Wat enorm vervelend zeg en je stelt je zeker niet aan vind ik! Vind ook die opmerking die je beschrijft van je tante wel echt heel erg van haar. Ik herken het wel hoor, mijn vader is 1,5 jaar geleden overleden, hij is savonds naar zijn werk gegaan had nachtdienst en ze hebben hem tegen de ochtend gevonden. Maar ook vrijwel niemand die aan mij vraagt hoe het gaat, ja de eerste 2 weken misschien, maar daarna is het inderdaad dus alleen maar informeren naar hoe het met mijn moeder gaat. Ik geef eerlijk toe dat ik dus gewoon geen zin heb om daarop te antwoorden dus ik zeg altijd dat het goed gaat met haar. Maar snap gewoon niet waarom er wel naar haar geïformeerd word en niet naar mij, al hoeft dat niet hoor maar vraag dan gewoon helemaal niets vind ik. Ik hoop iig voor jou, dat er wel andere mensen in je omgeving zijn, al is het je partner en een goede vriendin waar je dit gevoel kwijt kan en die wel oprecht geïnteresseerd zijn in jouw verhaal en hoe jij je voelt.
Je stelt je niet aan! Het is heel zwaar om je vader/moeder te verliezen! Vind het wat kort door de bocht om alleen naar je vader te kijken. Het is voor het hele gezin dat achterblijft moeilijk. Ik heb zelf 10 jaar geleden mijn vader verloren, maar ik heb dit gelukkig nooit meegemaakt! Ik heb het er nu nog regelmatig heel moeilijk mee.
Ts je stelt je totaal niet aan! Ik kan er slecht tegen als mensen het verdriet om een overleden persoon gaan vergelijken! Hoe bedoel je voor die is het erger dan voor die Ik snap dat echt niet! Je weet niet wat er in iemands hoofd omgaat, hoe iemand zich voelt. Hoe durf je dat dan te bagataliseren. Ik ben mijn vader bijna 2 jaar geleden plotseling verloren en ook wij (mijn broer, zussen en ik) kregen vaak dit soort opmerkingen. Voor mijn vaders partner was het toch zo vreselijk, en ja voor ons was het ook wel sneu, maar voor haar....:x Natuurlijk is het heel erg voor haar, maar het is ook heel erg voor ons! Zij is haar man kwijt, maar ik ben mijn vader kwijt. Iemand die niemand ooit kan vervangen. Ik kan niet gaan daten als de tijd rijp is en zo een nieuwe vader krijgen. Het zelfde geldt voor jullie. Voor iedereen is het heel erg verdrietig om een dierbare te verliezen en daar moet je onderscheidt in maken!
Heel herkenbaar! Ik hoorde dat heel 2002&2003 hoe moeilijk het allemaal wel niet voor mijn moeder moet zijn en dat ik haar er doorheen moest helpen. Ik was toen 15 en ik verloor ook een vader. Bovendien was hun huwelijk 1 en al schijn en gebaseerd op leugens. Maar vanaf het moment dat de ambulancebroeder mij vertelde dat hij dood was, zei hij gelijk daarna: ga maar naar binnen, je moeder heeft je nodig. Well, how about no?! Ik koos in 2003 echt voor mijzelf. En maar goed ook, want ze had me anders echt meegesleurd haar ellende in.
Jeetje, dat het bij volwassenen zo gaat, is al niet goed, maar kan ik nog enigszins begrijpen. Iedere volwassene zal op een zeker moment immers zijn ouders verliezen. Maar dat ze dat tegen een 15-jarige zeiden?! Ik ben docent en werk met die leeftijdscategorie. Kan me er niks bij voorstellen dat je zo aan het verdriet van een puber voorbij gaat! @TS: Ik heb beide ouders nog, dus ben me hier nooit zo van bewust geweest. Ik heb echter wel bij mijn schoonmoeder gezien wat voor een verdriet het haar heeft gegeven toen haar moeder overleed. En nog steeds. Dat heeft veel indruk op me gemaakt. Aangezien ik het dus niet heb meegemaakt, kan ik niet echt een voorstelling maken van het verdriet, maar ik kan wel aannemen dat het heel diep gaat en jaren later nog steeds moeilijk is. Ik wil je dan ook condoleren en veel sterkte wensen.
Nou van wat ik terug lees zijn er meer die van die rare mensen om zich heen hebben.. Helaas zijn er inderdaad veel van mn familie zo , vooral mn vsders kant.. ik probeer het altijd een beetje over me heen te laten komen, het idee in mn achterhoofd van :" laat ze maat, ze weten niet waar ze het over hebben" Maar soms is dat ontzettend moeilijk. .
Ik vind niet dat je je aanstelt. Het ligt uiteraard erg gevoelig en geen erkenning helpt je zeker niet. Ik zou er toch eens wat feller op reageren denk ik. Iets als dat verdriet niet te vergelijken is. Dat jullie jullie moeder ook zijn verloren. Dat het niet alleen voor je vader moeilijk is. Sterkte, want je hebt nogal veel voor de kiezen gehad in korte tijd...!
Misschien bedoelen ze omdat je vader nu alleen is en alleen thuis zit waar jij en je zus partner kinderen (?) hebben en daardoor meer afleiding, zoiets? Anders zou ik het o ook niet weten
Weet je, veel mensen kunnen verdriet van een ander niet goed handelen, dat vinden ze griezelig/ongemakkelijk en ze hebben geen idee wat ze daarmee aan moeten... Kijk maar eens naar de reacties als je eens zegt "niet zo goed" op de standaard 'hé hoe gaat het?' Mensen gaan mompelen, om zich heen kijken, worden rood en maken zich uit de voeten. Laat staan als ze van tevoren weten dat jij verdrietig bent, dat is dus nog enger. Moeten ze je troosten? Of juist niet? Hoe dan? De meeste mensen weten het echt niet. Vragen hoe het met jouw vader is, is een soort veilig want dat is minder direct. Maar dat maakt het voor jou niet minder vervelend, sterkte meid.