Ik heb lang zitten twijfelen of ik dit hier zou plaatsen...maar ik doe het toch. Mijn man en ik zijn 9 jaar samen, waarvan 1 jaar getrouwd. De eerste 3 jaar van onze relatie merkte ik vaak al dat hij met sommige dingen anders omging als een ander. Maar ik dacht dit hoort bij hem. Ook was hij altijd heel beïnvloedbaar, snel afgeleid, vergat alles, kwam afspraken niet na, beloftes niet enz. Na 3 jaar barstte de bom en ben ik weg gegaan, ik was zo boos dat alles maar van mijn kant af kwam. Dit gelde ook voor huishouden enz. terwijl we beiden fulltime werkten. Na een half jaar zijn we weer samen gekomen en gingen dingen een stuk beter. Mijn man werd militair, had het helemaal naar zijn zin, de weekenden hielp hij mij thuis. Nog steeds was ik zijn agenda en vergat hij dingen, maar ik dacht het is nou eenmaal een man. Nu zijn we dus getrouwd, hebben 2 fantastische kindjes. 1 in de peuterpuberteit, andere hele erge verlatingsangst. Ze vragen beiden op t moment veel aandacht. Mijn man is inmiddels dienst weer uit en werkt nu snachts en is overdag veel thuis. En sindsdien gaat het helemaal mis thuis. Ik ben gewend alles altijd alleen te doen met de kindjes, wat me goed af ging. Wel zwaar, maar ik had mijn ritme. Mijn man wil natuurlijk ook tijd met mijn kinderen doorbrengen, maar als ik de dingen aan hem overlaat gaat het mis. Als ik niet op schrijf of een alarm op zijn telefoon instel worden luiers, flesjes enz vergeten. Hij ziet nergens gevaar van in, geeft veel slechte voorbeelden...Maar als dat het was dacht ik nog hebben de meeste mannen wel. Hij is ook enorm negatief, als de kindjes iets te lang huilen, zeuren wordt hij snel geïrriteerd en krijgen ze een snauw. Hij slaat om van vrolijk naar erg boos. We hebben de laatste tijd veel mot om deze dingen. Ik kan bijna nooit van hem op aan, heeft alleen interesse in zijn dingen, als we een goed gesprek voeren is hij de helft de volgende dag vergeten. Als we iets afspreken, bijvoorbeeld geen woorden bij de kinderen, is dit de volgende dag alweer vergeten en zo is t met alles. Ik voel me eigenlijk op het moment nog meer alleen staan dan wanneer hij niet thuis was. Ik betrap mezelf dat ik steeds vaker denk kan ik het niet beter alleen doen? Ik voel me steeds vaker richting het overspannen, omdat ik gewoon 3 veeleisende kinderen om me heen heb, waarvan hij het zwaarst is. Ik wil echt niet zo negatief over hem praten en ik hou echt heel veel van hem maar het voelt echt alsof ik er voor iedereen moet zijn maar niemand is er voor mij. Ik mag er van hem met niemand over hebben, want dan schaamt hij zich... We (ik) hebben inmiddels contact gezocht met een stichting om ons te begeleiden, maar ik ben zo bang dat als die negatieve houding niet weg gaat er nog steeds ruzies zullen zijn. Ik heb zelf ook niet de makkelijkste jeugd gehad, en vind het ook moeilijk om soms mijn geduld te bewaren dus ik wil mezelf niet schoon praten, maar ik wil wel heel graag dat het weer gezellig is in huis. En vooral voor de kinderen. Wil ze een veilige haven bieden waar ze zich fijn moeten voelen en niet waar altijd spanning heerst... Ik vraag niet om veroordeling...maar als iemand ervaring of advies heeft heel graag!
Hoi, Sommige dingen zijn echt heel herkenbaar. Ik zit zelf in de zorg en heb onlangs een keer mijn man de DSM-IV laten lezen die in een lesboek zat en hij herkende heelveel van de ADHD, impulsief, eerst doen dan denken, dingen vergeten, alles half doen (zo is al 3 jaar de afzuigkap niet aangesloten, niet geverfd, de douche wel verbouwd maar niet afgekit of ramen geverfd, liggen er na 4 jaar nog losse plinten etc...) Zoals ik lees kan jij heel goed vertellen waar je tegen aanloopt en maak ik ook een beetje op dat je heel goed kan begrijpen waar zijn gedrag vandaan komt. Ik denk dat je al een super stap hebt gemaakt om te erkennen dat er een probleem is en dat jij hier ook deel uit maakt. Ik denk dat het zeker goed is om hulp te zoeken en hier samen over te praten. Dat doe ik ook met mijn man en herhalen en lijstjes maken en soms nog wat appen vanaf mijn werk werkt nu goed. Hij doet regelmatig het huishouden, en soms ook dingen dubbel (die ik dus de dag daarvoor had gedaan) maar daar probeer ik dan niet meer geïrriteerd over te raken. Wij hebben nog geen kinderen, maar ik denk dat ik me dan ook eerder zou ergeren omdat het voor hen wel belangrijk zou zijn dat er dingen op tijd gebeuren. Het vraagt een andere instelling van elke ouder natuurlijk, maar met een ouder die ADD heeft nog wat meer. Meid, ik wens je heel veel succes! En probeer iig voor je zelf een praatpaal te vinden als hij (nog) niet met je mee wil. Jullie hoeven je nergens voor te schamen! Het is juist een kracht van een ouder/volwassene om problemen te bespreken en hulp te vragen!
At wij qua huishoudelijke taken tegenwoordig doen is op zaterdagavond samen een planning maken voor de komende week. We schrijven dan op de kalender wat wiens taken zijn. Dit werkt bij ons. Qua opvoeding denk ik dat ik het meeste doe. Mijn man brengt dochter wel naar bed en zo en zorgt elke vrijdag de hele dag voor haar. Ik zie wel op tegen bijv. Zindelijkheidstraining. Dit is ook voor man een verandering en dus moet HIJ daar ook op aanpassen. Dat gaat nooit zo soepel. Bij bedtijd gaat ze bij mij ergens tussen 18.30 en 19.00, wanneer ze moe is. Bij man gaat ze stipt om 18.30. Tsja,,,
Mijn man heeft ook ADD en ik zie ontzettend veel herkenning! Je mag me een pb sturen. Vind het wel fijn om eens met iemand te praten die (bijna) hetzelfde doormaakt!
Hier niet een partner met ADD maar ik heb het zelf.. Heeft je man geen medicijnen ervoor? Die helpen mij enorm!
Oh wat fijn dat jullie reageren! Mijn man heeft geen medicijnen en hij blijft ook zeggen dat hij ze niet wil. Het kost altijd heel veel tijd om hem ergens van te overtuigen en hij is behoorlijk eigenwijs. Wat doen deze medicijnen precies en waarin helpen ze? Ik weet dat lijstjes en taken verdelen wel kan helpen, maar in de praktijk werkt t niet altijd zo hier... Ik zat ook te denken om in elke kamer een lijstje te maken met evt dingen die daar kunnen gebeuren dus waar rekening mee gehouden moet worden. bijvoorbeeld op de badkamer dat hij altijd zijn spullen daar op ruimt....afgelopen week was hij weer eens na het douchen vergeten zijn tandenborstel en tandpasta op te ruimen met gevolg dat hij de kinderen gaat douchen en er bij weg loopt (punt 1 waar ik boos om wordt) en onze peuter de tandpasta in zijn handen krijgt en besluit dit in zijn mond te stoppen. En dan ook nog eens paradonta tandpasta (toen werd ik enorm boos!!!) en dan hebben we de poppen weer aan het dansen, dan zeg ik weer dat ik hem dit elke keer weer vertel en hij zegt dan doe je het toch lekker zelf. En het beste is ook zelf doen, dan gebeuren dit soort dingen niet. En deze dingen gebeuren dus heel vaak. Wat moet ik dan? Echt alles opschrijven? En als ik dat doe dan moet hij het ook nog eens lezen....wat ook vaak niet gebeurt. Het put mij zo uit. Ik heb de neiging alles te controleren, wat hij weer niet leuk vindt...als ik t niet doe gaat er meestal iets mis, wat we allebei niet leuk vinden. En overal komen dan weer gesprekjes (woordenwisselingen) uit voort wat de sfeer weer enorm verpest. En ik weet gewoon niet hoe ik dit vol ga houden. Ik vind het echt heel moeilijk. Ik wil gewoon eens een leven waarin het geven en nemen is en niet heel veel geven en als je geluk hebt krijg je een keer iets terug. Ik ben zijn therapeut, psycholoog, vrouw, enige vriend. En ik heb ook mijn vriendinnen die ik graag wil houden, maar echt leuk vindt hij t niet als ik weg ga en ik vind het eng omdat ik altijd bang ben dat er iets mis gaat... oooh het voelt echt als zeuren wat ik doe pfff
Mijn man heeft wel ritalin, alleen bij hem helpt het niet. Hij neemt het nu niet meer en het gaat beter als met ritalin.
Hebben jullie partners eigenlijk psychologische hulp/begeleiding? Ik heb geloof ik ook eens een handig boekje gekocht. Heet volgens mij opgeruimd leven met ADD. Was vrij dun en makkelijk te lezen. Ook voor iemand die moeite heeft de aandacht erbij te houden
Ik herken elk woord wat je schrijft! Hier ook aan het uitvogelen hoe we hier mee om moeten gaan..... Wordt er soms gek van Mijn man heeft ADHD en heeft jaaaaaarenlang ritalin geslikt, uiteindelijk mee gestopt aangezien heel zijn gebit eruit viel van die rommel...
Ik herken veel in je verhaal, lijkt mijn man wel (alleen heeft hij niet de diagnose ADD). Ik roep al jaren tegen hem dat hij eens verder moet kijken, omdat hij zo ontzettend veel vergeet (al na 2 seconden kan hij iets vergeten) en chaotisch, alles half afmaken en totaal niet 'zien' wat er gedaan kan worden. Ik maak lijstjes en plak overal memo briefjes op. Ook vertel ik hem iedere keer weer hoe het aan te pakken met de kinderen, ook dat blijft niet hangen. Hij kijkt bijvoorbeeld niet naar honger, dorst, moe etc. Gewoon naar 9:00 fruithap, 9:30 op bed en niet naar de situatie. Ben er zelf erg moe van, dat ik zijn leven moet voorkauwen. Moet letterlijk iedere dag voor hem plannen, begeleiden, herhalen en controleren Helaas geen tips verder, sorry
Hier partner met ADHD, wat bij ons erg geholpen heeft is een ADHD-coach. Iemand waarmee je praat over de dingen waar je tegenaan loopt en die dan handvaten kan aanreiken hoe je dingen veranderen kunt samen, rekening houdende met de ADHD of ADD in jouw geval.
Dat is misschien wel een goed idee! Zal het onthouden en met de psycholoog bespreken. Net weer de irritatie met uit bed komen. Dochter moet om 8.50 bij de kno zijn. Dan moet ik 80x zeggen dat hij op moet staan. Nu haasten, over 10 min moeten we weg zijn. Wonen wel dichtbij, maar vaak parkeerproblemen.
Ben nu ook 9 jaar samen met een partner met ADD (Dit weten we echter nog maar 2 jaar). Wat je schrijft is heel herkenbaar. Wanneer je wilt weten hoe wij erin staan kun je wel een pb sturen.
Sommige dingen herken ik wel. Ik heb dan wel geen partner met ADD, maar wel een broer met ADD. Is af en toe best lastig en soms heeft die onlogische dingen of opmerkingen, maar ondanks dat hou ik wel van hem ADD merk je de ene keer meer van dan de andere keer
Mijn man heeft niet de officiële diagnose, maar wel veel symptomen van ADD. De diagnose kon niet gesteld worden vorig jaar omdat er uit zijn verleden te weinig bekend is. Zijn ouders kunnen bepaalde zaken niet goed aangeven. Feit is wel dat mijn man als kind het regulier onderwijs niet aan kon. De problemen hier deden zich voornamelijk voor in het functioneren op het werk. Maar ook thuis merkte ik er wel wat van. Zo was ik standaard zijn extern geheugen als het gaat om afspraken etc. Qua huishouden kwam het meeste op mij neer en ook wat betreft het regelen voor ons zoontje. Vorig jaar heeft hij de nodige onderzoeken gehad, vooral omdat ik zelf had gezegd "goh, de problemen klinken bijna als ADD". (Werktechnisch heb ik er de nodige kennis van.) Inmiddels is hij begonnen met proefmedicatie, sinds een aantal maanden. En ik merk het echt heel duidelijk wanneer hij zijn medicijnen wel of niet heeft ingenomen.
Hier ook een partner met ADD. En dat niet alleen, ik zelf ook. Oftewel, een rommelig huishouden hier. Ik heb trouwens wel geleerd te accepteren dat het niet alleen een last is, maar dat je er ook mooie dingen mee kunt bereiken. Het is onderdeel van mijn persoonlijkheid, en zolang ik me bewust ben van mijn valkuilen, kan ik er ook gebruik van maken. Uiteraard met af en toe wel wat problemen. En acceptatie dat de dingen bij ons nu eenmaal anders gaan. Man denkt hier trouwens ook zo over. Nadeel is alleen dat onze omgeving er niet altijd rekening mee kan of wil houden, dus dat kan botsen. Hier trouwens geen medicijnen bij beide en de laatste jaren ook geen hulp meer.
Mijn man slik zo nodig ritalin. Als hij bijvoorbeeld naar een drukke gelegenheid moet (of als hij nachtdienst moet werken). Hij heeft (job)coaching gehad. Momenteel bezoeken we samen maatschappelijk werk.
Hier zijn we nu mee bezig maar het aanmelden gaat vrij moeizaam ivm vakanties en ze willen de diagnose op papier hebben en mijn man zit nog in het onderzoektraject. Ik hoop dat ze ons kunnen helpen. En dat mijn man de dingen ook aanneemt...dat is ooknog wel eens een probleem.