Hoi! Ik heb soms het gevoel dat mijn kind mij niet leuk vind. Een voorbeeld hiervan is dat hij nooit naar mij lacht zodra ik hem op kom halen op het kinderdagverblijf. Vandaag was het zelfs zo erg dat ik hem oppakte om naar huis te gaan en hij zich gewoon van mij af probeerde te duwen! Mijn moeder haalt hem op dinsdag altijd op en dan begint hij helemaal te schateren van het lachen. Waarom heeft hij dat niet bij mij? Het komt niet doordat hij mijn moeder een stuk minder dan mij ziet. Hij is daar namelijk elke week van dinsdagmiddag tot woensdagmiddag en vaak gaan we in het weekend ook nog een dag even op bezoek. Ik werk zelf 5 dagen in de week dus hij ziet mij op ma, woe, do en vr eigenlijk ook maar anderhalf uur omdat hij daarna weer naar bed toe moet. En in het weekend zijn we natuurlijk ook samen. Verder begint hij nu ook te huilen zodra opa de ruimte verlaat waar ze op dat moment samen zijn. Dit heeft hij bij mij nog nooit gedaan. Als ik hem afzet op het kinderdagverblijf dan kruipt hij eigenlijk gelijk weg om te spelen en heeft hij geen oog voor meer voor mij. Is er iemand die dit herkent?
Het verschil tussen jou en je ouders herken ik niet, maar het kan ook zijn dat sommige kindjes meer naar hun vader trekken terwijl ze die bijvoorbeeld minder zien dan hun moeder. Ik was ook een vaderskindje vroeger, maar dat wil niet zeggen dat ik niet of minder van m'n moeder hield! Het kan ook zo veranderen. Gezien zijn leeftijd zou ik zeggen geef het nog even de tijd. Ze zeggen dat bij 7-8 maanden een kind gemiddeld eenkennig wordt, maar dat is maar een gemiddelde he. Daarnaast werk je ook full-time wat je minder tijd heeft gegeven om een band te krijgen. Ik heb me bij 10-11 maanden ook afgevraagd of ik iets verkeerd deed? (ze is wel 1,5 maand te vroeg geboren) Mijn kind was ook altijd ontzettend 'makkelijk'. Maar ineens is dat heel snel veranderd. Rond de 12 maanden ging ze lachend 'ha, ha, ha, ha!' naar me toe kruipen als ik haar ophaalde en bij 13 maanden wilde ze me niet eens meer loslaten als ik haar wegbracht. Nu nog steeds, ze klampt zich echt als een koala aan m'n nek vast dat ik haar niet los mag laten. Als ik haar ophaal hetzelfde, dan kruipt ze echt zo ongeveer in mij. Dus het kan in een heel kort tijdsbestek totaal veranderen (in mijn ervaring dus), zou zomaar kunnen dat dat komende maand of de maand ineens gebeurd.
Bedankt voor je reactie. Ik hoop dat mijn zoontje ook nog een fase gaat krijgen dat hij me niet wilt laten gaan haha. Op het kdv zeggen ze steeds, wees blij dat het zo gaat en niet andersom. Maar soms denk ik, ik zou best wel willen dat hij een traantje moet laten zodra ik wegga zodat ik weet dat hij me echt zal gaan missen.
Hier ook zo, ik ben 24/7 bij haar en ze is wel blij om mij te zien maar niks meer dan bij andere... soms vind ik het ook vervelend en vraag me ook af of ik iets verkeerd doe. Ze heeft totaal nog geen verlatingsangst en 'zoekt' niet naar mama als ik weg ga... Andere zeggen juist wel dat ze helemaal gek op me is maar ik zie geen verschil. Ik had ergens gelezen dat ze juist soms minder ''leuk'' zijn bij de mama omdat ze zich op zn gemak voelen en gewoon kunnen laten gaan. Zoals wij soms ook bij andere een smile opzetten snapje... maar weet niet wat er van waar is haha. Iig wel herkenbaar wat je zegt!
Mijn zoon kan bijna geen moment zonder mij ( Inmiddels 2 jaar ) maar er is 1 iemand die hij liever ziet als mama; oma! Oma's zijn natuurlijk hartstikke leuk, van mama 'moet' er meer als van oma, oma hoeft geen huishouden te doen als je er 1 dag bent en mama doet dat soort dingen allemaal wel. De kids zijn hier gek op oma! En verder denk ik, dat je zoon het gewoon heel erg naar zn zin heeft op het KDV. Toen mijn dochter naar de speelzaal ging met 2,5 ging ze zonder moeite spelen en als ik ze kwam halen was het huilen geblazen! Zoon die huilt nu even als ik hem breng en staat met zn armpjes open als ik hem ophaal. 2 kids, 2 heel andere karakters!
Ik herken het een beetje. Heb ook een tijd gehad dat Max meer naar mijn schoonmoeder trok dan naar mij...maar dat is vanzelf over gegaan
Bedankt voor de reacties! Fijn om wat herkenbaarheid te lezen. En het is inderdaad zo dat mama nog van alles moet doen zodra we thuis zijn. Bij oma is hij de hele dag samen aan het spelen en gaan ze samen lekker op pad. Hier moet ik er inderdaad voor zorgen dat het huis schoon is enz. Volgens de leidsters op het kinderdagverblijf is hij inderdaad ook wel echt een kdv kindje. Hij vermaakt zich enorm met alle andere kinderen daar. Had ook op google naar herkenning gezocht en daar las ik inderdaad ook dat sommige baby's bij de mama's anders zijn omdat ze weten dat de moeder altijd onvoorwaardelijk van ze zullen houden. Maar toch knaagt het aan me..
Snap dat wel hoor. Bijv. als mensen zeggen ''kijk daar is mama!!'' en dan kijkt je kind niet eens naar je om..... dan is het maar lachen als een boer met kiespijn. Mja de mama is altijd de mama he en er zit heus wel wat waarheid in; in wat je zegt over onvoorwaardelijk houden. Owja en op de website van oeiikgroei staat dat verlatingsangst op zn top is tussen 8 en 18 maanden, dus het kan nog altijd komen
Dat vind ik echt zo gemeen. Alsof kinderen van voltijds werkende mensen minder goed gehecht zijn? TS: ik denk dat het wel weer overgaat. Mijn dochter heeft ook een (lange!) fase gehad dat ze mij vanzelfsprekend vond.
En absolute onzin! Ik verbaas me er steeds meer over hoe mensen praten over hechting. Lees je eerst eens in voor je begint te roepen. Mijn zoontje heeft nooit gehuild als hij werd achter gelaten bijde gastouder. Hij huilt zelfs wel eens als hij mee naar huis moet Ik snap dat het niet leuk voelt, ik zou het zelf ook niet leuk vinden. Gewoon doen zoals je altijd doet, laten merken dat jij heel blij bent om haar te zien!
Dat komt wel hoor! Mijn zoontje totaal niet eenkennig en toen hij wat jonger was op kdv gelijk spelen. Das omgeslagen (ik weet ff niet vanaf wanneer), en een zwaan Kleef aan geworden. Knuffelen, kusjes en tranen als ik wegga... Nu ik erover nadenk vanaf maandje of 10-11.
Mijn vent is gek op me dat weet ik zeker. Maar als opa er is dan kan ik het wel vergeten. Dat is echt zijn grote vriend. En oh wat geniet ik daarvan. Ik ben zo trots als een Pauw als ik die twee samen zie. Ook moet hij sneller om papa's grapjes lachen maar toch voel ik me noet minder erom. Wij zijn echt onwijs gek van elkaar. En ook ik ga volgende week weer fulltime werken (nu nog 27 uu) maar dat maakt echt geen drol uit voor de band. Ik vind het juist ook gezond dat hij niet alleen aan mij hangt. Ik zou me geen zorgen maken.
Bedankt! Het is dus gewoon even afwachten lees ik. Als ik mijn zoontje met mijn opa zie dan ben ik ook onwijs trots, maar soms denk ik dan stiekem. Was dat ook maar bij mij zo.. Ik denk niet dat de opmerking over die band met fulltime werken zo slecht bedoelt is als dat het misschien over kan komen. Denk dat dit ook niet echt een grote rol heeft aangezien hij bij oma en opa dus wel heel blij is terwijl hij hun ongeveer even vaak ziet.
Hier ook een mannetje die het niks uit maakte als ik weg ging.. Dag zei ik doei en dan zwaaide hij zo van ben je nog niet weg... Wel blij om me daarna weer te zien maar ook altijd maar even en dan weer spelen. Komt waarschijnlijk nog wel.. Mijn zoontje is bijna 2 en die begint nu pas echt aan mij te hangen