Orgaandonatie bij hersendood dan klopt het hart van de persoon inderdaad nog, het bloed wordt rondgevoerd en er wordt beademd. Alleen de hersenen vertonen geen activiteiten meer dus alles gebeurt met machines. Als men die machines zou loskoppelen is de persoon officieel pas overleden maar dan kun je niets meer met de organen.
Maar geldt dit nu voor alle organen of zijn er nog dingen die ná het overlijden "herbruikt" kunnen worden? Weet jij dat zo? Kijk, ik ben niet tegen donoren an sich, zoals ik al aangaf zou ik best een nier willen doneren of bloed, omdat ik daarmee kan verder leven. Ik vind doneren op zich ook goed dát het er is. Zijn er ook dingen die gedoneerd kunnen worden na een overlijden?
Ja, ik ben donor, al sinds ik 12 was ofzo. (Mijn ouders hadden mijn donorcodicil ook getekend). Bloeddonor ben ik ook jaren geweest totdat de regels strenger werden en ik wegens een bloedtransfusie niet meer mocht geven. Wel jammer hoor, want ik zou het nog doen als het mocht.
Nee dat kan niet. Er moet tot aan de uitname door de chirurgen bloedtoevoer zijn aan de vitale organen.
Ja he? Dat had ik dus wel goed. Maar ik dacht misschien ogen of zo....aan mijn netvlies heeft bijv niemand wat, die valt bijna van ellende uit elkaar (zit aan elkaar met laser)
Naja het kán wel, nieren zijn twee uur na overlijden nog te gebruiken, maar dat wordt zelden gedaan en komt ook maar heel erg weinig voor.
Ja, ik heb een donorcodicil. Ik heb alleen bezwaar gemaakt tegen wetenschappelijk onderzoek. Het idee dat ik op de snijtafel van een student eindig zit me toch een beetje tegen. Verder wil ik best wel anderen helpen met vitale organen, ook huid/ogen. Als ik hersendood ben, hoef ik echt niet meer aan de apparatuur in de hoop dat ik misschien geen kasplantje zal zijn, de schade is dan toch al zo groot dat een fijn leven er niet meer in zal zitten.
Ik durf het niet. Klinkt heel stom misschien, maar het lijkt me heel eng als ze je lichaam leeg halen. Ondanks dat ik niet gelovig ben, speelt toch de vraag wat als je het in het hiernamaals nodig heb. Ik sluit niet uit dat ik bij leven en of ander zal doneren. Als ik ongeneselijk ziek blijk zou ik denk ik wel een nier of iets doneren. Hypocriet of niet ik zou inderdaad wel willen ontvangen, als ik mijn kindjes op die manier langer een mama kan geven... ja lijkt me duidelijk. Ik denk dat ik in mijn leven waardevol genoeg ben om ook kans te maken op een orgaan. Een oplichter die orgaan donor is heeft naar mijn idee niet meer recht dan iemand die altijd voor een ander klaar staat, maar geen donor is. . Dus naar mijn mening is of je donor bent niet van belang.. Je leven is toch niet waardevoller omdat je donor bent?
hier ben ik het 100% mee eens Daarnaast vraag ik me dan ook af of bepaalde mensen vinden dat mensen in groepjes moeten worden verdeeld... rokers... verdienen die minder een long dan een gezond persoon die nooit gerookt heeft bvb? Idem met overmatig alcohol gebruik en kapotte lever...
Ik denk pas dat je kunt oordelen over euthanasie als je in zo'n verschrikkelijke situatie zit. Mijn moeder riep altijd: nooit! Vooral toen een vriendin het deed. Ze kon zich er niks bij voorstellen, was er 100% tegen ondanks ze zelf ongeneselijk ziek was. Toen is haar vader gestikt in een hoestbui door de longkanker en daardoor overleden. Mijn moeder stond een jaar later hetzelfde noodlot te wachten. Geloof me, als je bijna geen adem kan halen en je langzaam stikt is de keus voor euthanasie niet zo moeilijk meer.
Ik laat de keuze aan mijn nabestaanden Bloed wil ik doneren maar mag ik niet ivm een verblijf in de UK ten tijde van BSE Ontvangen? Ja, wanneer dit mij zou helpen.. heel graag.
Hmm...doordat jouw moeder die keuze uiteindelijk wel gemaakt heeft, maakt dat natuurlijk niet dat anderen er niet over kunnen oordelen over euthanasie. Ik zou zelf ook nooit euthanasie plegen, en daar kan ik best over oordelen. Kan je ook pas een oordeel vellen over abortus als je het zelf hebt meegemaakt? Sorry, was even off-topic. mamabri, wat je zegt over dat hersendood zijn enz, klopt wel volgens mij.
Ik wil mijn huid niet geven omdat ik bang ben niet meer toonbaar te zijn en ogen niet omdat dit het geen is waaraan ik mensen herken. Ogen veranderen nooit en ik kan na 20 jaar iemand herkennen aan een blik in zijn ogen en wil niet dat iemand mijn ogen herkent in een ander persoon. Hart, longen etc zijn inwendig, niet persoonlijk voor mijn. Klink raar maar heb meer met mijn ogen dat met mijn andere organen Ik wil trouwens misschien kwestie huid wel veranderen . Hem begrepen dat ze huid weghalen op plaatsen die niet zichtbaar zijn .
Abortus kan je niet vergelijken met euthanasie, dat ten eerste. En ten tweede, nee je kan er niet over oordelen als jezelf niet stervende bent. Ja, je kan er makkelijk over roepen ik doe dit of ik doe dat e.d., maar als je zelf daarwerkelijk in zo'n situatie zit kan je er wel eens heel anders over gaan denken
Euthanasie beslis je meestal over je eigen leven. Mijn opa heeft euthanasie gedaan en heb alleen maar respect voor deze man. Dood ging hij toch wel, dat dit zou beteken dat hij nog meer pijn ging krijgen was ook een feit. Hij hield het niet meer vol en is vredig ingeslapen. Als ik aan de beademing etc lig en hersens vertonen geen leven meer moeten ze van mijn de stekker er uit halen. Abortus dan beslis je over het leven van een ander levend wezen. Is toch net wat anders vind ik. Zowiezo lijkt mijn een beslissing nemen om iemand zijn leven te beëindigen moelijk en pijnlijk. Dit vooraf tijdens het leven met elkaar bespreken hoe moelijk ook kan deze beslissing wel makkelijk maken.
Jij zou er misschien anders over kunnen gaan denken, maar ik weet 100% dat ik dat niet zou doen, in welke situatie ik ook beland. Net als een abortus trouwens. Abortus en euthanasie is zeker wel verhelijkbaar. Je maakt bij beide de keuze toch echt helemaal zelf om een leven te beeindigen.