Hallo Dames, wil even mijn hart luchten ... Ik had het me allemaal zo anders voorgesteld. Mijn ex man en ik zijn al 10 jaar samen en vorig jaar raakte ik zwanger. We wilde beide een kindje en hebben het hier vaak over gehad. Mijn ex man heeft waarschijnlijk een vorm van autisme, dus heb het allemaal met hem extra besproken, want het is nogal een grote verandering. Tijdens mijn zwangerschap merkte ik wel al dat hij zich wat meer op zichzelf richtte dan op mij en wat ook niet meer echt betrokken. In de 1e week na de geboorte van onze prachtige ging het goed, ik steunde hem ook waar kan en zette mezelf al helemaal aan de kant. Vond dat hij het heel goed deed en als hij zich terugtrok in zijn hobby kamer deed ik alles gewoon alleen. Na de 2e week veranderde heel veel, betrokken was hij nauwelijks en liet mij alles doen. Ons meisje en ik moesten een paar dagen naar het ziekenhuis omdat ze slecht dronk. Hij was er niet voor ons. Tot week 5 trok ik het allemaal wel, maar toen was ik het zat en kregen een beetje ruzie. Ik zei dat ik wilde dat hij meer een familieman werd, dat hij er voor ons zou zijn en zou helpen waar nodig en ook dat ik me totaal niet speciaal voelde (dat gevoel had ik al langer, maar had me er toen bij neer gelegd). Hij zei dat het vanzelfsprekend moet zijn (de liefde, anders hadden we ook geen kindje) en toen begon hij over zijn vrijheid. Door een kindje kon hij toch niet meer zoveel zijn ding doen .... wat niet waar was, want hij zat juist nu veel meer in zijn kamer. Die zaterdag moest hij een paar uur voor onze dochter zorgen omdat ik er even tussen ging. Toen ik later die dag thuis kwam kreeg ik onze dochter zowat in mijn armen gegooid en zei hij dat hij veel respect voor me had. Zorgen voor een kindje was toch wel wat zwaarder dan hij dacht ... Die avond ging hij stappen, als hij drinkt valt het muurtje om hem heen weg en word hij losser. Zoals wel vaker vind hij de aandacht van vrouwen dan heel interessant. Die nacht heeft hij staan zoenen met een meid, zijn trouwring afgedaan, met die meid naar huis gefietst, ook langs zijn ouders huis waar hij zou blijven slapen, hij heeft nog naar een foto van ons 2 (mijn dochter en ik) gekeken, is letterlijk over een drempel gestapt bij die griet thuis, hebben weer gezoend, gedronken en toen is hij in slaap gevallen. Ik gaf hem nog 1 kans, omdat we samen een dochter hebben, maar die kans greep hij niet echt aan. Hij speelde het slachtoffer, hij vond het allemaal maar eng, het vloog hem aan, hij kon niet omgaan met verantwoordelijkheid en balblabla. Na een week was ik het zat, mijn hele eigen waarde is door hem naar de klote geholpen, vechten voor zijn gezin doet hij niet en hij vind zichzelf zielig. Alles wat ik doe en deed voor hem zag hij niet .... 1 week heeft het geduurd, totdat ik het echt zat was. We hebben besloten om uit elkaar te gaan... ons meisje, net aan 7 weken ... hij heeft niet eens zijn best gedaan. Sinds afgelopen maandag woont hij bij zijn ouders, ik zit met onze dochter in ons huis en moet alles alleen doen ... wat ik al deed, dus veel verschil is er niet. Maar ben nu zo boos, hij heeft mijn hele leven in puin gegooid, heb nog geprobeerd alles te redden terwijl hij dat juist moest doen ... en hij laat ons zo achter. Welke man doet dit nou? Hij gaat wel in therapie, maar roept nu al dat het niet gaat werken. Hoe doen jullie eigenlijk al die dingen alleen? Xx Sabrina
He meid wat heb jij je weggecijferd! Ook al heeft je ex autisme wil het nog niet betekenen dat alles op jou neer komt. Dat hij dan ook nog eens met een andere meid mee naar huis is geweest is helemaal schandalig! Het zal nu even heel zwaar voor jou zijn, naar denk dat je op ten duur beter af bent zonder hem. Hoe is de band met jou ouders en je exschoonouder? Kunnen zij je ondersteunen?
Hai meid Hier zit ik in zo'n zelfde situatie. Man met autisme die alleen maar aan zichzelf denkt en me totaal niet begrijpt. Helaas drinkt hij er ook bij en dat is ook een probleem tussen ons. Ik heb alleen de stap nog niet durven maken om de knoop door te hakken, bang voor wat komen gaat denk ik Ik had gister ook een topic geopend. Kijk maar of je die wilt lezen... ik weet ook echt ff niet wat ik moet doen
Denk toch echt dat autisme vaak flink overschat wordt. Werk zelf met autisten en ja.. die zijn niet makkelijk. Maaaaaaaar... dat rechtvaardigt zijn vreemdgang-gedrag natuurlijk niet! Wil jullie samen alle kracht toewensen!
Hee blemma, mijn band met mijn exschoonvader is goed, hij begrijpt me heel goed en steunt me ook. Mijn band met mijn exschoonmoeder is wat minder, ze steunt me wel, maar probeerd haar zoon steeds goed te praten. jomy ... wat kut voor jou ook! Het is zo raar wat liefde met je doet he, je pikt zoveel en dan ineens is het klaar. Mijn ex man dacht dat hij gewoon nog een kans zou krijgen omdat ik noooty moeilijk deed ... zo raar allemaal. Hopelijk maak je snel een goede beslissing, maar het is niet niks allemaal. Sterkte.
dat het vreemdgang-gedrag niet rechtvaardigt wordt ben ik met je eens. maaaaar... werken met autisten of een relatie hebben met een autist is een wereld van verschil! in je werk biedt je begeleiding, structuur, kaders, grenzen, opties, etc. Mijn ex is ook een autist, hoe vaak ik het gevoel heb gehad dat mijn werk thuis gewoon verder ging... heel vermoeiend! Als ik iets van hem gedaan wilde krijgen, moest ik het letterlijk op een briefje schrijven. Met een client is dat -voor mij- gevoelsmatig heel anders dan met je partner. Omdat je altijd rekening moet houden met het autisme, viel hier de gelijkwaardigheid weg. En als er nare dingen gebeurden, leek het wel of het mijn ex altijd overkwam in plaats van dat hij zijn eigen aandeel zag of zijn stukje verantwoordelijkheid op zich nam. Hij zag het gewoon niet, nam alleen zichzelf als uitgangstpunt en dat is enorm frustrerend. Het stukje inlevingsvermogen is toch wel heel belangrijk wanneer je samen kinderen hebt. Een relatie kan, voor de komst van kinderen, goed werken. Maar met kinderen erbij verandert alles en juist die verandering was bij mijn ex moeilijk. Uiteindelijk is hij -zonder ruzie, van ene op andere dag- weg gegaan, zl was toen 16 maanden, ik was 10 weken zwanger van mijn dochter. De eerste 6 weken liet hij niks van zich horen en bedacht zich helemaal niet hoe dat voor ons was, hij voelde alleen zijn eigen ellende. Toen mijn zoontje in het zkh lag zei hij te komen, ik mijn zoon voorbereiden, kind blij en dan kwam papa niet. Zonder wat te zeggen. Als ik hem erop aansprak snapte hij het niet, want ik snapte toch wel dat hij niet van ziekenhuizen houdt?? Hij wilde niet mee naar de GUO van mijn dochter (was medisch gezien een moeilijke zwangerschap) omdat hij dan te vroeg op moest staan. Punt is niet om mijn verhaal hier te doen, maar de verstandhouding t.o.v. clienten is anders dan t.o.v. je levenspartner. Samenleven met een autist is gewoon heel zwaar. TO, ik kan het begrijpen dat je nu voor je dochter en jezelf kiest. Want jij bent altijd degene die zich moet aanpassen, die rekening moet houden met zijn autisme. in mijn geval was het gevoelsmatig alsof ik wel moeder was geworden, maar hij niet vader. omdat ik altijd rekening met hem moest houden was het net of ik een kind extra had. pff kan zoveel voorbeelden noemen nu, maar ik heb heel wat meer rust in mijn leven nu wij niet meer samenwonen. ik wens je veel sterkte met al je beslissingen en alles wat gaat komen!