Hoi, ik ben met 3 maanden geadopteerd uit Indonesia. Nu ben ik zelf zwanger (lag niet in de planning, maar wel welkom). Mijn band met mijn ouders is moeizaam. Ik heb wel contact met mijn biologisch familie, dat voelt echt super. Helaas leven mijn biologische ouders niet meer. De band met mijn adoptieouders is moeizaam, apart. Ik hou echt wel van ze, maar toch merk ik naarmate ik ouder wordt, zij een doel voor ogen hadden en ik heb het gevoel dat ik niet aan dat plaatje kan voldoen. Ja ik heb gestudeerd, hbo-diploma gehaald, heb een goede baan en rijd een mooie auto. Materialisme is erg belangrijk. Zo wonen ze zelf in een kast van een huis en geven ze vaak af op andere mensen omdat ze 'te min' zijn. Daar komt nog bij dat ik zelf jarenlang (vanaf 10e tot 30e) mantelzorg aan mijn moeder heb gegeven vanwege een ziekte. Toen ik vorig jaar besloot uit huis te gaan was dit erg moeilijk voor me, maar moest voor mezelf kiezen en mijn eigen leven leiden. Dit werd me niet in dank afgenomen...ik was ondankbaar! Ik was egoistisch en ze hadden me alles gegeven wat mijn hartje me begeerde. Als ik niet was geadopteerd was ik in de goot beland. Dat deed me zoveel verdriet. Al helemaal toen ze mijn partner ook nog erbij betrokken: hij was te zwart, een armoeizaaier en kwam uit het verkeerde milieu (Surinaamse ouders, een studieschuld, wel hbo-diploma, heeft een twee banen als leraar maar goed). Toen besefte ik dat ik niet voldeed aan hun ideale plaatje. Ze hebben mij en mijn vriend bedreigd en gechateerd (ik maak hem kapot en jij zorgt ervoor dat ik tussen 6 planken kom te liggen). Nu zijn we een jaar verder en is het wel rustiger, heb zo nu en dan nog wel enorme wrijvingen want alles draait om hen en geld...ze hadden gehoopt dat ik op mijn bek ging en dat mijn relatie geen stand hield. Dat ik met hangende pootjes terug kwam en ze weer de zorgzame ouders konden zijn waar ik zo dankbaar voor moest zijn. Ik heb kei hard moeten knokken maar ben er wel uit gekomen. En nu ben ik zelf zwanger...het voelt zo raar..heb het mijn ouders nog niet verteld want durf het niet. Weet nu al dat ze meteen het kind gaan claimen Mijn moeder heeft me wel eens gezegd: als jij ooit bevalt dan wil ik erbij zijn kostte wat kost! Waarop ik zei: ik denk dat ik dat zelf nog wel bepaal tegen die tijd, ik denk dat ik zo op mezelf gefocust ben dat ik mijn eigen vent niet eens kan verdragen haha! Waarop ze een week helemaal van slag was...want hoe egoistisch was ik om zoiets te zeggen. Zij hoort erbij want dat is haar rol! Ik ben er niet op ingegaan, want het ging weer om haar. Ten eerste bepaal ik zelf wie ik bij de bevalling wil hebben en ten tweede zoiets claim je niet, ik zou het uit mezelf moeten vragen niet omdat zij zichzelf aandringt. Zo zijn er nog vele voorbeelden waarbij ik totaal de connectie niet voel tussen ouder en kind tussen mij en mijn familie. Waar ik wel veel mee bezig ben is mijn eigen adoptie. Hoe heeft mijn bio moeder het ervaren...wat voelde ze en wat dacht ze? Ik kan het haar helaas niet vragen en de familie kan er weinig over vertellen omdat ze mij in het geheim heeft.gedragen en afgestaan. Dit vind ik best moeilijk. Ook al zou ik graag met mijn vragen naar mijn adoptiemoeder gaan, ze kan me geen antwoorden geven en daarbij is onze band te moeizaam. Zo dat was een heel verhaal (merk dat ik mijn hart moest luchten). Misschien zijn er mensen hier die een soortgelijke ervaring hebben?
Hoi Indootje, geen ervaring maar heb vol bewondering je verhaal gelezen! Goed dat je voor jezelf gekozen hebt! Blijf dit volhouden want dit heeft je tot nu toe volgens mij veel rust gegeven! Je bent volgens mij een heel sterke tante! Een voorbeeld voor haar zoon/dochter! Hoe ver ben je?
Pffff heftig! ons oudste zoontje hebben we geadopteerd en ik heb zelf ook die vragen die jij over je bio ouders hebt. wij weten helemaal niks van zijn bio oyders hij was vondeling van 4 dagen oyd. Ik hoop dat onze oudste andere gevoelens heeft tov ons later dan jij nu naar je adoptie oyders. Het lijkt me vreselijj om je zo te voelen Sterkte met alle emoties en geniet van je zw!!
Zo, heftig verhaal Indootje. Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap. Hier helemaal niet bekent met adoptie. Wel merk ik dat een zwangerschap/bevalling en het krijgen van een kindje een hele boel met je doet. Ik zat met heel veel vragen uit mijn verleden, door te praten met een live coach weet ik dat nu een goed plekje te geven. Wat betreft je moeder, het is jou kindje en jou zwangerschap. Dus laat je niet beïnvloeden door wat zij wil. Je moet doen waar jij je goed bij voelt. Laat je niet gek maken! En het belangrijkste geniet van je zwangerschap. Hoop dat je een zorgeloze zwangerschap tegemoet gaat.
Hey meid, ik herken mij wel in jou ik ben geadopteerd als baby mijn bio moeder overleden en vader is geestelijk niet 100 .. Mijn adoptie ouders kunnen er net als die van jou ook wat van maar mijn dochtertje leerden mij wat moederliefde is en houden van zoiets mooies na al die jaren geen eigen vlees en bloed krijg je dat nu wel bij mij heelden dat veel open wonden en gaf mij zelf vertrouwen. Dat prachtige riedeltje van adoptie ouders over dankbaarheid is onzin hun moeten dankbaar zijn ze wouden een kind kozen ervoor bewust jij vroeg nergens om als je daar was opgegroeid had je niet beter geweten.Wees trots op jezelf en op het feit dat je nu zelf moeder word en hun zullen geconfronteerd worden met het feit dat jij wel kinderen kan krijgen en hun bijvoorbeeld niet is lastig voor ze ook en dat misgunnen en op je neer praten ligt meer aan hun dan aan jou blijkbaar weten ze niet hoe ze een kind liefde moeten geven terwijl ze er zelf voorkozen jouw te adopteren.. Voor mij was het een les hoe voedt je je kinderen niet op de opvoeding van mijn adoptie ouders viel daaronder..wees sterk wees jezelf en houd van jezelf geef jullie baby straks wat jij hebt gemist
Wat een verschrikkelijk verhaal dat je bij deze adoptieouders terecht bent gekomen. Ik vind het heel oneerlijk als ze zeggen dat je anders in de goot terecht was gekomen. Dat je hun dankbaar moet zijn enz. Een kind hoort dat niet naar haar ouders te zijn. En zeker niet als je af bent gestaan door je biologische moeder. Volgens mij zou de instelling van je adoptieouders anders moeten zijn; jouw helpen een mooie toekomst op te bouwen met alle liefde en zorg die ze in zich hebben zonder dat ze van jou iets terug verwachten omdat ze dat voor jou gedaan hebben. Net als biologische ouders. Je klinkt als een super sterke vrouw! Ik heb respect voor je hoe je alles ziet en voor jezelf kiest! Dat ben je waard. Ik hoop vooral dat je heel veel kracht ervaart uit het krijgen van een eigen kindje waar je dingen van je eigen familie in terug ziet. Ook hoop ik dat je meer rust zult vinden en antwoorden vindt op vragen door jou kindje. Gefeliciteerd met je zwangerschap. Hou de realiteit die je nu ziet voor ogen, het klopt niet wat jou adoptieouders van je eisen. Laat ze jouw leven niet afpakken, alleen meeleven.
Wat bizar om te lezen.. Je zou toch denken dat adoptie ouders misschien wel nog dankbaarder zijn met een kindje dan gemiddelde biologische ouders. En hoe kunnen juist zij zeggen: hij is te donker...??? Bizar! Ik ben nog erg onbekend met adoptie, maar geen enkele ouder zou zich zo moeten gedragen. Ik ken het wel, van mijn mans ouders. Ook een trieste toestand met erg egoïstische mensen... Ik denk dat het erg goed is dat je voor jezelf en ook voor je kindje en je gezin kiest. Met hen moet je echt verder. Misschien is een beetje begeleiding hierin wel prettig. Zodat je kunt leren hoe je ermee kunt gaan zodat je je er zelf het beste bij voelt. Ik hoop dat je een hele fijne zwangerschap hebt en een mooi kindje krijgt waaraan je kunt laten zien hoe het ook kan..! Veel liefde is toch echt het allerbelangrijkste!
Inderdaad, ik heb mijn dochter niet geadopteerd, maar ze is genetisch gezien niet van mij. Ik voel iedere dag weer zoveel dankbaarheid en liefde voor haar, ik kan me niet voorstellen ooit mijn dochter zó te behandelen. Ík was degene die graag een kind wilde, zij heeft hier niet voor gekozen. Afschuwelijk en zeer jammer dat je band zo slecht is met je ouders ts. Zijn ze inmiddels op de hoogte van je zwangerschap?
Je bent dan een geweldig voorbeeld hoe het wel hoort het zou natuurlijk moeten gaan jammer genoeg is dat bij veel adoptie ouders niet zo..Wat een mooie naam heeft je dochterje toevallig heet ik ook Carmen..Geniet van je wonderbaby en super te horen dat er genoeg vrouwen wel.kunnen houden van hun kindje al.is het bloed en de genen net wat anders
Hoi Indootje. Ik heb je verhaal gelezen... Ik benzelf ook Indo, beiden uit Indonesie. Mijn grootouders zijn tijdens Nederlands Indie naar Nederland verhuisd, waarvan de kinderen (mijn vader) nog in indonesie woonde. Je bent echt een indo in je genen. Vol met passie, liefde en tikkeltje eigenwijs. Jouw adoptie ouders, verdienen niet de titel als ouders! Laat staan jouw bang maken en dreigen. Een ouder hoort je back up te zijn in je leven. En zij hebben gefaald! Jij bent een mens, net als iedereen. Jij ben niet te min! Ik vind dat zo onzin van dat soort mensen, die denken money is power, maar ze hebben het fout! Liefde is de kracht! Jouw surinaamse vriend, jouw baby, jouw liefde, dat is de kracht! Wees sterk meis! Ik ben ook Nederlands opgevoed, ik spreek geen Indonesisch. Je mag me altijd mailen! (of facebooken) stuur me je pbeetje hihi.
Jeetje wat heftig! Ik heb er geen ervaring mee dus misschien heb ik het mis maar ik heb altijd het idee dat zodra je een kind van jezelf krijgt ontstaat er al een band tijdens de zwangerschap. Het klikt altijd met je kind want het is je bloed. Tussen adoptieouders en kinderen moet de klik Nog komen en ik kan me voorstellen dat jij in dit geval die band niet zo met je ouders hebt. Maar zoals je ouders op je reageren vind ik ook wel schrikken. Knap van je dat je voor jezelf hebt gekozen en dat het goed gaat! ook met je relatie! Ik weet zeker dat je met je eigen kind wel die band krijgt! Succes met de zwangerschap! Oja Godblessed, mooi geschreven! Helaas geen like knop 😉