Ik heb dat met spinnen ... ik kan mezelf al in paniek bengen als ik alleen al bedenk dat er bv een onder de stoel vandaan kan schieten terwijl ik erop zit. Dan gaan echt mn voetjes op de stoel en die gaan er niet meer vanaf. Vorig jaar nog een zware paniekaanval gehad terwijl ik boven in mijn bed lag met de gedachte dat er beneden helemaal achter in de achtertuin een spinnennest zat. Helemaal gek werd ik en raakte zo in paniek dat ik ervan moest hyperventileren. Maar ik hou me echt zoooo groot bij de kinderen ... ik laat ze naar de spinnen in onze tuin kijken enz en vertel erover en laat niks merken. Op een of andere manier lukt het me dan wel om niet in paniek te raken. Ik durf dan zelfs (op een gepaste afstand) een glas over de spin te "gooien" als deze binnen zit en hem met een dik stuk papie het beest buiten te gooien. mijn vriend heeft zijn angst voor honden wel overgebracht op onze zoon. Mijn vriend is vroeger als kind gebeten door een hond en sindsdien is hij bang. Dit laat hij duidelijk.merken door het te zeggen waar de kinderen bij zijn en door er voor weg te lopen of het te gaan ontwijken. Nu lijkt onze zoon er wat mi nder bang voor want hij wil alle honden wel aaien maar zodra de hond enthousiast raakt en "wild" gaat doen is hij heel angstig en trekt gauw terug. Dochter is een hele grote dierenvriend en wil knuffelen met alles wat ze tegenkomt hahahah. Ik zeg weleens "die wordt vast dierenarts" Nu heb ik wel het idee dat zoon gewoon een type kind is wat sneller ergens bang voor is dan dochter. Dus misschien dat dat ook nog meespeelt. Zoon is biiv al heel lang bang in het donker en bang om ergens zonder mij of familie ergens in te gaan of alleen te zijn. Dochter vindt dat allemaal wel best en trotseert alles wat ze tegenkomt.
Spinnen en wespen zijn niet zo mijn ding. Maar ik heb nog een ander soort angst... ik ben bang dat mijn dochter buiten de boot valt. Ik hoorde ook nergens bij. Dus als mijn dochter bij andere kindjes is en ze spelen niet met haar maar met anderen dan breekt al snel mijn hart.