Tijdens mijn zwangerschap twee jaar geleden heb ik enorm last gehad van hormonen. Ik voelde me enorm ellendig en zat dagelijks huilend in de auto (lekker alleen, dus niemand had het door...). Na de bevalling ging dat nog een tijdje door. De bevalling was best heftig (weeënstorm, angst vanwege wegvallende hartslag vd baby en een vacuümextractie). Ons zoontje was ook nog eens een baby die de hele dag huilde (KMA bleek later en is gewoon een moeilijke slaper), wat voor mij dan natuurlijk ook niet hielp. Ik had nooit rust voor mijn gevoel. Uit handen geven kon ik het ook niet zodat ik een dagje tot rust kon komen en zocht juist 'ruzie' met mensen die wilden helpen ('ze willen hem afpakken'). Maar stiekem gingen er wel gedachten door mn hoofd om alles achter me laten en voor een weekje te vertrekken naar een zonnig oord, weg van alles en iedereen, rust, slapen, nadenken, niemand vertellen waar ik was. Maar natuurlijk kan dat niet zomaar en wil je het ook niet echt, ik besefte me ook dat het door de hormonen komt, maar ik wist soms gewoon niet meer waar ik het zoeken moest. Ik heb nog steeds geen fotoboek gemaakt. Hoewel de ergste pijn gesleten is, vind ik het erg moeilijk om de fotos te zien en het te herbeleven. Destijds heb ik mezelf (even een minuutje uithuilen op het dakterras, met een huilende baby binnen) ingepraat dat ik dit (zwanger zijn, bevallen) mezelf nooit meer aan moest doen. We besloten dus ook voorlopig niet aan een tweede te denken, hoewel we dat voorheen wel wilden. Het was gewoon een pittige tijd en we zaten echt in een negatieve spiraal Maarja, dan 1,5 jaar later besef je samen dat een tweede kindje toch wel erg leuk zou zijn. Oke, wel even 9 maanden zwangerschap en een paar maanden met een pageborene door, maar we weten nu dat je er zoveel plezier voor terugkrijgt. Daarbij weet je nu beter wat je te wachten staat, weet je beter wat je moet doen en dat het steeds makkelijker wordt. We hebben nu zo'n leuk, grappig en vrolijk mannetje. Ik ben zo gek op hem! Dus, aan de slag Na 1 maand zwanger, oeps, het gaat echt gebeuren. Na 8 weken een MA .weg toekomstdroom. Natuurlijk op gang gekomen en hup weer vooruit kijken. Direct weer zwanger en alle onzekerheid werd werkelijkheid; na 9,5 week weer een MA. Nu cytotec en alsnog een curettage. Het bloeden is bijna voorbij nu. Maar nu, al die twijfels voor de toekomst. Wil ik nog wel. Al met al heb ik al weer een half jaar zwangerschapshormonen in mn lijf (en helemaal voor niks) en ik voel me gewoon k*t. Als het al gegund is, moet ik straks nog een keer een zwangerschap lang de hormonen trotseren, en na de bevalling ook nog. Ik weet gewoon niet zo goed of ik het aankan Nu zal je denken, meid, laat het los, geef het de tijd en als deze hormonen je lijf uit zijn, zie je alles weer zonniger. Dat weet ik, maar zal er toch vroeg of laat weer doorheen moeten als we een tweede willen. Een bloedeigen baby'tje van een half jaar 'kopen' kan (en wil ik natuurlijk) niet. Ik weet ook dat er dames zijn die het veel zwaarder te verduren krijgen met allerlei behandelingen om uberhaupt zwanger te worden, maar alsnog voel ik me gewoon slecht en ben een vreemd soort bang Mijn concrete vraag is dan ook, is er met de verloskundige of huisarts iets aan te doen? Zijn mogelijkheden om de hormonen te reguleren? Tijdens de zwangerschap misschien niet, maar anders direct na de bevalling (ik zal geen borstvoeding geven)? Ik ben gewoon bang voor die hormonen en bang dat het op een gegeven moment echt te veel wordt. Ik wil me aan de ene kant niet zo verschrikkelijk voelen, maar ook mijn leven (en die van mijn man en zoontje) niet niet laten bepalen door mijn "hormoonangst". Daarbij hoop ik op een 'tweede kans' om te kunnen genieten van zo'n schattig lief klein baby'tje, want voor mn gevoel ben ik dat 'misgelopen'.
Hoi Divatje, Allereerst, wat ontzettend vervelend dat je je zo voelt! Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar weet wel dat er vrouwen zijn, die hier gewoon heel veel last van hebben. Het is dus zeker geen ongegronde klacht!!!! Als je het kon loslaten of je erover heen zetten, dan had je dat wel gedaan Volgens mij hebben ze bij de gyn zelfs een speciale poli hiervoor. Wat ik zou doen, is nu al een gesprek aanvragen met je vk hierover. Daar zijn ze ook voor. Zij kan je dan alles vertellen over de mogelijkheden. Dat geeft je misschien wat rust en vertrouwen dat het wel goed komt. Heel veel sterkte in ieder geval!
Bedankt voor je reactie, doet me goed. En gefeliciteerd met je zwangerschap, een meisje, leuk!! Ik denk dat het inderdaad wel verstandig is om vooraf te informeren naar de mogelijkheden. Ik hoop dat iemand hier weet of er mogelijkheden zijn. En waar ik het best aan kan kloppen: verloskundige, huisarts of gynaecoloog? Naar de gyn in het ziekehuis moet ik as maandag voor controle van de curettage en 's avonds zal de verloskundige me bellen om te informeren hoe het is gegaan, dus zij spreek ik sowieso zeer binnenkort. Weet niet zo goed waar ik het best met m'n probleem terecht kan.
Is er niet wellicht sprake geweest van een prenatale en/of postnatale depressie? Het vele huilen en alles somber inzien passen daar wel bij. En daar is wat aan te doen!! Volgens mij is er medicatie die je tijdens de zwangerschap mag... Zo niet, dat zeker na de zwangerschap! Dus als je 9 maanden de hormonen hebt getrotseerd is er daarna misschien hulp in de vorm van medicatie. Heb je wel iemand om mee te praten? Ik merk aan mezelf bijvoorbeeld dat ik niet graag alles bij mijn partner neerleg. Voel ik me niet fijn bij... Ligt niet aan hem, maar ik zou ook liever stiekem huilen in de auto Als dit zo is, zoek dan hulp in de vorm van een maatschappelijk werker of een psycholoog. Bij hem/haar kan je iig al je zorgen en angsten kwijt in die periode. Misschien lucht dat al heel erg op!
Tja.... eerlijk gezegd denk ik het wel, maar wil het (ook voor de buitenwereld) niet weten. Ik heb toen overwogen hulp te zoeken, maar was bang voor een 'aantekening' voor mn leven, geen goede moeder, falen ed. Tot aan de angst dat hij afgenomen zou worden aan toe. Mijn 'buien' en gedachten waren/zijn soms echt niet normaal, dat besefte ik me dan weer wel. Maar ik hou het inderdaad vrijwel voor mezelf, mede door de reacties van familie (en mn toenmalige huisarts!) in de periode toen ons zoontje klein was op mijn 'roep om hulp'. Het werd zo weggewuifd, teniet gedaan. Ik stelde me gewoon aan, had een verkeerde verwachting, net als vele jonge ouders. Klaar. En dan ben je 'alleen'.... Mn man niet hoor, maar is gewoon geen prater en wil hem ook niet belasten met mijn ongegronde onverklaarbare sombere gedachten. Hij hielp goed met de zorg voor ons zoontje en vond het ook een moeilijke tijd. Maar hij moest gewoon werken en heeft toch niet echt altijd meegekregen hoe verschrikkelijk ik me voelde en wat voor gedachten ik had. Een 'schoon'tante heeft mij wel altijd het gevoel gegeven me te begrijpen. Heeft zelf ook geen makkelijke tijd gehad rond de babytijd jaren geleden en haar heb ik wel eens in vertrouwen genomen daarover. Maargoed, dat was allemaal een beetje op de achtergrond en nu voel ik gewoon weer hetzelfde nare gevoel. Het is dus wel echt een hormonen-ding denk ik. Maar ook vertrouw ik m'n lijf al langere tijd niet helemaal. Binnenkort wordt mijn bloed onderzocht i.v.m. de twee miskramen. Ik hoop bijna/eigenlijk dat er dan iets aan het licht komt wat te behandelen is en dat ik me dan beter zal voelen. Maar ik ga sowieso aankaarten/vragen wat ik hiermee kan.