Hebben jullie dat ook wel eens? Zo'n moment waarop je eigenlijk heel hard wilt huilen, maar in plaats daarvan heel hard moet lachen? Ik begin: Een paar weken geleden stond ik te koken. Kleine meid in de draagzak omdat ze anders niet stil te krijgen was, terwijl ik onwijze rugpijn krijg van dat ding. Maargoed, zij dus lekker aan het jengelen en ik probeerde ondertussen te koken. Eieren die ik in een kom wil mixen gooi ik precies NAAST de kom en krijg ik er met geen mogelijkheid meer in (plus dat het echt 'n vieze substantie wordt in je schoonmaakdoekje). Ondertussen gooit kleine meid haar speen eruit, precies in een hoekje op de grond waar ik er niet bij kan met haar in de draagzak. De rugpijn, jengelende kleine en het mislukkende recept zorgen ervoor dat ik eigenlijk wel kon janken. Maar ik stond dus in m'n eentje keihard te lachen in de keuken. Daarna voelde ik me meteen weer beter Herkenbaar?
Nee, alleen achteraf haha. Zoals ik vanochtend met m'n lompe vingers tussen de (draaiende!) mixer terecht kwam. Een paar uur later vind ik het wel leuk, maar daarnet.. nope
Hihi zitten ze er nog wel allemaal aan? Dat levert ook wel een heel raar beeld op in m'n hoofd: iemand die lachend met z'n vingers tussen de mixer zit...
Ja herkenbaar ik heb dat ook weleens Weet zo even geen situatie te noemen maar herken meteen je gevoel haha
Ja gelukkig wel, volgens mij heb ik er alleen eentje gekneusd. Maar de gardes hebben meer schade opgelopen dan ik, helemaal verbogen hahaha
Ja heb ik ook soms. Als iemand me vraagt naar het verleden van ons zoontje moet ik mijn lach inhouden terwijl ik vertel over de ziekenhuisperiode. Eigenlijk zit ik dan half te janken en kan ik niet goed met die emoties om en begin dan te lachen.
Ja herkenbaar... Een zoon die tot 23.00 uur steeds uit bed komt...moeilijk doen...steeds mama roepen... Dan sta ik weleens in de keuken te lachen...van ellende. Maar ja...je weet ook dat het niet het eind van de wereld is en het weer voorbij gaat....
Yep heel herkenbaar. Paar weken geleden snel even jaar de stad met twee in de bakfiets en twee zelf fietsend. De huif niet meegenomen want ik denk we halen het wel. Nou zo zo zo een belachelijk harde bui. De kinderen begonnen van schrik te huilen en binnen no time voelde ik het water door mn bilspleet lopen(sorry). Ik dacht oh wat erg en toen begon ik me toch zo hard te lachen echt keihard en echt ook hardop. De kids keken heel verbaasd en begonnen allemaal te lachen. Moet er heel raar uitgezien hebben. 5 doorweekte mensen in een mega mega bui keihard hardop te lachen.
Heeeel herkenbaar. Liet eerst een pan vol met olie op de grond vallen. Muren,laminaat,kasten ALLES lag onder + ik glijd er ook overheen. Dochter was aan het huilen in de box en daar lag ik dan in een keuken onder de olie en mijn kleding helemaal plakkerig en stinkend na de olie gatverdamme .. En wat deed ik: Huilen van het lachen..
Oh sorry! Ik moest echt ff lachen! Soms krijg je echt alles tegelijk.. Maar heel herkenbaar. Hopelijk verloopt je avondje wat rustiger en kun je ff bijkomen
Ja absoluut!!! Ik moet bijna om alles lachen. Wanneer het te absurd is en ik het mentaal even niet kan handelen vanwege extreme boosheid, verdriet of pijn krijg ik de slappe lach. Ik ben echt 'fun' op begrafenissen en crematies. Verder was mijn bevalling ook lachwekkend Verder heb ik regelmatig last van mijn rug en soms is dat zo intens dat ik maar 1 dingetje verkeerd hoef te doen en dan zak ik in elkaar. Op dat soort momenten ga ik snel op een stoel zitten (en dat doet dan ook heel erg veel pijn) en dan moet ik lachen als een idioot.
Ik heb dat eigenlijk alleen als ik samen met mijn man ben. In mijn eentje kan ik dan wel janken, maar als we samen zijn dan kijken we elkaar aan en zeggen: "Wat een rijkdom!"