Ik heb even behoefte aan mijn verhaal hier neerzetten: Al een jaar ben ik op zoek naar werk. Meestal zijn ze enthousiast over mij, maar is er steeds iemand met nét iets meer ervaring. Hoera. Tot vorige week. Er diende zich een job aan vlakbij huis en ik stelde mij kandidaat. Ik vertelde nog niet dat ik in verwachting ben. Het betrof een administratieve job, dus dat zou überhaupt geen issue mogen zijn. Ik word vrijwel meteen uitgenodigd voor een gesprek en dat verloopt zeer positief. Het was een kennismakend gesprek waarin beide partijen vooral aftastten wie de ander was en wat we op professioneel vlak voor elkaar konden betekenen. Gezien het allemaal heel voorwaardelijk was en hij nog kandidaten ging zien, zei ik nog even niets. Mijn plan was om het hem te vertellen als er concreter over afspraken zou gepraat worden, waarbij bv mijn bevallingsverlof wel van belang zou gaan zijn. Deze werkgever was vooral op zoek naar een rechterhand in zijn bedrijfje. Iemand waarmee hij nauw kon samenwerken, met brains en de juiste competenties en attitude, die zich op lange termijn wou engageren. Ook persoonlijk moest het goed klikken en dat deed het ook. Het zag er allemaal heel goed uit dus, maar ik was lang niet de enige in de running. De dag erna word ik uitgenodigd voor een gesprek met een zeer belangrijke klant van hem, een hoofd HR. Op vrijdag ga ik er naartoe en heb ook een daar een zeer positief gesprek met die vrouw. Zij was eerlijk over haar positieve indruk over mij, dat ik echt wel perfect paste bij deze job en hoopte dat ik de baan ging krijgen. Ze briefte dit ook zo door naar de werkgever. De maandag erop word ik opnieuw uitgenodigd door de werkgever, dit maal voor nog een hoop testen. Ik onderga ze en hij is enorm onder de indruk. Daarna wilt hij meteen concrete afspraken maken en oppert hij dat hij graag met een IBO-contract wilt werken. Dit houdt in dat ik zogezegd in opleiding zal zijn en al die tijd nog het statuut van werkzoekende zou behouden, dit voor drie maanden. Het werkt met een contract via de VDAB, die mij dan een opleg bovenop mijn uitkering betalen. Dit bespaart de werkgever een hele hoop geld. Ik geef aan dat dit voor mij echter nogal een nadelige positie is, gezien ik dan niks van rechten opbouw, maar voeg er meteen aan toe dat er nog drie maanden zijn om rekening mee te houden, met name deze van mijn zwangerschap. Zijn reactie was meteen positief. Hij wenste me proficiat en zei dat dat goed nieuws was. Ik zat er wat verveeld bij, maar zijn positiviteit tegenover de situatie stelde me gerust. Hij maakte er echt geen punt van, buiten dat hij vroeg of ik nadien nog voltijds wou werken, wat ik natuurlijk wou. Daarna werd er concreet over loon gesproken, over vakantieregelingen en eigenlijk alles wat nodig is om in het contract te zetten. We schudden bij afscheid de hand met zijn woorden: "op een goede samenwerking". Daarna ga ik naar huis in afwachting van een telefoontje van hem wanneer ik het contract met de VDAB kan tekenen. Uitgeput kwam ik met het goede nieuws thuis en we vierden dan ook uitgebreid. Eindelijk een einde aan die onzekerheid, de zoektocht en eindelijk financieel weer een sterkere basis. Eindelijk zat het eens mee. De avond erna belt de werkgever mij dan inderdaad op, maar niet met het nieuws dat ik kan tekenen, maar met het nieuws dat hij van gedachte veranderd is. Ik had na mijn bevallingsverlof nog recht op vier maanden ouderschapsverlof en bovendien was dit mijn eerste kindje en dus ging ik vast nog wel kinderen willen. Ik geloofde mijn oren niet. Ik gaf nog aan dat er over dat ouderschapsverlof toch te praten viel, maar hij zei dat ik dat niet kon weten omdat het mijn eerste kind was en ik nadien best nog er anders tegenover ging kunnen staan. Kortom: hij vertrouwde de situatie niet en ging er vanuit dat ik meteen misbruik zou maken van mijn rechten. (achteraf blijkt dat ik zelfs helemaal geen recht heb op dat verlof, meneer had zijn research niet goed gedaan) Ook het feit dat ik misschien nog kinderen zou willen, dat dat een reden was om toch niet met mij door te gaan... dus... als ik zijn redenering doortrek, dan wilt geen enkele werkgever nog een vrouw aannemen tenzij ze de menopauze voorbij is? En zelfs dan nog... een keer de 50 voorbij in België, is het bijna onmogelijk door zware voorwaarden van de overheid om nog aan werk te geraken. Ik herhaalde mijn motivatie voor de job, maar zijn besluit stond vast. Hij was het moe om voor iedere werknemer die afwezig was een oplossing te moeten zoeken. Hij wou iemand die nooit afwezig zou zijn. Ok dan... veel geluk met het vinden van die persoon... of zou ik zeggen 'man'? Bottom line: ik had de job, omwille van mijn competenties, motivatie en het feit dat ik mij op lange termijn wou engageren en door zuivere discriminatie werd ze mij weer ontnomen. Illegaal? Ja. Heeft het zin om er iets tegen te doen? Niet echt. 1) er stond niks op papier 2) zelfs als ik het afdwing... nauw gaan samenwerken met iemand die je daar niet eens wilt? Leuk is anders. Ik was gisteren emotioneel een wrak en ben deze ochtend, na een nacht nachtmerries, met tranen in de ogen opgestaan. Eindelijk een einde aan die vruchteloze zoektocht, het je constant kwetsbaar opstellen om dan afgewezen te worden, de eindeloze tests, financiële instabiliteit, moedeloosheid, voor wat ik dacht mijn ideale job.... niet dus. Dit was echt er even te veel aan. Mijn moeder en verloofde zeggen nu dat ik maar best werk zoeken uit mijn hoofd zet, dat ik nog wel standaard brieven best uitstuur, waar ik dan meteen in zet dat ik in verwachting ben en daarmee opnieuw reken op de verwachte discriminatie, zodat ik met een gerust hart mij op de zwangerschap kan focussen, want dit is heel ongezond voor de baby.. al die stress telkens... Maar toch... dit is toch echt een puur staaltje discriminatie... niet aangenomen worden omdat ik MISSCHIEN in de toekomst zwanger zou kunnen worden... Vandaag wordt een dag met koppijn in de zetel liggen en de wereld mag voor de rest even op pauze
Belachelijk en inderdaad discriminatie vanwege de zwangerschap. Inderdaad van je af proberen te zetten en niet teveel stressen. Heel herkenbaar inderdaad, mijn werkgever heeft precies hetzelfde gedaan. Contract niet verlengt, want ik was en niet meer flexibel genoeg en misschien wilde ik wel stoppen met werken na de bevalling. Maar ja, er moet toch echt geld binnen komen...
Wow, netjes is anders... waarom gaan ze daar automatisch van uit? Hebben zij dan een glazen bol? Inderdaad: er moet geld binnen komen. Als dat niet het geval was, ging de doorsnee zwangere vrouw wel lekker thuis zitten en genieten van haar zwangerschap en nadien baby'tje. Wat een dommeriken toch... Ik zou die baan heel serieus genomen hebben, het is ook een deeltje van je zelfontplooiing uiteindelijk. Na een jaar zoeken eindelijk licht aan het einde van de tunnel zien, was dit wel een zeer koude douche. Wat moet dat dan met ons vrouwen? Tussen je 20 en 45 maar best geen werk zoeken of werken?
Wow, wat belachelijk! Ongelooflijk dat zulke mensen bestaan, zo harteloos en onnadenkend. Hier helaas een soortgelijk verhaal vermoed ik, mijn contract werd niet verlengd omdat ze bezig waren een vast team te vormen en ik daar niet in paste. De opmerking tegen een andere collega: 'we nemen voortaan alleen nog maar mensen aan zonder kinderen, dat gedoe altijd', zal er vast niks mee te maken hebben gehad.
:x:x:x en die zonder kinderen kunnen er dan geen krijgen zeker? Wtf zeg Je moet tegenwoordig echt nog lef hebben om een kind te willen krijgen. Zeker in België, waar onderwijs, kinderopvang en gezondheidszorg duurder gaan worden, en de werkloosheidsuitkering in tijd gaat beperkt worden... mooie vooruitzichten dus. Zwanger worden: wie durft nog?
Helaas bijna het standaard-antwoord als je vrouw bent tussen 25 en 40 met een mogelijke kinderwens . En weinig tegen te doen, want er stond inderdaad niks op papier en 't valt quasi nooit te bewijzen. Of de mogelijke werkgever komt uiteindelijk af "dat een andere kandidaat toch beter was". Weet overigens ook dat die IBO-opleidingen over 't algemeen niks voorstellen en alleen maar op papier bestaan en de controle vanuit de VDAB quasi nul is meestal. En dat ze je na die zoveel maanden "stage" gewoon vaak in een volgend goedkoop systeem proberen te steken. Zeker als je al een tijd thuis zit kunnen ze wel een tijdje doorgaan van systeem naar systeem (onder het motto dat ze een werkloze een job geven). Ben zelf Belgje met een arbeidshandicap en krijg ook een ondersteuningspremie. Het eerste wat mijn baas met dat geld heeft gedaan toen ik werd aangenomen ... is mijn directe collega fikse opslag gegeven. Ik ben overigens 2 jaar aan 't zoeken geweest naar een (deeltijdse) job waar ze mij met mijn handicap en beperkingen een kans wilden geven. Zowat 4/5de van ons personeelsbestand is overigens vrouw (zowat iedereen werkt bij ons deeltijds en die jobs zijn vooral gegeerd ... door vrouwen ). Ze hebben dus wel geregeld te dealen met zwangere werkneemsters. Dat is op zich geen probleem (dat weten ze bij aanwerving dat die mogelijkheid bestaat), maar ik denk eerlijk gezegd niet dat ze iemand die zwanger komt solliciteren zouden aannemen. Gezien er op elke vacature ongeveer 50 à 100 brieven afkomen, kunnen ze dat dan ook wel daarop steken. Een onder-vzw van ons mikt net op vrouwen omdat die tenminste blijven . Ze hebben 2 keer een man gehad en die was in no time weer weg toen hij iets beters vond (de sector waarin ik werk is niet bijster goed betaald en heel veel deeltijdse contracten). Dat er bij die vrouwen kinderen horen, dat nemen ze er maar bij . Vandaag is er daar weer een vervangster begonnen (50+, dus extra premies ) omdat er iemand ouderschapsverlof opneemt .
Wat een belachelijke reactie van die werkgever! Dit ruikt echt naar disciminatie vanwege zwangerschap en vrouw-zijn in vruchtbare leeftijd. Tja je schiet er denk ik ook niks mee op om er iets mee te doen, maar slecht is het wel dat dit nog gebeurt. En ik las dat er een plan is dat vanaf 2015 ergens ouders (man en vrouw) recht hebben op ouderschapsverlof direct vanaf start van contract, dus niet alleen zoals nu pas als je 1 jaar in dienst bent.....aan de ene kant goede regeling, maar dat zal het niet makkelijker maken een leuke baan te vinden ben ik bang... Veel succes!
Klopt.. al die maatregelen zijn heel mooi, maar betekenen dus onrechtstreeks ook een bedreiging voor wie werk zoekt... ik heb vandaag via de vacature op de vdab het verhaal als opmerking erbij gegeven en verder zet ik vanaf nu standaard in mijn sollicitatiebrieven dat ik zwanger ben. Op die manier weet ik bijna zeker dat ik rust krijg en van sollicitatiestress gevrijwaard. Hoe scheef is dat? Dat als ik het zo aanpak, ik gewoon vertrouw op de doorsnee discriminatie? :/
Tja, in 't slechtste geval heb je binnenkort de VDAB op je dak en kan je nog een gratis cursus volgen ... Of sollicitatietraining (mijn partner had prijs toen ie 3 weken werkloos was!). Een deel van die cursussen zijn ook voltijds en zijn dus "voldoende dekking" voor de RVA. Ik zou wel zorgen dat je van al je sollicitaties een bewijsje bijhoudt (de brief die je stuurt bijvoorbeeld en eventuele antwoorden) voor moest je opgeroepen worden.
Ik doe dat inderdaad: ik hou een logboek bij + een bestand waarin alle mails gekopieerd staan. Verder is het even pauze nu en proberen ontspannen, want door al dat solliciteren geraakt een mens down en gestressed, niet goed voor de baby
Hoe rot het ook voelt.... laten gaan en niet meer druk om maken. Ik had op mijn stageplek met 7 weken aan mijn directe leidinggevende en directeur verteld dat ik zwanger was en dat ik door de misselijkheid graag thuis wilde werken. Dat was allemaal prima. Had het nog tegen niemand willen zeggen maar in dit geval dacht ik: eerlijk duurt het langst. En dan kan ik aangeven wanneer ik wel of niet iets kan doen. Kwam er een paar weken later plek vrij voor een baan voor een jaar. Die dus niet gekregen omdat ik 'onvoldoende beschikbaar' zou zijn. Want tsja, ik had natuurlijk wel recht op mijn verlof en ze hadden nog projecten die af moesten en blablabla. Ik heb het laten gaan. Had geen zin om me er druk om te maken. Ik ben ook al lang op zoek naar een baan (sinds oktober 2011) maar ik ga me nu eerst focussen op ons kindje. Ik wil daar ook niet weer werken, ook niet als ze me over een halfjaar vragen.
Ik vind het jammer om je verhaal te lezen maar alles gebeurd met een reden, en wie weet staat er iets veel leukers voor jou op de planning. Ik ben altijd een controlefreak geweest en ik moet alles plannen.. ik wist al dat ik ooit kindjes wilde dus ik wilde eerst een vaste job, en het liefst bij de overheid omdat dat voor mama's toch een fijne werkplek is. En hier heb ik examens voor meegedaan en nu werk ik daar bijna een jaar.. Nu heb ik mijn vaste job, maar willen we gaan bouwen en ondertussen huren we ook.. dus financieel zal dit ook moeilijk worden.. Als het aan mij ligt wacht ik nog 8 maanden tot de ruwbouw af is om te proberen, (zie ondertekening ), maar mijn man zijn wens is liever vandaag als morgen omdat je niet weet hoelang het zal duren.. dus ik weet niet hoever dit allemaal te plannen is... Ik wil maar zeggen met mijn verhaal dat er altijd IETS is waardoor het financieel moeilijk zal zijn maar moeilijk gaat ook.. ik zou zeggen geniet van je zwangerschap en van je kindje en daarna met volle moed terug gaan solliciteren, je kent je kwaliteiten en ik ben zeker dat je daarmee een leuke job zal vinden . xxxxx