Dat is ook echt heel vervelend! In hoeverre heb jij het? Blijft het bij kale plekken of dun haar? Of ook helemaal geen haar? Ik heb het idd al eens opgezocht. Ik krijg idd een bepaald bedrag vergoed. Maar ik twijfel enorm, ik denk dat ik maar eens langs een zaak moet gaan. Vorige zwangerschap ging het niet echt heel snel maar aan het einde wel redelijk kaal. Omdat het nu zo vroeg begonnen is weet ik niet in hoeverre mijn haren nu gaan uitvallen en hoe snel dit zal gaan. Ik vraag me echt af of ik dan gedeeltelijk of een hele pruik. En als het op maat gemaakt is, en het is geleverd misschien past het dan wel niet meer omdat ik dan weer een stukje kaler ben. Een volledige pruik lijkt me weer lastig omdat ik wel nog gewoon haren heb. Plakken lijkt me ook niet handig want ik heb ook psoriasis op de hoofdhuid en daar mag ik ook niks aan doen onder de zwangerschap. Dus op dat gebied ben ik nog geen steek wijzer haha
heh wat balen zeg! Ik heb het nu heel beperkt gelukkig! Een paar jaar geleden is het begonnen met een grote kale plek op mijn voorhoofd. Op het toppunt had ik 7 kale pleken zo groot als een 2-euro munt. gelukkig is dit nu allemaal weer hersteld (met als resultaat.. mooi korte plukken in mijn lange haar... ik hoef niet naar de kapper.. ik heb al laagjes ) Ik smeer met een zalfje dat ik op recept heb gekregen van de huisarts, zodra ik jeuk enb ultjes krijg..
Hey Meid Zou eens verder rondkijken voor haarwerken. Er zin heel veel aanbieders, goedkoop, duur, echt of syntetisch haar. Vind je plekje nu inderdaad nog meevallen, maar weet natuurlijk niet hoe het er vorige zwangerschap uitzag! Veel sterkte meid!
Ik ga eens even kijken of ik daar nog foto's van heb. Volgens mij wel maar toen groeide ze wel al terug. Even de laptop aanzwengelen hihi
Die korte haren, ja daar kan ik over mee praten. Heb zelf half lang dik en veel haar dus als ik ze gewoon los laat zie je het niet gelukkig. Btw veel succes met zwanger worden!
Hoi, Ik ben 24 weken zwanger en heb vanaf het begin van mijn zwangerschap verschillende kale plekken op mijn hoofd. De dermatoloog wilde hormooninjecties plaatsbewijs toedienen, maar dat zag ik niet zitten vanwege mijn zwangerschap. Ik heb tijdens mijn zwangerschap al vele stressfactoren gehad, sterven van dierbare, ernstig zieke dierbaren, maar ook stress om ongeboren kindje. Heb kinderziekte opgelopen, wat mogelijk consequenties voor de baby had kunnen hebben. Dus stress volop.... Ik ben eigenlijk gewoon benieuwd of iemand een tip heeft. Door de zwangerschap wordt je lichaam al voller en logger en daar komt dan ook nog eens een half kaal hoofd bovenop. Niet zo vreemd dat ik een stuk onzekerder van mezelf wordt. Heeft iemand ervaring met die pleksgewijze hormooninjecties? Kan dit kwaad voor mijn ongeboren kindje? Hopelijk kan iemand mij verder helpen.
In Eindhoven zit een vrouwtje die gespecialiseerd is in alopecia. ze gebruikt ook middelen die het haar terug laat groeien. Dochtertje van een vriendin van mij heeft veel hulp van haar.
Hormoon injecties heb ik wel gehad na de bevalling. Zover ik weet heeft de dermatoloog gezegd dat dit niet kon tijdens de zwangerschap. Ze hielpen wel heel goed in no time begonnen de haren te groeien. Doet wel een beetje auw! Maar ik heb nu de 12 weken bereikt, even telefoontje naar de huisarts zij zou nu gaan overleggen met de dermatoloog dus ben zeer benieuwd wat daar uit gaat komen.
Hoi Ik ben benieuwd hoe het nu is met je haaruitval. Ik ben zelf nu 27 weken zwanger en wordt langzaamaan steeds kaler. Tot nu toe kan ik het nog redelijk verbergen. In mijn eerste zwangerschap heb ik helemaal geen last gehad van haaruitval. Ik snap je angst. Het is echt niet leuk dat je steeds bang moet zijn of jeplekken bloot vallen en mensen het zien. Nu ben ik gelukkig iemand die heel nuchter is en het grootste deel van de tijd kan denken' het is niet anders'... Maar op sommige momenten ben ik erg verdrietig. Ik zou willen dat er iets was wat ik nu al kan doen om te zorgen dat er in ieder geval weer meer stoppels komen... Maar ja helaas. Ik hoop dat je deze zwangerschap geen last hebt van alopecia areata.
Hoi babyhope, heb jij toevallig gegevens van dat vrouwtje uit Eindhoven wat gespecialiseerd is in alopecia.
Deze zwangerschap is de alopecia terug gekomen. Het is gelukkig bij die ene plek gebleven tot nu toe hij word alleen steeds groter, maar tegelijkertijd heb ik wel weer stoppeltjes staan. Ondanks dat ik soms toch plukken haar vast heb lijkt het deze keer langzamer te gaan. Ook had ik de eerste zwangerschap geen stoppeltjes. Dus er is nog een klein beetje hoop al moet ik nog een hele tijd. Maar tot nu toe dus alleen een plek achter bij de nek erg simpel te verbergen met haren los laten hangen. Ik word er ook erg verdrietig van maar andere momenten kan ik er wel weer grapjes over maken. In het begin dat ik er achter kwam was het even schrikken en vooral heel rot voelen. Nu is het weer een beetje gezakt en heeft het een 'plekje'. Succes met je verdere zwangerschap en natuurlijk ook met je haren!
Hier ook een AA gevalletje. Ik ben vorig jaar september achter mijn eerste kale plek gekomen, en dat heeft zich in een razendtempo verspreidt. Waardoor ik vanaf januari dit jaar helaas ook val onder de alopecia areata universalis. Alles is weg, geen wenkbrauwen, geen wimpers, geen haren op benen, armen, oksels, alles is weg. Ik heb dan sinds 3 maanden ook een pruik waar ik mee loop. Zo heel af en toe ga ik ook gewoon met mijn mutsje op het hoofd naar buiten, maar ik merk dat dat echt teveel te weeg brengt bij jan en alleman. Iedereen denkt maar aan 1 ding, terwijl ik gewoon helemaal niet ziek ben! Ben nu bijna 10 weekjes zwanger en begin te merken op mijn hoofd dat er weer wat stoppeltjes ontstaan, misschien door de hormonen? Het enge aan het hele gebeuren vind ik gewoon dat het terug kan komen, maar dat het dan geen garantie is dat het blijft. Dat het dan ook maar helemaal weg blijft, want die stress wat ik toen had om het vele haarverlies en de vele kale plekken was slopend. Hoe gaat het inmiddels bij jou?
Wat ik me afvraag Wishfull, wat maakt het uit dat je kale hoofd wat teweeg brengt bij andere? Dat jij aan de blikken moet wennen snap ik, maar uiteindelijk bepaal je toch zelf hoe je erbij loopt of hoe niet? En als mensen aan mij vragen of k ziek ben geef ik met liefde antwoord. Nee gelukig niet! Dan leg ik kort uit wat ik heb en klaar. Tis maar een tip, maar het heeft mijn leven een stuk makkelijker gemaakt! Draag inmiddels al meer dan 10 jaar geen pruik meer en dat bevalt prima! Maar uiteraard ieder zijn keuze en ieder zijn beslissing. Ik heb hem hier al eerder genoemd, maar zijn jullie al lid van de alopecia facebook? www.facebook.com/alopeciadutch en de patientenvereniging de av? Alopecia Vereniging Zij organiseren regelmatig gezellige dagen waar we bij elkaar komen, ook voor jongeren en kinderen, en versturen meerdere keren per jaar een blad. Erg fijn om even niet alleen kaal te zijn!
Ik snap wat je bedoeld. Maar ik denk doordat het allemaal nog maar zo vers voor mij is dat ik er gewoon meer aan moet wennen, misschien als ik 10 jaar verder ben dat ik idd net zoals jou kan denken.. Niet alleen ik moet wennen aan mijn nieuwe ik, maar doordat AA zo onbekend is en er bij kaalheid maar aan 1 ding wordt gedacht, vind dat af en toe echt slikken. Zal je 2 voorbeelden geven. Afgelopen maart op vakantie geweest, mijn pruik moest een wasbeurt hebben dus die hing te drogen op de kamer. Wij gingen diner, ik loop langs het buffet en ik kom een man tegen die me verschrikt aankijkt en een zinnetje uitsprak waar ik echt van stil werd; god bless you.. Paar weken geleden ging ik zakken potgrond halen, sta het in te laden in de auto, komt een koppel aangelopen, zegt die vrouw tegen der man, ohhhh kijk dat arme meisje daar, help haar eens even dat is veel te zwaar voor haar.. En wederom stond ik weer met mijn mond vol tanden, heb er nog uit weten te krijgen dat het echt niet nodig was, maar voor ik het wist lagen de zakken potgrond in de auto. Dat soort situaties, ik vind dat echt knap lastig om mee om te gaan. Ben idd ook lid van de vereniging en ben afgelopen mei was dat volgens mij op de ledendag geweest. Ben er niet echt veel wijzer mee geworden, sommige zijn ook gewoon echt trots, dat kan ik nu echt nog niet zeggen. Ik mis mijn eigen bos haar, na de kapper gaan, mascara gebruiken en noem zo maar op. Zal me dadelijk wel wat worden als ik mét muts én dikke buik loop..
Ow en nog wat, er zijn maar heel weinig mensen die me durven te vragen wat ik heb. Deden ze het maar, ik leg het met alle liefde uit, ipv al die zielige blikken te moeten zien..
Jeetje ik moet steeds even slikken als ik dit allemaal lees. Wat naar allemaal! En begrijp je heel goed, dat je je zorgen maakt over het feit dat je straks een dikke buik zal hebben en hoe de mensen daar dan wel niet op zullen reageren. Vind het echt een hele lastige situatie! En weet er helaas vrij weinig nuttigs op te zeggen. Ik denk dat ik me precies hetzelfde zou voelen als jou! Hier gaat het nog steeds heel langzaam het kleine plekje word steeds ietsjes groter maar ik kan nog steeds een staart maken op een manier dat je het niet ziet. De bruiloft is nog maar 9 weken en heb de goede hoop dat ik mijn haar kan laten opsteken zoals ik dat helemaal zelf wil. Of het moet al nu oneens extreem gaan uitvallen ( waar ik wel probeer rekening mee te houden)
En ik bedacht me dat ik nog wilde reageren! Ik schrik er ook van, want aan mij vragen mensen het ook, en ik wordt ok aangekeken, maar ik 'zie' het niet zo meer geloof ik. Het valt me niet meer op, of ik zeg direct, u mag wel vragen wat er met me is hoor, ik ben niet ziek ik heb een haarziekte. Vaak schrikken ze dan even en is het over. Maar ik besef me ook dondersgoed dat ik dit al 15 jaar zo doe. Voor mij is het zo normaal geworden dat ik soms echt vergeet dat dat voor een ander anders voelt. Dikke knuffel wishfull! Jammer dat de alopecia dag je niet bracht wat je zocht. Jammer dat ik er niet was, had je graag ontmoet! het trotse gevoel herken ik wel. Ik ben ook 'trots' op mijn hoofd. Het hoort gewoon bij me, dit is wie ik ben. Maar ook hierin vergeet ik dat andere dat anders kunnen voelen. Hopelijk brengt een eventuele andere dag je meer. Wat zou je wel zoeken op zulke dagen? Wat fijn Frumelke dat je het nog te doen vind allemaal! En dat je het ziet zitten zo te trouwen! Je bent een held!
Nou ja held hihi, ik heb gewoon een hele andere zwangerschap. Bij de eerste vielen ze uit en dat was dan zo, nu vallen ze uit maar zitten er wel weer kleine stoppeltjes op. Maar ik ben bijna op de helft en er kan nog zoveel gebeuren met het haar. Geloof dat bij de eerste ook pas de zijkanten begonnen toen ik richting 30 weken ging. Maar goed mijn schoonzusje is kapster, ze begrijpt me, ze vind alles heel normaal (ook de psoriasis). Zij doet ook mijn haren die dag en ik vertrouw er volkomen op dat ze het netjes kan camoufleren. Het is een schat! Snoeppapiertje ik vind jou echt een held! Dat het zo normaal voor je geworden is, en zelfs trots kunt zijn, echt mijn respect! Ohja wat ik er nog aan toe wil voegen. Reacties van kindertjes lijkt me nog lastiger. Ik bedoel Hoe leg je een kindje uit wat je hebt en hoe het komt. Ik weet met mijn psoriasis en dus knalrode plekken op ellebogen en knieën dat het dus kinders aandacht trekt. Grotere kindjes vragen of je je auwa hebt gedaan, is redelijk makkelijk en gewoon zeggen dat dat zo is verder geen uitleg bij nodig. Dochter van bijna 16 maanden friemelt er zelfs soms aan hihi. Maar dat lijkt me bij dit geval heel anders.
Ik vertel aan kinderen onder de 10 vaak dat mijn haren 'stuk' zijn als ze er naar vragen, of als ik ze tegen hun moeder hoor fluisteren mam!!! die mevrouw heeft geen haar! Ik vraag dan vaak vind je dat er gek uit zien? Meestal krijg ik een ja als antwoord. Waarop mijn antwoord is, kan jij er iets aan doen dat je blauwe/groene/bruine ogen hebt? Nee, nou ik kan er niets aan doen dat ik geen haren heb. Ik leg dan uit dat het net is als met de blaadjes aan de bomen. Je weet niet precies wanneer ze uitvallen, en je weet ook niet precies wanneer ze weer terug groeien. Dat is met mijn haren net zo. Kinderen om me heen weten trouwens niet beter dat ik kaal ben. Zij kijken er echt niet meer van op en hebben er nog nooit wat van gezegd. Aan oudere kinderen vertel ik vaak dat ik al heel lang geen haar heb, dat dat nu eenmaal zo is, en dat niemand daar wat aan kan doen. Maar dat het niet zo netjes is om me daarom uit te lachen. Want ik lach jou toch ook niet uit omdat je een gekke moedervlek hebt, of een rare bult op je neus. Meestal is het dan wel een eind klaar. Soms schrikken ze, dat vind ik jammer maar dat is dan niet anders. Volwassenen kunnen er ook wat van, maar zoals gezegd zie ik dat meestal niet zo. De grootste grap was nog wel in New York, een man keek naar me, wees naar me en stootte zijn vrouw aan. Wij zagen dat en keken terug en zeiden is er iets? Hij wees direct een meter hoger en zei kijk nou wat een hoog gebouw! Tuuuurlijk, het enige hoge gebouw in heel NY Mochten ze ernaar vragen dan vertel ik gewoon hoe of wat. Er zijn mensen die het wel vragen, en ik geef dan altijd aan dat ik dat waardeer, dat ik liever uitleg wat er aan de hand is dan dat ze denken dat ik iets heel ernstigs heb. Balen dat je ook nog psoriasis hebt. Maar fijn dat je schoonzus er niet raar van op kijkt. Waarom zou ze, kan jij toch niets aan doen! En nog fjiner dat je vertrouwen hebt in je trouwdag! Bijna klaar met alle voorbereidingen?
Zo nog wat van die gekke kleine dingetjes, maar dat komt goed. Nu beginnen de zenuwen een beetje haha. Ik zie dat je goeie oplossingen uitleg hebt gevonden! Ik denk dat ik het net zo zou doen. En ja psoriasis maar dat is nog lang niet alles! Haha Astma, geen schildklier, gewrichts ontstekingen. De dermatoloog heeft me al eens willen Door sturen naar een immunoloog ofzo iets in het azm Maastricht bij de eerste zwangerschap. Alleen de internist vond dat niet zo nodig en was van mening dat ik er toch niet wijzer van zou worden. En dus geen meerwaarde en dus accepteren (al heb ik die punten allang en heb ik het ook al sinds mijn 12e)