Hallo meiden, Ik heb sinds afgelopen week eindelijk verlof, daar was ik wel aan toe! Alleen nu ik eenmaal thuis zit krijg ik steeds meer een schuldgevoel naar m'n dochter ( ze wordt bijna 4) Ik kan namelijk gewoon niet zoveel meer met haar ondernemen. Ik ga fluitend m'n zwangerschap door, maar op het moment ben ik gewoon vrij energieloos en kost alles me vrij veel moeite. Morgen heb ik al beloofd naar de kinderboerderij te gaan, dat zijn dingen die ik nog wel zie zitten, maar zwemmen,stukje fietsen of lopen dat zit er niet meer in. Ik merk dat ze dat wel jammer vindt en dat maakt het dat ik me weer schuldig voel. Hebben jullie hier ook last van? En herkennen jullie ook dat energieloze? Nergens geen zin/puf voor hebben?
Helaas wel.. Ik heb hier nog 2 waarvan de oudste 4,5 is. Maar kan helemaal niks ondernemen omdat ik geen auto heb en alles te ver is op de fiets. Wat ik dus gedaan heb is nieuw speelgoed gehaald, zoals bellenblaas, stoepkrijt en vloerkleurplaat. En probeer zo week bij week vooruit te gaan. Maar helaas geen tips wat nog meer mogelijk is
Ja daar heb ik ook last van! Mijn dochtertje is pas 1.5 en zeker met het warme weer kon ik niet op of om terwijl zij juist natuurlijk lekker naar buiten wilde en wilde zwemmen. (Weet ik ze kan nog niet praten maar van binnen zitten werd ze echt niet vrolijk). Dus inderdaad voor de deur maar zoveel mogelijk voor haar neergezet en gedaan zodat zij kon spelen en ik kon zitten.
Oh nee sorry echt geen last van. Ze gaat ook gewoon naar opvang/oppas Het kan niet altijd alleen maar leuk zijn dat moeten ze ook leren en over 10 jaar weten ze echt niet meet dat jij in je verlof niet zo actief was hoor haha! Gewoon ff pech, straks heb je nog minder aandacht voor ze Voel ik me trouwens goed dus kan nog aardig wat ondernemen maar als ik mijn dag niet heb, heeft ze toch echt ff pech en ze overleefd t heus wel
dit word ons eerste kindje, maar indd ik denk niet dat ze er minder van worden als ze wat minder aandacht krijgt. maar je kunt ook spelletjes verzinnen waarbij jij lekker op de bank/ligbed buiten kunt liggen. Zoals: verstoppertje waarbij jij kunt raden waar ze zit. Winkeltje spelen waarbij jij de kassa bent. Filmpje kijken op de bank.. succes!
Bedankt voor jullie reacties. Nou ben ik ook echt niet bang dat ze wat tekort komt hoor, want wat dat betreft heeft ze een hoop spulletjes waar ze zich mee kan vermaken. Maar het is meer het idee dat ik nog 5 weken thuis zit met haar omdat ik geen kant op kan voor m'n gevoel. Een boodschapje of bv. kinderboerderij gaat nog wel omdat dat niet zover weg is en niet super intensief, maar het leek me gewoon lekker om bv nog te kunnen zwemmen of fietsen met haar en dat zit er nu ff niet in. Ik weet dat ik me daar ook gewoon bij neer moet leggen, maar daarom kan ik nog wel een schuldgevoel hebben omdat ik op het moment zo lui ben.
Ik herken het heel goed. Vanaf 24 weken thuis omdat ik niet meer kan werken en vanaf 30 weken bedrust meegekregen. Voel me ook onwijs schuldig. Zeker als ze dan haar schoentjes pakt en bij de voordeur staat mama mee? Dan denk ik bij mezelf ach lieverd wat een klote tijd ook. Wij hangen dus al zn beetje 8 weken in en om het huis. Enige uitjes zijn een kort boodschapje doen dan ben ik voor de rest van de dag opgebrand.
Ik lag bij m'n tweede vanaf 20 plat - volledige verplichte bedrust, mijn dochter was toen bijna 2, uiteindelijke 2j3m als baby geboren is. Dat platliggen was erg, niets kunnen voorbereiden, kopen, klaarleggen voor de baby was erg, al die weken in het ziekenhuis was erg, contact met m'n man, ... maar het àllerergste was toch het missen van mijn dochter en de zorg voor haar! Ik snap je dus heel erg goed, maar ook van gewoon samen te eten (eens een keertje buiten picknicken of toch eens voor tv met een zakje chips, ...) zou ik proberen te genieten als ik van jou was! Heel wat leuke dingen thuis samen te beleven, maak het samen gezellig en je kan ook wel uitleggen dat je wat moe bent door je dikke buik of zoiets ? Succes en toch nog genieten hoor!!
Ik ben ook best moe en irriteer me aan mezelf dat ik zo weinig energie heb en niet alles kan doen wat ik wil. Nu is dit ons eerste kindje, dus ik voel me niet schuldig ten opzichte van een ander kind. Wel af en toe ten opzichte van mijn man. We hebben samen een eigen bedrijf en dat ik daar nu niet ben, betekent dat hij meer uren draait en meer beslissingen zonder mij moet nemen. Daarnaast lukt thuis alles ook niet meer, dus als hij dan thuis komt, kom ik nog met kleine klusjes (was naar boven tillen, vaatwasser uitruimen enz., kan niet meer zo goed bukken en tillen). Hij zegt dat ik me daar niet druk om moet maken en dat hij het graag doet, maar toch... loslaten hè? Aan de andere kant, heb ik dit ook andersom meegemaakt. Toen ik 3 was heeft mijn moeder bij de zwangerschap van mijn zusje vanaf de 14e week moeten liggen, moeilijke zwangerschap, ik zal de details besparen, maar wel echt liggen, rechtop zitten mocht niet. Ik was me toen niet zo bewust van alles eromheen (ze had ook veel bloedingen) en kan me ook niet alles meer herinneren. Wat ik nog wel weet (als ze geen bloedingen had, hoefde ze niet in het ziekenhuis te liggen en mocht ze thuis liggen in een bed in de woonkamer), is eigenlijk juist heel positief. Voor mij als kind was ze er altijd en had ze altijd tijd voor me als ik daar behoefte aan had. Ik kan me herinneren dat we spelletjes deden, samen fruit aten, dat ik liedjes zong voor de baby in de buik. Eigenlijk heb ik het als kind een hele leuke periode gevonden, juist omdat we al die kleine dingen samen deden. Goed, bezoekjes aan de dierenweide aan het eind van de straat konden niet, maar mijn oma kwam ook regelmatig langs en deed dat soort activiteiten met me en ik heb samen met een buurvrouw die een zoontje had van 1 maand ouder ook leuke dingen gedaan. Daar kan ik me dan juist weinig van herinneren, dus die quality time met mijn moeder, juist met die kleine dingen, heeft juist meer indruk gemaakt. Ik zou dus wat eigen dingen zoeken (voor ons hadden we echt een middagritueel met een appeltje schillen, liedjes zingen en lekker kletsen) en lekker tijd aan elkaar besteden, vaak gaat het toch meer om het 'samen zijn' dan om wat je werkelijk samen doet.
Dank jullie wel, sommige van jullie hebben dus nog langer in zo'n situatie gezeten, terwijl ik 5 weken al lang vindt. Zeker omdat het besef er is dat ik nog maar even samen met haar ben maakt het ook moeilijk. Ik had m'n verlof heerlijk voorgesteld, lekker de tijd voor m'n meisje nu ze nog alle aandacht kan krijgen en dan kun je niet de dingen doen die je wil doen. Denk dat het gewoon een beetje frustratie is wat eruit komt. Ik ga proberen om inderdaad nog leuke dingen te doen in en om het huis, misschien dat m'n schuldgevoel dan langzaam wat minder wordt
Begrijp je schuldgevoel heeeeel goed! Ik vanaf 6 weken HG gehad.. Sondevoeding.. bedrust en vanaf week 24/25 gaat t beter. Nog heb ik dagen dat ik me rot voel.. Draaierig en futloos! Vind het vreselijk voor haar! Mensen zeggen vaak.. dat weten ze straks niet meer. Nee over een aantal jaren niet maar nu wel! Nog als ik voor controle moet bij de vk.. vraagt ze je komt wel thuis hè mama? Ik probeer veel dingetjes te doen samen.. even gezellig naar de stad een broodje eten. Een eindje fietsen, een rondje met de hond. Maar ook dingetjes als samen kleren shoppen.. weliswaar online. Maar de tijd samen vind ze fijn! Ben maandag even naar mijn moeder geweest met dr.. 50km enkele reis.. En dus gister helemaaaaaal gesloopt! Helaas.. merkt mijn meissie dit gelijk. Wel is het fijn dat ze dan een kussentje extra onder me hoofd legt.. Of zelf zegt ; " kom mam boven tv kijken.. kan jij slapen" Ze kruipt dan lief tegen me aan en friemelt me in me haar.. waardoor ik in slaap val. Voel je niet al te schuldig.. maar verzin makkelijke dingetjes die je evt thuis kunt doen? Een tekening maken voor de baby. Een stempelsetje halen bij bijv hema.. met figuurtjes en daarmee iets leuks maken voor papa. Koekjes bakken? Kwark taart? Puzzelen? Maar vergeet niet dat je nog even van je buik kunt genieten!!! Sterkte!!
Herkenbaar, vooral ook de vermoeidheid.. Ik probeer samen boekjes te lezen en filmpjes te kijken en ze speelt daarnaast heel graag buiten. Ik denk ook dat je naar je dochtertje mag kijken ipv enkel te luisteren naar je eigen gedachten: kinderen hebben al snel een soort tevredenheid en da's een zegen! Je doet wat je kunt, toch?! En straks ben je weer meer mobiel! M'n dochter weet dat, zodra het weer kan, we samen naar de dierentuin gaan! En daar kijken we naar uit!
Herkenbaar hier vanaf week 7 spugen spugen en alle klachten uit het boekje bijna..Mijn vriend vangt het goed op maar soms is hij er een week niet dan probeer ik nu te knutselen met haar spelletjes in bed te doen..En alles buiten doet ze met opa oma tantes of stiefpapa..Was laatst gaan zwemmen erna 2 dagen goed extra ziek pijn was het waard maar goed kan niet iedere keer..Ze is wel teleurgesteld maar het zij zo ze heeft straks een vriendinnetje voor het leven zo probeer ik het in mijn achterhoofd te houden niks mooiers dan een band tussen je kindjes
@jon: wat jij zegt is ook helemaal waar. Als volwassenen voel je je schuldig dat je niet zoveel kan ondernemen maar kinderen zijn al gauw tevreden, als ze maar aandacht krijgen. Ik ga straks naar de kinderboerderij en we gaan vanmiddag koekjes bakken, ze heeft er helemaal zin in ( en mama gaat zich langzaamaan voorbereiden op een gezellige maar ook wel intensieve dag)... Misschien vanmiddag maar lekker samen filmpje kijken op de bank, kan mama weer even bijkomen
Ja herkenbaar. Ik heb nu 2 weken verlof en de 1e week was ik een wrak. Ik was de week voor m'n verlof nog fulltime aan het werk, heb nog veel moeten regelen op het werk, afronden en overdragen waardoor ik het dus ook 40 uur nog druk gehad heb. Laatste dag was heel raar en je gaat toch best raar naar huis. Dat weekend daarom ook slecht geslapen. De 1e week was ik moe, moe en nog eens moe, lag de hele dag op de bank en had zelfs een echte baaldag waarbij ik alleen uit bed ben geweest om te eten, douchen en naar toilet te gaan. Ik heb dan verder geen kinderen maar vond het verschrikkelijk. Ging me afvragen of ik nog wel een leuk verlof kon hebben. Zwangerschap zonder problemen doorgekomen en nu ineens zo slecht voelen. Gelukkig heb ik inmiddels weer wat energie. Ik was gewoon op en had even tijd nodig om bij te tanken. Neem dus gewoon even je rust, waarschijnlijk komt de energie wel terug. Het warme weer helpt ook niet echt mee om iets te willen doen. Succes
herkenbaar. lig ook plat met een voorliggende placenta en bloedingen. mn zoontje wil Veel knuffelen met mama maar schopt daarbij ook veel in mn buik waardoor ik oor mn gevoel alleen maar zeg:zachtjes, niet doen, nee, voorzichtig ik mis lekker stoeien met hem en voel me ook enorm schuldig. Hier is het nog maximaal 8 weken dat hopen we natuurlijk ook, maar ik huil er elke avond om
Ik heb dat ook wel naar mijn stiefdochter toe , al is ze wat ouder en kan ik haar heel goed uit leggen hoe of wat. We doen veel dingetjes samen op en in het huis. Samen een cake bakken of even knutselen. Nou is het wel heel lekker dat ze sinds dit jaar zelf uitslaapt en de ochtend heerlijk vind om rustig in der pyjama lekker op Netflix een film te kijken. Dus voor wij in actie komen is het tegen 12 uur. Maar deze luxe heb ik ook pas dit jaar voor het eerst hoor... Is gewoon moeilijk omdat ik en haar aandacht wil geven , me huis op orde wil houden dus die taken gaan ook door. Gelukkig heeft manlief nu vakantie en hun gaan vaak in de middag even samen zwemmen of iets doen zodat ik kan slapen. Succes en sterkte met de laatste loodjes en probeer toch lekker te genieten. En inderdaad kindjes gaat het niet om het wat doen maar lekker aandacht krijgen.
Kijk eens op www.pinterest.com Je kunt je registreren met facebook. Daar staan ontzettend vel leuke dingen op die je allemaal kunt doen. En vaak kost het ook weinig of niks. Maak een tent voor haar buiten van lakens en tuinstoelen, oud servies erbij, bakje water... download wat leuke films, zelf popcorn maken erbij... kadootje knutselen voor de baby... laat haar je buik beschilderen... etc etc. Je voelt je schuldig maar aan de andere kant ben je nu wel thuis en krijgt ze opeens veel meer aandacht dan toen je moest werken
Bedankt voor de tips en fijn dat er vrouwen zijn die me begrijpen Het is gewoon alles bij elkaar wat het allemaal zo frustrerend maakt. Kind willen bezighouden, het huishouden willen doen, een goede echtgenoot zijn enz, wij vrouwen hebben het soms niet makkelijk En dan zeker niet als je weinig energie hebt en je al deze bovenstaande dingen nog wil doen, dan kom je op een punt dat je op je tenen loopt en dat gevoel heb ik nu een beetje. Het gevoel van dingen "moeten" doen probeer ik los te laten, want dat vreet ook energie. Ik denk dat ik het mezelf ook veel te moeilijk maak en dat ik moet beseffen dat ik wel even 34,5 week zwanger ben, das niet niks! Ik loop altijd maar door en wil me niet aanstellen, daarom is het voor mij moeilijk om gewoon een keer iets niét te kunnen. En daarbij moet ik leren om niet gelijk een schuldgevoel te krijgen. Toch best een eye-opener zo'n topic