Hey, je bent zeker niet vreemd. Iedereen verwerkt zijn of haar verdriet op zijn/haar eigen manier! Je bent ook zeker geen aansteller!! Vergeet dat niet en je kan hier altijd terecht met je verhaal.... Groetjes Chiesa
Hoi Mummy, Je bent echt geen aansteller! Dat zal elke vrouw kunnen beamen de dit ook heeft meegemaakt. Volgens mij is het zo'n diep en ingrijpend vrouwenverdriet, om een kindje in je te voelen groeien en dat het ineens wordt afgebroken. En dan zijn je hormonen ook nog eens helemaal van slag. Het is zo herkenbaar en begrijpelijk wat je allemaal voelt en denkt! Het homeopatische middel waar ik het over had heet 'Pulsatilla pratensis' dosering C30. Ik heb het zelf zo bij de apotheek besteld (van VSM). Je moet 2 tot 3 granules 1x per dag nemen (onder je tong laten smelten). Ik kreeg dit advies van iemand die er verstand van heeft. Voor mij werkte het goed. Ik had heel sterk een gevoel dat ik het op een natuurlijke manier wilde laten komen, geen curettage. En achteraf was ik wel 'trots' dat ik het zo zelf gedaan heb. Het gaf me weer wat vertrouwen in mijn lichaam terug. Al schrok ik er wel van hoe heftig de mk uiteindelijk was, maar toch ben ik blij dat het zo gegaan is. liefs, Wietske
Hi Mummy, Ik herken ze allemaal die tegenstrijdige gevoelens. Ik ben ook met vanalles en nog wat bezig. Ene moment gaat het goed en dan overvalt je een ongelooflijk triest gevoel. Bij mij was dit ook zo mooi "geplant". Mijn zoontje wordt in nov 4 jaar en gaat naar school. de kleine zou in januari geboren worden, dus ik had mijn handen weer wat vrij. Ik voelde me eindelijk weer sterk en zeker genoeg om naar een zeer zware zwangerschapsvergiftiging en postnatale depressie en ski-ongeval en schouder operatie om het toch aan te durven en dan dit..... En dan komt er de strijd tegen de tijd. Ik word in september 40, wat ga ik mezelf nog aandoen, ik wil het heel graag, ik heb gelukkig al een prachtige zoon, maar toch al die ????, knagende gevoel.... Nu is er ook nog de onzekerheid of ik daadwerkelijk het vruchtje al kwijt ben? Er is gisteren iets wat er veel op leek afgekomen, maar ik heb nauwelijks bloedverlies...maar weer tot dinsdag wachten. Jullie reacties steunen mij enorm.... Diana mama van Nino
voor mij klinkt dit echt absoluut niet vreemd!! Ik heb zelf geen curretage gehad maar ik zou me denk ik net als jij voelen ( en nog vele anderen ) Tis toch het laatste stukje echte zekerheid. Mummy, heel veel sterkte de komende tijd... Liefs, Evon
Ook ik herken al die gevoelens. Mn oudste zoontje (autistisch) die gister dus ook te horen kreeg dat zn broertje of zusje er niet kwam. Die zat meteen weer te plannen van nou dan proberen jullie t opnieuw en dan komt hij.... dan en dan (datum) Hij vind t wel jammer en hield zich erg groot maar kan die gevoelens niet uiten. Was even moeilijk voor ons want we waren nog met dit kindje bezig... Hadden net 10 minuten geleden pas te horen gekregen dat t mis was. Maar vandaag betrap ik mezelf er op dat ik me afvraag waneer je na n MK weer zwanger kan zijn. Ik snap die 2 weken eigenlijk niet. Want ze zeggen t bij iedereen (krijg ik t idee) maar mijn kindje is waarschijnlijk al 2 weken dood (aan de groei te zien).. Maarja we zien wel... Voorals nog ben ik bang voor de pijn en eventuele herkenbaarheid van wat er uit komt... En wat doe je er dan ins hemels naam mee? Door spoelen vind ik een verschrikking ... Maar wat dan?? Ik las in de info op dit forum begraven in de tuin, misschien dat we dat gaan doen...
Wilma schreef Voorals nog ben ik bang voor de pijn en eventuele herkenbaarheid van wat er uit komt... En wat doe je er dan ins hemels naam mee? Door spoelen vind ik een verschrikking ... Maar wat dan?? Ik las in de info op dit forum begraven in de tuin, misschien dat we dat gaan doen... Ik heb alvast het volgende gedaan om een beetje afscheid te nemen en tevens een herinnering te hebben. Ik had net als voor mijn zoontje een fruitboom gekregen van mijn ouders om in de tuin te zetten. Die van mijn zoontje is al een grote appelboom geworden.De nieuwe kersenboom is net als mijn kindje nog niks gegroeit. Ik heb bij deze boom mijn zwangerschapstest begraven en ga er nog roosjes bij zetten. heb ik toch iets. Veel sterkte om het een plekje te geven, waar dan ook.. verdrietige mama van Nino
Ik herken je verhaal helemaal Diana. Ik heb een hele goede zwangerschap+bevalling gehad met mijn dochter, maar daarna toch wel wat kleine tegenslagen. Mijn dochter sliep de eerste 3 maanden nl niet, dus manlief en ik om de beurt wakker, iedere nacht, 3 maanden lang. Vervolgens ben ik tussen de bevalling en nu nog 2 keer geopereerd omdat ik 2 keer een cyste kreeg op de plek waar ik gehecht ben na de geboorte van mijn dochter. Op zich allemaal geen grote/nare dingen, maar toch genoeg om het nu erg oneerlijk te vinden dat dit nu dus gebeurt. Ik merk ook bij mezelf dat ik het zo enorm oneerlijk vind, omdat ik jong ben, niet rook, niet drink, vitaminepillen slik en alles doe om een gezond kindje op de wereld te zetten. Als ik dan drinkende, rokende aanstaande moeders zie die er zo makkelijk mee omgaan dat het vast allemaal wel goed komt, vind ik het zo oneerlijk dat het juist mij en mijn man moest gebeuren. Ik hoop niet dat ik iemand voor het hoofd stoot met deze opmerking. Ik besef me tegelijkertijd dat deze gedachte me niet helpt, dus probeer dat maar te verdingen. Ach en je beseft ook pas wat een geluk je hebt als je weet hoe het is om het te verlizen. Wat je schrijft, Wilma, over hoe het met het kindje (of vruchtje, hoe je het noemen wilt) verder gaat. Ik vind het ook een vreselijke gedachte dat mijn kindje straks in de wc-pot of het doucheputje verdwijnt. Maar de kans is wel erg groot dat ik het niet zal herkennen. Het is maar een halve cm. Ik ben benieuwd hoe en wanneer het bij jullie gaat gebeuren. Bij mij is er nog niks aan de hand, maar voor ik naar de gynaecoloog ga, probeer ik nog een homeopatisch middel om het te stimuleren. Ik wil alles proberen om de gynaecoloog te vermijden.
Ik heb er ook voor gekozen om het 'zelf' te doen, en wist ook niet goed wat ermee aan te moeten maar toen het werkelijk gebeurde, en ik het kindje gezien had, kon ik niets anders dan het een mooi plekje te geven in onze tuin. Later heb ik er samen met mijn dochter( =10 en had er veel moeite mee) een bloemetje op geplant. De miskraam zelf vond ik toch wel een heel gebeuren ik heb ook twee gewone bevallingen meegemaakt maar voor mijn gevoel meer weeen gehad dan toen al waren ze niet zo heftig.(alleen op t laatst wel) Ik denk wel dat ieder het op zijn eigen manier zal ervaren Sterkte ermee!!!!
Ik snap jullie gevoelens over de miskraam 'zelf' willen doen heel goed, en ook dat je opziet tegen een eventuele inleiding d.m.v. tabletjes of een curettage. Dat had ik precies hetzelfde. Bij mij gebeurde er alleen niets, kennelijk had mijn lichaam niet door dat het voorbij was. En na twee weken wachten vond ik het emotioneel heel zwaar worden. Wat moet je dan doen? Tot in het oneindige afwachten? Dus toch maar voor de tabletjes gekozen in de hoop daarmee de boel kwijt te kunnen raken en zo een curettage te voorkomen. Maar helaas... de curettage bleek onvermijdelijk. Dus ik zag ontzettend tegen mijn curettage op, het idee om onder narcose te moeten, het idee dat er een wildvreemde 'in je muts staat te wroeten' zonder dat jij er controle over hebt, de angst voor complicaties. Slapeloze nachten heb ik ervan gehad. Uiteindelijk viel het me meer dan 100% mee, het was zelfs een enorme opluchting. Ik heb van de ingreep zelf helemaal niets gemerkt en nadien heb ik er bijna geen last meer van gehad. Dus wat ik wil zeggen: mocht het toch zover komen dat je moet worden gecuretteerd, maak je niet teveel zorgen en laat het gewoon over je heen komen. Achteraf was het bij mij die slapeloze nachten niet waard. Sterkte meiden! Groetjes, Wendy
Fijn dit even te horen, Wendy. Ik zie er nl ook wel tegenop maar begin een beetje te vrezen dat het uit zichzelf niet gaat komen. Is wel fijn even te lezen dat het niet per se zo'n negatieve ervaring hoeft te zijn...
Ook ik heb geen negatieve ervaring mbt de curettage. Ik ben 1 week na het slechte bericht geholpen en vond dit een goede keuze. Ik heb niet of amper last ervan gehad. Mochten jullie er nog vragen over hebben, stel ze gerust, ik wil graag helpen. Liefs Hope
Bedankt Hope, ik ga morgen over een week naar de gynaecoloog en dan hoor ik meer. Ik had weerstand tegen een curettage, maar begin af en toe ook wel een beetje de gevoelens te krijgen dat het wel mag gaan gebeuren (als het dan toch moet). Ga er steeds een beetje meer tegenaan hikken zeg maar. Maar goed, eerst nog de komende week afwachten... Waren jullie onder volledige narcose? Zo ja, hoe is dat, om te gaan 'slapen' met kindje in je buik en wakker te worden zonder?
Ja, ik heb voor een volledige narcose gekozen (ruggeprik kon ook, maar ik wilde niet weten wat ze allemaal deden). Ik ben welgeteld 20 minuten weggeweest. Het voelde voor mij als een enorme opluchting dat 'het' weg was, want ik liep natuurlijk al drie weken met het idee met iets doods in mijn lijf te lopen. En ik wilde weer door met mijn leven. Groetjes, Wendy
Ik had ook gekozen voor een volledige narcose. 15:10 in slaap, en om 15:50 weer wakker. Emetioneel gezien vond ik het prettig dat ik er niet "bij" was. Toen ik wakker werd had ik het wel even moeilijk. Toen besefte ik dat het pas echt voorbij was. Maar ik stond hier wel volledig achter, ik wilde niet langer met iets in me lopen dat toch niet leeft.
Hoi Mummy, Wilma, Bij mij kwam met na 2 weken vanzelf. Ik had bedacht dat ik op een emmer ging zitten, zodat ik zou kunnen opvangen en zien wat er uit kwam. Maar toen de ween op hun hoogtepunt waren ben ik uiteindelijk toch op de wc terecht gekomen. Ik voelde het vruchtje er met een grote kracht uit floepen, het voelde als een stevig klein ballonnetje of zo. Het is zo de afvoer van de wc in geschoten, ik heb nog gezocht maar vond het nergens meer. Dat vond ik wel erg, ik had het willen zien. Uiteindelijk me er bij neergelegd (wat kan je anders) en doorgetrokken. Het heeft zo moeten gaan, misschien was ik wel geschrokken als ik het wel gezien had, ik weet het niet... De placenta kwam een paar uur later, die kon ik gelukkig wel opvangen en die heb ik begraven in het bos (bij gebrek aan tuin). Ik geloof dat je bij een curettage niks te zien krijgt van wat ze weghalen, klopt dat? Maar als het zo ver komt, dan kan je altijd nog symbolisch iets begraven, als je zou willen. Het idee van een boom planten vond ik ook mooi. Ik had stekken van een wilg bij mijn ouders in de tuin gezet na de miskraam, maar ik hoorde van mijn moeder dat ze dood gegaan zijn... Sterkte meiden.. liefs, Wietske
Ik heb voor nog n weekje afwachten gekozen vandaag (moest vanmorgen naar de gyn). T zakje zit al los dus zal t er deze week wel uit komen denk ik (en de gyn dacht dit ook) Hoe is t met jou Mummy?
Hi mummy, ben vanmorgen naar gyn geweest en ja hoor, ik vermoede het al, de kleine van slechts 7 mm wil niet bij zijn mama weg. Het vloeien is wel wat toegenomen en sinds gisteren avond behoorlijk pijn in mijn rug gehad. Misschien gebeurt het toch nog"natuurlijk". Ik heb afgesproken dat wanneer het volgende week niet gebeurt is ik toch voor curretage kies zo snel mogelijk. Tja en voor mij is toch de narcose een moeilijk punt (vorig jaar zware schouder operatie gehad was ik ook al zo zwaar die narcose). Ik wil er eigenlijk weer een beetje rust krijgen, wat zo blijf je met twijfels zitten. tja dat lege gevoel dat heb ik al sinds vorige week toen ik wist dat het niet leefde. Ik weet van Nino hoe het wel hoort te voelen en nu is niks. Alleen maar afwachten. verdrietige mama van Nino
Hoi Diana, Ook ik begin wat gevoelens te krijgen van dat het wel klaar mag zijn. Ik heb het nu nog niet zo sterk, maar vind het wel fijn dat ik volgende week een afspraak heb bij de gynaecoloog. Ook ik ben de afgelopen tijd 2 keer geopereerd, niet zo ernstig, maar wel genoeg om op te zien tegen weer een narcose. Na de tweede operatie was ik behoorlijk ziek, koorts en erg beroerd. Helaas waren deze 2 operaties ook bij de gynaecoloog, dus dat is helemaal fijn . Ik hoop nog steeds op een natuurlijke miskraam, maar ik begin het ook steeds acceptabeler te vinden als het bij de gynaecoloog moet... Jij iig veel sterkte...
Meiden, als jullie zo op zien tegen de narcose kun je ook voor de ruggeprik kiezen en daar een roesje bij. Dat kan ook. Dan krijg je niks mee van de curettage, maar hebt ook niet de nadelen van de narcose. Ik heb eens een ruggeprik gehad ivm mijn spatader verwijderen. Dat is best goed gegaan, het is alleen een raar gevoel als je vanaf je middenrif "verlamd" bent. Maar jullie kunnen dit misschien eens in overweging nemen en met de anesthesist overleggen. Ik hoop natuurlijk voor jullie dat het niet nodig is en dat alles vanzelf loskomt, hoe vervelend het ook is. Sterkte met alles en met het maken van deze moeilijke beslissing. Liefs Hope
Ik heb nooit een curetage gehad, maar wel een narcose en een ruggeprik. ik moet eerlijk zeggen dat de ruggeprik me beter is bevallen als een narcose want je kan tot een half jaar na de narcose en nog last van hebben. Veel sterkte met Jullie verdriet en keuze,s