Hallo dames, ik heb echt advies nodig want ik weet het echt niet meer. Ik ben ruim eenentwintig weken zwanger van ons derde kindje. Mijn schoonouders zijn dus echt zo teleurgesteld, kwaad, schamen zich en maken zich ernstige zorgen en willen mij omwille van de zwangerschap niet zien. Mijn vriend en ik zijn al ruim zes jaar bij elkaar en wonen samen bijna zes jaar. Nu hebben ze mij nooit gemogen want hun zoon is voor mij ruim tien jaar getrouwd geweest en ze hebben altijd de hoop gehad dat zij terug zou komen. Nu hebben we het nieuws verteld toen ik elf weken zwanger was en hun reactie was een stilzwijgen en kort daarna zijn ze gegaan. Daarna dus niets meer gehoord of gezien. Nu drie weken geleden is mijn vriend naar zijn ouders gegaan om te vragen waarom ze niks meer van zich laten horen. En toen barste de hel dus los! Ze schaamde zich tegenover andere mensen omdat ze niet wisten wat ze hun moesten vertellen, wij moesten ons schamen dat wij op onze leeftijd nog een kind kregen, hoe moest dat nu verder, (wonen te klein) maar huis staat te koop. Hebben beide een baan, oppassen hoeven ze nooit dus geen verplichtingen. Voor alledrie een spaarrekening. Waar ik het lef vandaan haalde om zoiets op Facebook te zetten enz Nu is mijn vriend gisteren weer wezen praten. Ze hadden hem een SMS gestuurd dat het onderhand wel eens netjes zou zijn als hij zou komen om te praten. En het hele riedeltje kwam weer voorbij.. Ernstige zorgen maken ze zich want kunnen ze over vijftien jaar wel studeren hoe ging hij dat doen met drie kinderen. Ze konden het echt niet aan op hun leeftijd om nog een keer opa en oma te worden. Nu moest mijn vriend maar met mij gaan praten hoe nu verder... Of we elkaar nog wel moesten zien enz.. Ze wisten zelf nog niet of ze wel contact met mij wilde want ze kon het niet aan om mij zwanger te zien. Ik weet gewoon echt niet wat ik moet doen. Als ik het contact verbreek hebben mijn kinderen geen grootouders meer)(zelf geen ouders meer) maar andere kant hoe vaak moet ik dit nog slikken, zijn al veel uitbarstingen geweest van hun kant. Kinderen mochten niet gedoopt worden er mocht niet getrouwd worden enz help! Wordt er echt verdrietig van en gestressed
Jeetje... Wat zegt je man hiervan? Waarom schamen zij zich? Een kleinkind krijgen is toch iets om trots op te zijn!? Ik neem aan dat je zwangerschap gewenst is? Als jullie er blij mee zijn, hebben zij niets anders dan het te accepteren. En als zij het niet accepteren, zou ik voor mijn gezin kiezen! Stress in je zwangerschap is niet goed voor jou en je kindje.
Het kindje was niet gepland (man is geholpen) maar wel hartstikke welkom. Mijn vriend heeft gezegd dat ze zich niet zo'n zorgen moeten maken voor dingen die er niet zijn. En misschien over vijftien jaar pas spelen of niet. Dat wij zelf bepalen wat we doen in ons leven. Maar vriend is wel ontzettend close met zijn ouders. En ik zal natuurlijk de gebeten hond zijn als ik zeg dat ik geen contact meer wil.
Wat erg zeg! Ik vind het echt heel erg kwalijk van zijn ouders dat ze zo reageren. Ze hebben het recht niet om te bepalen wat jullie met je leven doen, laat staan welke keuzes jullie maken. Het is van de zotte dat ze schrikken van de zwangerschap als jullie al zo lang bij elkaar zijn. Ik snap dat je het contact wilt verbreken. Ik zou dit alleen niet doen. Ook al weet je dat jij gelijk hebt en dat zij fout zitten, ik zou altijd ruimte laten voor contact. Je hoeft absoluut niet over je heen laten lopen en ik zou je vriend duidelijk laten zeggen tegen zijn ouders dat hij het er niet mee eens is. Mijn advies: ga hier zelf niet teveel in mee! Zo komt er alleen maar verwijdering en onderlinge spanning. Je moet je niet te druk maken hierover want het is echt iets tussen je vriend en zijn ouders.
Mijn ervaring, en die is inmiddels ruim te noemen, met dit soort situaties is dat het het beste is om inniatief wb wel geen contact bij man te laten. Het zijn, zijn ouders, hij mag beslissen, als hij het wil ga je omwille van hem mee. Dat schoonouders dan beslissen om jou niet te willen zien kun jij niets aan doen, en als man daardoor boos op hen is en het contact met hun verbreekt hebben jullie rust maar geen troubels in je relatie. En dat is hoe het nu lijkt te gaan, ZIJ willen jou niet zien, laten ZIJ dan maar het contact verbreken, en als je een beetje kerel hebt zegt hij dat hij zich ook niet geaccepteerd voelt als zij zijn vrouw en derde kind niet accepteren.
Dit dus, zijn ouders hebben niet anders dan jou en je kindjes te accepteren... als zij jou niet meer willen zien, moet dat hun beslissing zijn, niet de jouwe. Anders ben jij altijd de gebeten hond.
Heh? Wat een rare mensen! (en dat is dus heel zacht uitgedrukt, dat snap je wel :x) Wat is nu precies hun probleem? Dat jullie te oud zouden zijn? Hoe oud zijn jullie dan?
Wij zijn te oud volgens hun, ik ben 39 man is 42. Ja niet de jongste maar gezond en fit genoeg voor een zwangerschap, kindje. Jongste is anderhalf. Het gaat voor hun te snel in zes jaar tijd dus bijna drie kinderen en samen wonend. Ze maken zich dus zorgen of de kinderen later kunnen studeren, naar clubjes kunnen, of we her allemaal kunnen betalen. Dat we nu moeten verhuizen (zat al in de planning) alleen nu dus eerder.
Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap! Ten tweede; schandalig dat je schoonouders zo reageren. Echt schandalig. Alsof het belangrijkste wat een kind nodig heeft veel geld, clubjes, beste studie en een groot huis om in te wonen zijn. Hoe materialistisch. Juist fijn toch dat een kind op kan groeien bij ouders die van elkaar en van de kinderen houden?! Zoveel meer waard!! Ik zou zeggen, steek je energie niet in dat soort mensen, maar da's best lastig als het je schoonouders zijn. Hopelijk zet je man z'n ouders even goed op hun plek!! Ik wens je een hele fijne zwangerschap!
39 en 42? Hemellief! Ik vraag me dan af hoe ze gereageerd zouden hebben als ik ze kennis liet maken met mensen die ik weer kan en nog wat ouder zijn! Uhhh en oud is een groot woord. Ik vind dat ze letterlijk zeuren je man sterker in zn schoenen moet staan en zegt waar het op staat. Hoe durven ze jullie te bekritiseren en niet te accepteren! Vreemde vogels als je t mij vraagt sorry TS en dat is nog zacht uitgedrukt. .
Huh? Hele normale leeftijd lijkt mij! Daar zit je tegenwoordig al heel snel, zeker bij een derde! Nou zeg!? WTF is hun probleem? Ik word er echt een beetje :x van hier achter m'n scherm Waar bemoeien ze zich mee zeg en schamen voor een derde kindje? Hoezo?! Mijn ideaalbeeld is zelfs drie kindjes en zo heb ik meer vriendinnen. Hele normale gezinsgrootte lijkt me. Ze zouden blij moeten zijn met nog een lief kleinkind en als ze zich zo'n zorgen maken over clubjes en school, dan doneren ze toch wat!? Ik heb zoiets extreems gelukkig niet mee gemaakt, maar ook wel een lastige schoonfamilie. Ik liet het meestal door m'n man oplossen omdat ik dat zijn taak vond. Maar laatst heb ik een keer zelf m'n mond open getrokken en ben ik heel duidelijk geweest. En dat heeft heel erg goed gewerkt moet ik zeggen! Excuses volgden snel. Schoonma was ook doodsbang dat ze haar kleinkind niet meer mocht zien. Maar dat zou ik nooit doen. Zij heeft haar eigen relatie met ons kind en daar ga ik niet tussen zitten. Maar als ze met mij en haar zoon nog een fijne relatie wil hebben moet ze leren haar ongenuanceerde en kwetsende mening voor zich te houden. Eerder zou ik dus geadviseerd hebben het door je man op te laten lossen. Maar op basis van mijn recente ervaring zou t dus misschien ook best eens goed uit kunnen pakken om eens met een ongenuanceerde duidelijke mening terug te komen. Bellen of langsgaan en vertellen wat dit met jullie doet dat ze zo reageren. Ik stelde mijn schoonmoeder toen ook de vraag: "wat verwacht je nu van ons, wat zou je willen dat we nu doen? " "Wat is je doel met wat je nu tegen ons zegt?" "wat moeten wij nu doen met de informatie dat jullie je schamen?" Daar wist ze geen antwoord op en viel er stil van...deed mijn schoonma beseffen dat ze haar mening soms beter voor zich kan houden.
Sjonge ik leef echt mee merk ik Nogmaals, voor mij was het zo bevrijdend om zelf m'n mond open te trekken! Ik had van te voren met m'n man samen wat vragen op papier gezet die we dus wilden stellen en toen gebeld. En ik heb ook gezegd wat het met ons deed qua gevoel. En ik heb zelfs durven zeggen dat ik t erg onvolwassen vond etc. Ze schrok echt want ze was het niet van me gewend, maar t heeft echt gewerkt. Ik vind de dingen die ze zeggen echt te ver gaan hoor..daar mag op gereageerd worden.
Laten we heel eerlijk zijn. Op jullie leeftijd hoef je niet bepaald verantwoording af te gaan leggen over de keuzes in het leven die je maakt. Indien een relatie alleen op hun voorwaarden moet, dan liever niet dan wel zou ik zeggen. Moet immers van 2 kanten komen. En dat zij zich kapot schamen? Prima. Lekker hun probleem laten zijn. Het enige wat ik niet zou doen is de vuile was of frustraties uiten op facebook of andere social media. Houd dan ook de eer aan jezelf. Succes, hopelijk gaat het toch nog werken tussen jullie allemaal.
Dankjewel dames voor jullie support. Doet me goed. Ik heb me gelukkig nog nooit verlaagd tot het niveau om iets op Facebook of dergelijke te zetten. Behalve hoera een derde dochter ook nog nooit er iets van gezegd. Want hun mening hun zoon en daar komt naar mijn mening alleen maar meer ellende van. En ik heb dus al vaak mn tanden moeten verbijten om niks te zeggen. Maar het doet me wel elke keer verdriet, wordt er ook boos om. Maar inderdaad omwille van de kinderen zal ik iets moeten doen. Ik dacht misschien hierboven al geopperd om ze uit te nodigen voor een gesprek.
JEMIG!!! die mensen sporen niet sorry!! het leven draaid niet om hun...dat zou ik ze wel eens duidelijk vertellen dat ze zich maar eens moeten verdiepen in jullie geluk en enthousiasme daar zou ik depri van worden ja zulke mensen!! en precies wat hier al gezegd word dat hun zich schamen..daar kan je alleen maar om lachen ..manier van aandacht??
Goed plan! En dan misschien van te voren samen met je vriend het gesprek een beetje voorbereiden? Zodat je in je emotie niet vergeet wat je eigenlijk wilde vragen/zeggen.
Oke...wat een vreemde mensen? Zijn ze wel helemaal lekker? En waarom zou je op je 39e en 42e over zulke dingen nog verantwoording moeten afleggen? En wat maakt het voor hun uit? ZIJ kunnen het niet aan om nogmaals opa en oma te worden? NOU EN? Ze hoeven toch niet voor ze te zorgen? Echt waar. Nog nooit zoiets belachelijks gehoord! sterkte in elk geval want leuk is het niet. En oh ja, ik zou de beslissing aan je man overlaten!
Pfff moeilijk dit zeg. Zal je dadelijk nog zien dat als ik ze uitnodig dat ze zeggen dat ze daar geen zin in hebben. nog maar een paar slapeloze nachten er voor over hebben voordat ik een beslissing maak.