Hallo, Waarschijnlijk zijn er al heel wat van deze onderwerpen op dit forum behandeld, maar ik moet mijn verhaal kwijt. Ik heb sinds kort een vriend waar ik echt gek op ben. We hebben het in die korte tijd al vaak gehad over kinderen. Hij zegt ook dat hij kinderen met mij wil. Nu ben ik ongepland en onverwacht zwanger geraakt. Ik was in eerste instantie super blij, want ik heb altijd kinderen gewild en had altijd de angst dat het mij niet zou lukken om kinderen te krijgen. Maar goed, ik was blij en mijn vriend niet. Hij wil het kind niet en wil dat ik het laat weghalen. Ik zou begrijpen als hij geschokt is en dit zijn eerste reactie is, maar hij blijft er bij en is er erg hard in: het moet weg en anders gaat hij weg. Een hele moeilijke situatie dus. Aan de ene kant lijkt het me moeilijk om alles alleen te doen en was dit niet wat ik voor ogen had. Ik wou immers een gezin. Aan de andere kant geloof ik in het lot en toeval en denk ik dat het gewoon zo moest zijn. De reden dat hij niet wil is, zoals hij zegt, dat zijn ouders mij niet zullen accepteren als ik ongetrouwd al zwanger ben (dat is zijn cultuur) en dat ik door het kind te houden onze toekomst samen verpest. Daarnaast zegt hij dat hij het kind zelf nog niet wil, maar wel over een aantal jaren kinderen wil. Ik ben 29 en heb een vaste baan. Mijn moeder en familie zal mij helpen en steunen, waar nodig. Alleen de beslissing blijft moeilijk. Aan de ene kant denk ik het is beter als er ook een vader is, kan ik het wel alleen en we krijgen nog kansen in de toekomst. Aan de andere kant denk ik wat nou als dit mijn enige kans op een kind is of als alsnog de relatie misgaat. Zal ik hem en mijzelf ooit kunnen vergeven als het later niet meer lukt? Het is echt moeilijk. In mijn hart wil ik geen abortus, maar mijn verstand zegt soms wat anders. Als hij blij was geweest was een abortus nooit in mijn hoofd opgekomen. Dus ik zou het dan alleen voor hem doen en ik denk zelf dat dat niet de juiste reden is om een abortus te overwegen. Toch ben ik ook weer bang voor de reacties van mijn omgeving als ik het kindje besluit te houden. Het lucht op in ieder geval al mijn verhaal kwijt te kunnen. Ik hoop dat er iemand is die me tips kan geven hoe met deze situatie om te gaan en het voor mijzelf duidelijk te krijgen.
Een abortus moet je alleen doen als je er zelf achter staat anders krijg je gegarandeerd spijt... Ik denk dat de relatie nu soieso al niet goed meer gaat... ... Denk je hem Ooit te kunnen vergeven als hij jou 'dwingt' abortus te doen...
Wat een vervelende situatie. Ik kan me voorstellen dat dit niet is zoals je het je ooit had voorgesteld om moeder te worden. Maar weet je, het loopt altijd anders dan gepland. Ook al zou je wel vanuit een langdurige relatie gepland een kindje krijgen. Een paar maanden later kan er dan ook van alles zijn veranderd. Niemand kan voor jou bepalen wat het beste is om te doen. Er zijn namelijk zoveel voor- en nadelen te bedenken en alleen jij kunt daarin prioriteiten aangeven. Een aantal punten die je mee moet nemen in je overweging: - gezien je leeftijd is de kans best aanwezig dat de (in jouw ogen) ideale omstandigheden ook niet meer gaan komen. Wat wil zeggen: dat je wellicht niet 'op tijd' een stabiele relatie zal hebben en je zwanger zult raken. - Is je vriend nog steeds je droomman, nu je weet dat hij je laat kiezen tussen je zwangerschap en hem? - Ik kan me niet voorstellen dat je spijt gaat krijgen van het houden van je kindje. Daarentegen kan ik me wel voorstellen dat je spijt gaan krijgen van het afbreken van de zwangerschap. Heel veel sterkte met je keuze. Volg je hart!
Hoever is je zwangerschap trouwens gevorderd? Heb je al een echo gehad? Misschien dat als je eenmaal je kindje hebt gezien en het hartje hebt gehoord, de keuze veel minder moeilijk is?
Ik begrijp heel goed dat de situatie waarin je zit moeilijk is. Maar je zegt zelf dat je een vaste baan hebt en mensen in je omgeving die je zullen steunen. Het is rot als je partner er niet achter staat.. maar zo te horen ga jij het prima redden zonder hem. Is cultuur voor jou een gegronde reden voor jou om iemand zo te laten vallen!? Voor mij namelijk niet. Dan had hij namelijk ook geen sex met je moeten hebben. Vind dat hypocriet, sorry.
Allereerst: wat een vriend heb jij zeg. Daar was ik ook in het geval van een abortus absoluut niet bij gebleven. Ik zou hem niet meer willen en zijn ouders ook niet. Fijne jongen hebben zij opgevoed met hun cultuur. En dat bedoel ik niet rascistisch. Ik vind het vreemd dat abortus wel oké is in die cultuur dan. En jij moet wel heel zeker weten dat je geen kindje wilt want zoals jij overkomt wil jij dit kindje. En waar een wil is, is een weg. Mensen zullen je tegen gaan vallen uit je omgeving. Anderen zullen je meevallen en je steunen. Het is nu heel moeilijk, en dat zal het ook wel blijven, maar niets is zo mooi als een kindje mogen krijgen. Mijn nicht zat in dezelfde situatie. Ze heeft gekozen voor haar vriend. Het ging al snel alsnog uit en nu, 8 jaar later, heeft ze nog steeds spijt. Zij had geen moeder en omgeving die haar steunden. De keuze moet je zelf maken, ik denk dat je meer kunt dan je zelf denkt.
Jij beslist. Als jij niet kan leven met een abortus, dan gebeurt er geen. Punt. Je hebt werk, je hebt ouders die je willen steunen en je bent geen 16-jarige puber meer. Nee, dit kind was niet gepland en je bent niet getrouwd ... maar so be it. Hij kan ermee leren leven, of hij kan vertrekken. Overigens ... Als je voor abortus zou gaan, ga je het hem dan ooit kunnen vergeven? Ook als het binnen een paar maanden / jaren gedaan raakt tussen jullie? Ook als hij je nooit ten huwelijk vraagt? Ook als je schoonouders je niet aanvaarden en hij uiteindelijk hun kant kiest? Ook als je achteraf geen kinderen meer kan krijgen (een risico van abortus)? Zelf moet ik echt geen man hebben overigens die mij - eens de eerste schok verwerkt is - laat kiezen tussen hem en zijn / ons kind. Die zou het gelijk kunnen afbollen.
Jeetje, wat een lastige situatie voor je! Ik kan goed begrijpen dat je je daar druk om maakt. En ook goed dat je je verhaal deelt, al kunnen wij je niet helpen de keuze te maken. Als ik je bericht lees, lees ik overal in dat je eigenlijk heel goed weet wat je zelf wil. Jouw grootste twijfels zitten voornamelijk bij de mensen om je heen: je vriend, zijn familie, 'wat zullen mensen denken als....' Het is begrijpelijk dat je daar goed over nadenkt en dat je vreest voor je relatie, maar als ik jou was, zou ik in eerste instantie luisteren naar mijn eigen gevoel. Relaties kunnen stuklopen, mensen om je heen hebben van alles wel wat te vinden, kansen op een nieuwe zwangerschap zijn niet persé vanzelfsprekend. Kortom: de enige zekere factor in dit verhaal ben jij zelf. Vertrouw dus maar op je eigen oordeel. Sterkte ermee!
Bedankt voor jullie reacties. Het helpt mij echt. Zelf denk ik ook dat ik hem sowieso altijd verwijten zal maken en de relatie hoe dan ook kapot gaat, als deze niet al kapot is. En dat zal waarschijnlijk ook zo zijn met zijn ouders. Het is inderdaad hypocriet van hem en dat is ook wat mij kwaad maakt. Ik heb altijd kinderen gewild en ik heb altijd hard geroepen dat ik nooit abortus zou plegen en als een man er vandoor wil gaan dat hij maar lekker gaat. Tot dat je echt in zo'n situatie zit en dan is alles ineens veel lastiger. Ik ben nu zes weken zwanger en ik krijg volgende week een echo. Ivm een geplande vakantie zal de echo volgende week al plaatsvinden. Ik ga overigens alleen op vakantie, zodat ik door niemand beïnvloed word en ik er rustig over kan nadenken. Maar eigenlijk denk ik dat in mijn hart het besluit al lang vaststaat.
Eerste wat er in mij opkomt.. Als het alleen is omdat jullie niet getrouwd zijn, dan ga je toch even langs het gemeentehuis? Als jullie allebei een toekomst met elkaar zien dan is dat papiertje voor zijn ouders zo geregeld. Msschien niet erg romantisch.. Maar beter dan een abortus plegen terwijl je dat eigenlijk niet wilt.
Tja dan zit je nog wel metzo.n hypocriete vent die geen kind wil. Das helemaal niet wat. Ts: goed dat je alleen op vakantie gaat. Ik ben benieuwd hoe je na de echo denkt.
Ja maar als de enige reden daarvoor is dat zn ouders moeilijk doen omdat ie niet getrouwd is.. Keur het niet goed hoor maar ik kan me best voorstellen dat in sommige culturen de druk van de familie een grote rol speelt
Je bent oud genoeg, wil graag kinderen en hebt een baan.... En als het hij weg is of het kind weg dan zou het mij makkelijk zijn; hij weg! Als hij zo makkelijk is dan zal hij straks bij andere dingen ook zo makkelijk zijn.....
ik zou doen wat goed voelt voor jouw... je draagt wel levend wezentje in je waar andere heel hard voor moeten vechten en jij hebt er nu eentje in je denk goed na... mannen zijn meestal harteloos...
Het moet weg anders gaat hij weg.... Kies voor je kindje, want als deze man echt van je zou houden dan zou hij je niet voor deze keuze stellen. Bovendien de garantie dat je over een aantal jaar wel getrouwd zal zijn en een gezin zal hebben met deze man heb je toch ook niet.
het eerste dat in mij op komt is dat je relatie toch al kapot is wat je ook beslist. Dus eigenlijk is de beslissing wil ik alleen verder of samen met mijn kind.
Een man die zijn eigen kind op wil offeren voor zijn ouders???.....sorry hoor..... Ik zou gaan voor je eigen vlees en bloed, het mooie wezentje wat in je groeit. Maar het is jouw beslissing.Veel sterkte met deze keuze.
Ik zou geen abortus doen op jouw leeftijd. Ik heb vaak gehoord dat dit echt een enorme impact op je kan hebben. Als je niet vierkant achter een abortus staat, zou ik zeggen: niet doen! Mijn vriend is hem overigens ook "gepeerd", direct toen ik 5 weken zwanger was. Niet vanwege mijn zwangerschap overigens (welke gepland was), maar omdat ik vond dat hij geen dubbel broodbeleg moest pakken terwijl hij geen baan had. Blijkbaar hield hij erg veel van me... Heeft hier max 2,5 maand gewoond. Mannen kunnen vreselijk zijn, kies voor jezelf!!!
Je komt op mij over als een sterke, verstandige vrouw. Welke beslissing je nu ook zou nemen, je raakt sowieso iemand kwijt en dat is moeilijk en verdrietig. Zo had je het je natuurlijk absoluut niet voorgesteld! Maar ik denk dat het met jou (en je kindje!) wel goed komt. Sterkte ermee!
Als ik het goed begrijp wil hij zijn eigen 'fout' afrekenen op het kind? Dat is wel heel makkelijk. Ik weet niet uit welke cultuur hij komt, maar weet wel dat in onze (islamitische) cultuur abortus absoluut niet is toegestaan, in ieder geval niet zolang er geen goede/medische reden voor is. Ik zou het daar ook zeker met hem over hebben. Misschien is hij bang voor wat komen gaat, en om de confrontatie aan te moeten gaan met zijn familie.. maar is dat het waard? Mocht dat het geval zijn dan kunnen jullie samen zoeken naar een oplossing.. eventueel trouwen als je bij hem wil blijven. En mocht hij bij zijn punten blijven dan zou ik hem de deur hebben gewezen ja!