Pfff, ik zit er echt even flink doorheen met de borstvoeding. 't Zal ook wel een groot deel hormonen zijn denk ik, want mijn meisje is nog geen 3 weken oud. En het gekke is, de borstvoeding gaat eigenlijk nog best wel goed Het aanhappen gaat soms wat moeizaam (ze heeft nog zo'n klein mondje, en mijn borsten zijn belachelijk groot voor haar), en links kan ze het vacuüm niet lang genoeg vasthouden om de tepel ver genoeg naar binnen te zuigen. Dus links voed ik haar nu sinds een week met tepelhoedje, rechts heeft ze niks extra's nodig. Ze drinkt stug door, voor 10min lang aan één borst, en valt dan in slaap. Pas 3-4 uur later heeft ze weer honger. En ze groeit als kool, daar is helemaal niks mis mee. Dus waarom zie ik het dan niet meer zitten?? Het gaat zo ontzettend goed toch? Zeker voor een prematuur. Ik weet dat borstvoeding voor haar, zeker ivm prematuriteit, nu heel belangrijk is: precies de juiste melk en veel huid op huid contact. Maar ik kan gewoon nu niet genieten van haar. Telkens als ze wakker word denk ik "oh nee he, gaan we weer". Dan moet ik haar weer in onmogelijke houdingen zien te krijgen: veel geklooi met rolletjes onder de borst om die overeind te krijgen, armpjes en beentjes die alle kanten op gaan behalve waar ze horen (stuit bevalling, dus haar beentjes staan nog vreemd), een kind dat niet goed haar mond open doet en na 3 pogingen het maar opgeeft en weer in slaap valt en het vervolgens onmogelijk is om haar weer wakker te krijgen. En dan hebben we het nog niet eens over het tepelhoedje... wat een onding is dat zeg... Ik merk dat ik nu snel gefrustreerd raak met haar (hoe oneerlijk is dat...) en zo is borstvoeding geven voor mij nu een stressfactor geworden. En dit was het al sowieso, want de borstvoeding heeft veel te lijden gehad vanaf het begin. Omdat ze prematuur is, heb ik haar niet kunnen aanleggen bij de geboorte. Een paar uur na de bevalling ben ik begonnen met fulltime kolven en heb in de eerste paar dagen hier minimale begeleiding in gehad. Ook het aanleggen later heb ik niet veel begeleiding in gehad. Gelukkig was mijn meisje sterk en slim genoeg om mij te laten zien hoe het moest en hebben we samen, door te klungelen, er wat van weten te maken. Ook hielp het enorm dat ik gigantisch veel melk produceerde, voor haar was het dus makkelijk om melk uit de borst te krijgen. Vlak voordat ze naar huis mocht, hebben we aangedrongen op een dagje voeden op verzoek, en voila, opeens dronk ze alle voedingen uit de borst, ipv bijna alles uit de fles en een paar keer uit de borst. Ook kreeg ik eindelijk de juiste begeleiding van lactatiekundigen in het ziekenhuis, maar dit was pas toen mijn meisje al een week oud was. Intussen huil ik minstens eenmaal per dag over dat ik borstvoeding geven te moeilijk vind en het wil opgeven. Het vergt psychisch nu echt te veel van mij. En dat is juist het lastige, want natuurlijk ben ik nu heel hormonaal. Maar ik moet ook echt uitkijken voor postnatale depressie, aangezien ik een verleden heb van zware depressie. Het feit dat ik nu gewoon niet kan genieten van mijn meisje vind ik echt enorm zwaar. Ik kan haar niet eens in haar ogen kijken, dat is gewoon te moeilijk voor mij. Laat staan met haar spelen. En knuffelen gaat ook steeds moeilijker, want ik heb het echt helemaal gehad met dit warme weer. Met knuffelen raak ik, en zij, helemaal oververhit en plakkerig, gatverdamme. Ik weet gewoon echt even niet meer hoe het nou verder moet. Het allerliefste zou ik nu gewoon overstappen op kunstvoeding. Maar dat vind ik niet eerlijk voor mijn meisje, die juist zo hard haar best doet en iedereen verstelt doet staan dat ze uberhaubt al helemaal aan de borst zit. Weer fulltime gaan kolven zie ik eigenlijk ook niet zitten, daar ben ik al genoeg van getraumatiseerd in het ziekenhuis. Dan denk ik steeds "is er geen makkelijkere manier? Eh, ja: haar aan de borst hebben...". Maar er moet iets veranderen, want zo ga ik echt kapot... Het is toch niet normaal dat je helemaal niet kan genieten van je eigen kind en chagrijnig en gefrustreerd raakt zodra ze wakker begint te worden?! Help help help, wie heeft er tips? En/of hetzelfde meegemaakt?
Meis, wat een verhaal. Je meisje en jij doen het zo supergoed!! Wat je ook gaat beslissen, ze heeft toch al heel wat belangrijke melk van je binnen gekregen. Ik vond zelf ook de eerste weken heel zwaar en heb me heel vaak afgevraagd hoe mensen het in vredesnaam volhouden om lang borstvoeding te geven. Ik was ook een en al hormonen, had huilbuien en die roze wolk heb ik de eerste weken niet gezien. Ik vond het vooral zwaar. Punt. Het genieten kwam bij mij pas later. Maar ik moet zeggen dat ik heel blij ben dat ik heb doorgezet. Bij mij kwam (waarschijnlijk door mijn keizersnede) de bv wat moeilijk op gang en dl viel steeds in slaap aan de borst, wat voor mij heel stressvol was. Had ze wel genoeg gedronken? Hoe kon ik haar activeren om verder te drinken? Maar na een week of 6 werd het allemaal makkelijker, ging het meer vanzelf en nu, inmiddels bijna een jaar later, denk ik nog niet aan stoppen Ik heb verder niet echt tips, ik denk dat je heel goed bezig bent, maar denk ook aan jezelf, praat misschien eens met mensen in je omgeving erover of misschien een huisarts? En bel een lactatiekundige als je vragen hebt over de bv en het tepelhoedje, misschien kun je op den duur zonder voeden.
Dank je voor je reactie Ik voel me al wel wat beter, nu ik zo lees dat jij het de eerste paar weken ook zwaar had. Dat klinkt misschien niet zo aardig, maar het geeft mij wel hoop dat het allemaal over een aantal weken beter zal aanvoelen. Dat geeft me gelijk motivatie om toch door te zetten. Ik kan mij ook voorstellen dat anderen wellicht de eerste paar weken ook erg zwaar hebben gevonden en dat die roze wolk inderdaad pas later kwam. Zolang dit "normaal" is, voel ik mij gelijk een stuk beter Ik zal proberen meer met mensen te praten over wat er in mij omgaat. Toevallig kwam net mijn moeder even langs en heb ik met haar een goed gesprek gehad. Dat luchtte wel op, ik denk dat ik haar gewoon elke dag even moet bellen ofzo, zodat zij mij weer wat moed kan inspreken En de lactatiekundige bellen lijkt mij ook een goed idee. Dat was ik sowieso al volgende week van plan, op haar eigen advies, om te kijken hoe het dan met de borstvoeding ging en of onze meid al links normaal kon drinken. Even kijken of ik haar dan nog deze week ga bellen, of het toch even aankijk tot na het weekend...
he wat vervelend dat je niet zo lekker in je vel zit en niet van je mooie meisje kan genieten. ik denk echter dat het weinig met de bv heeft te maken, maar vooral met het wennen aan mama zijn en dat heel veel nog veel energie en wennen kost. Wennen aan elkaar kost al zoveel energie en dan dit weer....nee daar zou ik ook niet blij van worden. Hopelijk zijn er mensen in je omgeving, die je even kunnen ondersteunen, zodat jij je alleen op je meisje hoeft te richten! en echt na een aantal weken is bv zo super fijn en makkelijk! je hoeft nooit aan de melk te denken, altijd bij je en daarnaast heerlijke rust en troost momentjes!
Dacht ook meteen dat dit niet persé met de BV te maken heeft, maar een combinatie van moeder zijn, hormonen, wennen aan alle nieuwe dingen waaronder ook BV etc. Goed dat je je verhaal met je moeder hebt kunnen delen en het lijkt mij zeker een goed idee om haar dagelijks even te bellen. Niet om je angst aan te jagen maar: Gezien je verleden met zware depressies is de kans op postnatale depressie natuurlijk wel groter. Misschien is het daarom ook fijn om je gevoel al eens met je huisarts te bespreken, zodat hij weet hoe het er voor staat en de drempel voor jou om aan de bel te trekken (als het erger wordt) niet steeds groter wordt! Wat betreft de BV: dat is de eerste weken gewoon doorbikkelen en al helemaal met een prematuur geboren kindje! Dat kost voor beiden veel energie! Natuurlijk super dat ze het zo goed doet aan de borst en vaak is het inderdaad na een week of 6 dat het allemaal wat beter gaat... Vaak los je het met flesjes niet op hoor, die moet ze ook om de paar uur krijgen en dan zit je op een gegeven moment met een maximum van wat je mag geven.
Meis, ik heb het met alle drie gehad. Een combinatie van inderdaad depressies in het verleden, de wil om alles goed te doen, heel vermoeid zijn, bang zijn om niet alles goed te doen, hormonen en noem alles maar op. Borstvoeding is heel lastig, zeker voor mij, want dat is loslaten en je overgeven aan het ritme van je kindje en er op vertrouwen dat je kindje aangeeft wanneer het honger heeft of voldoende heeft gehad. En ook continu klaar staan voor je kindje, en geen baas meer zijn over je tijd en je lijf omdat dat allemaal in het teken van je kindje staat. Bij mij duurde het meestal zo'n 6 weken voordat ik weer op de rit was. Ik had ook met mij. Man een afspraak dat ik hoe dan ook de este 6 weken zou voeden omdat ik mezelf dan te ontoerekeningsvatbaar vind om een goede beslissing te maken over stoppen Gewoon veel slapen, overgeven aan je kindje, los leren laten, voor de rest doen waar je zin in hebt, en niet te veel piekeren (lastig ik weet het). En op een dag denk je: he wat gaat het makkelijk. En dan was ik altijd blij dat ik door had gezet omdat je dan zo handig bent geworden om overal te kunnen voeden zonder dat de melk er overal uitschiet, en je met 1 luier en een pak doekjes in je tas weg kunt omdat je voor de rest helemaal niets anders nodig hebt En knap dat je de boel op gang hebt gekregen, mijn dochtertje was ook prematuur en dysmatuur en het is een flinke klus om alleen met een kolf melk te krijgen. Dus chapeau voor jou.
Fijn dat je met je moeder hebt gepraat, elke dag even bellen lijkt mij een prima idee! Ik heb ook veel steun gehad aan mijn moeder die eerste weken (en nu nog hoor). En ik snap best dat je het fijn vindt om te lezen dat anderen het ook zwaar hebben gehad Dat had ik toen ook. Van tevoren hoor je wel van mensen dat het allemaal zo anders is als je kinderen hebt en dat het zwaar kan zijn, maar toch kun je je dat van tevoren niet echt voorstellen (althans ik toch niet!). Het is fijn om te weten dat meerdere mensen zich zo voelen, en dat het na een tijdje ook echt wel weer beter gaat! Ik vind de tip die hier boven gegeven werd, van in elk geval 6 weken volhouden en dan pas beslissen over bv wel een hele goede. Ik zou in elk geval nu geen overhaaste beslissingen nemen. Je zult zien dat het over een tijdje allemaal zo makkelijk is en dat je zo zult genieten van de momenten samen met je kleintje <3
Lieve TS, Ook al heb je het gehad met de bv, nog niet opgeven! Misschien schrik je van je eigen gedachten en had je je een iets positievere kraamtijd voorgesteld, maar weet dat dat niet klopt met de werkelijkheid voor vele vrouwen! Jij bent éxtra gevoelig door je verleden met depressie, daarom vraag je best opvolging en hulp. Mijn zwangerschap en (ingeleide) bevalling verliepen redelijk goed, en ik had voor mezelf al uitgemaakt dat ik zeker 6 maanden bv ging geven. Ik hoopte dat het me ging lukken om het 6 maand uit te zingen... Maar o wee, vanaf de eerste dag dat mn meid aanhapte metamorfoseerden m'n tepels in twee rood-paarse kapotgebeten bolletjes. Nochtans kreeg ik veel hulp. DL kwam ook meteen om de 2 uur en hing dan drie kwartier aan de borst... Dat was een ware chinese kwelling, elke keer opnieuw. Alsof er iemand met een schaar, heel traag, mn tepel eraf knipte... En dit 11 a 12 keer per dag... De lactatiekundige stelde bovendien, kleine vlakke tepeltjes vast, én een kort tongriempje...(en in een later stadium een te sterke toeschietreflex waardoor mn meid dagelijks verdronk in mn melkfontein...) Ik was zó ontzéttend teleurgesteld in mn eigen lichaam dat me plots in de steek liet, dat dit voor mij net een reden was om door te zetten. Onder het motto: jij stom lijf ik krijg je wel klein!!!!:x Toch heb ik me ook voortdurend afgevraagd of ik niet beter zou stoppen... Ik besloot het dus op langere termijn te bekijken. De LK had me namelijk gegarandeerd dat ik er binnen drie maanden enorm van zou gaan genieten, en kijk: ze had gelijk. Het is gewoon héérlijk om bv te geven... Ben er helemaal verslaafd aan geworden! Zoals de andere meiden ook aangaven, wacht nog enkele weken... Maar laat je wél goed begeleiden, neem voldoende rust, verwen jezelf, en neem je dipjes au serieux. Aanvaard je gedachten! Probeer je geest gespierd en lenig te houden en wacht af, er komen betere tijden! Je bent hartstikke goed bezig joh! Zet 'm op!
Ik durf ook wel te zeggen dat ik het vies vond tegenvallen in het begin hoor... Dat opgesloten gevoel en de stress continu. Maar het is inderdaad steeds beter gegaan en op een gegeven moment sloeg het zelfs om in trots en tevredenheid. Juist als je gevoelig bent voor depressies kan borstvoeding geven beschermend werken door de hormonen die er door vrijkomen.
Dat opgesloten gevoel herken in inderdaad ook. En et stress gevoel. Als ik naar de winkel wil dan doe ik dit in record tempo, want stel ze krijgt honger bij mijn man Maar aan de andere kant geeft het mij ook veel rust. Ik ben er direct bij met de eerste honger signalen. Geen gehuil omdat ik dan eerst nog een fles hoef te maken. Dit laatste zorgt dus ook voor rust. En ik merk, weet niet of de anderen dat ook zo ervaren, dat ik in een soort roes zit? Lijkt wel mistig in mijn hoofd Ofzo, ik kan me nergens druk om maken en ben zo relaxed! Bij de eerste (6 weken ft kolven) en bij.de tweede (gelijk fv) heb ik dit niet zo gehad .
Wauw, wat een boel steunende reacties Ontzettend bedankt meiden! Intussen ben ik er ook van overtuigd dat het niet alleen aan de borstvoeding ligt, maar inderdaad een combinatie van nieuwe-mama zijn, hormonen en heel erg wennen (en dan de borstvoedingsperikelen die er bovenop komen, dat natuurlijk niet meehelpt). Ik ben bezig meer steun te verzamelen om mij heen. Zo komen mijn ouders meehelpen in het huishouden. Ook is mijn psycholoog op de hoogte van de situatie en kan ik binnenkort bij haar terecht. Mijn man is afgestudeerd psycholoog en inmiddels ervaringsdeskundige wat betreft mijn depressies, dus hij houdt mij sowieso al goed in de gaten en trekt aan de bel zodra dit nodig is. Ik vind het vooral erg fijn om te lezen dat jullie allemaal het begin van de borstvoeding (en zelfs bij broertjes/zusjes) moeilijk vonden, maar dat het op een gegeven moment helemaal goed is gekomen. Dat geeft mij echt veel hoop dat dit bij mij ook zo zal zijn Inderdaad Gigi85, je hoort altijd dat kinderen hebben zwaar kan zijn en alles anders is met kinderen, maar ook ik kon mij hier blijkbaar toch niet van tevoren een goede voorstelling bij maken. Ik had mij inderdaad een veel positievere kraamtijd voorgesteld, Annekijn, met name de eerste kraamweek die ik natuurlijk niet in het ziekenhuis had willen besteden, en baal hier dan ook ontzettend van. Maar opzich wel prettig om mij te realiseren dat de meeste vrouwen hun kraamtijd zwaar vinden en vinden tegenvallen. Knap trouwens dat je nog steeds borstvoeding geeft, wat een verhaal! Ik wil zeker geen overhaaste beslissingen nemen wat betreft de borstvoeding. Daarom postte ik ook dit topic, om zo weer even met beide benen op de grond gezet te worden. Ik had al zo'n vermoeden dat de reacties hier mij beter zouden laten voelen en mij weer moed geven om toch door te gaan. Want dat is wel wat ik het allerliefste wil natuurlijk. Ik vind het prettig om nu een soort streefdatum te hebben: in ieder geval de 6 weken vol maken voordat ik ook maar denk aan stoppen. En zelfs als het dan nog niet soepel gaat, zal ik die datum waarschijnlijk gewoon verlengen, naar bijvoorbeeld 3 maanden. Om zo mijn meisje een eerlijke kans te geven, want zij doet natuurlijk zo hard haar best. Oh Juul75, zoooooooooo herkenbaar!! Wij zouden wel tweelingen kunnen zijn, zoals je jezelf omschrijft! Interessant, en ook eens goed voor mij, om het zo opgeschreven te zien staan. Iets om bij stil te staan... "Doen waar je zelf zin in hebt, je alleen maar op je meisje te hoeven richten, jezelf verwennen"... pfff, lastig hoor... Ik probeer het wel, maar mijn man maakt het mij soms best lastig. Die heeft nog niet helemaal door hoe hij mij het beste kan ondersteunen merk ik. Ik probeer het hem wel te vertellen, en hij doet het vervolgens zonder zeuren, maar uit zichzelf komen er soms lastige situaties. Bijvoorbeeld: hij heeft niet door dat hij niet de hele dag tv kan kijken, omdat ons meisje bij ons in de woonkamer ligt te slapen in de wieg en zij ook wel eens gek wordt van alle geluiden. Als ik hem dan vraag of hij in ieder geval het volume zachter wilt zetten, krijg ik een geïrriteerde blik, voordat hij het vervolgens toch wel doet. Of als ik vraag of hij mijn voeten of rug wilt masseren, zeurt hij dat hij geen zin heeft om olie op zijn handen te krijgen, want dan kan hij niet meer computeren. Of als hij weer eens luier nummer zoveel moet gaan verschonen, vind hij dat ik het maar weer eens moet gaan doen want dat vind hij wel zo eerlijk. Hem 's nachts wakker krijgen om mee te helpen is een ramp, want hij slaapt heel vast. Of hij besluit om boodschappen te gaan doen, net rond de tijd dat ons meisje weer een voeding zou moeten hebben. Niet handig, want ik heb al 3 handen nodig om de borstvoeding voor elkaar te krijgen en heb zijn hulp vaak hard nodig. Maar hij bedenkt dan niet uit zichzelf dat nu boodschappen doen misschien niet zo handig is. En als ik er wat van zeg, dan zit hij met z'n handen in het haar, want het is eigenlijk al etenstijd, dus "wanneer moet ik dan boodschappen gaan doen??". Pffff, hij doet echt hard zijn best hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar het is gewoon overduidelijk dat het leven met een baby hem ook erg zwaar valt en hij er nog lang niet aan gewend is... Komt waarschijnlijk ook wel vanzelf na een tijdje
ohhh je verhaal over je man, haha, heel herkenbaar. nieuw bakken papa zijn, is ook echt niet makkelijk! hij leert het vast...en blijft ook zijn eigen mannelijke onhandigheden hebben.
Goed dat je gelijk je hart lucht. Ik heb bij mn mini-meisje (2009) bv gegeven en genoten en dus bij mijn maxi-baby (mrt 2014) weer vol goede moed begonnen. Maar inderdaad: die eerste periode is vreselijk. Dat elke keer dat ie huilt dat ík dan iets moest, dat vond ik echt zwaar. Ook omdat maxi (de nickname zegt t al) nogal veel drinkt en nogal zwaar is. En toch, op een gegeven moment slaat t om. Nu vind ik het juist stiekem een heel fijne gedachte dat ie huilt om mij. En dat ie mij nodig heeft. Gek he, dat je gevoel over precies t zelfde gedrag ineens helemaal omgekeerd kan zijn. Houd de moed er dus in! Verder hebben de andere mama's gelijk: houd je zelf goed in de gaten en je lijntje met de hulpverleners kort. Maar dat hebben er al genoeg gezegd. Ik wou je vooral even laten weten dat je gevoelens echt normaal zijn en in ieder geval voor mij heel herkenbaar. Succes!
Hier nog een mama die de eerste weken zwaar vond en vindt (jongste is nu 4 weken) en echt, het wordt beter! En wat betreft het voorbereid zijn, volgens mij is het onmogelijk om voorbereid te zijn op de totale ontwrichting die zo'n klein wezentje in je leven veroorzaakt.
Ik wil je gewoon een schouderklopje geven... Je doet het prima, het is ook gewoon veeleisend, dat kleine bundeltje liefde. En je bent moe. En je vent weet het ook nog niet... Hoe het moet. Maar jullie zullen erin groeien, vanzelf. Met steun en vloeken, maar ook lachen en overlopen van geluk. Ik ben echt een BV-fan, dus ik kan het niet laten: niet opgeven! Uiteindelijk is het voor de mama ook het makkelijkst... Er komt bij FV ook superveel kijken. Maar ik begrijp je, zorg ook voor jezelf...
Dit herken ik. Ik ben prettig sloom geworden, zelfs nu ik weer 32u in de week werk. Heerlijk, ik probeer ook echt te rusten tijden het voeden. TS: ja, het is ontzettend doorbikkelen in het begin. Ik had geen prematuur, maar dan nog was het bikkelen. Ik heb toen met mezelf de afspraak gemaakt dat ik de 1e maand niet over stoppen zou nadenken. Daarna liep de bv. Het voortdurend beschikbaar moeten zijn (met je lijf) vond ik erg zwaar. Gelukkig kon ik hier over praten met mijn man. Hij droeg en knuffelde en verschoonde, ik was voor het voeden. En ik kreeg zo telkens een half uurtje vrij voor mezelf. En dit gaat over. Na een week of 6 gaat je kindje iets minder drinken en komt er meer regelmaat in (en je bent meer gewend). Je bent een bikkel, je doet het supergoed, je mag trots zijn op jezelf!!! En om hulp vragen is een teken van wijsheid, niet van zwakte.
Haha de reacties van je man zijn zooo typisch mannelijk... De mijne is net zo... Ze kunnen er niet tegen dat ze zich 100% moeten aanpassen aan dat nieuwe wezentje in huis. Mannen zijn op dat vlak meestal niet zo flexibel... Hier zelfde tv-kwestie bvb... Gaandeweg zal je man zien dat kindje altijd net iets minder goed eet of slaapt wanneer tv luid opstaat... Wij vrouwen weten dat al op voorhand, maar een man moet domme fouten maken en duidelijk nefaste gevolgen zien voor hij actie onderneemt... Hier staat ons kleintje bedekt met een twintigtal enorme muggebeten ("ach, het moet lukken dat er een mug in haar kamertje zit"). Toen de vroedvrouw ons waarschuwde voor het opbouwen van een muggenallergie (met anafylactische toestanden) had hij pas door dat we van de muggenjacht een absolute prioriteit moesten maken. Een mama weet zulke dingen al lang... Ach, welkom in de wereld van de relatiecrisissen. Ook jouw koppel moet erdoor! Het duurt enkele maanden tot een jaar voor jullie beter op elkaar zullen zijn ingespeeld... Goede moed!
Wat je schrijft over je man vind ik ook heel herkenbaar. Ik heb de eerste maanden heel weinig steun aan mijn man gehad, niet omdat hij niet wilde helpen, maar omdat hij simpelweg niet door had wat hij moest doen. Hij was volgens mij nog meer overrompeld door alle veranderingen dan ik. Ik vond eigenlijk dat hij maar vanzelf door moest hebben wat hij kon doen, wat natuurlijk niet zo werkt. Dus na een tijdje hebben we hier een goed gesprek over gevoerd en sindsdien gaat het veel beter. Ik geef nu ook gewoon duidelijk aan als ik ergens hulp bij nodig heb bijvoorbeeld. Vaak is het een kwestie van communicatie, ik denk dat dit soort problemen bij heel veel nieuwe ouders spelen. Wees duidelijk in wat je van hem verwacht, voor hem is het ook allemaal nieuw en hij weet waarschijnlijk gewoon niet zo goed wat hij moet doen. Maar ook dit komt helemaal goed hoor als je maar samen blijft praten.