Ik heb een week geleden te horen gekregen dat ik een MA heb, morgen volgt curettage. Toen de echo dit liet zien heb ik naaste vrienden en fam die wisten dat ik zwanger was, gelijk gebeld/geappt met dit nieuws. Nu hoor ik sindsdien niets meer van mijn ouders en beste vriendin. Dit kwetst me erg, voel me in de steek gelaten. Ben woensdag bij de gyn geweest en morgen dus curretage maar dit weten ze niet eens! Moet ik nu weer van mijn kant contact opnemen? Vind dat een telefoontje/appje toch het minste is wat ze kunnen doen na zoiets, of zie ik dit verkeerd? Denk dat vriendin afgelopen nacht op vakantie is gegaan zonder enig bericht! Ben verdrietig hierom. Wie herkent dit?
Jeetje, dat vind ik echt erg!!! Juist nu je ze nodig hebt zijn ze er niet voor je.... Ik zou nog één berichtje sturen waarin je benoemt dat je erg verdrietig en teleurgesteld bent dat je na dit nare nieuws geen enkele reactie krijgt van degene die je juist het hardste nodig hebt.... Misschien zelfs benoemen dat je je dan misschien vergist hebt in wat jullie voor elkaar betekenen... Maar dan ook echt bij hen laten liggen. Heel veel sterkte meis, voor nu en de komende tijd!!
Wat erg voor je meid ik wil je veel sterkte wensen Maar wat bizar dat niemand iets laat horen dan...is je contact wel altijd goed geweest?
Wat erg, juist nu je alle steun kunt gebruiken! Kan me voorstellen dat dit je heel erg kwetst. Soms denk ik dat mensen in bepaalde situaties gewoon totaal niet weten wat ze moeten doen of zeggen. En dan maar gewoon geen contact opnemen. Dat praat het niet goed hoor! Maar denk wel dat dat erachter zit. Voor jou in ieder geval heel veel sterkte de komende tijd.
Met vriendin wel, met ouders ligt wat lastiger, die liggen in scheiding en moeder heeft belvrees, zelfs naar eigen kinderen. Nu heeft ze donderdag gebeld 1x toen ik er niet was en dat wist ze! Ik wacht het af, ze kan toch nog een keer bellen lijkt me? Het gesprek toen ik belde dat het niet goed was, sloeg ook nergens op, ze zei:wat rot, sterkte en kapte het gesprek direct af. Eerst kreeg ik vader aan de lijn die me onderbrak en zei:moet je je moeder hebben? Toen ik zei nee ik ben nog niet klaar met mijn verhaal, liet hij me uitpraten en daarna direct hoorn naar moeder, die dus reageerde zoals ik net schreef. Bizar gesprek was het. Band is ook niet geweldig vooral met moeder maar ja het zijn toch je ouders en dan verwacht je toch wel enig medeleven lijkt me. Wat betreft vriendin snap ik er niets van, dat doet me nog het meeste pijn, van ouders minder, dat gaat al langer zo.
Nou, vind het wel erg bot naar jou toe zeg... Jammer dat het zo gaat. Hopelijk trekt je vriendin in ieder geval weer bij en kun je bij haar uiteindelijk nog wel erover praten.
Verdrietig dat je je nu zo voelt. Het is al een moeilijke tijd en dan valt het extra tegen dat je niet de steun krijgt waar je op hoopt. Ik heb ook gemerkt dat vooral mensen die het nooit meegemaakt hebben er heel makkelijk over denken. Ik voor ik ooit zwanger was eigenlijk ook wel een beetje om heel eerlijk te zijn. Voor buitenstaanders is het simpel: het kindje (nouja, ze zullen denken 'het was ook nog bijna niks' een hoopje cellen) was niet levensvatbaar, beter dit dan een gehandicapt kindje of later in de zwangerschap een dood geboren kindje. Ze beseffen niet dat het iets is waar je al even (of soms heel lang) op hoopt. Dan heb je de positieve test en verheug je je op wat komen gaat, je voelt vanalles en maakt plannen voor de komende maanden. Dat je met een miskraam niet alleen een embryo verliest, maar je hoop, toekomst, droom, vooruitzicht en kindje beseffen ze niet. Ik denk dat je het meegemaakt moet hebben om te weten wat iemand meemaakt. Ik heb ook hele (voor mijn gevoel) rare opmerkingen en vergelijkingen gehoord waarvan ik dan maar denk 'ze weten niet beter'. Ik heb het nu twee keer achter elkaar en hoewel ik best nuchter ben, heb ik best gehuild. Weer die teleurstelling, twijfel en onzekerheid. Toekomstplannen weer in de ijskast. En dan heb ik nog makkelijk praten met een lief zoontje (en ik was toen snel zwanger zonder miskraam oid). Ik besef me maar al te goed dat dat ook niet iedereen gegund is. Ik denk dat je, ookal is het wel echt heel jammer, er niet teveel achter moet zoeken. Voor anderen is het gewoon 'niet zo erg' als voor jezelf. Wat echt niet wegneemt dat het verdrietig is dat je niet meer steun krijgt. Ik zou het misschien wel een keer bespreken later, dat je wel teleurgesteld was en je je erg rot/alleen voelde doordat ze niet informeerden naar je. Heel veel sterkte, ik hoop dat je snel wel goed/gezond zwanger zal zijn
Het rare is met haar, weer hebben allebei 3 kinderen die nu al groter zijn, weer kennen elkaar sinds die tijd, samen zwanger geweest, zij ook een miskraam toen, ik ook. Onze jongste is nu 8. In 2012 had ik een bbz (ben gescheiden en wil nu zwanger worden van nieuwe relatie), toen was ze er wel! Toen ik ging scheiden hield ze trouwens ook de boot erg af, het was duidelijk dat ze anti-scheiden was. Laatst goed gesprek gehad en gevoel alles bij elkaar kwijt te kunnen maar kan nu concluderen dat ik niet altijd bij haar terecht kan dus. Het ijs ook niet de eerste keer dat het zo gaat, wel eerder uitgesproken en dan heeft ze wel berouw en vergeef Ik haar weer. Maar ik heb zo het gevoel dat het eenrichtingsverkeer is! Zij heeft veel vrienden en een druk sociaal leven, ik niet. En ookal zegt ze dat ik haar beste vriendin ben, ik voel dat niet.....
Jeetje lieve meid, wat ontzettend naar zeg! Dit zegt echt meer over hen dan over jou. Vind het echt pijnlijk om te lezen, want je kunt de steun van je naasten nu zo goed gebruiken! Ik wil je in elk geval heel veel sterkte toewensen voor morgen! Veel liefs!
Lees nu net je andere berichtje. Het klinkt inderdaad erg als eenrichtingsverkeer, wat naar voor je! Je kunt haar steun nu heel hard gebruiken. Ik hoop dat je toch andere mensen in je omgeving hebt waar je bij terecht kunt. Kan me ook voorstellen dat je er een keer mee ophoudt energie te steken in die vriendschap, want telkens krijg je weer een teleurstelling te verduren.
Dankje liana! De berichtjes die ik hier krijg doen me goed! Fijn om ervaringen uit te wisselen met lotgenoten. Ookal ken ik jullie niet, het voelt goed en niet zo alleen. Heb trouwens wel goede collega's die heel lief waren en zijn maat toch dat zijn collega's....
Fijn dat het je helpt! Het is al zwaar genoeg. Ik snap wat je zegt over collega's. Je hebt het ook gewoon graag van die vriendin en je ouders dat ze je steunen. Ook dat is dan nog eens pijnlijk te ontdekken dat zij het laten afweten terwijl je het al zo zwaar hebt.
Hmmm ja dat veranderd de zaak wel ja, zij weet toch hoe het voelt. Ik kan me voorstellen dat je voor de zoveelste keer haar steun niet krijgt, er een naar gevoel van hebt. Als de vriendschap het waard is, zou ik er over praten. En anders voor jezelf besluiten dat je een vriendschap hebt, maar geen steun e.d. verwacht. Ook dat herken ik wel hoor. Mijn twee beste vriendinnen zie ik ook niet zoveel meer en heb ook niet het gevoel dat ik daar mn diepste geheimen en emoties kwijt kan, hoewel we zeker geen ruzie hebben ofzo. Ik zie ze daar ook gewoon te weinig voor en heb ook niet echt veel tijd om dat te veranderen. Ik heb gewoon besloten dat ik ook niet teleurgesteld wordt als ik niks verwacht. Ik hou het maar voor mezelf en probeer nu de dingen in mn eentje (en bepaalde dingen met mn man) een plekje te geven.
Dat klopt wel ja, zo sta/stond ik er ook wel in, verwachtte na het laatste goede gesprek dus toch weer teveel denk ik. Ik heb laatste tijd heel veel ellende op mijn bordje gehad (schoonvader overleden, zus terminal ziek, bbz, ouders in scheiding, ex die niet betaald en psych.labiel is, en nu ma). Soms denk Ik dat ze de ellende zat is. Maar ik denk idd dat ik mijn energie in andere dingen moet gaan steken, nieuwe vriendinnen moet gaan zoeken ook want heb/had er dus maar 1 en mijn zus dan, die band is wel zo goed maar helaas komt daar ook een eind aan weer weten alleen niet wanneer.
Moeilijk is het Je vriendin zou ik wel eens aanspreken want zoals iemand anders al schreef, vaak beseffen mensen helemaal niet wat het is een miskraam. Ik persoonlijk dacht er ook een stukje lichter over voordat ik er zelf een meemaakte. Maat meeleven kon ik toch al natuurlijk het is een inlevingsvermogen die niet iedereen heeft. Zoals vrienden van ons zeiden...nou ja een miskraam, een kind verliezen... Dat is pas als je baby ouder is ... Niet met 2 maanden zwschap... Tja wat zeg je daar op
Wonder boven wonder heef mijn moeder net gebeld en zag ik dat vriendin idd zonder bericht op vakantie is gegaan
Wat fijn dat je moeder heeft gebeld. Heb je er wat aan gehad dat ze heeft gebeld? Wat ontzettend naar dat die vriendin zonder bericht op vakantie is gegaan. Ik wil je in elk geval heel veel sterkte toewensen voor morgen en ik hoop dat je lekker snel weer thuis bent! Liefs
Mn vader belde erna, ze zijn niet echt veel steun voor me maar kan het nu wel van me af zetten, dat geeft rust. De band met mijn ouders is apart, uit huis is loslaten en dat hebben ze heel letterlijk gedaan. Mijn zus is als een moeder voor me. Zie er wel beetje tegenop morgen, beetje labiel nu. Dank voor de lieve woorden, laat gauw weten hoe het is gegaan.
Piesofkeekje, Wat ontzettend naar dat je dit mee moet maken. Ik had een miskraam met bijna 6 weken, na cryo tp. Ik kreeg ook lang niet de steun die ik nodig had, en heb me ook heel lang slecht gevoeld daardoor. Lang niet iedereen heeft t inlevingsvermogen, om te begrijpen hoe erg het voelt. Goed nadenken over wat je met de vriendschap verder wilt of kan. Heel veel sterkte met alles, je hebt t niet makkelijk meis .