Bah, zwanger maar niet happy..

Wow heftig verhaal zeg. Je hebt het er duidelijk erg zwaar mee.
Ben zelf nu zwanger van de derde dus ik weet wat 'de laatste loodjes' zijn, maar zoals jij heb ik ze nooit beleefd. Het is zwaar op het einde dat zeker, maar je kind met handen in bedwang houden .
Je vk zal je verhaal misschien herkennen en stel dat er misschien sprake is van zoiets als een (beginnende) prenatale depressie kun je hier in ieder geval hulp bij krijgen.
Maar misschien zou je wel iets kunnen krijgen om beter te slapen, dat scheelt al zoveel in je gemoedstoestand! Ik zou het dus zeker wel met haar bespreken want alleen ga je er niet uitkomen ben ik bang als ik het zo lees. Alle hulp is welkom denk ik als je je zo voelt. Zomaar je kindje bij je weghalen doen ze echt niet hoor! Praat erover!

Sterkte in ieder geval!!

 

Als ik je verhaal zo lees vind ik dat je dit zeker moet bespreken. Je schrijft dat je onverwacht zwanger bent geraakt, ben je nog samen met de vader? (Sorry voor de vraag) en zoja heb je het er met hem over hoe je je voelt.
Wat je over je been verteld klinkt als een zenuw die klem zit, daar zou ik als ik jou was ook voor aan de bel trekken.
Je gyn kan weinig doen aan je gedachte en gevoelens maar je kan wel hulp krijgen van een psycholoog. Je bent echt niet de enige die zich zo voelt en je hoeft je absoluut niet te schamen.
Heel veel sterkte de komende tijd.

 

Ik heb ook een kleine stuiterbal in mijn buik zitten, waar ik af en toe helemaal gek van word. Ik denk als er echt geen momenten zijn dat je er van kan genieten en dat klinkt in jouw geval wel zo, dat je toch echt aan de bel moet gaan trekken. Want het hoeft niet te betekenen als de baby straks geboren is dat jij je dan wel goed voelt.

Sterkte en ik hoop dat je snel de vk belt.

 

Jeetje... Wat een heftig verhaal.
Ik denk dat het voor jezelf en je kindje erg belangrijk is dat je hulp gaat zoeken. De laatste loodjes zijn zwaar, maar je kindje in bedwang houden en vang zijn dat je jezelf en of de baby iets aan zal doen, zijn dingen die er niet bij horen en waarbij je hulp moet vragen van professionals. Neem contact op met je gyn, vk of huisarts en laat je doorverwijzen. Ik zou dit ook zsm doen als ik jou was.
De pijnscheuten in je been komen denk ik vanuit je bekken. Hiervoor kun je terecht bij en fysiotherapeut. Ik raad je wel aan er een te zoeken die gespecialiseerd is in bekkentherapie.
Veel sterkte en ik hoop dat je snel de juiste hulp krijgt.

 

Als je al bijna 9 maanden spuugt elke dag en al weken niet meer slaapt dan kan ik me voorstellen dat je aan het einde van je latijn bent.

Je wordt geen moeder meid, je bent het al. Zorg goed voor jezelf en trek NU aan de bel. Het is de bedoeling dat je het vol blijft houden zodat je nu en straks goed voor je kindje kan zorgen.
Dus een blij gezicht opzetten is niet meer genoeg.

Pak je telefoon en bel nu je gyn.

 

Schrik hier nogal van...zou zeker hulp zoeken. Straks huilt de baby en raak je ook gefrustreerd. Volgens mij zit jij er hartstikke doorheen en dan moet de kleine nog komen...
Sterkte...

 

Als je nu eens stopt met die schuldgevoelens.
Het is al rot genoeg dat je je zo voelt. Daarbij is nog een week wachten in mijn ogen echt te lang, je loopt in je laatste loodjes...

Dus pak nou gewoon die telefoon en zet je over die schaamte en schuldgevoelens heen. Ik denk dat je hiermee voor jezelf ook kan "bewijzen" dat je het wel "alleen" kan!
Kom op meid!

 

Daar komt bij er zijn mensen die wel onverantwoordelijker zwanger raken hoor.

Zoals ik bij mijn eerste zwangerschap. Dronken en geen condoom.
Gelukkig wel met m'n eigen vent dat dan weer wel.
Maar om maar even aan te geven dat het er niet meer toe doet.

 

Lieve LadyS4,

Ik sluit me aan bij wat voorgaande dames hebben gezegd over bespreekbaar maken wat je voelt. Want wat mij het meest raakt aan je verhaal is dat je jezelf zo kwalijk neemt wat je voelt... Dat lijkt me heel naar voor je, maar het is niet nodig. Wat jij misschien niet weet is dat er veel meer vrouwen zich voelen zoals jij, die helemaal niet kunnen genieten. Helaas lijkt het not-done om dat uit te spreken en wordt er al vaak gedacht dat er iets mis met je is. Dat hoeft echt niet, wees maar gerust. Ik zou zeggen: give yourself a break en sta jezelf toe om er helemaal klaar mee te zijn. En deel dat ook, met je partner (als die nog in beeld is), je gynaecoloog of eventueel een professionele hulpverlener als je denkt daar baat bij te hebben. In je eentje schuldig voelen en dat opkroppen als groot geheim is sowieso niet goed voor je.


Ik wil je overigens wel mijn verhaal vertellen. Dat is anders dan het jouwe, maar ik herken er toch veel van. Wie weet heb je er wat aan.
Drie jaar terug kwam ik erachter dat ik onverwacht zwanger was van mijn vriend, waarmee ik nog maar pas samen was. Bij ons stond het ook als een paaltje boven water dat wel voor dit kindje zouden gaan, samen. Ik wilde altijd heel graag moeder worden, hadden het gevoel dat ik daarvoor in de wieg wastafel gelegd. Ik ben dus bij mijn vriend ingetrokken en na 6 maanden absoluut zorgeloze zwangerschap (ik vond het juist heerlijk!) beviel ik van een gezonde zoon.

Maar het moederschap viel me keihard tegen. Geen roze wolk of overweldigend gevoel van liefde. Geen moederinstinct wat meteen wist wat het juiste was of na een week alle huiltjes begreep. Ik snapte gewoon niks van mijn kind, moest hem echt leren kennen. Ik dacht dat ik niet genoeg van hem hield en vroeg me heel vaak af of ik wel normaal was. En oh, wat voelde ik me schuldig naar hem. Het was zijn schuld toch niet dat hij een moeder kreeg die niet genoeg van hem hield... Natuurlijk vond ik hem lief en deed ik mijn uiterste best om voor hem te zorgen, maar hij voelde gewoon (nog) niet als onderdeel van mij. Ik kon me makkelijk inleven in moeders die hun kind per ongeluk in de auto lieten. Akelig om toe te geven, maar hij zat gewoon niet meteen in mijn systeem. En ik zou hem nooit, NOOIT wat aandoen, maar dolgelukkig was ik niet. Als ik dat aan iemand vertelde, kreeg ik als antwoord:
'Natuurlijk is het moederschap niet makkelijk. Gebroken nachten, een kind dat veel huilt en bijkomen van een zware bevalling. Logisch dat er dan niet meteen een roze wolk is.'
Maar dat was het allemaal niet! Mijn kind dronk en sliep goed (hele nachten door na 5 weken) en huilde sporadisch, mijn bevalling was ook goed gegaan. En toch....
Ik voelde me enorm schuldig. Dat gevoel van mij heeft maandenlang aangehouden en zelfs met 18 maanden vroeg ik me nog af of ik wel genoeg van hem hield.

Nu weet ik dat mijn weg gewoon mijn weg is geweest. Wat je voelt, dat voel je en daar kan je pas je weg in vinden als je dat accepteert. Ik heb ook geleerd dat er meer mensen zijn die mijn ervaring delen. Ik ben niet abnormaal en ook geen slechte moeder, ik had gewoon mijn eigen weg nodig.
En nu is alles helemaal goed. Ik ben stapelgek op mijn zoon, ben nog steeds samen met mijn vriend en voel me steeds zekerder als moeder. Ik ga het ook steeds leuker vinden!

Mijn punt is: accepteer je eigen weg. Die hoort erbij, daarin ben je niet alleen. Als je bang bent voor je eigen gevoel, kan het geen kwaad om hulp te vragen. Maar in elk geval: don't be so hard on yourself.
Sterkte!

 

Wie zegt dat het niet normaal is? Je hebt gewoon een zware zwangerschap en zo te lezen sta je er alleen voor. Het is niet raar dat je het allemaal even niet meer ziet zitten.
Dikke knuffel voor jou.

Ik heb ook zo nu en dan een hele drukke baby en dan ga ik maar over mijn buik wrijven om hem of haar wat rustiger te krijgen. Je baby 'klemzetten' gaat misschien een beetje ver maar ik snap het ook wel weer. Je wil gewoon even een paar uurtjes rust in je buik en weer kunnen slapen.
Over die pijnscheut in je been, klinkt als (zwangerschaps)ischias. heb het zelf ook gehad. Ene keer heb je een lam gevoel in je been en dan weer een pijnscheut die erdoor trekt. Daar is wat aan te doen!

Trek bij je gyn aan de bel (vandaag nog) en leg uit waar je mee zit. Je bent niet de eerste en ook zeker niet de laatste met dit soort problemen. Zaak is wel dat je erover praat en hulp zoekt. Niet alleen voor nu maar ook voor na de bevalling. Een post-natale depressie wil je ook niet hebben en andere mensen kunnen je daarbij helpen.
Veel sterkte ermee.

 

Wat ontzettend dapper van je dat je je verhaal durft te doen. Ook al is het hier, tegen vreemden. Dit is je eerste stap naar erkenning van je `probleem`.

Het is wel erg heftig hoor, hier moet je echt hulp bij zoeken. Dit kan je niet alleen. Je gynaecoloog inlichten is de volgende stap. Als je het niet kunt vertellen, print dan dit wat je hier geschreven hebt uit en geef dat aan haar (ik begrijp uit je verhaal dat het een vrouw is, dat zou het al wel iets gemakkelijker voor je moeten maken).
Zij zal dan weten wat te doen.

Ik zie dat je schrijft dat je volgende week weer een afspraak met haar hebt, maar ik zou zo snel mogelijk een afspraak maken. Als je niet wilt vertellen aan de balie-assistent waarom je met spoed gezien wilt worden, zou ik een leugentje om eigen bestwil geven. Dat snapt de gynaecoloog heus wel, als je haar dit -hele- verhaal verteld of laat lezen.

En meid, schaam je alsjeblieft niet! Het is onwijs zwaar om zwanger te zijn en al helemaal met al die zwangerschapskwalen die jij opnoemt!
Zelf vind ik het ook niet leuk om zwanger te zijn, niet dat ik zulke heftige gevoelens heb als jij. Maar ik kijk enorm uit naar de geboorte, kan me niet snel genoeg gaan....
Zoek alsjeblieft om hulp, de kraamtijd zal hierdoor ook erg tegenvallen aangezien je nu al uitgeput bent!

 

Dat kunnen ze vast! Beetje vertrouwen en vooral in jezelf!
Komt goed meid!

 

Dit klinkt voor mij echt als een prenatale depressie. Dat komt relatief veel voor, dus voel je niet schuldig.
Maar zoek wel hulp, je komt hier alleen niet uit....

 

Heftig hoor meis! Absoluut de gynaecoloog bellen. Vandaag nog. Mijn ervaring is dat ze je daar altijd heel serieus nemen en jij hebt duidelijk even een helpende hand nodig. Niet slapen is een mij bekend probleem (ik zit er nu met 36 weken zelf ook mee en ga het vandaag ook overleggen met de gynaecoloog). Het put je volledig uit en maakt dat je zwangerschap helemaal niet leuk meer is (en zo leuk was het nou allemaal al niet). Ik zou gaan overleggen met de gynaecoloog of die ideeën heeft zodat je wel kunt doorslapen. Dan ben je al een heel eind. En vragen of ze duidelijkheid kan geven over de komende paar weken. Wat kun je van haar verwachten als je zo'n last blijft houden? Is er een mogelijkheid tot inleiden met bijvoorbeeld 38 weken? Het beste is als de gyn zelf met dat idee komt, maar je kunt het gesprek natuurlijk wel een beetje in die richting sturen. Zoek hulp en probeer positief te blijven. Probeer ook het kindje los te zien van je lichamelijke klachten. Alsof je zometeen bevalt en dan van je klachten af bent en er toevallig dan ook een kindje je huis binnenkomt. Dat is dan een leuke bijkomstigheid

 

Ik wilde je absoluut niet bang maken hoor! Ik wilde meer zeggen: alles kan. Mijn zwangerschap was zorgeloos en mijn overtuiging dat ik een goede moeder zou zijn was sterk. Dat bleek anders te lopen... Zo kan het bij jou ook anders gaan, jij kan ook juist overvallen worden door een gevoel van 'dit was het allemaal waard' als je je kindje eenmaal vasthoudt. Wie zal het zeggen?
Supersterk van je dat je je verhaal hier neerzet en goed dat je hulp vraagt. Jouw verhaal is een stuk gecompliceerder dan het mijne, dus daar kun je wel iemand bij gebruiken. Ik wens je alle goeds en ben heel benieuwd hoe het met je verdergaan. Als je wilt spuien, mag je me altijd een PB sturen.

 

Ik wil ook niet jou bang maken, maar de baby in je buik kan jou stress en dergelijks voelen en dat is niet goed.
Het klinkt ook depressie. Ik zou ook zeggen; trek aan de bel! De vk kan je helpen, daar zijn ze voor.
En kraamhulp is fantastisch, ze verwent je graag!