Je neemt afscheid van een vruchtje/kindje of hoe je je er dan ook over voelt, maar nog te meer van je toekomst, dromen, idealen. En die zijn ontastbaar en onvoelbaar voor anderen. Je hebt de geboortedatum berekend, je verlof, de babykamer zie je voor je, in ons geval ons zoontje met zijn kleine broertje of zusje. Allemaal weg, in een aantal seconden tijd terwijl je het bloed afveegt op de wc of bij de verloskundige naar de echo kijkt... Maar voor de buitenwereld: - je hebt al een gezond kindje (ben ik ook heeeel blij mee, maar (net als vele mensen) dromen we van een gezin met twee kindjes) - je kunt dus wel zwanger worden (ja nu nog houden) - beter nu een miskraam dan later in de zwangerschap (ja en nog beter, helemaal niet dat het misgaat) - beter dit dan een gehandicapt kindje (ja en beter nog een gezond kindje, zonder miskramen, want dat gebeurd nog steeds ook heel regelmatig ) - ja dat gebeurd veel maar bijna niemand praat erover (nee vind je het gek met alle goedbedoelde adviezen/opmerkingen.....)] Natuurlijk ben ik blij dat wij al een kindje hebben, natuurlijk is het erger als het met 20 weken misgaat, of met de bevalling, of als je kindje al geboren wordt. Zo kan je altijd wel iets bedenken wat nóg erger is.... Velen (ik vroeger ook niet) beseffen niet hoe emotioneel het is. Het is niet alleen een hoopje cellen, wat vaak nog niet eens op een mensje lijkt. Je bent blij en hebt een toekomstbeeld en in een klap veranderd dat weer en ben je voor je gevoel terug bij af. En dan nog de lichamelijke ongemakken. Ik vind zwanger zijn al niet zo denderend ivm de hormonen (nouja, ik voel me psychisch gewoon kl*ote) en nu heb ik dat dus al een half jaar voor niks doorgemaakt. Met twee keer een miskraam/bloed/kramen/emotie en een dubbel vervlogen toekomstdroom als bonus. Daar mag je je dan best k*t over voelen, vind ik Ookal spreekt in real life maar een enkeling zich uit, bijna iedereen met een miskraam kent het gevoel. Ik denk dat het een enkeling is die de schouders ophaalt en denkt 'ach, het was nog maar een embryo'. En dan nog de onzekerheid bij een vorige zwangerschap. http://eljart.weebly.com/uploads/1/2/8/6/12861973/3341606_orig.jpg
@Elf: raar he, dat je eerst na 4 mnd zwanger bent en dat het nu nog steeds niet is gelukt. Lijkt me erg naar. De tijd zal het leren hoe het bij mij zal gaan. Ben vandaag weer ongesteld geworden, terwijl ik dacht dat ik volgende week mijn NOD zou hebben. Maar goed, mijn lichaam is misschien nog wat van slag. Nu maar hopen dat dat met deze menstruatie klaar is. @Pechvogol: wat ontzettend naar dat je dit al twee keer mee hebt moeten maken! Wat je zegt: je weet dat je zwanger kunt worden, maar het is maar een deel van de deal. Ik vind dat ook altijd zo'n dooddoener als mensen zeggen dat ik tenminste weet dat ik zwanger kan worden. Ze bedoelen het vast goed, maar mijn nekharen gaan dan recht overeind staan. Is er onderzoek gedaan naar de miskramen? Of heb je daar pas recht op na een derde miskraam? @Hommel: bedoel je met te bang, de angst dat een volgende zwangerschap ook weer mis zal gaan? Ik heb dat ook wel hoor met het forum. Ik zit me vaak helemaal op te vreten. Heb me ook voorgenomen minder op het forum aanwezig te zijn totdat ik weer zwanger ben, maar dat is tot nu toe niet echt gelukt. @Divatje: Wat super mooi beschreven zeg!! Alles wat je schrijft herken ik (behalve dan dat ik nog geen kinderen heb). Je hebt het zo mooi verwoord. Wat ik er niet uit krijg, zet jij hier neer en het raakt me.
Hoi Liana, Bij de 1e mk is weefsel opgevangen voor chromosomenonderzoek. Daar is (thank God) niks gevonden. Deze mk was een aanlegfout, op de laatste echo was duidelijk een buikhernia te zien en andere verkeerde vergroeiingen. Ook waren de bloeduitslagen 1.5 week ervoor (combinatietest) blijkbaar niet best, maar dat wilden de artsen dus bepalen in combinatie met de laatste echo (waar het vruchtje dus al niet meer leefde). Categorie 'pech' dus.. De 2e moet ook zoiets zijn geweest, maar dan in een eerder stadium. Hier heb ik zelf het vruchtzakje opgevangen, een transparant balletje ter grootte van een pingpongbal met daarin een dun wit lijntje. Een paar uur later volgde nog de placenta. Ik heb nu nog niet de behoefte verder onderzoek te laten doen. Wat ik ook begrijp is dat ze 9 van de 10x toch niks kunnen vinden en het op 'pech' gooien. Dat wil ik voor nu ook maar even geloven. En wat dit forum betreft: ik haal er eigenlijk wel hoop en/of herkenning uit, ook tijdens een zwangerschap, maar al helemaal na een mk. Om mezelf gek te maken heb ik (jammer genoeg) geen forum nodig!!
Hoi Liana, ik snap je gevoel. Zit er zelf nu nog middenin. Heb hier voor ook een topic aangemaakt (miskraam komt eraan) en het engste lijkt mij om straks weer hetzelfde te moeten meemaken. Had mij er zo op verheugd, was al in mijn hoofd bezig met allemaal leuke dingen en dan eindigt het zo ik denk dat ik pas weer wat rustiger zal zijn als ik zwanger ben (hopelijk snel) en het eerste trimester heb gehad. Maar goed ik moet eerst nog even dit afwachten. Het gaat ook de hele dag door dat ik er mee bezig ben. Hopelijk straks wat rustiger in het hoofd. Ik hoop dat je snel weer een positieve test hebt en dat het dan goed blijft zitten
@Pechvogol: ik snap heel goed dat je nu nog niet verder wilt laten onderzoeken. Zou ik denk ik ook hebben. Ik heb ook heel veel steun aan het forum hoor, dat is ook juist het dubbele. Ik gun iedereen haar zwangerschap natuurlijk van harte, maar soms steekt het ook wel een beetje. Maar goed, we gaan er maar gewoon vanuit dat ik (snel) weer zwanger zal worden en dat de kans dan groot is dat het wel goed gaat. Enne, ik heb inderdaad ook geen forum nodig om mezelf gek te maken. @Newdawn: wat naar dat je er nu middenin zit. Had je topic al wel gelezen. Zie net dat ik nog niet gereageerd heb. Voor mij werkt het ook wel zo dat ik het waarschijnlijk pas achter me kan laten als ik opnieuw zwanger ben en het goed gaat. Maar ik moet wel zeggen dat tijd ook wel helpt. Ik ben er nu over het algemeen wel minder emotioneel onder dan eerst, heb alleen af en toe natuurlijk nog wel emotionele uitschieters. Heel veel sterkte meid!
"Fijn" dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Hier op 1 januari een positief test, maar op 6 februari een miskraam gehad. Helaas wil mijn vriend geen kinderen meer. Dus naast het afscheid nemen van dit kindje moet ik ook afscheid nemen van mijn kinderwens. Ik voel me gezegend met onze dochter, maar ik had zo graag dit hele proces nog 1 keer mee willen maken. De spannende tijd om weer zwanger te raken, die 2 streepjes op de test, die eerste echo en ga zo maar door. Ik zou 9 september uitgerekend zijn en vind het zo confronterend dat er 2 dames zijn die binnenkort gaan bevallen van hun tweede kindje en ik niet(die 2 dames ken ik via Facebook). Ik weet soms gewoon niet hoe ik dit moet verwerken, want ik kan er met niemand over praten(en niemand vraagt aan mij hoe ik me voel helaas). Dikke knuffel voor iedereen.
San wat vervelend dat je je zo voelt. Is er echt niemand waer je mee kunt praten? Een vriendin, een familielid oid? Mensen kunnen helaas niet altijd aan je zien wat er aan de hand is. Dat die 2 anderen bijna uitgerekend zijn is confronterend ja. 2 Meiden die ik ken zijn ook rond dezelfde tijd uitgerekend als ik zou zijn, allebei ook eerste kindje, ik vind het ook erg lastig om die zwangerschapsupdates te lezen...
Hier ook met 16 weken misgegaan.. helaas ook hg gehad, de wens is groot, de angst ook helaas. Verwerken heeft echt tijd nodig dat het misgegaan is en dat ik zo ziek ben geweest. Ik wil heel graag weer zwanger worden en aan de andere kant durf ik het niet. Ook ik heb moeite om het los te laten..
Hoi, Ik heb gisteren te horen gekregen dat ik een MA heb (met 9 weken, gestopt met 6 weken), zit er dus nog midden in ook. Liana het lijkt erg op jou verhaal, ook in de 3e ronde na pilstop zwanger. had/heb ook nog allerlei kwaaltjes. Vanmiddag naar de gyn voor vervolgstappen. Ik lees een beetje uit jouw verhaal dat je 'meteen' verder bent gegaan. Op internet en het forum lees je verschillende dingen erover of het nou wel of niet slim is maar wat is je/ jullie ervaring? Ik hoop dat je het snel een plekje kan geven en iedereen hier snel weer een positieve test heeft. Snap de angst ook helemaal, je hebt in principe gewoon 90% kans op een goede zwangerschap maar voor je gevoel is dat 0,00001% bij wijze van
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar mijn advies zou zijn "Stop met proberen los te laten." Je hebt een intens verlangen naar een kind en je was er bijna. Hoezo mag je daar niet verdrietig of boos over zijn? En hoe je daarna relaxt kun zijn over een eventuele volgende zwangerschap, weet ik echt niet. Mij is ook zoooooooooooooooooooo vaak gezegd dat ik heus wel weer zwanger zou raken, als ik maar los kon laten. Hou toch op. Ik ben op een gegeven moment gaan vragen hoe ik dat dan moest doen, en daar heb ik nooit een antwoord op gekregen. Probeer wel te voorkomen dat het tussen jou en je vriend/man in gaat staan. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan wellicht, maar wees zo open mogelijk, praat erover en doe beiden je best om het tussen de lakens een beetje gezellig te houden. Desnoods mbv een sexuoloog. Heel veel geduld en sterkte gewenst! (liefs van iemand die 5 keer zwanger is geweest in 6 jaar en moeder is van 2 heerlijke jongetjes )
Dikke knuf meiden... Wij zijn ontzettend sterk en we komen er echt wel! Hopelijk kunnen we over een aantal jaar hierop terug kijken met een kleine glimlach. We hebben heftige dingen meegemaakt. Het komt echt wel goed.. xxxx
Jeetje, ontzettend vervelend voor je Ik heb na de curettage even gewacht; ik was er emotioneel nog niet aan toe. Mijn advies: doe wat goed voelt. Je merkt het vanzelf Je hebt in principe 15-20% kans op een zwangerschap
Dank! Morgen curretage (zkh al snel plek!). Ben blij dat het zo snel kan, vind het niet leuk me zwanger te voelen terwijl ik het niet ben. Probeer het te zien als het begin van een nieuwe cyclus wat uiteindelijk hopelijk tot een nieuwe zw leidt.. (zolang de vrucht er zit gebeurt er in ieder geval niks zeg maar).
Lieve meiden, Ik heb even een paar dagen wat afstand genomen van het forum. Fijn dat hier verder gesproken wordt. De tip van JD74 om te stoppen met het proberen los te laten is denk ik wel een hele goede. Ik merk dat het niet werkt om het keihard te proberen en als ik verdrietig ben, laat ik het maar 'gewoon' toe (dat probeer ik althans). Wat ontzettend naar dat het bij jou ook mis is gegaan LianneE. Ik kon ook heel snel gecuretteerd worden gelukkig. Maar ik moet zeggen dat me dat emotioneel wel is tegengevallen. Gelukkig had ik hele lieve verpleegkundigen, die me geholpen hebben mijn verdriet een beetje toe te laten. Ik wilde het zelf niet voelen, schrok gewoon van de heftigheid. Daarnaast was ik natuurlijk ook wel opgelucht dat het eruit was, maar de emoties overheersten, terwijl ik op voorhand dacht vooral opgelucht te zullen zijn. Wij zijn inderdaad meteen weer verder gegaan. Ben net voor de eerste keer ongesteld geweest en ben er gewoon klaar voor om weer zwanger te worden. Voor mij is dat denk ik wel de manier om het helemaal te kunnen verwerken. Maar dat zal per persoon (en partner niet te vergeten) wel verschillen. Er is lichamelijk gezien in elk geval niks op tegen om direct weer voor een zwangerschap te gaan. Doe waar jullie je goed bij voelen. Ik wil je in elk geval heel veel sterkte toewensen met de curettage morgen! Liefs!
Goed dat je het toelaat.. het is denk ik zo als met alle vormen van verdriet/rouw, het moet slijten. Dat kost tijd en tranen. Dank je wel, ik heb vandaag nog bloed geprikt en met anesthesist en verpleegkundigen gepraat wat me een goed gevoel gaf over het ziekenhuis. Ze zijn ook erg meelevend. Ik hoop in ieder geval dat je snel een positieve test in handen hebt en dat het dan allemaal goed verloopt!