Dag Na een tijdje veel meegelezen te hebben op dit forum, heb ik besloten me aan te melden omdat ik toch wel erg de behoefte heb om contact te hebben met lotgenoten. Wij hebben een dochter van 20 maanden na een ICSI behandeling. We wilden haar graag nog een brusje geven en wilden dit proberen met de 3 cryos's die we nog hadden. De 3e En laatste is gelukt en is weer een meisje en 21 december zou ik zijn uitgeteld. Dolblij waren we en iedereen om ons heen. Echter... A.s. Woensdag zal mijn zwangerschap worden afgebroken. Ons meisje heeft verschillende ernstige afwijkingen waar ze nog geen naam aan hebben gegeven. Bij de 12 weken echo is een verdikte nekplooi van 3,3 mm gezien. Daar gingen we in de onvoorspelbare achtbaan. Vervolgens gekozen voor een vlokkentest en bloedonderzoek. Na een paar onzekere dagen wachten kregen we goed nieuws! Uitslagen waren allemaal goed. Blij en opgelucht maar er was nog kans bij de 20 weken echo dat ze misschien een hartafwijking heeft. Maar we gingen hier niet vanuit en wilden genieten. Gelukkig hebben we dit kunnen doen voor een paar weken. Toen kwam de dag van de 20 weken echo en misse boel! Gelijk volgende dag door naar Nijmegen en een week later nog eens. Alle organen zijn goed maar er iets mis met haar skelet wat duidt op een syndroom, maar welke is niet bekend nog. We hebben hieruit de keuze moeten maken de zwangerschap te beëindigen. Met mijn verstand sta ik er 100% achter, maar mijn hart is stukje bij beetje aan het breken. Als ze geboren is, zullen we haar achterlaten in het Radboud voor obductie en over een paar dagen ophalen om haar te cremeren. Morgen krijgen we het mandje thuis bezorgd. Vanavond moet ik de 3 pillen innemen maar het lukt me nog niet. Vind het zo moeilijk haar de hele avond al te voelen in mijn buik en nu die pillen in te nemen. Zou zo hebben genoten van al haar schopjes en salto's, maar nu kan ik dat niet meer en daar voel ik me heel schuldig over. Heb nu het gevoel dat ik mijn eigen meisje ga vermoorden zodra ik de pillen inneem. het klinkt heftig nu en zo voel ik me momenteel ook. Ook omdat ze maar blijft bewegen de hele avond. Zal ze het voelen? Herkennen jullie dit gevoel ook? Wie ben ik/zijn wij om haar leven te beëindigen. Ben normaal heel nuchter en erg goed in relativeren, maar dat is onmogelijk nu. Weet dat we dit verdriet nu door moeten. Het is of nu veel verdriet of ons meisje een moeilijk leven geven vol onzekerheden, operaties, pijn en verdriet. Wil onze dochter zien rond rennen en gelukkig zijn en dat ze kind kan zijn maar dat gaat niet gebeuren. Het wordt een leven van verdriet en pijn. Daarnaast zal onze dochter van nu 20 maanden ondersneeuwen. Dit heeft ook zij niet verdiend. Maar oh wat zie ik op tegen de komende dagen! Zijn goed voorbereid voor zover het mogelijk is, maar ben zo bang voor het moment. Zal hier van me af schrijven omdat ik heb gemerkt hier toch wel behoefte aan te hebben. Liefs
Wat ontzettend heftig zeg! Ik kan verder (gelukkig) geen ervaringen met je delen, maar kan dit ook niet alleen maar lezen zonder even een berichtje achter te laten. Ik wil jullie ontzettend veel sterkte toewensen komende dagen en uiteraard ook de komende tijd. Liefs!
Pffff wat een moeilijke beslissing. Ik zou het niet kunnen... Die bewegingen niet meer voelen. Dat is m'n hart, maar dan is er nog je verstand. Heeeeel veel sterkte met deze onmogelijke keuze.
Oh meid toch,wat een verschrikkelijke nachtmerrie!! Heel veel sterkte,ik weet even niks beters te zeggen..
Heel veel sterkte! Je verstand weet dat het het beste voor jullie gezin en voor je kindje... maar peuter dat je hart maar "aan t verstand". Dat gevoel zal ook nog blijven. Dikke knuffel en veel sterkte!
2 jaar geleden stonden we voor dezelfde beslissing. Het is zo zwaar, je weet met je hoofd dat dit het beste is, je doet dit uit liefde voor je kind. Als ouders heb je de verantwoordelijkheid om keuzes te maken. Maar je hart gaat hier ontzettend tegenin. 2 jaar later sta ik nog steeds achter de beslissing om ons kindje een levenslange lijdensweg te besparen. De dag van zijn geboorte was de meest vreselijke maar ook allermooiste dag van mijn leven. Ik herken jouw verhaal heel erg. Het is zo moeilijk en zwaar om die pillen te nemen en iets in gang te zetten wat je helemaal niet wil. Hopelijk ervaar je de geboorte van jullie kindje, net als ik, buiten het grote verdriet, ook als iets prachtigs. Maak veel foto's en filmpjes, hoe naar dat nu ook klinkt. Later ga je hier heel veel troost in vinden. Heel veel sterkte. Mocht je er behoefte aan hebben dan kun je me altijd een PB sturen.
Wat een vreselijk verdrietig verhaal . De weg door de mmm is sowieso al zwaar en als je dan zwanger bent van een cryo, dan kan je geluk niet op. En dan gebeurt er dit... Ik weet hoe het is als het mis gaat na een slopend mmm traject, maar kan me toch niet voorstellen hoe moeilijk gisteravond voor jou moet zijn geweest! Weet dat wat je doet (hebt gedaan) het allerbeste is voor je meisje! Geen mens wil een onmenselijk bestaan en jouw meisje zou dit ook nooit hebben gewild. Jij doet nu enkel wat je als ouder moet doen- je kindje beschermen tegen ellende. Ik wil je heel erg veel sterkte en kracht wensen in deze verschrikkelijk moeilijke tijd!
Ik heb vorig jaar iets gelijkspel meegemaakt, is heel moeilijk en zwaar lichamelijk en psychisch. Maar nu ik een gezonde beeb heb, zijn mijn armen niet meer zo leeg. Mijn hart mist nog steeds mijn dochtertje, maar ik sta 400000% achter mijn beslissing. En de dag dat zij geboren werd was de mooiste dag van mijn leven ondanks het intense verdriet. Sterkte... En neem de tijd om het te verwerken!
Bedankt voor jullie lieve en troostende reacties. Ik ben op het heftigst voorbereid en kan me niet voorstellen nog dat het zelfs een mooi moment zal zijn. Maar ik geloof het want heb het idd vaker gelezen en dat houdt me nu ook sterk. We hebben alles klaar staan: fototoestel, mandje, knuffel, tassen ingepakt.. En nu wachten op morgen. Gisteravond was een heel emotioneel moment. Uiteindelijk pas om 11 uur de pillen ingenomen. Heb de gyn vorige week gevraagd of dat ook met een fles wijn mocht (uiteraard met een dikke vette knipoog tussen de tranen door)...maar toch maar met water. Zou ik nooit over mijn hart kunnen verkrijgen. En daarnaast klopt de bijwerking van misselijkheid en duizeligheid. Heb er de hele nacht niet van geslapen. Denk ook dat het deels adrenaline is. Mijn hele lichaam staat op spanning. Zometeen eerst ons zonnestraaltje ophalen van kdv en helemaal plat knuffelen. Vnvnd brengen we haar weg omdat we morgenvroeg om 7 uur al in de auto moeten zitten. Zal haar ook zo missen om me heen. Ga er vanuit dat we donderdag pas weer thuis komen. Als het dan morgen toch sneller gaat.. Valt het weer mee. Ben aan de ene kant opgelucht dat het morgen eindelijk zover is... Kunnen we ons niet langer kwellen en maar zorgen blijven maken hoe het zal gaan. En aan de andere kant dus zo bang voor wat komen gaat... Bedankt voor jullie reacties. Is erg fijn te horen ook dat we er uiteindelijk weer bovenop zullen komen. Ze krijgt een plaatsje in ons gezin en hoop dat ze als beschermengel haar grote zus altijd blijft beschermen. (Ze zijn officieel tweeling omdat ze uit dezelfde Icsi behandeling komen. op 2 weken na zouden ze ook precies 2 jaar tussen zitten.) Liefs van mij en ik laat na morgen horen hoe het is gegaan.
Ik wens jullie heel veel sterkte. Het lijkt me afschuwelijk om een pil in te nemen waarvan je weet dat het iets onomkeerbaars teweegbrengt: het verliezen van je kindje waar je al zo onvoorstelbaar veel van houdt! Het lijkt me nog onmenselijker dan dat de natuur het gewoon voor je beslist - ik ben zelf 6 weken geleden m'n zoontje verloren bij 20 weken zwangerschap, compleet onverwachts... Uit liefde laat je je kindje gaan, en wat hierboven al gezegd is: hoe verdrietig het ook is, het is ook een heel bijzonder moment om je kindje te zien na de geboorte. 'Geniet' ook van de momenten die jullie samen zullen hebben. Het klinkt tegenstrijdig, maar het heeft mij echt geholpen. Nogmaals veel sterkte... Ook de komende zware tijd.
Heel veel sterkte en kracht! Dit is zo'n grote onmacht waar je tegen aan loopt. Neem je tijd om te rouwen, praat heel veel, huil heel veel en laat je door niemand opjagen om je rouw proces te versnellen. Hoe is je man eronder? Heel veel succes morgen!!! Dikke knuffel