hoi, mijn dochtertje is bijna 16 mnd en ik merk sinds een maand dat ze niet genoeg voor zichzelf opkomt/van zich af bijt als ze met andere kinderen speelt. Ik zal het toelichten: het is een lief, gezellig kind. Weinig huilen, gefrustreerd of boos. Meestal vrij meegaand en flexibel; overigens wel heel ondernemend. Stapt heel snel op andere kinderen of mensen af en niet snel bang van iets. Ze heeft nog helemaal niet de 'van mij' fase met speelgoed. Tot nu toe was het zo dat als kinderen iets van haar afpakten dat het haar niet uitmaakte en ging ze wat anders pakken. Nu merk ik (vooral met wat oudere kinderen of kinderen die erg veel last van de mij-fase hebben), dat ze echt terugdeinst zo gauw het ander kind al op het speeltje af komt lopen waar ze mee speelt. Ze kijkt ook echt verschrikt/bangig. Ze huilt niet of wordt niet boos, waardoor het ook niet genoeg aandacht van de andere ouder krijgt, naar mijn idee. Een achternichtje van ons heeft het heel erg, de ouders zijn zich er bewust van en zeggen wel vaker iets van 'wel eerlijk je speelgoed delen, he' en dat soort dingen maar vinden dat ze niet kunnen straffen (kind is bijna 2). Het komt daar soms letterlijk elke 2 minuten voor. Ik vind het erg lastig, want mijn hart breekt als ik zie dat ze angstig terugdeinst... ik wil haar eigenlijk laten weten dat het niet ok is als andere kinderen zo met haar omgaan, maar het is natuurlijk wel lastig want ik kan moeilijk tegen het andere kind zeggen, dat mag niet. Tenminste, vind ik de taak van de andere ouder. De gastouder heeft het ook al eens opgebracht dat ze eigenlijk nog iets te lief is. Zij zegt dat ze niet echt wil stimuleren om terug af te pakken maar dat ze haar wel steunt op wat subtielere wijze als ze dat wel eens doet. Heeft iemand tips hoe hier mee om te gaan? Wel of niet actief stimuleren? Misschien toch wel naar de 2 kinderen toelopen en zeggen tegen het andere kind iets in de trant van 'P. was hier mee aan het spelen, jij mag wat anders pakken'? Bedankt voor jullie hulp!
Ik spreek er in zo'n geval het andere kind wel op aan hoor. Niet boos of agressief, maar ik ga dan gewoon op mijn hurkjes tussen de twee zitten en zeg dan rustig dat het ene kindje er eerst mee aan het spelen was. Ik heb eigenlijk nog nooit een ouder geweten die daar boos om was. Ik doe het overigens in de twee richtingen, want mijn dochter pakt ook wel vaker dingen af.
Mijn dochter is het 'andere' kind. Echt een haantje de voorste en voor niets of niemand bang. Heeft er ook een handje van om altijd met het speelgoed te willen spelen waar een ander kindje mee speelt en pakt dit dan ook af. Ze wil ook nog wel eens een duw uitdelen. Ik vind het juist prettig als andere ouders mijn dochter er op aanspreken als ik het niet heb gezien. Ze moet namelijk leren delen, en wachten, en vooral leren dat de wereld niet om haar draait en ze niet zomaar alles kan doen wat zij wil. Ik probeer het zelf zoveel mogelijk in de gaten te houden maar zie niet altijd alles, dus ik zou het persoonlijk juist fijn vinden als de andere ouder haar corrigeert. Maar goed, niet alle ouders zijn hier blij mee misschien.
Vreemde ogen dwingen af, dat is mijn ervaring. Ik wijs andere kindjes er wel op dat Finn nog een baby maar wel graag mee wil spelen. Dan "ruilen" we het afgepakte speeltje weer terug en spreken we af dat het speeltje voor hem/haar is wanneer Finn er klaar mee is. Vooralsnog heb ik dat altijd als positief ervaren. Ik zie het ook niet echt als correctie maar als leermoment voor beide kindjes.
Ik zeg er ook altijd wat van, als iemand anders iets van mijn dochter afpakt. Wel rustig en vriendelijk, "J, is hier eerst mee aan het spelen, jij mag straks,". En dan pak ik het rustig weer af en geef een alternatief. Is heel normaal toch?
bedankt voor jullie reacties! Als ik het zo hoor, klinkt het alsof ik misschien te voorzichtig ben, en te bang ben dat andere ouders het niet gepast/prettig vinden als ik er (vriendelijk) wat van zeg, maar dat dus best kan! Misschien had ik dat in een eerder stadium al moeten/kunnen doen toen zij het zelf nog niet zo erg vond. Iig voor mij nu dus ook een leermoment ik ga er toch maar wat assertiever mee aan de gang!
Onze oudste is ook een kind wat snel afpakt, hoewel het nu gelukkig wel minder is Maar op die leeftijd? Alles afpakken. Ook gerust elke 2 minuten etc. Ik ben van mening dat je niet vroeg genoeg kunt opletten en leren wat wel en niet mag. Dus heeft kindje a iets vast en kindje b pakt het af? Naar kindje b toegaan en zeggen; kindje a had het vast, geef maar terug. Geeft kindje b het terug dan zeggen; wat goed van jou! (Belonen) Als kindje a klaar is met spelen mag jij er mee spelen! Leer je dochter, als ze goed praat, ook zeggen dat ze het niet wil. Zo voorkom je dat ze uit frustratie kan gaan slaan. En je achternichtje van 2 hoeft geen straf te krijgen, maar mag wel opgevoed worden Delen moeten ze soms echt leren! En het gebeurde echt regelmatig dat ik in moest grijpen. En zolang een andere moeder vriendelijk tegen mijn kinderen zegt dat iets niet mag of iets, daar ben ik juist blij mee. Ik heb maar 1 paar ogen en kan nooit altijd alles zien En een extra tip; als ze straks 2 is even nadenken over een psz. Gastouders hebben minder kindjes en op een psz leren ze wat meer samen spelen en samen delen. Ook dan zal zij juist leren wat te doen.
Ik heb andere kinderen altijd hun gang laten gaan; als ze iets afpakten van mijn dochter, en zij beet niet van zich af, dan liet ik dat zo. Ze ging vanzelf wel van zich afbijten. Andersom; toen zij dingen af ging pakken van anderen, corrigeerde ikdat wel;'Nee, J, nu is dat kindje er mee aan het spelen, als hij er straks mee klaar is, dan mag jij.'. En ja, soms was dat iedere 2 minuten, ik vind dat niet iets om echt af te straffen, zolang het gewoon bij iets af willen pakken blijft (en ze bv niet gaat vechten om een speeltje ).
Volgens mij is er niks mis mee als je een ander kind ergens op aanspreekt, vooral als het kind veel ouder is. Als kinderen even oud zijn vind ik dat ze het zoveel mogelijk zelf uit moeten zoeken. Ik zou ook niet voor je eigen dochter gaan praten, ze moet toch leren er zelf mee om te gaan. Laat maar afpakken en kijk wat ze doet. Dan kun je haar dan stimuleren het terug te vragen of te zeggen dat ze de volgende keer duidelijk moet zeggen dat ze niet wil dat een ander kindje dat pakt. Sommige kinderen moet het ook eerst een paar keer gebeuren voordat ze er actie op gaan ondernemen. Ze wordt niet weerbaarder als jij alles voor haar op gaat lossen.
Hier juist anders als ze wil pakt niets iets van haar af. Ze huilt niet maar kijkt erg boos en pakt het zo stevig vast dat andere kind gaar gillen omdat het niet lukt afpakken Maar ik kan ook niet afpaken bijv vork ze wil het per se hebben met eten ook eet met handen bij rozijntjes. Maar net op legt ze vrijwillig vorkje op bordje en brengt dat naar de keuken en zet op tafel.. Dus moet gaat zoals ze het ziet. Ik weet niet wat het bij je dochter is fase of karakter maar ik zou het gewoon zo laten of anders andere kinderen aanspreken
Mijn neefje was ook altijd precies zo. Nou dat is later wel anders geworden hoor. Hij heeft t hoogste woord en is vaak bepalend hoe iets gaat. Komt vast goed!
Dit. Dat heb ik gedaan elke keer als ik zag dat een ander kindje zijn speelgoed afpakte. Hij was ook te lief. Nu zie ik wel dat hij voor zich opkomt. Hij laat soms wel iets afpakken maar soms ook niet, hangt van het speelgoedje af. Dan laat hij zich horen en neemt het op zijn beurt terug af van het jongetje. Soms moet ik hem ook leren zijn speelgoed te delen, want hij kan er tegenwoordig wat van!
Als andere kindjes trouwens meer deden dan afpakken, bv aan de kant duwen om ergens bij te kunnen, dan sprak ik ze wel aan hoor. Maar puur bij afpakken niet, ik had het idee dat zij zelf moest ervaren dat dat niet leuk is waardoor ze voor zichzelf op zou komen en het andersom ook zou begrijpen. En anderzijds vond ik het ook wel belangrijk dat de afpakker te zien kreeg dat ze een ander kindje boos of verdrietig hadden gemaakt, dus ervaren dat het voor degene van wie je iets afpakt niet leuk is. Als ik me daarmee bemoei, leren ze dat het niet mag 'omdat die moeder dat zegt', niet omdat ze zien dat het niet leuk is. Dochter komt nu wel voor zichzelf op, zegt gewoon;'Nee, niet afpakken!' of 'We doen omstebeurt!', gaat prima En ze pakt eigenlijk nooit iets af van een ander, gaat juist rustig staan kijken met d'r handen op haar rug
Ik heb dus juist zo'n directeur van bijna 18 maanden...en die spreek ik aan als hij dat doet. Ik snap dat jij dat graag zou zien dat de andere ouders dat ook deden,maar je helpt je dochter er namelijk niet mee. Mijn oudste is zoals jouw dochter en het enige dat hielp is het haar laten ervaren en zelf iets terug af leren pakken. Dat ging als dreumes niet maar als peuter stuurde ik haar weg met: "pak maar terug". Ze moeten het echt zelf leren en dat komt vanzelf.
Ja maar door eerst als moeder tussenbeide te komen, sterk je hen toch net in het idee dat afpakken niet mag? En dat is toch net goed, dat ze dan gaandeweg meer vertrouwen krijgen om het zélf terug te pakken.
Bij mijn oudste vond ik het ook moeilijk. Mijn hart brak en wilde haar helpen. Daarom ook besloten dat te doen op de manier die andere hiervoor ook al hebben beschreven. Op ooghoogte en rustig uitleggen dat ze niet zomaar iets mogen afpakken. Overigens komen volgens mij alle kinderen in de - dat is van mij - fase. Ze kan nu prima voor zich zelf opkomen. Het is alleen lastig om voor ons te zien omdat ze daarvoor zo onschuldig zijn en je ze graag zo wil houden.
Mijn mannetje is ook te lief, veel te lief. Nu hij wat ouder is, 2,5 jaar, geeft hem dat ook gezag. Kinderen vinden hem lief op de psz, dus hem plagen ze niet. ik zou je dochtertje wel lekker bij de GO laten, daar is ze aan gewend. Zij heeft juist alle tijd om het te begeleiden en kent haar door en door. Toevallig zit mijn zoontje op een fijne en goede psz, maar dat moet je ook treffen. Al is de psz nog zo fijn qua leiding, je kunt altijd de verkeerde peuters treffen. Als ik jou was, gewoon de kinderen aanspreken. Het makkelijkste oefenen is dat in een grote speeltuin. Een kindje aanspreken dat je daarna nooit meer ziet, is makkelijker dan het kindje van je nicht.