Jij leest niet goed Langzaam eten is goed voor de spijsvertering, bovendien eet je minder omdat je na een minuut of 20 vol zit, of je nu 10 happen op hebt of 35. Is dus ook goed voor de slanke lijn. Ik kan ook niet snel eten, ik doe gerust een half uur over mijn avondeten en 10 min over 1 boterham. Ik heb ook de indruk dat ik veel meer van mijn eten geniet (en van de moeite van het koken) dan mijn man en oudste zoon die hun eten in een paar happen weg werken.
Hoe ongezellig om je eten snel, snel naar binnen te schuiven. Wij zitten samen vaak lang aan tafel, de dag doornemen, beetje genieten van wat je eet. Je vriend woont nog bij z'n vader en eet daar achter de pc. Hmmmm, geloof niet dat ik van zo iemand ook maar enig opvoed op kinder advies ter harte zou nemen, het klinkt zelf nl behoorlijk onvolwassen. Zou niet eens een relatie willen met iemand in die levensfase en al helemaal niet als moeder
Als onze dochter in zo'n fase zit, is het alles behalve gezellig. En om het voor de rest wel gezellig te houden gaat zij maar op de gang zitten. Dit heeft overigens niks met langzaam eten te maken, maar met zeuren onder het eten.
Wat misschien goed is om te weten, dat er kinderen zijn met structurele en ernstige voedingsproblemen. Ik ken kinderen, die niks drinken, zij halen al hun vocht uit eten. Ook zij hebben een prima leven. Ook eten deze kinderen minimaal. Ja ze zijn wat kleiner en ieliger, maar ze leven nog steeds. (het frustreert als ouder, maar je moet ermee leren leven dus dan doe je dat). Ik heb door mijn dochter echt geleerd dat je niks kan forceren en de beste remedie is om haar te volgen. Mijn dochter dronk wel, maar veel te weinig. Pas met 6 maanden dronk ze flesjes van 120cc leeg. (ik heb haar maanden om de 2u beetjes van 60cc gevoed etc etc). Eten ging moeizaam. Ze was 10 maanden toen ze voor het eerst echt met zin at en had ze 30gr groenten op, daarvoor 2 muizenhapjes. Hier ging de vlag uit! Wat was ik trots. Mijn dochter wilde ik rapley opvoeden, maar ze at geen stukjes. Tot op de dag van vandaag eet ze alleen maar knijpfruit en gepureerde/geprakte groenten (uuh maar dan maar paar soorten). Vers gepureerd fruit vond ze niet lekker en ze vindt wel alleen maar verse groenten lekker. Ze eet wel graag stukjes vlees, en aardappelen in veel sju. Rijst en pasta enz. En sinds 2 maanden eet zij stukjes banaan. Ook eet zij nu echt een koekje op als zij dit krijgt. Brood is hier alleen als het stevig is en alleen smeerkaas eet zij op brood. Al met al ze eet en tis nooit te vergelijken met 'gezonde' kinderen, maar van waar zij is gekomen, ben ik blij met iedere hap. Tis een tapaskind iedere keer een beetje van alles en dan eet zij genoeg. Ze speelt, lacht, huilt, gilt, praat, rent, springt en is gewoon een gezond kind. Alleen eet zij anders. Is niks mee toch? ps: wel krijgt zij nog steeds 2 flessen melk voor het slapen en als ontbijt. Voorlopig zal dat nog blijven en daarop groeit ze rustig aan haar -1 tot -2 lijn, dat schommelt.
Geen trauma, maar je was wel een heel moeilijke eter! Die straf heeft het dus niet 'verbeterd'. Ik kon nooit mijn bord leegeten, ook toen ik ouder was en dus zelf opschepte niet. Het was altijd een hapje teveel. Maar ik lustte wel alles en at ook graag, omdat mijn ouders nooit gestraft hebben voor weinig of langzaam eten. Ze zagen gewoon dat ik volzat en dat was dat. Toetje was er altijd.
Wij tafelen ook zolang als nodig is. Vaak zijn de kinderen juist eerder klaar - ze eten minder - lusten vaak iets niet. Wij straffen sowieso niet (staan niet op die manier in de opvoeding, maar dat doet er niet toe). Ik zou straffen bij eten echt proberen te vermijden, juist omdat eten zo belangrijk is. Plezier in eten is belangrijk. Ontbijt en avondeten zijn bij ons echt DE momenten dat we op werkdagen allemaal samen zijn, dus hebben we geen haast. Je bord leegeten hoeft hier nooit (als je dat zelf als kind moest, weet je hoe walgelijk tegen heug en meug moeten eten is ), maar er wordt niet apart gekookt bij lange gezichten. Onze jongste eet bijna geen groente. Bij haar werkt het het beste om alles apart aan te bieden of iets te eten waar het allemaal in 1 zit (een soep die bv. helemaal glad gepureerd is). Betekent trouwens niet dat het hier altijd gezellig is. Onze jongste van 2 is enorm kieskeurig en gaat bij voorkeur met eten gooien als ze het niet lust. Heel irritant als je net uren in de keuken hebt staan zwoegen :x Maar goed, we hebben gemerkt dat steeds weer hetzelfde aanbieden vaak wel maakt dat ze toch nieuwsgierig wordt. "moeilijke eter" is relatief - ik vind het zelf erg belangrijk dat mijn kinderen zelf mogen bepalen dat ze genoeg hebben gehad. Wij bepalen wat er op tafel staat, zij bepalen hoeveel ze ervan eten. Toetje is deel van de maaltijd (fruit+yoghurt), we straffen dus ook nooit door te zeggen 'als je dit niet eet, krijg je ook geen toetje'. Het is geen beloning voor het opeten van de andere dingen, maar deel van de hele maaltijd. Als ze dat als enige deel eten, pech, dan hebben ze later dus honger (is nog nooit echt een probleem geweest, mijn jongste laat het daar wel eens op komen, dan bunkert ze de volgende dag een megaontbijt weg en gaandeweg zal ze wel haar weg vinden met al die 'vieze' dingen die bij het avondeten horen ). Ik zou eten echt leuk/gezellig proberen te houden!
Ik zou NIET straffen. Je moet van eten geen drama maken. Ook hier een zeer moeilijke eter. Aiden. Waren al bij de huisarts geweest en er ligt hier een doorverwijzing voor de kinderdietiste. Toch eerst met wat tips aan de slag gegaan. Aiden at nooit neverniet sinds babyzijnde avondeten. Geen groente, geen aardappels, geen vlees, rijst of pasta, niks van dat alles. We hadden van alles geprobeerd: van een hele poppenkast maken van het avondeten tot straffen. Niks hielp. Sinds een paar weken pakken we het totaal anders aan. Hij krijgt zijn eten en wij negeren hem verder qua wat hij doet met zijn eten. Gaan gezellig met elkaar over de dag praten. En wat denk je? Mijnheer vindt avondeten leuk worden. Hij neemt uit zichzelf een paar happen en geniet zelfs van het eten! Oke, hij eet nog niet veel, maar het begin is er. Gisteren at hij zelfs 1,5 pannenkoeken op, terwijl hij eerder nooit naar een pannenkoek wou kijken zelfs. Ook straffen we hem niet met het niet-geven van een toetje. Het toetje is hier onderdeel van het avondeten. Door te straffen maak je een zinloze strijd van het avondeten. Je straft dus eigenlijk, omdat hij wel keurig eet, maar langzaam?!? Wees blij dat hij ein-de-lijk eet! O ja, Aiden kan hier soms 3 kwartier over het ontbijt doen. So be it. Ik vind het belangrijker dat hij wat eet dan hoe lang hij erover doet!
Wij eten geen toetjes met als reden dat wij het raar vinden dat als je voldoende hebt, nog wel een toetje op kan.
Toetje is hier ook niet standaard....heb liever dat ze hun groentes eten. Ik heb dochter al voorbereidt dat we lasagne eten, daar kan ze ook zo over zeuren. Dit keer zei ze alleen: zonder champignons mag ik hopen? Nou nee, die zitten er gewoon doorheen. Eerst proeven en dan kan je ze er altijd nog uitvissen. Sommigen praten wel makkelijk met "ben allang blij dat ze eten, het maakt niet uit hoe lang ze er over doen". Nou inderdaad, voor de middelste niet nee, maar de oudste zal toch echt naar school moeten. Dus ja, dan komt er automatisch tijdsdruk op te staan. En als ze eenmaal hebben geleerd dat het niet uitmaakt hoe lang ze er over doen.....
ik heb niet alles gelezen, maar 20 minuten voor een 4-jarige is wel erg snel hoor. Onze 11-jarige eet alles, maar ook traag. Op advies van de diëtiste zetten wij nu een kookwekker op een half uur. Daarna halen we zijn bord weg, tenzij hij al eerder aangeeft dat hij niet meer wil. Mijn vriend vind dit erg lang. Maar ik heb hem inmiddels duidelijk gemaakt dat hij niet eet, maar vreet. Hij is in 5 minuten klaar en dan wil hij van tafel. Tja jammer dan. Net als de kinderen blijven wachten totdat iedereen klaar is.
Even goed opvoeden dan! Onze zoon hoeft niet te blijven zitten totdat wij klaar zijn, want wij nemen nog vaak een espresso'tje of glaasje wijn bij een goed gesprek. Zoon mag dan afronden en opruimen met waar hij voor het eten mee speelde en dan doet de een de keuken en de ander brengt zoon naar bed.
Wauw, een kind straffen omdat hij/zij te langzaam eet. Nee natuurlijk zou ik dat niet doen. Wij zijn volwassenen, wij eten misschien wat sneller maar die kids niet. Neem gewoon de tijd. Ik zit liever een uur aan tafel met uiteindelijk lege bordjes dan na 20 min met volle bordjes, huilende kindjes en een sago moeder. Nee, gewoon de tijd geven. Hier is trouwens wel de regel dat als je bord niet leeg is je ook geen toetje krijgt. Ze hoeven hier nooit hun bord helemaal leeg te eten maar dat houd dan ook in geen toetje. De keus ligt dan bij hun zelf.
Ik was ook altijd een langzame eter. Vond het vreselijk dat iedereen al van tafel ging en ik moest mn bord nog leegeten. Ik vond (vind) dan ook weinig groenten lekker. En gekookte aardappel al helemaal niet. Maar dat ik er nou sneller van ging eten, nee echt niet. Ik kreeg het gewoon niet weg. En als ik diezelfde dingen nu eet, nog steeds niet. Brood kon ik daarentegen erg goed en snel eten. Zeker als er eerst helemaal niks gegeten werd, zou ik nu echt geen strijd maken van het eten. Misschien andere recepten, zodat het eten op een andere manier wordt aangeboden en zo toch zn voedingsstoffen binnenkrijgt
Mijn kinderen gaan ook naar school. Dat betekent dat ze vanzelf hebben gemerkt dat op schooldagen een tijdslimiet bestaat voor het eten van ontbijt, fruit en lunch. Na 2 weken hebben ze zichzelf daar al aangepast. Een 4jarige kan heel goed zelf bedenken dat je sneller moet eten als je komende twee uur niet met een knorrende maag op school wilt zitten. Maar dat betekent niet dat we als gezin alle maaltijden met een timer moeten nuttigen, en dat we in het weekend ook binnen een half uur moeten ontbijten? Een mens (en daarmee ook een kind) is een zeer flexibel wezen. HIer hebben kinderen dus thuis geleerd dat ze net zolang over het eten mogen doen als ze willen, en ze snappen prima dat dat niet overal kan, en ook niet elke dag.