Ik ben nu (bijna) 38 weken en alles is nog steeds rustig. Dwz, wel eens een narde buik en een krampje links en rechts, maar nog niks waarvan ik denk 'oeh, zou het beginnen?' Bij mijn dochter ben ik ingeleid met 37,5 week en de hele zwangerschap geen krampje of harde buik gevoeld. Mevrouw was waarschijnlijk ook nog lang niet geboren als ik niet was ingeleid. Ik heb nu ook echt het gevoel van, nou deze week kan ik nog wel vanalles doen want hij komt toch nog niet. Maar na volgende week....... Hebben jullie, al dan niet bewust, aangevoeld wanneer jullie kindje ongeveer ging komen?
Bij m'n eerste zwangerschap voelde ik het niet echt aankomen. Had wel een week last van harde buiken enzo, maar werd toen midden in de nacht wakker met weeën. Nu loop ik al weken met voorweeen en harde buiken, maar nog steeds geen baby....
Nee hoor. Geen enkel teken gehad en zelfs niet door dat die natte plek in m'n slip m'n gebroken vliezen waren. Vervolgens in bed gaan liggen en daar begonnen de weeën. Ook daarvan dacht ik eerst nog: wat is dit? O en ik was inmiddels 40+4, dus je zou zeggen dat ik wel wat alerter zou zijn.
Er wordt altijd gezegd "hindsight is 20/20" en dat klopt natuurlijk . Achteraf heb ik het idee dat ik mn eerste bevalling wel had kunnen voelen aankomen. Toendertijd had ik dit niet door, omdat het mn eerste zwangerschap was, maar ik voelde me de nacht voor mn bevalling extreem rusteloos, mn bloeddruk was enorm hoog en ik voelde me gewoon raar. Ik heb die nacht ook niet geslapen (eerste nacht in heel de zwangerschap dat ik niet sliep). Nu heb ik nog geen moment een soortgelijk gevoel gehad. Ik voel me eigenlijk nog steeds alsof mn dochter zonder hulp makkelijk tot de 42 weken zou kunnen blijven zitten.
Bij mijn eerste werd ik op maandag ingeleid en toen zeiden ze dat het waarschijnlijk wel tot donderdag zou duren. Die ochtend gel gekregen en niks geen last gehad in de avond ctg en niks te zien. Dus mocht naar huis en volgende ochtend eerst ctg en daarna zouden ze kijken of er ontsluiting was. Voor we naar het ziekenhuis gingen zegt mn man zal ik de spullen maar meenemen. Ik zo nee joh ze hadden gezegd donderdag waarschijnlijk pas wat. Hij toch de spullen in de auto gedaan. En dat was maar goed ook want die avond is ons zoontje geboren haha. Bij deze krijg ik nu echt het gevoel weer ingeleid te moeten worden. Bij mn zoontje was dat al op 40 weken ivm 9 pobd schatting. Dit kindje zit op gemiddeld dus word het rond 41 weken
Vanaf 37 weken "voelde" ik ELKE DAG dat ik ging bevallen. Ik beviel met 40+2. Dus nee, mijn voorgevoelens klopten voor geen meter.
Ik kan totaal geen harde buiken of voorweeen dus was al bang dat t wel tot 42 wkn zou duren maar ineens uit t niets weeën bij 38+5. Wist toen wel gelijk dat t voor het echt was en niet voorwerk. Ben de vegende dag bevallen. Psychisch was ik er al wel helemaal klaar voor. Alles aan kant en schoon zoals ik wilde dus voelde me er helemaal Klaar voor.
had last van harde buiken en 'vrat' een grote pizza in mijn eentje weg en had daarna nog een berg gegeten... zat snachts eieren te koken en brood te 'vreten' van de honger. had toen wel zoiets van: hey dat iswel raar
Met 39 weken precies kreeg ik voorweeen en verwachtte ik dezelfde nact nog te bevallen, maar nee, niks meer. Met 39+3 vanaf 's avonds heel onrustig, kon niet stilzitten, moest veel plassen, kleding zat niet lekker en ik verveelde me maar kon me niet concentreren op spelletje/film/boek oid. Toen dacht ik: het,zou het dan toch vannacht gebeuren. Met 39+4 's ochtend om 5uur wakker met gebroken vliezen, met 39+5 ingeleid omdat ik geen weeën kreeg en met 39+5 ook geboren,
Hier absoluut niet. Werd beide keren verrast wakker dat er iets aan het beginnen was (de ene vliezen, de ander weeen). Bij mijn oudste liep ik met 41 weken nog vrolijk rond, in de familie worden er veel kinderen geboren rond de 42 weken, dus ik had het nog niet verwacht. De kleine was nog niet eens ingedaald. Dat was op precies week 41. En de dag erna lunchtijd had ik de kleine. Bij de tweede was ik 39,5 week, en ik had me op de 41 weken gefocust. Dan schrik je best als de vliezen gebroken zijn, en je weet dat er echt geen weg terug meer is
Nee totaal niet! Gynacoloog checkte om 1:00 's nachts of ik al ontsluiting had en of m'n baarmoeder was verstreken. Ik zat potdicht. Ik kreeg een Temazepammetje en precies 2 uur later (dus 3:00 's nachts) braken m'n vliezen en begon de bevalling. Ik denk dat dat door de slaappil kwam omdat ik me voor het eerst een beetje kon ontspannen en slapen Ik was 41.1 weken trouwens
Leuk topic om te lezen! Hier ook 2 keer totaal niet verwacht te bevallen! 1e keer met 41 weken precies nog uitgebreid uit eten geweest en we waren wat later thuis en lagen rond 12 uur op bed. Rond 3 uur s'nachts voelde ik gewoon dat het begonnen was had nog geen pijn niks, maar ik wist het. En ja hoor het werd steeds serieuzer en iets voor 11 uur ben ik bevallen. 2e keer met 42 weken moest ik mij om 7 uur melden in het ziekenhuis want ze zouden gaan inleiden. Ik zag daar erg tegenop en wilde niet, maar ja ik was al 41+6 en de avond was gevallen, dus naar bed gegaan. Wel als een blok geslapen toen. En om 5 uur werd ik wakker en ging ik plassen. Weer terug naar bed. En ik had het idee dat er wat gebeurde van binnenin, maar had nog geen pijn. Om 6 uur in bad gaan liggen en ja hoor het begon op gang te komen! Verloskundige gebeld die kwam om half 8 kijken en voor 9 uur had ik mijn 2e kindje al. 3e keer moet nog komen. Ben nu 37+2 kindje ligt al helemaal ingedaald. De vorige 2 keer heb ik dus niks gemerkt dus ik wacht rustig af en probeer van elke dag nog te genieten. Voel me gelukkig nog goed en bloeddruk ook goed net gecheckt
Achteraf gezien wel ja, bij de laatste. Ik had op vrijdag nog een groeiecho gekregen, omdat de verloskundige dacht dat mijn kleintje wel erg klein was. Dat bleek wel mee te vallen. Die avond was ik alleen thuis en toen heb ik echt heel bewust urenlang zitten voelen en kijken naar mijn buik. Dit was mijn derde en laatste kind in de planning, dus ik wilde heel erg proberen vast te houden hoe het voelt om een baby in je buik te hebben. De volgende dag is hij geboren, 1 week voor D-Day. Achteraf denk ik dus dat ik wel erg bewust afscheid van de zwangerschap heb genomen, hoewel ik toen echt nog geen enkel voorteken van een bevalling had en mijn tweede kind 9 dagen overtijd was, dus ik had ook geen reden om te denken dat deze eerder zou komen. Bij de andere twee had ik geen voorgevoel. De eerste kwam echt uit de lucht vallen, 2 weken te vroeg, nooit verwacht. De tweede was 9 dagen te laat, maar ook dat begon eigenlijk nog heel onverwacht, hoewel ik hem er natuurlijk wel zo'n beetje uit zat te kijken tegen die tijd.
Nee bij beiden zwangerschappen niet. Wel weken voorweeën gehad waardoor ik steeds de hoop had. De laatste zwangerschap zat ik er zelfs zo doorheen dat ik ondanks mijn wens voor een thuisbevalling, een doorverwijzing heb gevraagd naar de gyn om in te leiden. Dit had ik geregeld, gyn had mij nog wel gestript om te kijken of dit effect zou hebben. (Vk wilde dit niet doen ivm hun "grote drukte") en jawel hoor, die zelfde avond nog thuis kunnen bevallen. Anders was ik twee dagen later ingeleid.
Hier ook niet. Donderslag bij heldere hemel. Vrij letterlijk. Bij 40.1 begonnen 's nachts de weeen. 9,5 uur later was ze er. De dag ervoor nog een hele lange wandeling gemaakt met m'n moeder. Die was bezorgd omdat ik over tijd zou gaan. Viel uiteindelijk wel mee. Zoals een echte dame, fashionably late.
Totaal niet, geen voortekenen gehad. k was ook steeds bang dat k 2 weken over zou lopen, maar dochter is ruim 2 weken te vroeg geboren.
Bij de eerste wel, omdat een goed voorspellende vk had gezegd dat ik dat weekend zou bevallen (gebeurde ook). Bij de tweede niet, al weken voorwerk en van 3 verschillende vks te horen gekregen dat ik echt geen week meer zou doorlopen. Dit gebeurde wel, uiteindelijk bevallen op 41+1 na een tweede strippoging.
hihi soort van.... werd ingeleid met 41+3 omdat vruchtwater op was, dus voelde toen wel aan wanneer het zou beginnen Maar serieus... nee. Helemaal niks gevoeld, geen enkel voorteken. Kleine man had het veel te goed bij zn mama. Achteraf blij dat ik niet tot 42 weken door moest lopen, hij was al een ruime 9 ponder!
Ik voelde het niet, maar was er wel 'klaar' voor. Daarmee bedoel ik dat alles was gekocht en gewassen enz, dus dat ik rust had in mijn hoofd. Helaas was dat de laatste keer al met 32 weken , gelukkig is alles goed gekomen!
Bij de eerste was ik ervan overtuigd dat ik 2 weken overtijd zou lopen. De verrassing was dan ook groot toen met 36+6 mijn vliezen braken. Ben ook eerst terug in bed gestapt omdat het nog niet kon . Toen het doordrong dat het begonnen was, was mijn eerste gedacht: Het kan nog niet! Ik moet nog in bad, en boeken lezen, en cakes bakken, en.... etc. De tweede heb ik de avond voor hij werd geboren aangekondigd. Geen idee waarom ik het dacht, maar zei 's avonds tegen mijn man dat het vannacht wel eens kon gebeuren. om 1 uur 's nachts braken mijn vliezen (met 37+5)