Jazeker! Ik had heel sterk het gevoel dat ik 2 meisjes en 1 jongen of 3 meisjes zou krijgen en toen we bij de echo te horen kregen dat het waarschijnlijk 3 jongens waren, geloofde ik het niet en moest en zou ik een geslachtsbepaling echo doen, omdat ik het zeker moest weten en zeker wist dat er echt wel sowieso 1 meisje tussen zat. Dit was niet het geval en dat was echt een hele omschakeling. Later bij de 20 weken echo mochten we niet zeggen wat de geslachten waren en wilde ze het zelf zien, toen kon ze het van 1 baby niet goed zien en had ik weer de hoop op 1 meisje. Ik kan niet zeggen dat ik ervan baalde, maar de eerste dagen moest ik echt wennen aan het idee en vond ik het echt jammer. Nu kan ik me niet meer indenken dat er een meisje tussen gezeten zou hebben.
Mja... ik heb toch ergens nog een beetje hoop dat de echoscopiste zich vergist heeft en daar schaam ik me voor Alsof een dochter niet goed genoeg is... Ze is superwelkom en gezond en ik heb werkelijk niets te klagen. Mijn man vindt een dochter ook gewoon hartstikke leuk. Zelf heb ik echt het gevoel van "stel je niet zo aan zeg, wat een luxeprobleem!" Een jongen lijkt me gewoon leuker. Erg he? Pfff... ik schaam me zo!
Meid, je hoeft je echt niet te schamen! Dat je je nu zo voelt betekent echt niet dat je minder van je kindje houdt of dat je er straks minder gek op zal zijn!! Ik heb het juist lichtelijk andersom (gehad). Ik wilde altijd al een dochter, en die kreeg ik ook. Ik heb een meid van net 2. Nu weer zwanger en ging er echt vanuit dat wij alleen dochters zouden krijgen. Ik zag het al helemaal voor me, twee meiden, een klein zusje voor dochter. Maar... Toen werd het een jongen. Eerst heel verrast en ook wel blij bij de echo, maar later bekroop het gevoel mij dat ik er toch wel erg aan moest wennen. Of het niet heel anders zou zijn en of ik een jongen misschien wel minder leuk zou vinden dan een tweede meisje er bij. Er waren ook momenten dat ik het juist weer heel bijzonder vond, een jongetje, zo anders en onverwacht. Mijn gevoel schommelde erg. Inmiddels bijna 31 weken en ruim de tijd gehad om aan het idee te kunnen wennen.. En ik moet zeggen, ik denk er steeds positiever over. Soms vraag ik me nog wel af, wat als.... Maar ik verheug me er nu vooral op en hou me ook vast aan het idee dat heel veel mensen dit gevoel hebben gehad en allemaal zeggen dat zodra het kindje geboren is het geen bal meer uitmaakt en al die gevoelens gewoon verdwijnen. Geef jezelf de tijd te wennen aan dit idee. En neem van mij aan, een meisje is zo ontzettend leuk, komt echt goed. En voor nu, laat die gevoelens toe en straf jezelf er niet voor. Je wordt gek op dit kindje, zeker weten hoor
Dankjulliewel voor de lieve reacties, en met name het begrip. Erg lief. Ik probeer er maar wat hoop uit te putten dat ik straks echt niet minder van dit kindje ga houden omdat het een doosje heeft ipv een piemeltje. Uiteindelijk is het natuurlijk je kind, en maakt het geslacht niet uit.
Zo is het! En over een aantal weken ben je er zo een gewend dat het een meisje is dat je je niet meer kan voorstellen dat er een jongen in je buik zou zitten.
Bij ons zei de hele omgeving het: Syl is geen meiden mama, geen tutter, daar komen kerels uit, van die ouderwetse uit de klei getrokken, botte opmerking na de andere makende echte gasten! Tadaaa...daar lag ons kleine, zachte, lieve, snoezige meiske dan. En om het nog erger te maken: Het is een meisje meisje, schoentjes, jurkjes, strikjes, glittertjes, barbies, schoon blijven, en ieuwwwww roepen als er ergens modder op komt En het begon met GEEN roze, maar kom op het is een meid, tlijk komt er roze En het staat snoezig dus er komt meer roze, en ze wil glitternageltjeslak, en schoentjes met lichtjes erin, en rokjes met hartjes erop. En nu, in verwachting van de tweede, zou ik het helemaal niet erg vinden om nog een meisje te krijgen! En ook de omgeving is om: Syl is ook gewoon een meiden mama Komt helemaal goed, en dat je even moet wennen en moet turnen is normaal, dat komt helemaal goed zodra je je eerste roze sokjes aan de waslijn hebt hangen
PS piemeltjes zijn onhandige dingen hoor! Ik pas weleens op, en de plas gaat alle kanten op, je moet het steeds naar beneden leggen anders heb je een grote natte vlek boven de navel, en als ze dan naar de wc gaan moet je ze leren om hun piemeltje naar beneden te duwen, anders heb je weer een waterval (verder zijn ze gewoon super leuk en gaaf )
Hier hetzelfde verhaal en erg herkenbaar! Toch wel 24 uur van slag geweest, omdat het een jongen blijkt te zijn in plaats van een meisje. En nog kan ik het soms niet geloven... Ben er super blij mee, maar had gewoon iets anders in mijn hoofd! Maar zoals mijn man het zo mooi kan omschrijven: het is gewoon alsof je denkt op strandvakantie te gaan en dan blijkt dat je op wintersport gaat. Ook leuk, maar heel anders! Hij dacht trouwens al die tijd al een jongen.
Heel herkenbaar! Na een gezonde zoon was ik er van overtuigd nu een meisje te krijgen! Bij het openen van de envelop zag ik dtaan; gefeliciteerd met jullie zoon! Ik riep ohh neeeee! Tranen met tuiten! Voel me er nog iedere dag schuldig om. De dag na de 20 weken echo was ik al helemaal gewend aan het idee een mannen gezin te krijgen! En iedere dag opnieuw besef ik hoe bevoorrecht ik ben met 2 gezonde kinderen, maar omschakelen moesten we zeker'
Hier ook een weekje moeten schakelen. Bij de eerste wist ik 100% zeker dat het een jongen was (ben ook meer een jongensmama, naar mijn idee). Mij gevoel klopte en onze stoere jongen was een feit. Nu zwanger van de tweede en ik was er 100% zeker van dat het een meisje was, ook een andere zwangerschap, naar mijn idee. Dus een meidennaam hadden we al en ik keek zelfs al bij meisjeskleding (wat ik voorheen helemaal niks vond). Bij de 20-weken echo werd mijn gevoel bevestigd. Het is een meisje! Om na een paar minuten te horen: ik zou nog niet de kamer roze verven, want het is toch een jongen. Dit heeft ze drie keer gechecked en het is dus een jongen. Helemaal leuk hoor, maar moest wel even schakelen.
Ik heb alleen een beetje hoeven te schakelen omdat ik al een dochter heb, en jongetjes weer helemaal nieuw zijn voor mij! Ben zo gewend aan al dat roze, en elastiekjes met speldjes, en poppen... Dat wordt best even schakelen . Maar voordat dochter was geboren zag ik al die overdreven zoete meisjesdingen (roze, poppen, etc) ook niet direct voor me. Alleen, je groeit er naartoe . Ze wil al die dingen zelf, is echt zo'n meisje-meisje, en dan ga je haar ook niet een andere kant op dwingen. Gelukkig speelt ze wel ook met de duplo en de driewielerfiets en autootjes en takken en stenen en viezigheid. Niet helemaal een tutje dus! En dat zal ongetwijfeld ook zo gaan met een zoon, dan groei je weer naar tractoren enzo toe, hehe. Het is gewoon allebei heel leuk! Anders, maar wel even leuk.
Heel herkenbaar hoor! Ik zag mezelf ook meer als een meisjes moeder, alles roze, gezellig tutten etcetc... Wij hadden een combinatie test bij 13 weken en daar heeft de echoscopist gezegd dat er een meisje komt. Wauw m'n droom kwam uit. Bij de 20 weken echo werd nog eens goed gekeken maar dat was niet eens nodig want heel duidelijk was er een piemeltje te zien. Balen als een stekker. Ook al wist ik dat de gok bij de combinatietest lang niet 100% betrouwbaar was toch diep van binnen had ik me rijk gerekend. Mijn droom werd even flink in duigen getrapt. Ik was enorm teleurgesteld, en waarin eigenlijk? Ja misschien in mezelf omdat ik mezelf altijd heb voorgehouden dat er een meisje komt. Ik was echt verdrietig en had een dag nodig om het verdriet kwijt te raken. De teleurstelling heeft iets langer geduurd. Tijdens mijn zwangerschap heb ik heel veel commentaar gehad op dat ik een duidelijke voorkeur had. Het werd me niet in dank afgenomen dat ik zei dat ik graag een meisje gewild had. Ik zei altijd dat teleurstelling gepaard gaat met verwachtingen. Mijn verwachtingen van de toekomst waren anders dan de werkelijkheid is en daarover was ik teleurgesteld. Inmiddels is m'n zoon 6 weken oud en ben ik super blij met hem. Ik zou hem niet meer kunnen en willen missen. Maar de volgende keer wens ik gewoon weer een meisje. Succes met het 'verwerken' van dit nieuws. Gaat helemaal goed komen hoor!
Ja dat kennen we hier wel Echt een voorgevoel hadden we beiden totaal niet, denk dat ik daar te nuchter voor ben en geloof sowieso niet in al die bakerspraatjes. Toch hadden we beiden de wens voor een meisje, ook omdat de laatste jaren alleen maar jongetjes in de familie waren geboren, we hadden wel voor een meisje en een jongen een naam bedacht maar toen we hoorde dat het een jongetje werd waren we toch beiden eventjes van slag. Mijn man was er na 2 uur al aan gewend, bij mij heeft het wel een dagje geduurd. Ondertussen zijn we er 100% aan gewend en vinden het zeker erg leuk
Heel normaal hoor! Ik had volledig gerekend op een jongetje (heb zelf 3 broertjes en mijn man komt ook uit een gezin met 4 jongens) en zag mezelf sowieso meer als een jongens-mama. Toch heel snel het gevoel dat het een meisje zou worden, maar dat nam ik echt niet serieus. Binnenkort gaan we het zien. Maar het is wel spannend, want in de familie verwacht iedereen een jongetje en ik weet dat mijn broertjes zelfs al kraamcadeaus hebben gekocht voor een jongetje. Als het een meisje is gaan er een heel aantal mensen even flink moeten slikken, maar uiteindelijk is het gewoon een baby en is iedereen toch wel vertederd. Daar ga ik vanuit in ieder geval en anders mogen ze meteen de deur weer achter zich dicht trekken.