Ik hoop niet dat ik iemand voor mijn hoofd stoot door deze topic te platen onder de module alleen en zwanger. Ik heb lang nagedacht of ik het in deze module moest plaatsen of bij zwangerschap. Mijn vader is in 2010 overleden. Met mijn moeder heb ik geen contact meer. Ze heeft me vaak in de steek gelaten. Uit huis getrapt op mijn 12e omdat haar partner dat wilde. Ze weet dat ik zwanger ben, maar wil eigenlijk helemaal niks over haar klein kind weten. Haar reden is dat ze denkt dat ik slecht over haar praat achter haar rug om, terwijl dit niet klopt, en al zou t kloppen hebben we helemaal geen gezamenlijke contacten waar ze dat van zou hebben kunnen horen. Het is dus heel achterdochtig. Ik heb niet meer gereageerd, en ik weet niet of ik dat nog moet doen. Elke keer als ze me weer in de steek liet raakte ik weer in de put en ging ik nog harder mijn best doen om haar goedkeuring te krijgen. Nu ik zwanger ben mis ik het contact met een moeder veel erger. Er zijn zoveel vragen die ik zou willen stellen maar nu dus niet doe/kan. Het kindje gun ik ook zijn oma, maar ik weet niet of ik er goed aan zou doen om achter haar aan te blijven rennen en of het goed is voor de baby om het koude contact te aanschouwen. Mijn vraag is nu een beetje van zal ik mijn best gaan doen, achter haar aanrennen en duidelijk maken dat ik niet zo praat achter haar rug om. Zal ik juist een mailtje schrijven met hoe ik haar ervaren heb als moeder en aangeven dat ik in het vervolg geen contact meer wil. Of kan ik beter niks doen en haar in haar eigen soep laten gaat koken?
Ik zou geen oude koeien meer uit de sloot trekken en aangeven dat je haar toch wel mist. Zo open je misschien weer het gesprek. Dit zou ik alleen doen als het voor jou ook goed voelt.
Wat zegt je gevoel dat je moet doen? Ik denk dat dat het belangrijkste is. Ik zou zelf geen mail sturen om uit te leggen waarom je geen contact wil, daar krijg je denk ik alleen maar discussies van (en is misschien ook weer een stukje goedkeuring zoeken?). Ik heb een moeilijke periode met mijn beide ouders gehad, is nu allemaal weer goed, maar wat ik er vooral van geleerd heb, is dat zij anders tegen de situatie toen aankijken en ook nooit mijn standpunt zullen begrijpen. Toen ik me dat eenmaal besefte en los kon laten dat ik mijn gevoelens richting hun moest verantwoorden, voelde ik me stukken beter en werd het contact ook weer beter. Ik schrijf dit nu vrij makkelijk, was het niet hoor. Ik denk dat je voor jezelf moet kiezen en dus moet bepalen waar jij je lekkerder bij voelt, wel contact met de verhouding zoals die nu is of geen contact. Beide zal niet makkelijk zijn, daarom zou ik juist naar je gevoel luisteren. Wat betreft de goedkeuring krijgen, heb ik ook heel lang gehad met mijn vader. Ik wilde zo graag eens van hem horen dat hij trots op me was of vond dat ik iets wel goed deed. Ik heb geleerd dat toen niet uitmaakte wat ik gedaan had, want eigenlijk zat het probleem niet bij mij maar bij hem. Was zijn onzekerheid denk ik. Ook dit gaat een stuk beter sinds ik het los heb kunnen laten en nu krijg ik wel zijn goedkeuring (hoewel in een andere vorm dan ik altijd gedacht had). Ik heb om dit alles los te laten trouwens wel hulp gehad, en mensen om me heen die me steunden. Dat heeft enorm geholpen.
Elke keer dan ren ik weer als een jonge puppy op mijn moeder af en eindigt het weer in teleurstelling. Ik denk dat ik een ander beeld bij een moeder heb dan waar mijn moeder aan voldoet. Als het om mijn zusje gaat dan is ze een goede en betrokken moeder. Maar ze is heel anders tegen mij, al vanaf dat ik 6 was. Zelfs zo dat het de buren opviel en ze zich afvroegen waar ze mee bezig was. Mijn gevoel mist mijn moeder. Maar mijn cognitie verteld me dat ik nooit zal krijgen wat ik eigenlijk wil van haar. En dat als ik hiermee door ga alleen maar mezelf verder pijnig. Ik ben niet in staat om oppervlakkig contact met haar te hebben. Ik blijf altijd verlangen naar meer dan het zijn van kennissen. Mijn kant van de situatie heeft ze nooit gezien en zal ze na 26 jaar ook niet meer gaan zien/begrijpen. Ik zal moeten leren om om te gaan met de leegte die ze heeft geplant in mijn zijn. als ik me zo afhankelijk op blijf stellen dan blijf ik telkens weer terug vallen in verdriet. Maar het maakt het er niet makkelijker op.
Als ik dit zo lees, dan weet je wel wat je wilt doen, maar voelt het nog niet goed. Je zoekt nog naar een moeder die er niet voor je is op de manier die je zoekt. Weet dan dat de beslissing die je nu neemt niet definitief is, ook al voelt het zo. Als je het contact verbreekt, kun je , wanneer jij er aan toe bent, altijd weer contact opnemen. Je hoeft je dan ook niet te verantwoorden in je gevoel naar haar toe, bij mij was het voldoende toen ik achteraf zei dat ik tijd nodig had voor mezelf om wat dingen op een rijtje te krijgen. En wanneer je contact blijft houden, kun je ook altijd nog beslissen het toch te verbreken. Rot dat ze naar je zusje wel betrokken is, dat maakt misschien dat het moeilijker te accepteren is dat ze voor jou er niet zo is. Misschien blijf je daarom ook zoeken naar die goedkeuring. Maar het zegt niet over jou hoor, je bent niet minder dan je zusje. Eigenlijk moet je het zien dat het een gemis is voor je moeder dat ze niet zo betrokken is, zij mist nu toch een hele mooie periode in jouw leven en van de bib, door haar eigen onzekerheden. Zoek andere mensen om je heen waarmee je de zwangerschap en de voorbereidingen op de komst van de baby kan delen en zorg dat je jouw geluk zelf maakt.
Ik kan je gevoel goed plaatsen, mijn ouders zijn precies zo en hebben verleden jaar dan ook zelf het contact verbroken omdat ik niet leefde zoals zij dat graag wilde, de grootste onzin maar ja. Ik mis ook wel mijn moeder nu bij de zwangerschap maar toch ga ik niet aangeven dat ik zwanger ben want als ze weer in mijn leven komt dan wordt het echt heel erg stressvol voor mij omdat ik op mijn tenen ga lopen om haar goedkeuring te krijgen. Na de bevalling zal ik een foto van de kleine sturen en daar kan ze het dan mee doen, contact wil ik nooit meer. Soms is het beter om sommige mensen niet meer in je leven te hebben, zelfs je moeder.
Lieve rietje, Wat een verdrietige situatie... Sommige vrouwen lijken gewoon niet geschikt als moeder. Gelukkig weet ik dat niet uit eigen ervaring, maar heb het wel van heel dichtbij meegemaakt met mijn oma, de moeder van mijn vader. Er zijn periodes geweest van geen contact, van wel weer contact, maar iedere situatie deed zeer omdat mijn vader ook van haar nooit kreeg wat hij wilde. Nu ligt ze op sterven, ze is 87, en weer is het extra moeilijk. Hij wil er aan de ene kant voor haar zijn, omdat hij doodsbang is dat hij zich er anders achteraf schuldig over gaat voelen. Maar aan de andere kant komen er alleen maar nare opmerkingen bij haar weg. Hij zoekt naar erkenning, excuses, iets om het te kunnen afsluiten, maar dat zal nooit komen. Wat ik wel besef is dat de band tussen ouder en kind (en ook vooral de loyaliteit van het kind naar de ouder) zo sterk is, dat dat nooit helemaal te verbreken is. Of je nou besluit geen contact of wel contact met haar te willen, het blijft pijn doen. In die zin heb ik ook geen advies voor je, behalve dan dat je altijd moet doen wat jou het beste lijkt en wat voor jou het beste voelt. Voor jou is het een enorm gemis in je leven. Zeker nu je zelf zwanger bent. Mijn moeder is overleden toen ik 15 was, en zeker nu ik zwanger ben mis ik haar heel erg. Maar in jouw geval lijkt het me nog erger, omdat jouw moeder er niet is omdat ze er niet wíl zijn. Misschien is het voor jou goed om er eens met iemand over te praten, hulp te zoeken, om dit alles een plekje te kunnen geven. Ik hoop dat je tot een beslissing komt waar je vrede mee kunt hebben. Wat betreft je opmerking over wat voor jouw kindje het beste is; kinderen zijn niet gek. Mijn ouders hadden in de periode dat ik klein was wel veel contact met mijn opa en oma omdat ze wilden dat ik ze gewoon leerde kennen. Maar ik kreeg al snel in de gaten wat voor iemand ze was en ik was er ook vrij snel klaar mee. Zie haar nu 1x per jaar uit een soort van verplichtingsgevoel. Gelukkig had ik een super oma van mijn moeders kant, dus nooit het gevoel gehad dat ik iets miste!
Ik heb hulp gehad. Dat hielp om de woede naar mijn moeder toe weg te halen. Ik ben heel wat jaren kwaad geweest. Ik heb oa aan mijn opvoeding heel weinig zelfvertrouwen en wat angst over gehouden. Ik ben ook erg gepest geweest op school en had weinig vrienden. Dus door die combinatie heb ik jaren het gevoel gehad dat ik niet mocht bestaan. Het verdriet beheerst nu niet meer mijn hele leven. Ik ben nog wel vaak bang om in de steek gelaten te worden maar ik raak er niet meer van in paniek. Ik vermoed dat een volledige genezing te hoog gegrepen is. Het word beetje bij beetje beter. Dat komt doordat ik nu een vaste vriend heb en ik het kan vinden met zijn ouders. Soms heb je juist het leven nodig om te genezen en hebben hulpverleners gedaan wat ze konden. Misschien dat een deel ook weg valt als de zwangerschap voorbij is.
Hoi Rietje, hier wel een iets andere situatie, maar ik kan wel relateren aan de jouwe. Ik heb al een aantal jaar geen contact met mijn zus. Ik mis het hebben van een leuke zus, maar ik mis haar als persoon niet. Ze is gewoonweg verschrikkelijk. Ik hoor hetzelfde een beetje terug in jouw woorden. Je mist het hebben van een warme moeder, maar je mist niet je moeder... Het is echt heel verdrietig, maar als je denkt dat je van haar nooit zal krijgen wat je zoekt, dan kan je het misschien beter laten. Of je moet haar kunnen accepteren zoals ze is. Wat mijn zus betreft betekende dat continue op eierschalen lopen en regelmatig worden uitgescholden, belachelijk gemaakt worden, etc. En daar heb ik gewoon geen zin in... Het is aan jou wat je acceptabel vindt... In ieder geval heel veel sterkte!
Meis dit lijkt een beetje op mijn leven. Die angsten, verdriet, woede, therapie, goede relatie met schoonouders. Ik heb het contact verbroken met mijn moeder. Mijn behoefte aan rust, was en is groter dan de behoefte een moeder te hebben. Tuurlijk mis ik het, ook tijdens mijn zwangerschap. Wat ik mis is een moeder, een echte moeder. Aangezien mijn moeder dat niet is, mis ik haar niet. Dat besef maakt het makkelijker. Daarnaast is mijn schoonmoeder echt een moeder. Zo voelt ze ook voor mij......terwijl ze een moeilijk persoon is om mee te praten. Daarentegen is ze erg zorgzaam en staat ze altijd voor je klaar. Wat jij moet doen, is echt aan jou. Niemand kan dat voor je beslissen. Je kunt wel hulp vragen van een therapeut om erachter te komen wat het slimste is voor jouw om te doen en hoe je dit dan kan doen. Juist nu in je zwangerschap verdien je meer dan ooit rust!
Bedankt voor de berichten. Ik dacht altijd dat ze een goede moeder was voor mijn zusje. Nu kwam ik er via een oud begeleider achter dat mijn zusje, ook al ze in huis is gebleven ook angsten heeft gekregen. Ze bleef tijden op de bank zitten en durfde niet meer naar buiten. Niet alles is wat het lijkt, al was het zo dichtbij. Dit heeft inmiddels geholpen om wat vrede bij mezelf te krijgen. Het laatste moment dat we echt contact hadden wilde ze dat ik ging preppen voor een ramp (preppen betekend dat je zorgt dat je thuis kan overleven zonder stroom, water, voedsel vanuit de winkel). Misschien, ondank ze me niet gaf wat ik nodig had heb ik haar toch teveel opgehemeld. Ik heb inmiddels besloten om het contact te laten voor wat het is. Ik kies hiervoor omwille van mijn kind. En dat maakt het een stuk makkelijker dan te luisteren naar mijn gevoel. Ik wil niet dat mijn kind angstig word van mijn moeder of mij telkens als mijn moeder weer wat heeft gedaan me in tranen aan treft.