twijfel over tweede of niet

Wij houden het bewust bij 1 kindje. Voor ons is het plaatje zo compleet.

Daarnaast zijn er ook nog wel een aantal praktische dingen waarom het ook niet handig zou zijn. Hebben bijv. een klein huis, geen extra kamer over, en geen uitzicht op verkoop op korte termijn. Ook hebben wij het financieel nu goed, zelfs wel een beetje 'luxe'. Met een tweede wordt dat lastiger. En dat is niet wat wij willen.

 

Ik denk dat je er gewoon nog even mee moet wachten. Je zoontje is nu 2 jaar, dat is best een pittige leeftijd. Gaat hij binnenkort naar de PSZ, bijv? Wellicht komt er dan meer rust, ook voor jezelf. En wie weet denk je er dan anders over. Zolang je nu twijfels hebt, zou ik er in elk geval nog mee wachten/niet doen.

 

Wij houden het bewust ook bij één kindje en hebben hier meerdere redenen voor.
We hebben in het begin getwijfeld, daarna was mijn man zeker van zijn zaak en ik ook.

We hebben het financieel nu prima, leuk huis en genoeg tijd om leuke dingen met zn drieën te doen.
Wij zijn compleet.

Ik zeg: bij twijfel (nog) niet doen.

 

Geen twijfel hier, in ieder geval niet over de tweede. Voor ons was een gezin met minimaal twee kinderen onze wens, er van uitgaande dat het ons gegeven was.

Met twee kinderen ervaar ik soms als drukker maar meestal niet echt. De kinderen houden elkaar wel bezig en onze oudste kan al best veel zelf (eten, naar de wc, speelt makkelijk alleen). De jongste vraagt meer aandacht maar niet meer dan onze oudste op die leeftijd.

Het is nog belangrijker dan bij 1 kind dat je je niet gek laat maken en accepteert dat dingen misschien niet gaan zoals jij zou willen of je je had voorgesteld. Maar dat ging bij de tweede ook een stuk makkelijker dan bij de eerste moet ik zeggen.

Denk dat het wel een stuk makkelijker is als je oudste al wat ouder is en naar PSZ of school gaat.

 

Klinkt misschien hard, maar ik denk vaak; Wat was het leven toch makkelijk toen we maar 1 kind hadden. Natuurlijk houden we van allebei evenveel en zou ik ze niet kunnen missen nu ze er eenmaal zijn.

Het samen spelen word vaak gezegd maar dat gaat ook niet overal op. Hier bijvoorbeeld niet, ze zijn gewoon tè verschillend en kunnen nog geen tien minuten samen doorbrengen zonder ruzie (en dan niet een beetje, maar krijsen slaan knijpen alles).

Een van de meest stressvolle tijden: een baby van drie maanden een een peuter van 2 die zindelijk word. Letterlijk geen tijd om op de plee te zitten. Voeding, huilen, plas op de grond, hapje maken, op bed leggen, uit bed halen, kak op de grond, in bed leggen, eten koken, schoonmaken, huilen, wassen, gillen. En dan zeggen mensen; geniet er lekker van, ze worden zo snel groot. Nou, ik kon ze wel groot kijken!
Gelukkig is dat nu wel wat minder geworden nu ze zindelijk zijn allebei.

Ga je weg: oppas regelen voor twee kinderen is sneller een probleem. Een neem je mee en leg je daar op bed.
Ze willen allebei je aandacht, zie het maar eens juist te verdelen zonder het gevoel de ander tekort te doen.

 

Wauw, ik waardeer je eerlijkheid. Ondanks dat je ook zielsveel van ze houdt. Dat lees ik ook uit je bericht.

Hier houden we het bij 1 omdat vriendlief er echt geen 2 wil. Ik moet zeggen dat ik steeds meer voordelen begin te zien. Ook denk ik dat enig kinderen op de creche (of later op school) genoeg met andere kinderen zullen spelen alsook met buurkinderen. Verder vind ik het financiele plaatje toch ook belangrijk. Ook bij mij is het niet heel makkelijk gegaan, daarbij ben ik niet meer de jongste. Ik vind het goed zo.

 

Ik vond het ook moeilijk om de beslissing te maken. In principe wisten wij al wel dat we een 2e wilden, met als voornaamste reden dat we een broertje of zusje voor ons zoontje wilden. Maar toen het tijd werd om er echt voor te gaan, wist ik het niet zo zeker meer. Mijn voornaamste zorgpunten waren dat ik bang was mijn zoontje te kort te doen, hij zou opeens de aandacht moeten delen, en mijn angst dat ik nooit zo veel van een 2e zou kunnen houden. Uiteindelijk zijn we er toch voor gegaan, omdat ik er verstandelijk maar vanuit ging dat dat allemaal in de praktijk wel goed zou komen, maar ik heb er mijn hele zwangerschap toch wat over in gezeten. En natuurlijk, het kwam in de praktijk helemaal goed. Ik ben net zo dol op mijn jongste, mijn oudste heeft moeten leren af en toe even te wachten en aandacht te delen, maar dat is alleen maar goed. Natuurlijk was dat in het begin af en toe moeilijk voor hem, en we hebben wel een paar weken gehad dat hij wat drukker en dwarser was, maar ik denk dat na een maand of 3, 4 alles wel aardig soepel liep.

Om je vraag te beantwoorden: Een tweede is niet makkelijker (vind ik): ieder spoortje vrije tijd dat je hebt met 1 kind (middagdutjes en zo) is met een 2e weg, en je moet de zorg voor 2 kleine kinderen combineren. Ook de deur uitgaan is een volksverhuizing. Maar dat zijn praktische, tijdelijke bezwaren. Ik vind het heerlijk om weer een baby te hebben, en mijn zoontjes zijn dol op elkaar, dat is zo mooi om te zien. De jongste gaat al schaterlachen als de oudste alleen maar langs loopt, geweldig. Ik heb er dus zeker geen spijt van!

 

Wij zitten middenin de zware opstartperiode met twee kindjes. En het is zwaar! Ook met iets meer leeftijdsverschil (ruim 3,5 jaar) is het pittig. Onze oudste is een heerlijke druktemaker, maar voor een klein baby'tje wil je juist rust en dat blijkt regelmatig lastig te combineren.

Ik ben onwijs blij met mijn mannetjes, maar het is echt niet makkelijk.

 

ik heb ook heel lang getwijfeld over een tweede kindje. Uiteindelijk toch voor gegaan...Bij ons zit er nu 3,5 jaar tussen. Zelf vind ik dat prima zo. Mijn oudste was al zindelijk, kon zichzelf een beetje aan en uitkleden, gaat zelf afentoe bij een vriendje spelen. Hij is nu toe aan meer tijd voor zichzelf, een beetje losmaken van mama, dus heb ik meer tijd voor de baby. Volgende maand gaat hij naar school, dan is hij echt groot. Ik ben echt blij dat ik dan nog een baby in huis heb om voor te zorgen anders zou ik het echt ineens heel leeg vinden in huis

 

Hoi, je kindje is nog best jong, mijn kinderen schelen 3,5 jaar. Eerst vond ik het erg dat er zoveel leeftijdsverschil tussen zat want ik wilde al sneller een 2de. Nu vind ik het alleen maar fijn. Ik vind het knap dat mensen na 1 kind het genoeg vinden. Bij mij bleef het kriebelen. Nu ben ik al wat ouder en mijn man wil geen 3de, plus nare zwangerschappen. Dit zorgt er gelukkig voor dat het niet blijft kriebelen voor een derde. Ik kan je twijfel goed voorstellen. Ik kan je niet goed advies geven. Misschien de keuze gewoon een paar jaar 'in de koelkast zetten?'. Maar weet niet of het dan alsnog door je hoofd blijft spoken. Zo te lezen zou het nu echt nog te druk zijn. 2 jaar was bij mijn dochter ook een aardig drama... wellicht wordt je zoontje rustiger als hij naar school is en kan je zelf ook tot rust komen. Als je dan voor jezelf gaat nadenken voor een broertje of zusje kun je het wellicht wat beter bekijken. (en... misschien denk je dan: wel lekker zo.. )
Succes... en toch een advies zoals ik al zei... wachten tot hij op school zit en dan nog eens erover denken. Maar weet niet hoe je biologische klok tikt. Denk dat de verhalen en redenen van mensen met bewust 1 kind je ook goed kunnen helpen.

 

Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook erg twijfel.
Aan de ene kant wil ik nog geen afscheid nemen van de gedachte nooit meer een bevalling en een babytijd te mogen meemaken, maar aan de andere kant lijkt het me zooooo ontzettend zwaar.
Onze kerel wordt volgende week 1 en is een veeleisend mannetje, wat naar ik verwacht er niet makkelijker op wordt als hij ouder wordt.

Mag ik vragen wat voor "problemen" jij tegen bent gekomen van 1 tot 2 (waar je het over hebt in je OP).

 

Hier ook 1 meisje van 3,5 . Ik heb ook zo lang getwijfeld. Dagelijks ging het door mijn hoofd, wel of niet gaan voor een tweede. Op maandag dacht ik ja we gaan ervoor en op dinsdag wilde ik weer niet. Om gek van te worden.

Nu heb ik de knoop doorgehakt en het geeft zoveel meer rust. Ik ben dol op mijn meisje en we kunnen haar alles geven.
Over een half jaar mag ze naar school en dan heb ik weer tijd voor mezelf en dat vind ik ook wel lekker eerlijk gezegd.

Veel mensen zeggen tegen me dat het zielig is. Maar wat is er zielig aan een kind dat alle aandacht krijgt, waarvan de ouders elke week bij wijze van aan het voetbalveld kunnen staan, ets etc.

Het enige waar ik me misschien zorgen over maak is wat als wij als ouders oud en hulpbehoevend zijn. Dan staat ze er alleen voor.

 

Hier ook getwijfeld in het begin.. Maar toch gekozen voor nog een wondertje erbij. Ja, het is zwaar maar ik heb geen spijt van de keuze. Sowieso is het in ons gezin al pittiger aangezien de oudste ontwikkelingsachterstand heeft en nu rond de 12 maanden zit qua cognitieve ontwikkeling. Hij praat ook nog helemaal niet, dus eigenlijk hebben we 2 baby's..
Nu is de jongste 5 weken oud en ik baal nu al een beetje dat mijn vriend geen derde wil Maar is ook niet verstandig aangezien mijn vriend zijn baan verloren is tijdens de zwangerschap.

 

hier is het ook zo.
wel vind ik het jammer nooit meer zwanger te zijn, vond dat heerlijk en bijzonder.
maar ook hier blijft het dus bij 1 kindje.

 

Bij twijfel: nog niet doen. Maar aan de andere kant zou ik geen tweede willen omdat dat leuker of beter zou zijn voor je zoontje. Je gaat voor een tweede omdat je daar met hart en ziel achterstaat, omdat je het gevoel hebt dat je nog niet compleet bent als gezin.

Ook zou ik het ideaal van zoveel jaar leeftijdsverschil loslaten. Je weet namelijk niet hoe ze met elkaar overweg kunnen, daar kun je niet echt op anticiperen. Ik scheel bijna 7 jaar met mijn broertje en wij hebben toch heel veel aan elkaar gehad. We hebben ook nu nog een hechte band, en omdat ik voor bepaalde dingen te oud was en hij juist te jong, hadden we ook maar heel weinig ruzie en onenigheid. Heel relaxt.

Ik ben nu zwanger van de tweede en als zij geboren wordt is mijn dochter 2 jaar en 5 maanden. Wellicht niet het best 'gepland', ze zit namelijk in he tproces van zindelijk worden en mag ook binnenkort naar de kleuterschool, allemaal heel veel verandering... maar ik heb zoiets van go with the flow, we zien wel hoe het loopt, valt ze terug in zindelijkheid is dat geen ramp, als ze een paar maanden later met school zou starten ook niet. Ik kijk gewoon enorm uit naar de komst van de kleine en voorzie eigenlijk niet veel problemen met onze oudste (alhoewel zij ook veel aandacht vraagt, ook haar buien heeft en best veeleisend is).