Verdorie wat een verdriet! Blijf er vooral over praten, ook wanneer anderen het wegwimpelen als 'dat is nu toch al een tijdje terug". Praten kan helpen het te verwerken. Veel sterkte en een dikke knuf.
Hoi Luvv bedankt voor je reactie. wat ontzettend verdrietig dat je dit ook hebt meegemaakt. het is zo onwerkelijk nog voor mij. onvoorstelbaar. ik kan alleen op momenten huilen dat ik alleen ben, en de rust en tijd ervoor heb. ik voel me soms schuldig dat ik er over kan praten zonder te huilen. maar het lijkt eigenlijk dan alsof ik niet mijn eigen verhaal vertel. ik stop het onbewust weg denk ik, soort overleven? ik voel het wel in mijn lijf. en dat ik heel moe ben, dingen me niet interesseren, brok in mijn keel, geen eetlust, trillerig en stil ben. of ik praat wel en "doe normaal" maar van binnen voel ik me totaal het tegenovergestelde. en merk ook dat als ik in een boekje van haar schrijf naar haar, over over mijn gevoelens, dat ik dan wel "bij mijn gevoelens" kom. soms zou ik wel willen dat wat vaker in huilen uitbarst, ben bang dat mensen denken dat ik ongevoelig ben niet dat ik dat te horen krijg hoor. het is meer iets waar ik zelf mee zit... ik weet niet goed hoe ik er mee om moet gaan...
Ik weet niet hoe jij je daarbij voelt maar ik had er zelf heel veel behoefte aan. Gefeliciteerd met jullie dochtertje. Natuurlijk ook heel veel sterkte met dit grote verlies! Hier een soortgelijk verhaal. Je kunt het lezen bij "Ons verhaal; Charlotte". Mocht je er behoefte aan hebben. Hele zwangerschap niks aan de hand en ineens geen leven meer voelen en voorbij is de droom. Ik herken veel wat je zegt over dat ze er nooit is geweest. Alsof alles zich alleen bij ons had afgespeeld. Alsof ik nooit zwanger was en alsof ze er nooit geweest is. Weet je wanneer ik weer heel erg het besef had dat het niet alleen bij ons speelde maar dat andere mensen het ook heftig hadden gevonden? Toen ze 1 zou zijn geworden en we een hele volle brievenbus vonden. Helaas was dat alleen het eerste jaar zo. Verder is het allemaal zo vreselijk onwerkelijk. Heel erg veel sterkte nogmaals. Ook voor je man. Dikke knuffel!
@ Conejita; Wat ontzettend herkenbaar alles wat je schrijft. Wij zijn 11 weken geleden ons zoontje verloren na 39.1 weken zwangerschap. Ook ik praat het liefst de hele dag over hem. Gelukkig kan dat ook met veel mensen om ons heen. Vind het erg moeilijk dat de rest van de wereld gewoon doordraait terwijl de onze stilstaat. Het enige waar ik me aan vast hou is het idee dat onze kleine man hopelijk snel grote broer mag worden. En dat zal en kan nooit ter vervanging zijn maar hopelijk vult het de leegte op. En wordt het diep verlangen van te mogen zorgen voor een kindje vervult. Je hebt er maanden naar uitgekeken om te mogen zorgen en dan heb je een kindje maar mag je er niet voor zorgen. Is toch eigenlijk niet te doen wat wij (=lotgenoten) allemaal mee moeten maken.
Lieve meiden Wat fijn om jullie reacties te lezen. Ik ben nu heel moe maar ik ga snel op jullie reageren. Liefs C, mama van Noa Hanna*
Conejita, heel erg veel sterkte met het verlies van jullie dochter. Een mooie naam hebben jullie haar gegeven. Ik moet zeggen dat ik de eerste weken ook vooral ik een roes heb geleefd na het verliezen van onze dochter. Daardoor kon ik ook ons verhaal zonder te huilen vertellen aan anderen en inderdaad het voelde net alsof ik het over iemand anders had. Kijk zoveel mogelijk naar de foto's van jullie meisje, probeer er anders een mooi album van te maken? Ik heb ook een album en dat heeft me zo geholpen, steeds als ik een moeilijk moment had ging ik 'lekker' door het album bladeren en daarna voelde ik me altijd weer even beter.
lieve meiden, bedankt voor jullie reacties. wat doet het goed om het hier te kunnen delen. @ Olive: wat erg dat jullie je zoontje hebben verloren. en dat na zolang wachten. ik leef met je mee, heel veel sterkte. hoe heet je zoontje? @megacarls: dankjewel voor je felicitatie. vind het fijn om te horen want ben ook TROTS op haar. ik ga jouw verhaal ook lezen. jij ook gecondoleerd met het verlies van je dochterje*. ik merk wel dat mijn beste vriendin, zus en moeder bijvoorbeeld (en schoonmoeder) er ook heel erg mee bezig zijn en van andere vriendinnen weet ik ook dat ze haar nooit zullen vergeten. wat fijn om te horen dat wat ik voel en zo dus niet gek is... het is ook maar een raar gebeuren, zo´n rouwproces ... @meivlinder: wat vreselijk verdrietig dat ook jullie dit moeten meemaken (. ook jullie eerste kindje? staat jouw verhaal hier ook ergens? wij willen ook zsm weer zwanger worden. ik bedoel, ik ben steeds na 4 mnd zwanger geworden, we gaan gewoon niks gebruiken en dan zien we wel (hoewel ik wel stiekum vast ovulatietests heb besteld) om de natuur straks een handje te helpen hoelang is het bij jullie geleden? @springday: gecondoleerd ook met je dochtertje. wanneer heb je haar moeten loslaten? ja, ik vind het ook fijn om naar fotos te kijken (alleen vlak voor slapen niet zo slim. ik wacht nog op wat fotos die bewerkt worden en die van de begravenis en dan ga ik zeker een album maken. liefs, allemaal, tot schrijfs, C, mama van Noa Hanna* <3
hoi meis, ik heb je verhaal gelezen. ook zo plotseling, verschrikkelijk( jouw meisje was wel meer op gewicht dan mijne, Noa* was maar 2140 g. hoewel ze niet heel klein oogde. volgende week hebben wij een gesprek in het ziekenhuis om de eventuelen resultaten te horen. hebben julllie een autopsie laten doen? wij niet. ik lees ook dat je zoontje heel ziek geboren is. hoe gaat het nu met hem? en met jullie? lfs, C, mama van Noa Hanna*
Dag Conjenita, Lees je verhaal; gefeliciteerd nog met jullie dochter die jullie papa en mama heeft gemaakt, maar wat verschrikkelijk dat jullie met lege handen achter blijven. Ze klinkt zo gewenst en zo welkom bij jullie. Zoveel liefde te geven. En jullie hebben haar een prachtige naam gegeven Hoe is het nu met je/jullie? Hoe ga je om met het verdriet? Is er iets uit de autopsie gekomen? Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht toe!
hoi meiden, bedankt voor de steun. Isabella: dankje, wij vinden het ook mooie namen Hanna, naar mijn moeder, en Noa, gewoon omdat we het mooi vonden Nee we wilden geen autopsie laten doen. Ik kon het niet, het arme lijfje... wilde niet dat er in gesneden werd. uiteindelijk hebben ze "niets" kunnen vinden, alhoewel de second opinion gyn zei dat de placenta echt wel klein was, en Noa* ook. er zat ook een hematoom op de placenta. maar dat hoeft ook niks te betekenen. ze weten niet of dat er al zat of niet.. geen antwoorden dus. wel zei de second opinion gyn dat ze het raar vond dat ze me niet op controle hebben laten komen de laatste 2 weken. dat schijnt normaal te zijn hier. iig in dit ziekenhuis. maar met een baby die niet goed groeit...? zij had vraagtekens hierover. dit maakt me wel boos. wat áls... ze hebben haar gewicht ook te hoog ingeschat. wat ik kan begrijpen, dat hoor je vaker, maar ze moeten er dan toch ook rekening mee houden dat het een schátting is, en ze er ook naast kunnen zitten? dan had ze wel nl in de gevarenzone gezeten en ik denk dat ze dat wél hadden moeten bedenken als mogelijkheid... het was mijn eerste voldragen zwangerschap, wist ík veel.. nu ik er meer over lees, snap ik dat ze me wél hadden moeten controleren, missch was er wél iets gezien geweest.. dat zullen we nu nooit weten en valt er dus niets anders dan voor mij te accepteren dat mijn dochtertje dood is.