Zijn dit voorweeen?

Nou, de dag is zo goed als voorbij, en onze kleine meid zit nog veilig in mijn buik!

Vandaag is eigenlijk heel goed gegaan. Vannacht niet zo super geslapen, maar gelukkig zonder al te veel harde buiken. Ook vanochtend was mijn buik mooi rustig. Helaas moest ik wel na mijn ontbijtje verhuizen van kamer, aangezien mijn 1-persoonssuite nodig was voor iemand anders. Toch best raar om ineens met iemand op een kamer te komen te liggen. Ik raakte er een beetje gestrest van en kreeg dus ook weer wat harde buiken. Maar op het CTG waren ze gelukkig maar erg gering en ook zeker niet regelmatig. Ik mocht dus vandaag gaan mobiliseren, zoals dat dan blijkbaar heet. Dus zijn mijn man en ik 's ochtends de trap afgelopen en lekker buiten op een bankje gaan zitten en wat gaan eten beneden. Dit ging hartstikke goed, mijn buik bleef mooi rustig. 's Middags even rusten en dan daarna weer (dit keer met de lift) naar buiten en weer wat eten. Maar nu kreeg ik tijdens het eten wel harde buiken, die toch een klein beetje pijnlijk waren en ook regelmatig. Dus zijn we weer naar de kamer gegaan en ben ik rustig gaan liggen. Na een half uurtje begonnen ze wat af te nemen. We hebben het gemeld aan de verpleegkundige en kregen dan ook gelijk op onze kop dat ik nooit meteen zoveel had mogen doen! Trap lopen was blijkbaar uit den boze en eigenlijk had ik maar even over de afdeling mogen lopen en dan de rest in een rolstoel moeten doen. Tja, dat had niemand ons verteld... Maar goed, nu wisten we wel meteen wat mijn grenzen waren, dus dat was eigenlijk ook wel weer handig, haha.

De gynaecoloog is ook langs geweest en heeft verteld dat alles er nu goed uitzag. We hebben gesproken over wat er de komende week de bedoeling is wanneer ik weer thuis ben. Voor nu ziet het er dus uit dat ik morgenochtend naar huis mag (whoehoe!) en het een weekje heel rustig aan moet gaan doen. Als dat allemaal goed gaat, dan kan ik eventueel volgende week wat meer actief worden. Al met al een goede dag dus, en dus hopelijk morgen naar huis!

 

Iedereen nogmaals bedankt voor jullie lieve berichtjes. Erg fijn om te lezen dat zoveel mensen meeleven

Inmiddels zijn we alweer een tijdje lekker thuis, yes! Vandaag, eind van de ochtend, mochten we naar huis. Even wat lunchen en toen lekker naar bed. Wat was ik moe zeg! Heerlijk om weer thuis te zijn, en toch ook wel een beetje gek. Ik merk dat ik nog veel te verwerken heb in mijn hoofd.

Nu komt de uitdaging om mij de komende week rustig te houden. Van de gynaecoloog moet ik goed rust houden, en dat doe ik dan natuurlijk ook braaf. Sowieso merk ik dat ik al snel weer harde buiken krijg vandaag. Niet alleen bij lichamelijke inspanning, maar zeker ook wanneer ik te druk wordt in mijn hoofd. Er gaat dan ook zoveel in mijn hoofd om op het moment: de afgelopen dagen verwerken, denken over wat er de komende week zal gaan gebeuren (spannend), maar bijvoorbeeld ook dat het huis nu echt een puinzooi is en nog lang niet klaar voor de komst van de kleine. Heel lastig vind ik dat, de controlefreak die ik ben. Dit was juist wat ik wilde vermijden, dat ik mij niet klaar zou voelen voor de bevalling omdat er nog dingen gedaan moesten worden. Maar alles is nu anders en ik zal mij eraan moeten aanpassen ben ik bang. Gelukkig hebben beide kanten van de familie al volop aangeboden om te komen helpen met van alles en nog wat, dus dat zal al een stuk schelen.

Ik ben zo benieuwd naar de komende paar dagen... Maar voor nu: RUST!

 

Hoi meiden,

Wat een ongelofelijke tijd... pffff.... Even een update:

Allereerst hetgene wat jullie je waarschijnlijk allemaal afvragen: is ze al bevallen? Het antwoord: Ja.

Twee dagen na mijn laatste berichtje hier zijn mijn vliezen spontaan gebroken. Een paar uur daarvoor had ik nog een controle in het ziekenhuis, omdat het toch weer aan het rommelen was. CTG en echo's zagen er opzich goed uit: wel regelmatige harde buiken, maar de baby deed het goed. Op de echo was nog steeds weinig vruchtwater te zien, en mijn baarmoederhals was weer een aantal millimeters korter geworden (nu 9mm). Nu had ik een ruime vinger ontsluiting. Maar volgens de arts kon het nog steeds alle kanten op, dus als ik wilde mocht ik gewoon naar huis. Drie uur later, tijdens het eten, voelde ik wat leek op een keihard schopje. Een halve seconde later was de stoel kletsnat...

Een kwartier later lag ik in het ziekenhuis aan de CTG. Er registreerde nauwelijks harde buiken, eigenlijk gewoon geen. Maar ik voelde ze wel, en ze werden erger en pijnlijker. Volgens de arts kon ik nu binnen 72 uur bevallen, maar dat hoefde niet perse. Als mijn buik rustig zou blijven, zou de baby prima nog een paar weken kunnen blijven zitten. Maar mijn buik en kleine meid vonden het wel weer welletjes en de weeën zette flink door. Het CTG registreerde ondertussen nog steeds nauwelijks iets, dus de arts kwam nog niet langs. De verpleegkundige was ervan overtuigd dat het CTG gelijk had en dat ik dus nog niet aan het bevallen was. Intussen kwamen de weeën om de 5 minuten en moest ik ze al flink wegpuffen. Toen eindelijk de arts langskwam zag ze aan me dat het menens was en toucheerde me toch: 2 cm ontsluiting. Ze dacht dat dit hetzelfde was als haar collega die middag had gevonden, maar toen ik melde dat het 's middags een vinger was, bleek toch dat de ontsluiting nu aan het vorderen was. Toen de arts een uur later terug kwam had ik al 5cm ontsluiting. Het was tijd om het team op te roepen en alles klaar te maken, want zo ging het toch wel heel snel. Een half uur later had ik al 7cm en kreeg ik het moeilijk. Ik zou moeten wachten met persen totdat ik volledige ontsluiting had, omdat onze meid in onvolkomen stuit lag. Ontzettend moeilijk, maar gelukkig hadden mijn man en ik ons goed kunnen voorbereiden op deze fase bij de cursus Samen Bevallen. Ik heb ontzettend veel gehad aan zijn steun, en de geleerde ademhalingsoefeningen van de cursus. Een andere verpleegkundige hielp ons door het laatste stukje. Later hoorde we dat iedereen erg onder de indruk was geweest van ons beide, met name hoe relaxed we het allemaal maar lieten gebeuren, hoe goed ik kon puffen en hoe goed mijn man mij ondersteunde. Rond middernacht besloot mijn lichaam dat het persen toch écht moest gaan gebeuren en de persweeën begonnen. Toch moest ik het nog even wegpuffen, voor het laatste randje ontsluiting. Een uur later mocht ik eindelijk gaan persen. Drie kwartier later besloot de hoofd gynaecoloog dat ik nog 5min zou krijgen om te persen. Als de billen van onze dochter dan nog niet zouden staan, zou het een keizersnede worden (hoorde ik later; hoewel ik wel overleg hoorde over die 5min, dus ik kon het zelf ook wel bedenken). Omdat het persen goed ging daarna, kreeg ik nog een extra 5min. Een flinke knip later werd onze dochter (bijna) geboren. Haar hoofd bleef wel steken en het halve team sprong zowat in paniek bovenop mijn buik om haar hoofd los te krijgen. Ik moest keihard mee persen natuurlijk, en samen lukte het ons om haar los te krijgen, en werd ze geboren...

Ze werd op mijn buik gelegd en ze begon eventjes later te mekkeren. Ze zag er al mooi roze uit en keek haar ogen uit. Apgar 1min: 8, 5min: 9. Wat deed ze het goed! Een paar minuten mochten we zo liggen, terwijl de placenta werd geboren en de hechtingen begonnen. Toen werd ze weggehaald om onderzocht te worden en in de couveuse gelegd te worden. Mijn man ging met onze dochter mee naar boven, terwijl ik verzorgd werd door de artsen en verpleegkundigen. Na een uurtje, een douche, limonade en een beschuitje met muisjes verder kwam mijn man mij ophalen om naar onze kleine meid te gaan, met bed en al. Ze mocht even de couveuse uit en lag drie kwartier bij mij: heerlijk!

De 10 dagen daarna waren ontzettend zwaar. Na twee dagen op de kraamafdeling kregen we een suite op de couveuseafdeling en kon ik dag en nacht bij mijn meisje zijn, in onze eigen kamer. Heel luxe natuurlijk, maar ook zwaar. Als kraamvrouw kreeg je weinig rust zo, met alle artsen en verpleegkundigen die in en uit lopen. Dit was zeker niet de kraamtijd die ik voor ogen had gehad...

Met onze meid ging het ontzettend goed, ongelofelijk goed zelfs. Vanaf het begin dronk ze zelf haar flesjes leeg (mijn moedermelk, trots!) en hoefde ze maar een paar keer via een sonde gevoed worden. Ze moest wel 2 dagen onder de lamp voor haar geelzucht, maar daarna ging het heel snel. Ze mocht al snel de couveuse uit en hield haar temperatuur al snel stabiel. Haar sonde mocht eruit, en een dag later was ze zelfs van de monitor af. Ze groeide ontzettend hard en begon zelfs uit de borst te drinken. En haar stuitje, die flink blauw, gezwollen en ontvelt was door de bevalling (heel pijnlijk, zo zielig) was al zo goed als genezen. Een week na haar geboorte was ze eigenlijk al klaar om naar huis te komen. Maar puur door protocol moest ze tot 36 weken zwangerschap blijven. Een welkome verademing voor de verpleegkundigen: een prematuur die het ontzettend goed doet en weinig zorg nodig heeft (behalve heel veel knuffels van iedereen, haha!).

Met 36 weken mocht ze dus naar huis, net wanneer ikzelf ook mijn eigen kraamtijd had afgesloten. We zijn dus als gezinnetje uit het ziekenhuis ontslagen en hebben onze meid nooit achter hoeven te laten in het ziekenhuis Nu zijn we sinds gister middag thuis en ontvangen uitgestelde kraamzorg/couveuse nazorg. Erg fijn blijkt, want onze draai vinden thuis is lastig. Nu pas merk ik hoe moe ik ben van alles en ben dus ook een beetje ingestort. Door de uitgestelde kraamzorg kan ik toch nog een beetje kraamtijd inhalen, dit keer zoals het hoort. Het is nog best zwaar zo thuis, voornamelijk omdat onze meid soms nog moeite heeft met de borst vasthouden (kenmerkend voor prematuren). Ook heeft ze een voorkeur ontwikkeld voor de rechterborst, links kan ze niet pakken. De lactatiekundige weet ook niet precies waarom, maar weet zeker dat het op een gegeven moment vanzelf goed komt. Ik moet dus nog regelmatig (na)kolven.

Voor nu is het heel erg wennen en bijkomen van alles van de afgelopen paar weken. We zijn er beide nog behoorlijk van ondersteboven, het heeft echt even tijd nodig. Maar wat zijn we blij dat het zo super goed gaat met onze dochter! En dat ze gewoon al thuis is bij ons! Ongelooflijk...