Een maand geleden heb ik mijn positiekleding verkocht. De kinderwagen is naar de stort , de auto gebaseerd op 2 kinderen en een buggy, het spiraaltje uitgebreid besproken. Ik wist 120% zeker dat wij geen kinderen meer wilden. Het kan niet, we kunnen het niet betalen, worden super moeilijk zwanger, ik vind zwanger zijn vreselijk. Ik was zo blij toen ik de jongste eindelijk in mijn armen had, de hele weg naar zwangerschap en bevalling was afschuwelijk. En nu zie ik mijn jongens , ze zijn zo gaaf. Absoluut lastig en vermoeiend, maar zo leuk ook samen. De oudste is echt zo'n manneke. Zo wijs en lief. De jongste is zo'n vrolijke knul. Constant bezig, meestal ondeugend, maar zo lekker. Het is zo zwaar geweest, de jongste vindt slapen maar een nutteloze bezigheid, maar na 1,5 jaar zijn we echt een gezin en krijg ik toch de kriebels. Maar elke maand weer die hoop en vrees, ik weet niet of ik het weer aan kan. Er zijn zoveel nee's en maar 1 ja. Waarom kies je toch voor ja? Kunnen we ons dat onszelf en onze zoons wel verantwoorden? Ik vind het echt emotioneel, ik weet het echt niet. Mijn man snapt mij en twijfelt ook nog, maar toch Pfff, wat te doen???!
Ik kan je geen antwoord geven, en daar was je bericht ook vast niet voor bedoeld. Maar ik kan je wel een hele dikke knuffel geven en begrip tonen, want ik herken het gevoel. In mijn vorige huwelijk waren we het er over eens dat er maar één kindje kwam. En toen die wolk van een zoon geboren werd en opgroeide tot een heerlijk kind, begon het bij mij te kriebelen. Avonden lang hebben we er over gepraat, waarom wel en waarom niet. Toen kozen we voor ja, en gingen proberen.... helaas koos het lot voor een andere route en zijn we gescheiden (had overigens niks met een tweede kindje te maken). Nu in een nieuwe relatie met een nieuwe liefde en in december gaan we stoppen met de pil. Denk er over na, en praat er veel over. Jullie komen er samen wel uit.
Heel romantisch idee om gewoon de spiraal te verwijderen en ervoor te gaan... Maar ja als je het eigenlijk echt niet kan betalen? Het is natuurlijk verschrikkelijk als je die kriebels hebt... Ik snap je heel goed geloof me. Maar je hebt natuurlijk ook een verantwoordelijkheid naar je kinderen toe... Als het financieel echt niet gaat...dan moet je ook kwa verstand een goede keuze maken. Maar het is moeilijk.... Dikke knuffel
Eerlijk gezegd denk ik dat je zo verliefd op je kids kunt zijn dat je wel eens even je verstand verliest en vergeet welke offers je moet/hebt moeten brengen. Dat is ok, maar als je echt voor een derde wilt gaan, moet je ook even je hersens gebruiken en vanuit je verstand ook achter de beslissing kunnen staan. Is er echt nog ruimte voor een derde in jullie relatie - leven - financiën - huis. Is er een mouw te passen aan eventuele bezwaren? Want eerlijk is eerlijk; het gaat je heerlijke gezinnetje met geweldige boys ook wat kosten als jij weer zwanger wordt en er een kindje bij komt. Als hart en hoofd beiden ja zeggen zou ik inderdaad denken dat er nog een kindje welkom is, mocht het zich willen melden.
Ik herken je gevoel enorm! Ik ben ook 2x pas na heel veel moeite en proberen zwanger geworden. Kon gewoon niet meer onbezorgd zwanger zijn, leefde van echo naar echo. En nu ben ik dus moeder van 2 geweldige jongens en heeft mijn man 3 gezonde kinderen (nog een puberdochter). En het is goed zo, maar oh wat kriebelt het. Mijn man wil echt niet meer kinderen en dat begrijp ik heel goed. De jaren in de mmm waren slopend, maar we hebben ze doorstaan. Ik ben zo blij met mijn 2 jongens, heb om me heen van dichtbij genoeg nare dingen meegemaakt (kindje doodgeboren, zwangerschap bij 19 weken afgebroken) en heb zelf ook 2 miskramen achter de rug. Ik word straks 36, wat haal ik me op de hals. Hier speelt geen geld gebrek, maar meer het feit dat ik afscheid ga nemen van een periode die me zo dierbaar is geweest. Misschien speelt dat bij jou ook mee. Het gegeven dat je nooit meer die spannende tijd aangaat, de bevalling, de gevoelens. Ik herken je gevoel enorm en vandaag is er een einde gekomen aan deze periode. Mijn man heeft zich laten steriliseren (samen overlegd) en het is goed zo... Veel sterkte met welke beslissing jullie ook nemen!
Dat is het inderdaad. Ik moet het rationeel afwegen, maar dat is best lastig. Het is niet zo dat het geheel onverantwoord zou zijn, maar we zouden het onszelf en onze kinderen wel lastiger maken. En waar ik echt eerlijk in moet zijn, zwanger worden en zijn zullen voor mij emotioneel en fysiek ontzettend zwaar zijn. Tijdens de eerste helft van de zwangerschap kan ik door misselijkheid nauwelijks functioneren. Kan ik dat nog een keer aan? Het blijft lastig. Ik vind het belangrijk om ook verantwoordelijk en rationeel met deze keuzes om te gaan. Daarom juist heb ik moeite met mijn gevoel.
Dit dus. Wij hebben nu 1 kindje, een zoon, en zijn nu bezig voor een 2e. Meer wil vl er niet. Niet qua gevoel, maar de praktische dingen. Hij komt zelf uit een gezin van 4. Ze hebben het alles behalve slecht gehad. Speelgoed, schone kleding, liefde etc. Maar toch kreeg hij te horen (en de rest ook) dat bepaalde scholen bv een no go waren, omdat er nog 3 naar school moesten. Echte sport is er niet gedaan, want dat was te duur. En ik snap hem zeker. Mijn ouders zaten met 3 kids, en financieel echt niet zo best. Ook ik heb als kind best vaak moeten horen dat iets niet ging omdat er geen geld voor was. Daarom hebben wij besloten het bij 2 te houden. 2 kinderen vinden we goed te doen qua financiën. We willen ze naar de school kunnen sturen die zij graag willen, een sport of iets dergelijks laten doen die zij willen en ga zo maar door. Zonder dat we moeten zeggen "Het gaat niet, want de andere 3,4 etc moeten ook nog". Ik zou graag een groot gezin willen hoor, maar ondanks dat ga ik helemaal mee met mijn vriend want hij heeft daar toch gelijk in. En of het ook daadwerkelijk zo gaat lopen zal de toekomst uitwijzen.
Het is natuurlijk een afweging die je als ouder voor jezelf moet maken. Want als kinderen leren dat hobby's geld kosten en je niet maar alles kan gaan doen wat je wilt. Is ook niet slecht (Amaranthas snap natuurlijk heel goed wat jij bedoelt ) Vaak is het een bepaalde standaard tegenwoordig van wat je wel niet allemaal moet kunnen doen en aan je kinderen moet kunnen geven... Dus beslis voor jezelf wat jij belangrijk vindt Het zou ook erg zijn dat als er ooit die dag komt dat het echt niet meer gaat, jij dan hele erge spijt hebt. Met die vraag zit ik zelf nu ook ... Mijn man wilt ook niet meer. Ik probeer nu voor mezelf uit te vinden of ik ermee kan leven ....
Hoi, Ik snap ook heel erg je twijfel. Ik ben het er mee eens er veel praktische dingen zijn, om t miet te doen, maar na veel twijfel hebben wij de praktische zaken aan de kant gegooid en er voor te kiezen ons hart te volgen... We willen t graag, maar praktisch zijn de bezwaren, financiën staan daarnin voorop. In relatie hebben we strubbelingen bekent maar altijd goed kunnen bespreken en ook onze meiden zijn heerlijk en soms om achter t behang te plakken... Ik denk dat dat allemaal zo blijft en wij samen die basis kunnen bieden... Misschien rooskleurig, maar gevoelsmatig ook realistisch.. Nu maken we ook bewust keuzes wat we wel en niet willen doen, dat kan straks ook... Nu eerst afwachten hoe t allemaal gaat lopen...
Ik snap heel goed wat je bedoelt. Wij hebben een dochter van 12 en een zoon van 8. Geweldige zwangerschappen gehad en bevallingen die op zich best goed te doen waren. Wij hebben ons door onze omgeving lange tijd laten beinvloeden/ompraten dat twee kinderen toch hartstikke mooi was. Een koningskoppel, meer smaken zijn er niet etc. etc. En lange tijd hebben we daar naar geluisterd. En toen sloeg opeens de twijfel toe... Manlief en ik hebben altijd gezegd dat we een groot gezin wilden. 3 of 4 kinderen als het zou lukken. Nu ben ik 38 en zit in ronde 44 en vanochtend net weer ongesteld geworden... Hulp om zwanger te worden willen we niet. De andere twee zijn ook "spontaan" gekomen. Als het zo moet zijn dan is het zo. Maar nu begin ik toch wel steeds meer te denken, wat doe ik mijn kinderen en een eventuele baby aan? Ze hebben niet veel aan elkaar ivm het leeftijdsverschil. Ook financieel is het geen ruime vetpot. Het huis is groot genoeg met 5 slaapkamers en liefde is er ook voldoende. Maar toch moeten we aan het einde van de maand toch de eindjes bij elkaar schrapen... We geven het nog tot het einde van het jaar en dan laat manlief zich helpen. Dan is het duidelijk en is de onzekerheid en teleurstelling iedere maand ook voorbij. Ik wens je veel wijsheid bij je beslissing!
Hier verstand op 0 gezet en gevoel laten spreken. Wij wisten zeker dat we over 5 jaar spijt gingen krijgen als het niet meer kon. Dus we hebben een ivf poging gedaan, met het prachtigste resultaat wat we konden krijgen: wij voelen ons nu compleet!
Hoi TS, ik snap je twijfel. Ik kom uit een groot gezin en financieel kon er veel niet. Maar daar kom je echt wel uit. Ik vond dat iig niet erg. En kinderen leren ervan om weleens 'nee' te horen. Vakantie kan ook goedkoop en studeren kan een kind ook zelf voor werken. Sporten kan ook op het voetbalveldje in de buurt. Hebben jullie een goede relatie en genoeg liefde en aandacht en kun je het kind in de puberteit een eigen kamertje geven voor wat privacy dan zou ik m'n hart volgen moest ik jou zijn....
Heel herkenbaar. Hier ook een poos gedacht we hebben twee mooie gezonde meiden, wat willen we nog meer. Toch kriebelt het bij ons allebei voor een derde. Als mijn arbeidscontract verlengd wordt, dan gaan we het proberen.