Mijn eerste bevalling begon met gebroken vliezen. Ik had weeen, maar ze deden te weinig en zette niet goed door. Om een lang verhaal kort te maken is na bijna 40 uur wakker zijn en een hele heftige bevalling door de opwekkers uiteindelijk onze dochter geboren. Deze bevalling hoop ik bewuster mee te kunnen maken. De oxitocine stond destijds zo hoog dat het heel mijn lichaam overnam. Iets wat ik toch als best "traumatisch" ervaren heb. Dus mijn wens voor deze bevalling; bewust de weeen krijgen en mijn lichaam zelf het werk laten doen. Nu is deze bevalling gisteravond ook begonnen met gebroken vliezen en hoewel het best even heerlijk was heb ik heel de nacht door kunnen slapen. Geen wee te bekennen. Ik ben nu bang dat het weer een bevalling wordt met tijdsdruk. Dat ik weer niet natuurlijk kan bevallen. En ik ben bang dat ik nu juist door die angst de boel tegen ga houden. En ik weet ook wel dat ik ook die oxitocine aankan en dat als ik straks ons kindje vastheb en het kan zonder pompen, vacuüms, of keizersnede dat ik dan alsnog in mijn handjes klap. Maar ik zou het zo jammer vinden om dan nooit een natuurlijke bevalling te kunnen ervaren. Zijn er meiden met een soortgelijke ervaring? Of meiden waarvan de vliezen braken en de weeën later alsnog van op gang kwamen en alles nog goed verliep?
Ik zou je graag zeggen dat je je geen zorgen hoeft te maken, maar ik heb werkelijk geen idee: ik ben nog nooit bevallen, dus 0,0 ervaring. Ik wil je iig wel heel veel succes en sterkte wensen. Ik hoop dat deze bevalling een mooie ervaring voor je wordt! X
Dankjewel! Nog steeds geen enkele wee gehad, maar ik blijf wel veel vruchtwater verliezen. Ben benieuwd wat de verloskundige zegt.
Spannend, mijn ervaring is dat elke bevalling zoooooo ander kan zijn. Hoop dat t goed gaat nu zet m op !
Bij de oudste braken de vliezen 10 uur s'avonds en de volgende ochtend kwamen de weeën pas en om 2 uur was ze er al, Maarja elke bevalling is zo verschillend... In ieder geval heel veel succes
mijn ervaring: Bij de eerste bevalling (in totaal 10 uur) 9 uur ontsluitingsweeen van zwak naar steeds iets sterker tot heel heftig. Ik heb me laten overhalen geen ruggeprik te nemen maar een pethidinespuit. De haalt zogenaamd de scherpe randjes weg en tussen door krijg je een roesje. Ja my ass, niks scherpe randjes weg en dat roesje voelde aan als een algehele narcose. Het laatste uur had ik persweeen, maar doordat ik zo van de kaart was had ik daar geen kracht meer voor. Een mall kind eruit en in mijn armen, dacht ik alleen maar waar ben ik, en wie ben jij? Met een placenta die er niet in 1 keer uit wou en veel bloedverlie gelijk door naar de ok om alles van binnen te verwijderen (aan placentaresten) Ik heb door die beenspuit nog zeker een week thuis als een zombie op de bank gezeten. 2e bevalling: ik was vastbesloten voor die ruggeprik te gaan, iig nooit meer die beenspuit, dan nog liever helemaal zonder pijnbestrijding creperen. Ik had op de uitgerekende datum om 15.00 uur nog een gesprek met een gyn en voelde tijdens het wachten daarop al weeen. nav het gesprek met de gyn besloten dat ik dat weekend nog zou bevallen, maar toen ging alles in een sneltreinvaart. Gyn toucheerde me en dacht dat ik nog potdicht zat, dus ballonnetje er maar in. Dat ging niet, het bleek dat ik al 4 cm ontsluiting had. Dus dan maar vliezen breken! Damdoorbraak! Andere gyn (die mijn bevalling ging leiden) kon een schone broek en sokken aantrekken en nog een half uurtje moeten wachten op ruggeprik. Zo vlogen de uren voorbij zonder dat ik ook maar 1 ontsluitingswee heb gevoeld. toen kwamen de persweeen, waren goed te doen en zo was om 23.55 de jongste geboren! Ik heb bij deze bevalling echt alles heel goed meegekregen en echt dat maakt voor mij zoveel goed wat betreft de eerste keer. Had ik me toen maar niet die vreselijke beenspuit aan laten praten.