Hoi allemaal, Ik ben moeder van een onwijs lief en vrolijk zoontje en geniet ook onwijs van hem. Mijn bevalling was niet lekker verlopen en na 22uur was eindelijk mijn zoontje geboren waarna bleek dat hij het moeilijk had. Ik heb hem maar 2 min op mijn buik gehad en daarna is hij gelijk van me "afgepakt". Ze zijn er nooit achter gekomen wat precies de oorzaak was dat het niet helemaal goed ging maar ze dachten aan een infectie waardoor we 5 dagen in het ziekenhuis moesten blijven. In het begin heb ik het hier heel moeilijk mee gehad, maar de laatste maanden heb ik er eigenlijk niet echt meer bij stil gestaan. Toch merk ik dat ik steeds heel emotioneel word zodra ik van andere moeders bevallingsverhalen lees waarbij de bevalling niet helemaal goed is verlopen. Alsof ik dan een soort flashbacks krijg.. Ik ben alleenstaande moeder en de vader van mijn kind was ook niet bij de bevalling aanwezig waardoor ik er eigenlijk nooit echt meer met iemand over gesproken heb. Zal dit misschien de reden zijn dat ik er nog steeds emotioneel van kan worden of is het gewoon heel normaal? Zijn er misschien mensen die zich hierin herkennen?
Hoi, Ik heb (gelukkig) geen ervaring met wat jij meemaakte. Ik had een makkelijke bevalling en onze zoon heeft 2 uur op mn buik gelegen erna. Maar toch heeft de hele bevalling erg veel indruk gemaakt. Mijn man en ik hebben het veel erover gehad in de kraamweek, en daarna ook nog wel. En nog moet ik er vaak aan terug denken en kijk ik de fotos nog eens of de filmpjes die gemaakt zijn. Ik heb het hele bevallingsverhaal opgeschreven. Misschien voor jou ook een tip? En anders, zoek iemand met wie je je ervaring kan delen!
Ik heb het ook. Ik kan er heel gewoon over spreken zonder dat het me wat doet maar zodra ik er dan weer aan denk dan voel ik me er weer zo verdrietig over. Onze dochter is gehaald met een spoedkeizersnede, we konden haar pas,de volgende dag vasthouden en ze heeft 10 dagen in het ziekenhuis gelegen. Zoiets is ontzettend heftig, nog heftiger wanneer je er alleen voor staat denk ik. Ik ben nu bezig met haar fotoboek, zit nu op het moment waarop ze er net uit is en beademd e.d. wordt. Ook die foto's wil ik er in hebben, maar ik vind het lastig om verder te gaan. Ik denk dat het wel slijt maar dat het lang duurt. Een kindje neemt zoveel van je tijd in waardoor je de kans niet hebt om zoiets "snel" goed te verwerken. En als je behoefte hebt aan praten met iemand dan is daar vast en zeker ook een mogelijkheid voor. Persoonlijk wil ik het niet, ik wil mezelf de tijd geven. Het is al een stuk minder erg dan toen ze er nog niet zo lang was. Ik hoop dat ik je enigszins gerust gesteld heb met het feit dat ik het herken, ondanks dat mijn vriend er wel bij was.
Lauwra, bedankt voor je reactie! Misschien moet ik het inderdaad een keer gewoon op papier gaan zetten en dat ik het dan al een soort van van mij af schrijf. Bailief, ik vind het heel vervelend dat jij hier ook herkenning in ziet, maar ben blij dat je je gevoelens hebt gedeeld. Ik heb alles gelukkig wel bewust meegemaakt dus een keizersnede lijkt me nog heftiger. Ik kan er nu ook gewoon over praten, dit kon in het begin echt niet. Dan brak ik in tranen uit of dan bracht ik het snel op een ander onderwerp zodat ik er niet over hoefde te praten. Ik heb er vooral in het begin veel moeite mee gehad dat de kinderarts net na mijn zoontje zijn geboorte zei dat ze niet wist of hij de nacht wel zou halen. Elke keer hoorde ik maar weer die zin en zag ik er dan het beeld van mijn zoontje bij. Nu denk ik er ook niet meer veel aan omdat je inderdaad al zoveel afleiding hebt. Maar toevallig las ik vandaag hier weer een bevallingsverhaal waarbij het ook niet allemaal zo goed was gegaan. Dan krijg ik in 1 klap de nare gevoelens weer terug en stromen de tranen weer over mijn wangen.
Dit zal je ook echt nooit meer vergeten. En het gevoel dat je krijgt als je aan die woorden denkt is vreselijk, maar het zegt ook hoeveel je van je zoon houdt! En juist dat maakt het voor mij normaal dat het soms echt nog emotioneel is. Zelfs dat herken ik. De keizersnede heb ik bewust meegemaakt, had een ruggenprik, maar onze dochter huilde niet en niemand kon mij antwoord geven of ze wel leefde. Echt het meest verschrikkelijke moment en dat vergeet ik ook nooit meer. Maar wat ik al zei, ik denk echt dat het erbij hoort. De angst om je kindje kwijt te raken is heel heftig en dan heb je die angst al voordat je goed je kennis hebt kunnen maken. Het verwerken kost echt tijd. En schrijf vooral hier van je af, dat is goed! Zelf heb ik het er eigenlijk nooit meer zo over als hoe ik het jou nu vertel omdat mensen dan al gauw zeggen "ja maar nu is het toch goed". Dat herken je vast wel. Maar hier zijn er (helaas) zeker weten meerdere mensen die dit ook zullen herkennen. En mocht je behoefte hebben om je verhaal privé kwijt te willen dan mag je me gewoon een berichtje sturen hoor
Heel herkenbaar, mijn bevalling heeft meer als 50 uur geduurd, en alsnog een kz geworden. Daarna zoontje naar neo en ik koorts waardoor ik niet naar de neo mocht. Heb het daar de eerste paar weken enorm moeilijk mee gehad en als ik mijn verhaal aan de kraamvisite vertelde kwamen geregeld de tranen omhoog. Ik heb inderdaad ook alles op papier gezet. Maar ik kan als ik het terug lees/foto's zie of inderdaad andere verhalen hoor ook nog steeds emotioneel worden. Ik denk dat een kindje krijgen zoizo een enorme impact heeft en daardoor de herinneringen ook heel heftig kunnen zijn.
Heel herkenbaar! Het was minder heftig als de verhalen die jullie hadden, het was wel zo dat het anders had moeten zijn. Tijdens zwangerschap veel blaasonstekingen gehad en waarschijnlijk is daardoor onze uk 5.5 week te vroeg. Ik had dacht ik rugpijn maar achterst af waren dit weeen op vrijdag begonnen op maandag einde van de middag geboren. Eerste tijd op de neonatologie, na een week had ik zoveel pijn(eigen hand niet op de buik leggen) had koorts rillingen bleek ik de zoveelste blaasonsteking te hebben. In plaats van op bezoek bij onze zoon zat ik op dezelfde verdiepingen (letterlijk voor d, deur van de neonatologie )in de wachtkamer voor onderzoeken ,echt vreselijk. Mijn kraamtijd bestond uit op en neer naar het ziekenhuis met gruwelijk veel pijn (elk hobbelltje.) En wat miste ik mijn buik!! Onze zoon was voor een tevroeg geboren uk helemaal niet zon uk.hierdoor had de omgeving al snel ach hij is toch thuis en zo groot. Al snel ging het minder, elke dag krijsen, overstrekken maar 3 tot 4 uur slaap per nacht, hij bleek verborgen reflux te hebben het duurde ook een aantal weken voor hij op de juiste dosis en juiste medicatie zat.nu net 3 weken waar het beter gaat (nu 4 maanden) Kan nu eindelijk beginnen met het geven van een plekje.
Nou, ik twee snelle bevallingen en alles ging goed, maar ik kan nog steeds geen verhalen lezen of fotos zien.. Ok ik doe het juist wel, geen idee waarom maar ik word er wel een beetje misselijk van, hou ook nog steeds niet van op mn rug liggen en ook geen geslachtsgemeenschap, al die dingen doen me meteen aan de bevalling denken. Die paniek toen beeb er uit schoot, vreselijk.. Sterkte TS, nee vergeten doe je het ooit maar iets minder mag wel he
"Fijn" om de herkenning te lezen! Owly, jouw verhaal vind ik ook heftig klinken hoor. Mijn zoontje had ook reflux, was alleeeeen maar aan het gillen de eerste 3 maanden. Fijn dat het nu weer de goede kant op gaat. 2jees, als het je ook belemmerd in het dagelijkse leven is het dan geen goed idee om er met iemand over te praten? Lijkt er in mijn ogen bij jou meer op dat je echt een trauma op hebt gelopen.
Brinta, Nou, zo klonk het wel maar het begon pas na een paar maanden en was rond een jaar het heftigst. Ik praat er (toen) wel met mn man over maar ben geen type om naar en hulpverlener ofzo, ik ben iemand die alles van mezelf bagatelliseert. Je leert er mee omgaan, en de details worden wel minder duidelijk na een poosje. Ja dat huilen was hier ook, erg naar he gelukkig gaat het wat beter bij jouw!
Na bijna 6 jaar kan ik er nog steeds emotioneel van worden....niet elke keer, maar soms komt het gevoel van onmacht weer naar boven... Ik heb er dankzij hulp van maatschappelijk werk wel wat rationeler naar leren kijken en dat heeft me wel enorm geholpen.
Heftig meid. Mijn bevalling is niet hetzelfde gegaan, maar was wel heftig en ik ben daar ook door overvallen en ook door de kraamweek met als gevolg dat ik nu nog last heb van veel vragen en onzekerheden en dipjes. Wij zijn alweer bijna een jaar verder en ook ik ben er nog steeds verdrietig om of dat als ik net als jou andere verhalen lees ik terug denk aan me eigen bevalling.. Ik denk dat het wel wat zal slijten, maar het niet helemaal weg zal gaan. Maar je het misschien wel een plekje zal kunnen geven. Er over praten en van je af schrijven is wel belangrijk hierin.
Heel herkenbaar. Ruim 10 maanden geleden een traumatische keizersnede gehad. Uiteraard dolblij met mijn zoontje en dat hij nu geheel gezond is verklaard, maar oh wat waren die eerste weken lastig. Heb het tot zover een beetje een plek kunnen geven, maar zodra ik iets lees over een zwangerschapsaankondiging of bevalling kan ik wat traantjes laten. Nu de eerste verjaardag van mijn zoontje dichterbij komt, merk ik dat ik er enorm tegenop zie. Niet zozeer omdat hij 1 jaar word, maar juist om de dag opnieuw te beleven. Ook ik ben alleenstaand en deze bevalling ook alleen doorgemaakt.