Ik voel mij zo een loser. Vanaf het begin van mijn geboorte heeft mij vader zelfmoord gepleegd.( misschien wel door mij ?) En te vroeg overleed helaas ook mijn moeder. En om het nog allemaal erger te maken ; ik kan dus ook 4 jaar lang al niet zwanger raken. Ja ik ben begonnen met iui en misschien zijn het de hormonen die ik nu slik die dit gevoel veroorzaken. Maar ik ben gewoon heel bang voor teleurstellingen. Het spijt mij echt voor deze depressieve topic. Maar ik wil het heel graag van mij afschrijven. Dit is helaas mijn gedachten gang..
Jemig, wat een heftig verhaal. Begrijpelijk dat je je zo voelt. Veel sterkte gewenst en ik hoop dat je kinderwens gauw vervuld mag gaan worden.
Alle mmm ellende vergroot vaak het verdriet dat er al was. Dat is helemaal niet raar en hoewel het natuurlijk ook deels door de hormonen kan komen, is het volgens mij ook gewoon een logisch gevolg van een opeenstapeling van teleurstellingen. Misschien helpt het je om eens met een psych te praten (als je dat al niet gedaan hebt)? Alleen het luchten van je hart geeft vaak een prettiger gevoel en misschien iets meer het gevoel van overzicht en houvast in je leven. Zo te horen heb je al veel te veel mee moeten maken in je leven . Sterkte, ik hoop dat je kinderwens in ieder geval snel vervuld mag worden door de iui!! (misschien geeft het je wat hoop, mn man en ik hebben zeker 70+ cycli zelf gesekst zonder succes, maar zijn van iui met hormonen 3x zwanger geraakt)
Dank je wel meiden. Ik heb met de psyg gepraat. Maar helaas heb ik het gevoel dat het bij haar niet zo goed doordringt. Ze wou mij medicijnen(anti depressiva) aanbieden waardoor de vruchtbaarheid word verminderd. Dit vind ik aan de ene kant een kleine logica maar aan de andere kant lijkt het wel alsof zij mij niet begreep waarom ik daar zat. Dus de psyg heb ik afgezegd. Ik praat hier ook over met mij partner.Maar soms heb je gewoon wat vrouwelijk advies nodig en mannelijk advies is toch wat minder emotioneel.