ik maak een lang verhaal kort:ik moet erg mn rust houden omdat ik al 2 keer in het ziekenhuis heb gelegen met bloedingen in verband met een placenta preavia totalis. ik heb een zoontje van 9 maanden, en heb dus constant iemand in huis die voor hem zorgt en huishoudelijk werk overneemt. sinds mijn laatste ontslag ben ik nu twee weken thuis en heel eerlijk: ik word GEK van de mensen over de vloer. een aantal kan ik handelen, maar mn ouders, schoonouders. .ik heb een constante spanning in mn buik als ze er zijn. ze zijn geen minuut stil, ik krijg mn kind amper zelf in handen en soms heb ik het idee drie kinderen in huis te hebben ipv één. mijn zoontje is helemaal overprikkeld na een dag omdat ze continue bovenop hem zitten... begrijp me niet verkeerd, ik vind het fijn dat ze er zijn en helpen, vind t ook niet prettig om nu lang alleen thuis te zijn, gezien de hektiek vorige keer met brandweer en ambulance uit huis getakeld te worden. maar ik heb echt gewoon geen moment voor mezelf. ik blijf het liefst beneden omdat ik dan het snelst geholpen kan worden mocht er iets gebeuren dus even boven op bed, vind ik ook weinig ontspannend. ik had me deze zwangerschap zo anders voorgesteld maar ik kan ondertussen het ijsselmeer vullen met de tranen die ik heb gelaten. nog zes weken maximaal te gaan in het gunstigste scenario.... hoop dat ze voorbij vliegen. ik weet niet wat ik hiermee wil.denk even van me afschrijven.
Kun je beneden een bed neer zetten? Dan kun je daar inderdaad wat rust pakken. Verder ken ik het probleem hoor...veel mensen kunnen een kind maar slecht met rust laten...of gewoon lekker zelf laten spelen. Continu dat hyper gedoe waardoor je kind gewoon helemaal over de zeik gaat. Het is lief bedoeld maar waarom er nou niet gewoon normaal gedaan kan worden is mij ook wel eens de vraag. Misschien toch maar eens voorzichtig bespreken of ze hem een beetje met rust kunnen laten omdat je merkt dat hij er echt last van heef?
Het is lastig dat je nu hulp nodig hebt. Dat maakt het lastig om duidelijk te maken dat het jou huis is en dat je graag ff rust wilt. Toch is het belangrijk om assertief te zijn. Het is en blijft jou kind, niet die van hun. In mijn omgeving heb ik het alvast duidelijk gemaakt dat wij de ouders zijn en dat dat betekend dat wij bepalen wanneer we langs komen en wij bepalen wanneer we tijd hebben om bezoek te ontvangen. Maar dat is makkelijk praten omdat wij niet in zo'n lastig pakket als jou zitten. Ik zou helemaal gek worden als ik in jou schoenen zou staan.
we hebben in de woonkamer geen ruimte voor een bed. ik weet t ook even niet. ik word gek omdat ik geen rust heb en niet weg kan, mijn man word gek dat ie een labiele vrouw continue thuis heeft zitten, waardoor ik weer alleen maar loop te janken omdat ik vind dat ie zich wat meer in mij zou kunnen verplaatsen terwijl hij hardstikke veel doet...het is me gewoon echt even te veel
Ik opper zo maar wat hoor: kunnen je ouders/schoonouders je zoon niet om de dag een dagje meenemen naar hun huis? Of kun je niet alleen thuis zijn? Je zou in dat geval een alarmknop kunnen overwegen die je om je nek hangen en waarop je kunt drukken als je echt hulp nodig hebt. Als dit allemaal geen optie is, zou ik vragen om 1 iemand tegelijkertijd in huis.
Mijn schoonouders haalde de oudste regelmatig op, zodat ik alleen thuis was. Ik werd ook helemaal kriegel van alle mensen om me heen. Ik had ook een placenta preavia totalis met continue bloedingen en ziekenhuisopnames. Ik vond het zelf niet erg om alleen te zijn, maar ik kan me ook voorstellen dat je dit spannend vindt?