Ik voel me sinds een week behoorlijk down. Ik ben ontzettend blij met mijn dochter, maar ik maak me zorgen over of ik het leven wel aankan met een kind. Ik moet eind sept weer beginnen met werken voor 32 uur ( 36 uur contract maar ik neem 4 uur ouderschapsverlof op per week). Ik heb veel onzekerheden over het leven en werken met een kind erbij. Dit is nieuwe voor mij. Het is mijn eerste kind. Ik wil blijven werken, maar het moet niet ten koste gaan van mijn welzijn of die van mijn kind. Mijn ouders gaan oppassen en ik ga werken en moeten kolven. Ik maak me ook zorgen om geld, want mijn baby heeft spullen nodig en er blijft natuurlijk minder geld over op onze gezamelijke rekening. Ik zal per dec werkeloos zijn als ik voor die tijd geen baan vindt en dan krijg ik 7 maanden ww en als ik dan nog geen werk heb, kan ik nog even leven van mijn spaargeld. Ook daar maak ik me zorgen over. Ik wil leuke leven met me kind erbij, maar ik vraag me af kan ik ooit nog zoals vroeger uiteten met me vriendinnen, bios met de vriend etc. Ik wil mijn dochter niet wegdenken, want ze is zo zo lief, maar hoe ga ik leven en werk combineren en geld met een baby. Iedereen zegt tegen mij, meid je overleeft het wel iedereen doet het, je groeit erin, maar ik pieker al over kleine dingen als. Hoe moet ik dat straks in de ochtend doen? Hoe ga ik straks mijn huishouden kunnen bijhouden als ik ook werk? Kan ik ooit nog ad hoc besluiten ik ga nu ff naar de winkel? Soms wens ik dat ik eerder was geboren zeg maar in de tijd dat het normaal was dat vrouwen thuis bleven voor de kinderen zorgen, dan had ik deze kopzorgen niet. Mijn zorgen komen vooral voort uit de combinatie werk. Ik ben zo bang dat ik het niet ga trekken. Of dat ik geen baan zal vinden waar ik minder kan werken of juist wel een baan vind waar ik minder uren kan werken, maar dat het te weinig geld oplevert? Of wat als mijn ouders iets overkomt, wie helpt mij met de opvang van me kinderen Kortom ik maak mezelf gek met het zorgen maken over het leven met een kind en werken. Hoe zien jullie leven eruit met kind? Zijn jullie happy of zijn jullie in de problemen gekomen doordat jullie kinderen hebben?
Is het niet een beetje laat om daar over na te denken? Ik heb 3 kids, werk 3 dagen. Kids gaan naar opa oma. Heb cvs, chronisch vermoeidheidssyndroom en ik redt het ook. Spontane uitjes? Niet echt. Maar als ik wat wil doen is òf mijn man thuis, òf onze oppas komt. Financiële aspect. Wij hebben een modaal inkomen en redden het ook.
Nee, spontane uitjes zitten er nu eenmaal niet meer in. Een kind betekent heel wat plannen en regelen. Maar dat heb je duidelijk al gedaan, want de opvang is al in orde. Gratis opvang bovendien, dus daar mag je ook al geweldig blij mee zijn. En de rest, tja, dat komt zoals het komt. Huishouden was hier de eerste maanden op een zéér laag pitje, nu heb ik een poetsvrouw met dienstencheques. Weggaan is heel zelden, wegens gebrek aan opvang. Maar dat wordt gecompenseerd door veel meer uitjes in het weekend overdag. Met de dochter. Je redt het wel hoor. Waarom? Omdat iedereen het redt, daarom.
Even er vanuit gaand dat de zwangerschap niet alleen gewenst, maar ook gepland was; hoe heb jij je dit vóór de zwangerschap voorgesteld? Dus op het moment dat jullie besloten: we wagen die sprong in het diepe en gaan ervoor. Denk daar aan terug en dan weet je denk ik het antwoord op je vragen.
Tja mijn oudste was niet gepland maar wel gewenst. Wij waren nog erg jong en hadden beide geen vast werk. Het is even schakelen maar je weet toch waar je aan begint? Spontane uitjes zijn er inderdaad minder maar je kan toch gewoon plannen?
Hoe had je je dat van te voren voor ogen gehad eigenlijk? Toen jullie besloten voor een kind te gaan? Daar moet je toch wel over hebben nagedacht. Ter info: spontaniteit is tot een nulpunt gedaald ... daarentegen kan ik nu wel heel erg genieten van vooraf geplande dingen samen met mijn man omdat ze nu wat minder vaak zijn. Je kunt nog wel naar de stad, je moet alleen wat meer rekening houden met het ritme van je kind. Ik ga meestal tussen de slaapjes door naar de stad. Huishouden??? Wasda?? Nee hoor, ik doe het hoognodige en ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik een werkster heb.
Ons kind was gepland en gewenst. Van te voren heb ik hier over nagedacht, maar dat is altijd anders dan wanneer je echt een kind hebt. Ik moet denk ik wennen aan het moederschap en het nieuwe leven. Of na ja nieuw, anders leven.
Ik ben gisteren weer begonnen met werken. Ik moet ook 34u per week blijven werken om financiële redenen, ook ouderschapsverlof is financieel niet haalbaar omdat wij particulier huren en dus de hoofdprijs aan huur betalen vriend werkt ook fulltime maar wel in ploegendienst, zodat wij elkaar vaak kunnen afwisselen en onze zoon dus minder oppas nodig heeft. Ik kan me voorstellen dat het wennen is. Ook wij als kersverse ouders hebben vooraf qua kosten wel een schatting gemaakt, maar pas nu beginnen we te zien wat een baby werkelijk kost. Mijn ervaring is veel leuke dingen nog wel kunnen, maar op een andere manier. Meer afspreken en plannen, andere uitjes maken. Zoals 's middags naar een terrasje met de kinderwagen mee ipv 's avonds de kroeg in. Uit eten in een pannenkoekenhuis ipv echt restaurant. Wij doen nog wel wat spontane dingen. Zoals op zaterdagochtend naar een dorpje of stadje niet te ver weg rijden en daar wat rond te kijken en wat te drinken, zoontje gaat gewoon mee dan. We houden wel rekening daarbij met zijn fles en slaaptijden, maar een beetje spontaan is het toch. Of tijdens een wandeling spontaan besluiten op een terras een lekker roseetje drinken.
Als ik het zo lees zit je nog in je verloftijd? Ik snap wel dat het even op je afkomt allemaal. En nadenken van te voren doet iedereen, maar als je kindje er eenmaal is lijkt het toch anders,dat is tenminste ook mijn ervaring. Ik zou voor jezelf proberen na te gaan waarom je zo piekert. Mis je soms je vriendinnen? En denk je daarom dat het aan je kindje ligt dat je niet meer spontaan kunt zijn? Want dan moet je gewoon wat vaker dingen met je vriendinnen plannen... Of vindt je eigenlijk je werk niet leuk? Dat was bij mij het geval namelijk. Ik zag alleen maar beren op de weg en die verdwenen ook niet toen ik ging werken. Het was verschrikkelijk, had het gevoel dat ik niet het beste deed voor kind en man en niks liep soepel. Nu heb ik een andere ontzettend leuke baan, wederom 32 uur en alles loopt op rolletjes. Ja, mijn huis kan soms wat schoner en ik lig soms wat achter met de was, maar verder kan ik overal heerlijk van genieten. Mijn advies, probeer uit te vinden welke beer voor jou het grootste is en voooral waarom. Het komt echt allemaal wel goed, je moet alleen wel even de juiste draai vinden en dat kan wat tijd kosten.
Meid, dat soort gevoelens zijn echt niet zo gek hoor, zeker als je bijna weer moet gaan werken. Het is al een hele klus om een nieuw ritme te vinden en weer een beetje aan je nieuwe leven te wennen. En als het dan net een beetje loopt moet je weer gaan werken. Ik vond het in het begin ook eng en een heel geregel. in het begin wilde ik ook het liefst weer stoppen met werken, maar uiteindelijk ben ik blij dat ik het niet gedaan heb. Het went echt en je komt echt in een ritme, maar het kan best even duren. Spontaan even uit eten gaan zit er voorlopig niet in nee, en s ochtends naar je werk gaan is ineens ook veel meer geregel dan als je alleen jezelf hoeft aan te kleden. Neem de tijd om eraan te wennen, het komt echt wel goed!
Nu kan je het jezelf vast nog niet voorstellen, maar misschien ben je er tegen die tijd ook wel weer aan toe om te gaan werken... Komt tijd, komt raad. Het komt vast goed! En piekeren helpt niks, dus ik hoop dat het je lukt om daarmee te stoppen, want dat zorgt er alleen maar voor dat je niet kan genieten van wat je wél hebt.
Ok ik hoop dat de tijd me zal leren. Het is heel eng allemaal. Trouwens mijn grootste beer is het feit dat ik straks mijn baan kwijt ben door bezuinigingen en ik op zoek moet naar nieuwe baan. Die nieuwe werksituatie maakt me onzeker en doet me denken van hoe ga ik dat combineren met een kind en kolven. Mijn huidige baan is juist het allerleukste, maar die functie houdt op te bestaan. Ik vind het moeder zijn verder geweldig. Maar hoe dichter ik bij mijn eerste werkdag kom, hoe benauwder ik het krijg. Wat als afgekolfde melk niet genoeg is, want als ze ziek wordt etc. Ook het idee dat je je kind moet achterlaten en ik haar 8 uur lang niet zal zien. Een kind hoort bij mama. Maar aan de andere kant verlang ik ook naar vrijheid. Ff geen baby, rustig lunchen etc. Kortom ik voel me zo dubbel.
Maak je geen zorgen. Je komst vanzelf in een ritme en wordt inventief. Komt echt wel goed hoor. Mocht je voor het einde van je ww geen ander werk hebben gevonden, dan kan je je altijd nog ziekmelden *kuch* overspannen *kuch*
Inderdaad ... Fantastisch advies Als je aan het einde van je ww geen werk hebt, dan zet je de tering naar de nering, bezuinig je op onnodige zaken en ga je door met solliciteren. Je "ziek" melden terwijl je dat niet bent is gewoon fraude!
Ik vind het allemaal niet raar dat je in de stress schiet. Natuurlijk heb je er van te voren over nagedacht, maar dat zijn gedachtes zonder invloed van hormonen en moedergevoelens. De realiteit is vaak toch anders. Ik werkte zelf 34 uur en moest ook kolven. Natuurlijk was het pittig en druk, maar na een paar weken zat ik weer in een ritme. Ik vond het zelfs fijn om weer aan het werk te zijn. Huishouden? Maak goede afspraken met je partner over wie wat doet en stel niet te hoge eisen. Uitjes, restaurants etc.? Mijn ervaring is dat de behoefte hieraan met een baby minder is de eerste tijd en dat scheelt ook weer geld. Het komt goed en je nieuwe leventje went snel. Ik kan me nu niet meer voorstellen hoe het was zonder kinderen en ik zou sowieso niet meer terug willen.
Ik vind het ook niet raar dat je hierover piekert. Maar het komt wel, je zal wel zien. Naarmate je kindje ouder wordt, wordt het allemaal makkelijker. Nu zit je nog te plannen en je zorgen te maken om de melk en de slaapjes en zo terwijl binnen een paar maanden je niet meer zo gestressed hierover zal zijn. Dan kan het allemaal wat relaxter. Spontante uitjes: ja, kan zeker, als je je kindje mee kan nemen of een oppas hebt (oma / opa?) Geld: met een modaal inkomen red je het prima Werk: Je zal een ochtendritme moeten vinden waarin je tijd hebt om je aan te kleden, te ontbijten, je kindje klaar te maken en naar de grootouders te brengen. Na het werk eten klaarmaken en met je kindje bezig zijn, badje, slapen. Wat je kan doen is veel invriezen, zodat je in de week niet al te veel moet koken. Maar maak je geen zorgen, het komt vanzelf wel.
Je gevoelens zijn hier ook heel herkenbaar hoor! Zeker als je er zo voor staat dan kijk je tegen zo een berg op. Hier is na het na de geboorte van de eerste meegevallen , heb tot 15 maanden borstvoeding gegeven, en dus ook al die tijd gekolft, werk ook 32 uur en ik ben in de tussentijd ook nog van baan veranderd, het huishouden etc, dat is hier eigenlijk vanzelf wel weer in een soort ritme gekomen, hoewel je hier niet bovenop de kastjes moet kijken Ik snap dat financiele zorgen je parten kunnen spelen maar je hebt natuurlijk nog wel even tijd om een andere baan te zoeken, en als de branche waarin je zit lastig is kun je ook altijd kijken of je nog een cursus cq opleiding kan gaan doen waarmee je makkelijker aan een baan kan komen, heel veel succes en sterkte!
Ik moet zeggen dat ik er in het begin ook tegenop zag. Maar aan het einde van mijn verlof was ik echt weer aan werken toe. Ik vind het heerlijk om met mijn dochter bezig te zijn, maar er weer uit was ook weer lekker. We hebben nu nog gratis oppas voor 4 dagen, over meer viel er niet te onderhandelen met mijn werkgever. Voorlopig lukt het op deze manier goed, alle partijen zijn nog tevreden met deze regeling. Afgelopen maand mijn eerste 'nieuwe' salaris gehad, viel nog niet tegen. We weten wel dat we iets zuiniger aan moeten gaan doen, willen we nog flink kunnen sparen om de hypotheek af te lossen. Maar dat hebben we ervoor over. Spontaan weg gaat hier nog prima. Ik neem gewoon een thermosfles heet water, flesje water, poedertoren met genoeg voeding en de luiertas mee. Nu al een paar keer zo weg geweest, gaat prima. Bijna overal zijn verschoonplekken, kun je flessen opwarmen of heb je de spullen bij je. Als onze dochter moet drinken, doen wij gewoon ergens een drankje. Tijdje terug een dagje naar een meer geweest, ze heeft heerlijk de hele dag op een stapel handdoeken gelegen, geslapen en gespeeld en tussendoor gewoon gegeten omdat we zelf alles meenemen. Ik denk dat het uiteindelijk allemaal wel goed komt. Maak je je zorgen om je financiën? Zet alles op een rij, kijk waar er geschrapt kan worden in de kosten. Maak een profiel aan bij Monsterboard, Indeed en stel daar zoekopdrachten in voor vacatures die je interesseren. Heb ik ook gedaan, zo krijg je gewoon de vacatures binnenin je mail die in het zoekprofiel passen. Geloof me, het is gewoon wennen aan de situatie. Waarschijnlijk blijkt straks gewoon dat je je druk gemaakt hebt om dingen die zich (deels) vanzelf oplossen. (Was bij mij wel het geval) Sterkte!
Ik heb een jaar 27 uur ipv 36 gewerkt en ga over een paar weken juist weer naar 35 uur toe. Lekker financieel weer wat ruimer want ik hou van leuke dingen doen en shoppen voor mijn boef en het maakt me ook gelukkig. Heb totaal niet het gevoel dat ik hem tekort doe want ik hoef hem niet naar een kinderdagverblijf te brengen oud. 3 dagen opa's en oma's die ingezet worden en die kleine geniet daar intens van. En ik ben geen thuisblijftype dus ook een gelukkige mama. Spontane uitjes ( met zijn tweeën) zitten er over het algemeen niet in maar die plannen we dan. En vaak kan het toch wel op korte termijn omdat er wel iemand te vinden is die op onze vrolijke vent wil passen. En de spontane uitjes met zijn drieën zijn er gewoon hoor. In het weekend bedenken we ineens om iets te doen en een half uur later zijn we onderweg. Denk dat je het voor jezelf heel zwaar maakt terwijl dat niet nodig is