd en wegpuffen.. Het begon na n uurtje na t inbrengen van de pillen.. En een goed half uur na t verliezen van t vruchtje stopte t. Het nabloeden was wel enorm heftig. Ik had n vruchtzakje van 11 weken, maar n vruchtje van 5.. Misschien maakte dat t verschil? Maar curreteren zonder verdoving is echt onmenselijk Ik word nog steeds bijna hysterisch als er met n tang naar binnen werd gegaab voor onderzoek.. Dus ja.. Ik kan wel zeggen dat dit een behoorlijk traumatische ervaring was..
Heb je cytotec gekregen of is het vanzelf gegaan? Ik heb helaas veel ervaring met miskramen op diverse termijnen. Er is bij mij echt een verschil in miskramen en hoe ze te handelen zijn. Voor de 8/9 weken is het redelijk goed te doen. Nou moet ik zeggen dat ik zo onderhand weet wat er gaat gebeuren en ik hierdoor precies weet wat ik moet doen en het daardoor ook goed te doen is voor mij. Kan me voorstellen als je het niet eerder hebt meegemaakt dat het heftig is. Na de 10 weken wordt het inderdaad een mini bevalling. Mijn tweede miskraam was bij 13 weken waarbij het hartje op 12+2 was gestopt. Ik heb toen cytotec gekregen om de baarmoeder te verweken voor een curretage. Nu blijk ik heftig te reageren op cytotec dus binnen een uur had ik helse weeën. We zijn toen eerder naar het ziekenhuis gegaan omdat ik er toch moest zijn voor de curretage. Daar werd ik totaal niet serieus genomen en werd ergens op een gewone verpleegafdeling neergelegd en aan mijn lot overgelaten. Er kwam zelfs een verpleegster klagen of ik niet wat zachter kon doen :x:x:x Uiteindelijk heeft een andere verpleegster een gyn gebeld en die zei telefonisch dat ik gewoon een beetje kramp had en dat dit geen weeën konden zijn en hierop ben ik weer alleen gelaten (wel met manlief die ook met zijn handen in het haar stond). Uiteindelijk ben ik op het patiententoilet op een gang van het ziekenhuis zelf het kindje verloren. Ik ben toen ook nog onnodig nagecurreteerd want ja de o.k. was toch vrij. Ik moest toen een infuus voor de narcose en toen ik zei dat ik hier bang voor was en het eng vond, vond men het ook nog nodig te zeggen dat ik me niet zo aan moest stellen. In dit ziekenhuis kom ik dus niet meer. Ik heb ook een zwangerschapsafbreking gehad op 22 weken (niet levensvatbaar kindje) en deze is ook met cytotec opgewekt, maar dan in het ziekenhuis met heel veel begeleiding en ondanks de termijn heb ik hier psychisch minder last van gehad als die andere keer. Heel veel sterkte.
Een paar weken terug heb ik een miskraam gehad met ruim 11 weken. Het kindje was overleden met ruim 8 weken. Ik weet wel dat dit iets totaal anders was dan een heftige menstruatie, de pijn was helemaal niet te vergelijken met menstruatiepijn en ik had heftige weeen. Al met al heb ik vijf avonden/ nachten weeen gehad, waarvan 1 nacht heel heftig, toen ik ook het vruchtje verloren ben. De weeen hadden toen een uur lang geen tussenpozen meer en ik wist toen niet waar ik moest blijven van de pijn. Ik was hier niet op voorbereid, het was veel heftiger dan ik had kunnen denken. Wel merkte ik dat het hielp om erover te praten met mensen om me heen. Op een 'gewone' bevalling ben je enigzins voobereid, je leert hoe je de weeen op kunt vangen en bovendien weet je waar je het voor doet en ik kan me zo voorstellen dat dit maakt dat je de pijn beter kunt verdragen. Ik hoop dit nooit weer mee te hoeven maken! Veel sterkte met alles!
Diantha, wat vreselijk moet dat geweest zijn. Hier helaas ook geen voorlichting bij de eerste miskraam. Wij kwamen er tijdens de termijnecho achter dat ons kleintje na ruim 9 weken gestopt was met groeien en het hartje klopte niet meer. De woorden van de VK "Jammer joh, hopelijk hadden jullie nog niet de hele Babydump leeggekocht?" (serieus waar, als ik er nu aan denk word ik weer boos) Ik werd naar huis gestuurd met de mededeling dat het vanzelf los zou komen en dat ik maar even moest bellen als ik meer dan 5 maandverbanden per uur nodig zou hebben. Punt. In de auto heb ik gelijk mijn beste vriendin gebeld, die was ook net zwanger en wilde natuurlijk weten hoe de echo was geweest. Ik vertelde haar het slechte nieuws en zei zij direct (Goddank!) "Dat gaan we dus niet doen, je gaat nú naar de huisarts en regelt dat je naar het ziekenhuis kan voor curretage." Dat heb ik dus gedaan en een paar dagen later lag ik in het ziekenhuis om door kundige en vooral vriendelijke mensen geholpen te worden. Geen centje fysieke pijn of klachten gehad. Dus ik had alle tijd om emotioneel bij te komen en de teleurstelling te verwerken. Toen ik er later over ging praten, bleek de een na de ander een miskraam te hebben gehad (zo vreemd hoe dit ondanks jaren vriendschap niet echt besproken wordt..) en bij 2 vrouwen van vrienden van mijn vriend is het zelfs zo erg mis gegaan dat ze bijna doodgebloed zijn. Ik begrijp er helemaal niets van dat dit anno nu in een land als Nederland nog steeds zo werkt. Verschrikkelijk onverantwoord en vooral onnodig. Sterkte aan iedereen die het overkomen is en ik pleit echt voor betere voorlichting. Vrouwen moeten weten wat de opties zijn!
Diantha, wat een herkenning in je verhaal! Gelukkig heb ik het samen met mijn man doorstaan maar ik hield vantevoren niet voor mogelijk hoe vreselijk het zou zijn. Ik heb gelukkig geen krampen gevoeld (maar ik voelde tijdens mijn bevalling ook niet echt weeën totdat het infuus met weeopwekkers op standje onhoudbaar stond). Maar ik kon niet van het toilet komen vanwege de belachelijke hoeveelheid bloed en stolsels. En dan begin je zo slap te worden dat je van het toilet begint te storten. Moet je dan bellen? Geen idee, dat heeft niemand gezegd. Toch maar mijn eigen vk midden in de nacht gebeld en voor ik het wist een ambulance met gierende banden en sirenes voor de deur. Het is voor mij nog steeds een trauma en ik denk er niet graag aan terug. Ik ben op het randje van leegbloeden geweest en heb daarna maanden nodig gehad om weer op de been te raken. Ik kon niet eens rechtop zitten of voor mijn dochter zorgen. Mocht het opnieuw ooit fout gaan dan zal ik nooit, maar dan ook echt nooit meer aan de cytotec gaan, ze brengen me dan maar weer onder narcose voor een curettage. Maar dit nooit meer. En een onverdoofde curettage vind ik echt belachelijk, we leven toch niet in een derde wereld land met een tekort aan verdoving? Het is al een enorm traumatische ervaring, dat doe je op z'n minst met een plaatselijke verdoving en anders onder narcose. Absurd dat dit nog steeds gebeurt.
Hoi Dyantha, Wat vreselijk voor je dat het zo gegaan is. Over het algemeen vind ik dat er vanuit medici vrij luchtig wordt gedaan over het verloop van een miskraam. Ze vergelijken het met een zware menstruatie of een 'lichte' bevalling terwijl het totaal niet vergelijkbaar is precies om de redenen die jij beschrijft. Zowel psychisch niet als lichamelijk is het niet vergelijkbaar. Ik had daarom voor mijzelf besloten om niet de natuurlijke weg af te wachten omdat ik net als jou al wat verder in de zwangerschap was en ontzettend bang was voor een bloedbad. Natuurlijk was ik ook bang voor een curettage maar het scenario wat jij omschrijft beangstigde mij nog meer. Overigens heb ik wel een volledige narcose gehad, dus ik heb van de behandeling gelukkig niets meegekregen.Heel veel sterkte in ieder geval ik hoop dat je zoiets nooit meer hoeft mee te maken.
Ik denk dat ze miskramen in het eerste trimester hetzelfde zien terwijl het verschil gigantisch is tussen een miskraam bij 6 weken of bij 12 weken. Die van 6 wordt beschreven, maar als je 11 weken was, is het eigenlijk meer een tweede trimester miskraam.
Veel; sterkte! Ik heb het zelf ook niet zo ervaren, miskraam gehad bij 6+1, ik vond het lichamelijk goed te doen, het bloedverlies was veel maar met maxi-maandverband wel op te vangen. Mentaal wilde ik niets liever dan in m'n bed blijven liggen en de deur niet uit. Ik heb 2 dagen lang huilend in bed gelegen met m'n man, heel veel ijs, foute films en urenlang geslapen. Ik was heel blij dat m'n man er bij was en hij is continue bij mij gebleven. Was heftig maar ook wel bijzonder om samen mee te maken, echt een soort klein rouwproces wat je samen doormaakt. Als je dit als zo heftig hebt ervaren lijkt het me goed dat je hulp en steun zoekt. Je hoeft het niet alleen te doen
Ik ben het met je eens! Het wordt inderdaad te weinig uitgelegd. Het is wel inderdaad zo van: Hier heb je de pillen en we zien wel hoe het gaat, maak je niet te druk. Ik vond het ook erg tegenvallen en had meer hulp willen hebben. Ik was bijv. erg onzeker en kreeg steeds meer pijn en de receptioniste van het ziekenhuis wimpelde me steeds af terwijl ik toch even wat advies nodig had van de arts. Uiteindelijk kwam ik na drie dagen steken en kramp in het ziekenhuis aan en de gyn besloot handmatig weefsel verwijderen uit de baarmoeder. Het ergste wat ik ooit gevoeld heb... Uiteindelijk een curretage gehad. En in totaal ben ik anderhalve week aan het miskramen geweest. Nee, ben totaal geschrokken van hoe dat gegaan is. Iedereen verwerkt het weer op zijn eigen manier. Maar wat helpt is een mooiere / betere ervaring daarna. Ik heb meerdere miskramen gehad dus ben ik naar België gegaan (UZ Gent)en kreeg daar goede medische hulp. Ik heb daar wat onderzoekjes laten doen en veel informatie gevraagd. Dat heeft me een heel goed gevoel gegeven toen ik weer zwanger wilde raken. Ik had meer zelfvertrouwen en wist dat ik in goede handen was. Dat gevoel had in Nederland gewoonweg niet op die manier. Maar goed, dat heeft mij geholpen. En het er met andere vrouwen erover te hebben hielp ook erg goed. Volgens mij rust er een soort taboe op want pas toe ik erover begon, deden anderen dat ook. Het gebeurt dus erg veel, maar dat wist ik niet.
Wat vervelend dat de miskraam voor een aantal meiden zo traumatisch is verlopen. Ik heb zelf hele andere ervaringen. Ik was al ruim 12 weken toen ik een miskraam kreeg (vruchtje was gestopt met 9 weken, ik had mn tweede echo met 11 weken en daarna met pillen opgewekt). Het verliep prima. Ja ik had weeenachtige pijn/krampen. Maar ik verloor minder bloed dan bij een zware menstruatie en ik verloor helemaal geen stolsels. Het vruchtje zelf verloor ik ook zonder pijn, zwaar bloedverlies of stolsels.
Ha Diantha, wat een vreselijke ervaring. Ik heb 5 miskramen gehad, en 1 ervan was zoals jij het beschrijft: gruwelijk. En ook met nacurettage. Ik kon kiezen, wel of geen narcose. En zo hoort het ook. (Ik wilde het niet.) Toen ik uiteindelijk beviel van mijn dochter, kwam alles boven en was ik zo woest over het verschil in benadering dat ik iedereen op de verloskamer een uitgebreide lezing heb gegeven. Bij een miskraam sta je totaal alleen, zonder hulp en echt begrip van de medische stand. Bij een bevalling staat er 8 man om je bed. Logisch, maar het verschil is bizar. Miskramen kunnen enorm verschillen, en de termijn is lang niet altijd bepalend voor hoe heftig het is, heb ik gemerkt. Maar de heftigheid en impact ervan worden door artsen en verpleegkundigen doorgaans flink onderschat en dat maakt het verdriet en de eenzaamheid die je toch al voelt alleen maar groter. Er zou een belangenvereniging moeten komen om een betere behandeling en meer begrip te bewerkstelligen. Denk ik al jaren. Ik hoop dat je het op termijn toch goed verwerken kan, dit grote verdriet, en dat je alsnog een goede zwangerschap zal meemaken wanneer jij daaraan toe bent. Heel veel sterkte.
Zelfde hier gehad. Met gevolg 2x flauwgevallen helft van lichaamsvolume aan bloed verloren en met ambulance weg gebracht richting ziekenhuis. Ik was ook slecht ingelicht door gyn zie miskraam natuurlijk pil of curretage daar kan je het voorafgaande verhaal lezen. Van 2 u snachts pijn krijgen en enorm veel met ook enorm veel stolsels en bloed. Het leek datk elke keer een ei van stolsels legde telkens na een kramp op de wc. Dit heeft geduurd tot 16uur. Dus 14u in totaal, daarna ging het even beter dus heb dan uurtje kunnen slapen en vervolgens even een lekker bad kunnen nemen. Alles verliep goed tot ik uit het bad staptte 1x flauwgevallen, wakker geworden vriend geroepen en dan nog maals flauwgevallen blijkbaar met hoofd tegen de wastafel gevallen en daarna in shock gegaan het enige wat ik weet is dat het zwart voor mn ogen werd en dat ik een vervelende druk en getuut had in mn oren. Tot ik bijkwam en sprong recht gelijk naar de wc kon niets meer tegen houden. Mijn vriend de ambulance gebeld en die stonden er vrij snel. Ik ging net een 3de x flauwvallen. Mij naar beneden gedraagd en de ambulance in. In het ziekenhuis werd me verteld datk teveel bloed was verloren helft volume vh lichaam en datk nog een curretage moest ondergaan ivm vruchtzak die nog steeds niet eruit was. Volledige narcose. Nachtje door gebracht ih ziekenhuis en wacht nu nog op de dokter om me te ontslaan. Ik rad echt iedereen aan om een curretage te ondergaan met volledige narcose ik voel me al stukken beter.