Dag dames/mede-ouders, Ben nu zelf mama van een 22 maanden oud jochie, het is zo'n schatje... We genieten elke dag volop van hem! Nu steekt steeds vaker het verlangen op naar een broertje of zusje... Ml wil echter nu nog niet. Ik werk (als arts) lange dagen en heb tot april een lange reistijd (1,5 uur enkele reis, dus dat is fors). In april van volgend jaar ga ik dichterbij werken; mogelijk dat er een tijd daarna (ml weet niet aan te geven wanneer, "als je op je nieuwe werk echt geworteld bent", zegt hij dan) wel ruimte komt. Hij weet uberhaupt niet zeker of hij nog wel een tweede wil. Hij zegt dat hij het erg zwaar vindt, een zoon. De nachten, maar met name de ochtend/avondspits. De momenten dat hij moe uit het kdv komt. De nachten als ik nachtdienst heb en hem niet in slaap kan voeden. (Het is natuurlijk ook anders dan als je met z'n tweeen bent). Ik heb het er wel met hem over gehad, meerdere keren zelfs. Maar; hij wil nu nog niet. Alleen het verlangen bij mij lijkt steeds groter te worden. Ik ben inmiddels bijna 37, is geen goed argument om dan maar haast te maken, maar toch, het speelt wel door mijn hoofd. Wat ook speelt is dat we, zeker in het eerste jaar, vaker ruzie met elkaar hadden. Dat wil ik niet nog weer, ik heb daar wel eens angst voor. Dan denk ik: het toch maar bij een houden? Ik weet eigenlijk niet goed wat ik wil met dit draadje, maar wilde het wel plaatsen. [mrgreen]
Dat is dan wel lastig als de ene wel wilt en de andere niet, je moet er toch met zijn tweeën achter staan. Ik denk dat je het toch eventjes los moet laten en in April eerst met je nieuwe baan moet beginnen en hopelijk draait je man bij als je dichter bij huis werkt en de reistijden veranderen? Succes!
Ik begrijp je situatie, mannen zien altijd wel beren op de weg (en veel mannen zijn wat egocentrischer dan vrouwen en denken misschien "wat brengt nog een kind erbij mij"... tsja dat is de eerste jaren natuurlijk vooral: minder tijd, beperkingen in je sociale leven/slaap/vrije tijd) ) ik heb mijn man ook "over moeten halen" om voor een 2e te gaan... mijn argumenten waren: -nu zitten we nog in t ritme - het duurt dan ook nog 9 maanden voor de baby er is, er verander veel in 9 maanden! (denk maar eens hiet t 9mnd geleden was met je kindje) -is voor kindje ook leuk een broer of zus - als wij het al niet kunnen, een 2e kind, wie dan wel - ik wil het echt heeeel graag! Ik lees dat je (nog) BV geeft, de kans is er dat zwanger raken dan ook niet 1,2,3 lukt, dus dat als je nu gaat proberen het nog even kan duren... Hoop dat je man zich snel bedenkt!
Hier wacht ik ook al 4 jaar tot mijn man ja zegt. Maar tot op de dag van vandaag wil hij nog niet. Mss wel nooit. Ik moet wel zeggen dat het erge verlangen wel minder is. En nu mijn zoon 6 is ik het ook wel heel makkelijk vind zo. Hij is nu zelfstandig. je moet weer van voren af aan beginnen. Maar zo'n 2e hummeltje dan smelt je toch. Ik ben net met een opleiding begonnen dus het eerste jaar kan het toch niet. heb aangegeven dat als ik het 2e jaar van mijn opleiding in ga we het weer kunnen gaan bespreken. Je hebt hier totaal niets aan, maar mss sterkt het je dat je niet de enige bent.
Ik zei zelf altijd dat ik geen 2e wilde. Maar nu begint het toch te kriebelen. Mijn vriend zei vanaf dag 1 dat hij een 2e wilde. Nu twijfelt hij. We hebben nu afgesproken dat ik nog 1 strip van de pil slik. Dan heb ik niks meer thuis. Dan stoppen we. Tenzij 1 van ons toch twijfels heeft op t moment, dan bestel ik de pil weer bij. Zo kunnen we allebei aan t idee wennen. Ik merk aan hem dat hij het als we jet over de toekomst hebben wel steeds over 2 kinderen heeft. Dus mijn gevoel zegt dat we er volgende maand voor gaan. Spannend!! S
Heel herkenbaar.. ik heb vier jaar moeten wachten voordat vriendlief toe was aan een tweede. Ik had dus geluk dat ik nog wat jonger was. Hij draaide bij toen zijn beste vriend een baby kreeg. Maar ja jouw kindje is nog een stuk kleiner dus de babytijd ligt nog verser in het geheugen.. Succes en sterkte in ieder geval!!