Ik heb drie jongens en herken het wel een beetje. Bij mij is het nu wel over trouwens, min of meer. Ik herken ook de medelijdende opmerkingen als mensen erachter komen dat je drie jongens en geen dochters hebt. Ik had mezelf vroeger alleen als meisjesmoeder gezien. Ik had zelf alleen een zusje, speelde nooit met jongens, de eerste jongen met wie ik in echt contact kwam was eigenlijk mijn man, haha. Ik heb zelf ook een hele goede band met mijn moeder en verheugde me er altijd erg op om dat ook met mijn eigen dochter te hebben. Ik snap ook wel dat er ergere dingen zijn dan drie jongens krijgen, maar als moeder had ik gewoon graag een dochter gehad. Dat is toch een stukje herkenning van jezelf misschien of zo, ik weet het ook niet. Toen ons eerste kind een jongen werd vond ik dat gelijk erg leuk, het maakte me toen echt niet zoveel uit. Bij de tweede had ik wel een soort droom van een meisje. Beetje het koningskoppel-idee en toch die dochter. Toen hij een jongen bleek te zijn moest ik wel even wennen aan het idee. Ik was wel blij dat ik het al met 20 weken wist, want de omschakeling heeft me best wat tijd gekost. Een derde zat bij ons ook niet in de planning, dus ik zag mijn 30 jaar oude dromen in rook op gaan. Uiteindelijk kwam die derde er toch, ongepland, en zonder enige voorkeur. Inmiddels was ik gewend aan jongens, haha. Hij bleek ook weer een jongen te zijn, deze keer pas bij de geboorte ontdekt. Ik ben er dus wel aardig overheen. Toen mijn zusje onlangs haar tweede dochter kreeg, stak het maar heel eventjes dat ik er zelf geen een heb. Dat viel me zelf eigenlijk nog mee, ik had verwacht dat ik het lastiger zou vinden, maar ik ben gewoon echt klaar met het kinderen krijgen en ik ben erg gelukkig met mijn drie boeven. Dan maar geen dochter om mee te shoppen of op vakantie te gaan. Misschien krijg ik ooit een leuke schoondochter (of drie!).
Wij zijn bevoorrecht om na 3 jongens een mooie meid te mogen krijgen! Geloofde ook echt mijn oren niet toen bij de 20wk echo werd gezegt dat we een meisje krijgen,alle echo's daarna hebben we er nog om gevraagd of t echt zo was,en pas toen ze geboren was geloofde we het echt! Ik dacht dat we weer een jongen zouden krijgen en toen we zwanger raakte hadden wij ook geen voorkeur voor het geslacht,na wat wij hebben meegemaakt zijn we allang blij als het gezond is! Ik vind persoonlijk dat ook totaal geen reden om uberhaupt een kindje op de wereld te zetten,de kans is namelijk groot dat je weer een kindje met t zelfde geslacht krijg.... Misschien moet je hier over praten met je omgeving en geeft het de tijd om het te verwerken... Succes!
Ik herken het totaal niet.Ik ben blij dat we weer een kindje mogen krijgen maar dat heeft misschien ook te maken met de mk die we hebben gehad en overleden kindjes in onze vriendengroep. Teleurstelling kan ik wel inkomen maar dat je het niet kan verkroppen vind ik persoonlijk lastig om te begrijpen. (sorry, is misschien niet de reactie die je zou willen) Wellicht kun je het er met je man over hebben en het op deze manier "een plek geven".
Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen. Ik wilde ook altijd heel graag een meisje. Ben nu zwanger van de eerste en dat is een meisje. Ik ben daar echt heel blij mee. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ik met een jongen niet blij zou zijn. Maar het is toch een droom die meteen bij ons eerste kindje al uitkomt. Het is natuurlijk het belangrijkste dat het kindje gezond is, of het nu allemaal meisjes of allemaal jongens zouden zijn
Allereerst, wat spijt me het voor je dat zwanger worden -zacht gezegd- niet over rozen is gegaan bij je. Het moet een erg moeilijke weg zijn geweest. TS zegt niet dat ze bijvoorbeeld liever had gehad dat één van haar kinderen een meisje was geweest. De topictitel is ook niet "Twee zoons, kan het niet verkroppen" MAAR "Geen dochter, kan het niet verkroppen". Ze schrijft: De pijn en het verdriet van iemand die graag zwanger wil worden maar het niet of heel moeilijk kan, zijn enorm en het zou onrechtvaardig zijn om dat te vergelijken met de gevoelens van iemand als Amelle, die gezegend is met twee gezonde kinderen en daar ook enorm gelukkig mee lijkt te zijn. Toch is haar gevoel er. Het is het afscheid van een droom. Deze gevoelens moeten de ruimte krijgen. Het niet toe mogen laten van negatieve gevoelens omdat deze sociaal onaanvaardbaar zouden zijn, leidt tot ernstige problemen als (postnatale) depressies.
Ik ken het.. Ik heb 4 jongens en ja ik zou er graag een meisje BIJ willen dus niet in plaats van.. Maar na mijn 4e zwangerschap en mijn zoon en ik het beide op het nippertje overleefd hebben.. Mijn zoon een super moeilijke start had.. Ben ik zo blij met wat ik heb., ik baalde dat de 4 weer een jongen was.. Na een paar dagen begon ik er aan te wennen MAAR i voel me op de dag van vandaag daar nog zo schuldig over.. En denk soms is de zwangerschap en de bevalling (spoed keizersnede geworden na 10,5 uur weeën opwekkers en 37wk zwanger na de 6e ziekenhuis opname ) dat het mijn schuld is.. Ik wilde een meisje het werd een jongen.. Maar ohhhh wat ben ik gek op mijn 4e knul (op allemaal ) het zijn de liefdes van mijn leven .. Het irriteerd me als mensen vragen GEEN MEISJE JAMMER HE.. Dat wil ik vaak schreeuwen nee hoor ik geniet zo van mijn knullen en wird op handen gedragen.. Mijn oudste is precies mij alleen in jongens versie.. Uiterlijk karakter en ohhh wat een sterke band .. We zijn echt maatjes.. Maar ook mijn andere 3 is mama voor en mama na.. Lichamelijk is een zwangerschap uitgesloten .. Maar zou er best een 5e bij willen.. Is het een meisje super natuurlijk maar een 5e boy zou net zo welkom zijn.. Mijn 4e zwangerschap/bevalling heeft mij met mijn beide benen op de grond gezet .. Mijn alles zijn MIJN boys.. Echt een mannen gezin zelfs de hond is een heer
Tuurlijk moet je altijd over je gevoelens kunnen praten ik zal wel de laatste zijn die zegt dat niet te doen. Maar de titel "kan het niet verkroppen" vindt ik behoorlijk heftig overkomen en niet in overeenstemming met het verhaal waarin ze zegt niet teleurgesteld te zijn geweest.... Praten moet je altijd doen, ik zeg ook niet dat je het niet moet doen, ik snap alleen niet dat je zo'n gevoel kunt hebben het niet kunnen verkroppen.....dat zal beslist komen door mijn achtergrond en negatieve ervaringen rond zwanger worden en zijn, sorry maar ik snap dat gewoon echt niet. En ja onze weg en helaas van veel andere ook was een hel! En dat is inderdaad zacht gezegd. Ik moet mijn verhaal ook niet tegenover een 'normale' zwangerschap zetten natuurlijk maar, ik weet het niet ik kan het niet begrijpen dat je zoiets niet kan verkroppen.
En eerlijk gezegd vind ik dat ook heel begrijpelijk! Ik schrok in de eerste instantie ook wel een beetje van de titel van het topic, maar ik besef dat het een uitdrukking is en ze omschrijft in haar eerste post redelijk volledig wat ze voelt. Ik klaag wel eens als ik problemen heb met mijn (redelijk gecompliceerd in elkaar zittende) moeder en mijn man zegt dan wel eens: Ik snap je probleem, maar soms zou ik willen dat ik een moeder had om over te klagen... Zijn moeder is overleden aan kanker toen hij 9 was. Kijk, dat relativeert. Mijn probleem verdwijnt er niet door, maar ik heb toch werkelijk liever een levende moeder met wie ik af en toe ruzie heb, dan een dode.
Ik heb een zoon en een dochter en zwanger van een dochter. Ik had bij de derde juist gehoopt op nog een zoon en eigenlijk bij de tweede ook. Ik ben ook een echte jongensmoeder en ook ik zit er eigenlijk met een soortgelijk gevoel. Een vierde gaat hier niet komen en dus ook niet nog een jongetje en dat vind ik best erg
Ik vind het ook wel erg "stoer" hoor, een mama met drie zoons Ik ben nu twee dagen overtijd van onze tweede, we weten het geslacht niet en we hebben al een zoon. Mensen geloven me niet als ik zeg dat het geslacht ons niet uitmaakt... Ach ja, wij weten wel beter.
Hier ben ik het mee eens. Dat je het jammer vind nooit een dochter te hebben kan ik me inkomen, maar het niet kunnen verkroppen.. Tja.
Ook ik kan me hier niks bij voorstellen. Het niet kunnen verkroppen schiet bij mij ook in het verkeerde keelgat. Dat zou ik ook hebben als ik op een normale manier zwanger had kunnen worden. Ik vind het ook echt ondankbaar klinken. Wat is er nou mooier dan een gezond kindje te mogen krijgen????
Eens met bovenstaande, iedereen heeft recht op zijn gevoel TS is superlijm met haar mannen maar kan me best voorstellen dat er een soort van leegte op een bepaald gebied is... Er Zullen altijd mensen zijn die helemaal geen kids mogen krijgen of heel veel moeite hebben moeten doen maar dat heeft niets met jouw leven of verdriet / gemis te maken!
Het "niet blij zijn met een zoon" is imo iets TOTAAL anders dan het verdrietig vinden dat je nooit een dochter zult krijgen. Ik begrijp het wel. Ik vind het ook wel eens jammer dat ik nooit zal weten hoe het is om een zoontje te hebben maar dat heeft echt geen fluit te maken met hoe blij en dankbaar ik voor mijn dochters ben.
Hoi hoi Ik zelf zag mijzelf ook altijd als een meisjes mama. Toen ik zwanger was van de tweefe hoopte ik ook heel erg dat t deze keer een meisje zou zijn. Bleek dus een jongen en was toen best teleurgesteld dat gevoel ging snel over helemaal toen ik me knappe prinsje in me armen had. Bij deze hoopte ik ook weer op een meisne en t is weer een jongen. Deze keer was ik ook niet TE gefocus op een meisje krijgen en ben natuurlijk superblij. Hoop wel ooit nog een meisje te krijgen!! Hihi
Toen mijn man en ik een paar jaar geleden besloten om voor onze kinderwens te gaan hoopte we allebei stiekem op een meisje Zoals je ziet in mijn handtekening heb ik best veel miskramen gehad en het maakte ons niet uit wat het geslacht van ons tweede kindje zou zijn maar nu we een tweede dochter krijgen vinden we het soms best moeilijk omdat we nooit zullen weten hoe het is om een zoon te hebben.
Ik snap het wel tot op zekere hoogte, wij hebben een dochter en krijgen nu wederom een meisje. Ik had graag ook een jongen gekregen maar desalniettemin ben ik enorm blij dat ik straks twee prachtige meisjes heb. Maar het niet kunnen verkroppen gaat wel ver, zo komt het op mij over alsof je niet blij bent met de kinderen die je hebt en meer van ze (of 1 van de) zou houden als ze het andere geslacht zouden zijn. Uiteindelijk gaat het erom, vind ik, dat je kindjes gezond zijn want dat is tegenwoordig al heel wat als je soms de verhalen leest!
Ik had ook een voorkeur voor een jongetje, maar iedereen in de omgeving zei dat 't een meisje zou worden, ik had zelf dat gevoel ook en 't is inderdaad een meisje.. Intussen al lekker veel roze geshopt, de naam staat vast, dus moesten ze nu ineens zeggen dat 't toch een jongen wordt zou ik toch wat teleurgesteld zijn! Nu wil ik als 2de wel graag een jongen, maar als dat een meisje wordt, tja dan is 't maar zo!
Ik begrijp je volkomen. Alles wat je schrijft. Nu hebben wij niet zo'n heftige tijd als jullie doorgemaakt, maar ook bij ons ging het niet vanzelf. (Zie onderschrift). Ook ik heb nóóit een voorkeur gehad voor een jongen of meisje. Nu heb ik 2 jongens en wat ben ik gelukkig met ze! Ik heb ook echt geen verlangen naar een meisje. Mijn zusje en haar man wilden ook een meisje, en dat staken ze niet onder stoelen en banken. En ze kregen het ook. Zals alles wat ze wil altijd krijgt/lukt. Maar das een andere discussie.
ik denk dat bijna iedereen wel stiekem een voorkeur heeft. ik heb mezelf altijd een jongensmama gevonden en ik heb nu twee jongens! Maar ik merk wel dat sommige mensen dat een beetje 'zielig' vinden.. er is me inderdaad vaak gevraagd of ik het niet jammer vond, toen ik zwanger was van de tweede. En nee dat vindt ik niet. trouwens heb ik ooit gelezen dat als je er al 2 van hetzelfde geslacht hebt, de kans 65% is dat de derde ook van dan geslacht is. Zeker niet proberen dus als je niet blij zou zijn met nog een ventje! Een kindje moet gewenst zijn, wat het geslacht ook is.