Wat mooi dat je zo open en eerlijk je verhaal hebt verteld. Wellicht zijn er meer vrouwen die hier mee worstelen. Zij kunnen zo steun vinden dat zij niet de enige zijn en misschien hulp durven zoeken. Ik herken wel iets in je verhaal. Ik heb ook een pittige tijd gehad vanaf dat de bevalling in gang werd gezet tot wel een jaar na dato. Niet zo pittig als jou. Maar ik vond het ook moeilijk een band op te bouwen, terwijl ik mijzelf zo ongelofelijk belabberd en totaal futloos voelde. Mijn meisje is mijn meisje en haar mag niets overkomen. Wanneer ze huilt moet ik haar altijd troosten en ik ben ook erg vertederd door haar. Dus ik denk dat het wel goed is gekomen. Veel sterkte! Ik vind je een dappere vrouw en het getuigt van moederliefde dat je hier aan wilt en gaat werken.
Wat fijn dat je zo'n goed gesprek gehad hebt. De eerste stappen zijn gezet. Heel veel succes en sterkte met de volgende stappen. Het komt wel goed daar ben ik van overtuigd
Om heel eerlijk te zijn heb ik buikpijn bij het lezen van topic Ik snap het gemis want hier ook lastige start ( prematuur en reflux) maar ondanks niet meteen verliefd was en mij mama voelde ben ik nu wel echt stapel op mijn manneke.... En snap en begrijp je dan ook niet, sorry
Goed advies en ik hoop dat je wat energie opdoet en kan gaan genieten van de momentjes met je oudste. Verwacht niet ineens een enorme omslag, dit vraagt denk ik langere tijd investeren in de relatie met je oudste! En vraag intensievere hulp indien het onvoldoende oplevert voor je oudste en jou. Succes!
Super goed van je dat je hulp hebt gezocht! De eerste stap in een 'genezingsproces' is de erkenning, en die heb je. Ik kan aan je berichten lezen dat je heel goed in de gaten hebt dat het de foute kant op gaat en dat de situatie tussen jou en je kind niet gezond is. Hopelijk lukt het je om met hulp een betere band te krijgen met je kind, heel veel succes ermee!
Lees dit nu pas en ben ook erg benieuwd hoe het nu met je gaat. Ik vind het echt heel dapper en stoer van je dat je in actie bent gekomen! Ik snap dat veel vrouwen zich er niets bij kunnen voorstellen en het een verdrietig idee vinden, maar hoe jij je voelt is niet jouw schuld (en ook niet die van je kindje natuurlijk!). Met hulp, tijd en aandacht denk ik echt dat je hier overheen kunt komen en alsnog een hele mooie, hechte band met je oudste op kunt bouwen. Er is volgens mij uiteindelijk weinig erger dan spijt moeten hebben dat je geen lievere, leukere moeder bent geweest voor je kindjes, wetende dat je de tijd nooit meer terug zult kunnen draaien. Ik hoop dat je met goede hulp de kracht vindt om voor je oudste de moeder te worden, die je graag wilt zijn!
Woow wat een heftig verhaal... Ik voel me echt verdrietig voor jullie na het lezen. Ik vind het ook heel goed dat je hulp hebt gezocht, want dit is heel naar voor jou en misschien wel schadelijk voor je oudste kindje. Als je ouders niet snel kunnen oppassen, kun je ook zelf ergens anders gaan logeren. Kan je man de twee kids verzorgen. En eens een dagje met alleen de oudste op pad kan ook goed zijn. Ik ben gastouder, als je uit de buurt (overijssel) komt, mag je de kids echt wel eens brengen! Zo ja, dan pb me maar. Ik heb een burn out (gehad?) en ik weet hoe je jezelf in de weg kan zitten en hoe je kunt schrikken van jezelf. Ik heb ook regelmatig in de ergste periode een dagje alleen gepland, de kinderen gingen dan naar een ander. De echte tijd voor mijzelf heeft me ook zeker geholpen. Het is hard werken, maar dat verdiend je kindje en jijzelf ook! Zijn er geen plekken waar je samen met je kindje naar toe gaan gaan voor een goede hechting? Ik heb ooit eens gehoord van oki-b. Ken het zelf niet hoor. Misschien wat voor jullie? En het boek kijk, luister en begrijp van jantine peters. Misschien ook een goede tip? Het klikt voor mij ook echt alsof je veel niet verwerkt hebt. Ik hoop dat je dat lukt en dat je een mooie relatie met je oudste kan opbouwen. Sterkte!!
Heel veel sterkte meid, neem jezelf niets kwalijk want je doet je best en geloof meteen dat je dit niet exspress doet. Goed dat je hulp zoekt. Ik herken niet maar weet dat je koppie de boel op zn kop kan zetten buiten je eigen wil om. sterkte!
Ik heb ontzettend met je te doen na het lezen van dit topic. Juist omdat uit je verhaal blijkt dat je dit zelf ook vreselijk vindt en het anders wilt. Het is dapper dat je dit durft te herkennen en dat je hulp hebt gezocht. Ik wil je vooral heel veel sterkte wensen en ik hoop echt dat je met 100% inzet hetzelfde voor je oudste als voor je jongste gaat voelen. Zowel je kind als jij verdienen dat.
Wat een super vervelende situatie!! En wat ontzettend knap dat je je verhaal hier deelt en dat je hulp hebt gezocht. Heel veel sterkte!! Ik hoop dat je je snel "anders" voelt.
Ik heb net het hele topic gelezen, maar ik vind het erg heftig. Heel knap dat je hulp hebt gezocht. Wat ik alleen niet snap, is waarom jij iedere nacht alleen de nachtvoedingen moet doen? Je man is toch ook gewoon thuis neem ik aan?