Niet blij met kind

De gevoelens van jou zullen de ene keer erger zijn dan de andere. Op het moment dat je het stukje schreef voelde je je op een bepaalde manier en dat is heel, heel erg. Maak hier geen draai aan door het mooier te maken nu, omdat je je nu misschien ietsje beter voelt. Dat ergere gevoel komt terug!! Nu moet je doorgaan, doe het voor je kind!!! Je hebt een goede stap gezet, waar je trots op mag zijn, ga echt door!

Nescio schreef het ook al. Het doet echt heel erg veel met kindjes als mama zich niet goed voelt, voor nu en voor de toekomst. Probeer hier aan te denken, misschien kun je er kracht uit putten door te gaan en opener te worden naar de juiste mensen. Misschien is tussentijds dingen opschrijven een idee?

Raket en tompoes, dit is een ernstige situatie, als ik jullie en vele andere hier zo eens lees, beseffen jullie dat niet. Ik vind het echt heel erg voor Nathalie, maar kom op, actie, voor haar kind, want daar is het toch nog wel veel erger voor. En die kan niet voor zichzelf opkomen.
Als je het stukje van Nathalie nog eens leest en dan bedenkt dat ze zo over haar kind denkt omdat ze zelf een beetje somber is.... Als dat echt zo is, ben je het moederschap niet waard.
Duidelijk lijkt me dat er meer aan de hand is. Jullie kunnen dat betuttelen, maar dat kindje en uiteindelijk ook Nathalie en haar man hebben daar niks aan.

Nathalie ik wens jou heel veel succes, sterkte en kracht toe.

 

Ik ben het wel met je eens.

Ik las net de eerste alinea van je openingspost nog een door en dat is heftig.
Veel moeders valt het moederschap zwaar, de combinatie van ontzwangeren, zorgen en het huishouden is pittig en nieuw. Echter zullen de meeste moeders zich niet voelen zoals jij beschrijft, veel periodes niet blij met je kind en haar omschrijven als een blok aan je been. Je gevoelens afschuiven op je kind is ernstig en ik vind ook dat je naar haar de verantwoordelijkheid moet tonen om dit te verbeteren. Ook voor jezelf uiteraard.

Dit valt niet onder de noemer 'sombere gevoelens', dit gaat verder en kan schadelijk zijn voor je kind.

Ik zou echt een verwijzing vragen naar een psycholoog of psychiater en zeer zeker medicatie overwegen mocht een therapeut dat nodig achten.

Sterkte, en gun jezelf en familie meer dan dit.

 

Sorry wil je niet aanvallen maar de volgende zin raakt me:

en ik probeer om met haar te spelen en dingen samen te doen. Dus er zal toch heus wel hechting zijn?

 

AsNs, ik denk niet dat dit de juiste methode is om iets duidelijk te maken, waarin ik hoop dat je niet zo bedoelt zoals ik de zin lees die nathalie hierboven quote.


Nathalie, ik denk, naar wat je schrijft, je meer dan 'iets somber' bent. 'Niet blij met kind' is iets veel heftiger dan 'iets somber'. Nu kan het zijn dat je bepaalde stukjes schreef toen je heel verdrietig bent terwijl dat in de minderheid aanwezig is. Dus dat kan een verkeerd beeld geven, maar zo komt het niet over.
Het is heel goed dat je die stap hebt genomen. Als je denkt dat het wel meer is dan je ha denkt, geef het aan.

Ik denk, zoals eerder omschreven, dat je meer eraan moet doen dan 'gewoon doen' en 'schouders eronder'. Ik denk dat goede begeleiding van bijv een psychologe.

 

Nee zo moet je niet denken!!!!!!
Je kan hier niks aan doen, dat zijn je hormonen.
Accepteer dat je hier last van hebt en je bent al op de goede weg.
Miss helpen gesprekken jou en hoef je geen medicijnen te gaan slikken.
De tijd zal het leren.
Ik wil je een tip meegeven en dat is blijf niet dagen lang in huis zitten. Maar ga er elke dag op uit. Al is het maar even thee drinken bij een vriendin.
Veel sterkte!

 

Nathalie, ik bedoel het volgende.
Dit is een stukje uit jou tekst:

Onze dochter is inmiddels 1,5 jaar oud en ik heb sinds de geboorte al (periodes) dat ik gewoon niet blij ben met haar. Ze is me eigenlijk altijd een blok aan mijn been, ik voel me zo belemmerd in mijn doen en laten en er ligt nog een hele lange to do lijst

.... en we hebben een gezonde dochter. Daar zouden we toch blij mee moeten zijn?

Je bent NIET BLIJ met je kind, sinds de geboorte, dat is al 1,5 jaar. Je kind is een BLOK AAN JE BEEN.

Deze gevoelens hebben mensen over het algemeen als er veel meer aan de hand is. Echter..... er zijn mensen waar niks verder mee aan de hand is en zonder verdere redenen hun kind een blok aan hun been vinden en daar somber van worden, omdat ze hun eigen ding niet kunnen doen (dus zeg maar even spijt hebben van dat ze een kind hebben gekregen).
En zulke mensen vind ik waardeloze ouders.
Jij weet vast zelf of er meer aan de hand is of niet.

Averlhach, sorry ik begrijp niet wat je bedoelt. Maar dat hoeft ook niet. Het gaat niet om ons....

Ik sta echt te kijken van sommige reacties hier. Ben blij dat Lesleys en Carino er zo over denken.

 

ik denk dat je heel blij bent met je meisje, maar dat je zelf compleet in de knoop zit. Zet door bij de huisarts, laat hem dit stukje lezen desnoods wat je schrijft, want hiermee blijven zitten is niet goed voor jou en niet goed voor je kindje want zij krijgt dit ook mee, nu ook al.
Heb je naast mama zijn en collega op het werk en thuis je huishouden etc ook nog een deel waar je jezelf in kwijt kan? Hobbys, sporten/dansen , creatief bezig zijn of boeken lezen ik noem maar wat.. even jezelf zijn, dat houdt de boel in balans in je koppie..sterkte!

 

Misschien een hele simpele tip, maar voor mij werkt t; maak lijstjes.
Zo heb je het uit je hoofd gezet, en als je een keer tijd/zin heb begin je ergens aan, en streep je het af.
Zo kan je de dingen overzien, en blijven ze niet in je hoofd.

En probeer eens een dag te doen wat je wil, ipv wat je moet.
Dus even een voorbeeld; kom je beneden en staat de vaatwasser vol?
Heb je geen zin om die uit te laden, en wel om met je dochter te spelen, DOEN!
Ff een dagje niks moeten is soms heerlijk!

(Ik spreek uit ervaring, )

 

Ik heb niet alles gelezen, maar heb je inmiddels hulp geregeld? Je onvrede komt van binnenuit, het heeft niets met je kind te maken. Daardoor ben je niet de moeder die je kunt zijn, je neemt met minder genoegen dan wat hoort.

Ook ik heb veel stress in 5-6 jaar tijd gehad, echt heel erg veel. Ondanks dat ik moe ben en ook blij ben als het weer kinder bedtijd is, ben ik ook super blij met ze.

Ik zou het wel ondenkbaar vinden om niet te werken, 24 uur per dag bij ze te zijn. Ik denk dat het erg belangrijk is om ook iets voor jezelf te hebben. Als ik jou was zou ik toch iets gaan zoeken van een baan. Of hobby dat je een paar keer per week van huis bent, dus niet bij je kind.

Ik zit nu ind e nachtdienst en de kids slapen bij opa en oma. Ik mis ze. En volgende week moet ik 4 dagen weg voor het werk voor een cursus. En ik heb het er nu al moeilijk mee. Maar wat zal ik slapen, het is dus ook heerlijk.

 

Het laaste wat ik wil is je het gevoel geven dat ik je aanval of bekritiseer. Je bent geen slechte of falende moeder. Ik kan alleen maar mijn eigen ervaringen en gevoelens met je delen. Ik heb een PND, gebruik geen medicijnen en heb de afgelopen 9 maanden op enorm veel fronten geworsteld. Ik kan met recht zeggen dat ik het heel erg zwaar heb gehad. Ben geconfronteerd met angsten, onzekerheden en gedachten waar ik me nog zo enorm voor kan schamen. De angst dat mijn kleine mop dat aanvoelt en last van heeft is nog steeds aanwezig. Mij is in de afgelopen tijd duidelijk geworden dat ontspannig zoeken niet voldoende helpend is. Ik heb echt meer hulp nodig en die heb ik gezocht. Dat is iets wat ik en meerdere hier je denk ik willen zeggen. Het gaat dieper bij je en kan begrijpen dat het misschien eng of zwaar is om dit stuk weer op te zoeken?

 

Kijk, dit is al een stuk genuanceerder en hier kan ik me ook wel in vinden. Sterker nog, ik vind dat je helemaal gelijk hebt. Woorden kunnen een onbewust negatief effect hebben. Met de bedoeling iemand wakker te schudden, heb je al snel onbedoeld een mes in iemands rug gejaagd, en daar is niemand bij gebaat. Ik denk trouwens dat wij het allemaal goed voor hebben met TS! Ik heb goede hoop dat er iets tussen zit in dit topic wat haar verder helpt.

TS vindt het niet OK dat zij zich zo voelt ten opzichte van haar kind en probeert hulp te regelen, dus ik denk dat we met een gerust hart kunnen stellen dat zij niet thuishoort in de categorie "waardeloze ouders". Zij doet momenteel wat goede ouders doen, en dat is denken in het belang van haar gezin, ondanks alle twijfels en moedeloosheid.

TS, hechting is een gecompliceerd iets. Door bijvoorbeeld een traumatische bevalling en weinig lichaamscontact in de eerste uren kan de aanvankelijke hechting verstoord worden (hoeft niet, kan). Daar kun je iets aan doen, mocht dat zo zijn! Graag zou ik zien dat jij wordt doorverwezen naar een goede psycholoog die de tijd neemt om te zoeken naar de diepere reden achter jouw negatieve gevoelens naar je kind toe en om naar het hele plaatje te kijken. VRAAG om die doorverwijzing!

 

Ik zou graag uitgebreider willen reageren maar het lukt me helaas maar niet door concentratieproblemen. Maar ik ben benieuwd hoe het nu gaat. Ik denk ook dat je wat meer hulp kunt gebruiken, maar dat het misschien ook al een opluchting was dat je serieus werd genomen in je gevoel. Toen ik pas na bijna een jaar hulp zocht was het fijnste nog dat mijn therapeute bij de intake zag dat ik aan een PND leed en dit benoemde. De erkenning had ik nodig. Dat iemand het zag zonder te oordelen. Ik hoop zo van harte dat jij hulp krijgt daar waar het nodig is en wat bij jou aansluit, zodat je weer op adem kunt komen.