Zijn hier dames die hun ervaring willen delen. Ik ben afgelopen vrijdag van onze dochter bevallen en vond het echt heftig. Ik was al 41+6 weken zwanger en werd ingeleid. Op donderdag bij de gynaecoloog geweest om inleiding te bespreken en bleek al 3 cm te hebben. Die nacht kreeg ik rond 3 uur wat krampen en heb toen af en aan tot 6 uur nog kunnen slapen daarna maar onder de douche want het kwam wat regelmatiger. Toen mijn man ging time bleek er gemiddeld z'n 5 a 7 minuten tussen te zitten. Maar was allemaal te doen. Om 7 uur naar ziekenhuis voor inleiding en de tijd begon alweer langer te worden tussen de weeë. Toen ze toucheerde bleek ik wel door voorgaande weeë al op 5 cm te zitten. Yes dacht ik nog dan zit ik tenminste al op de helft. Rond 8 uur hebben ze mnd vliezen gebroken en mocht uurtje aankijken of het vanzelf weer op gang ging komen. Helaas niet dus aan de weeë opwekkers tot zn 11:50 werd hij steeds wat opgehoogd en leek het maar niet te helpen. De verloskundige nog iets voor 12 getoucheerd en nog steeds 5 cm was de mededeling. Ondertussen wel honger dus lekker om 12:05 brood en soep besteld. Ik neem een hap van mn boterham en belandde zo in een weeën storm. Ik herkende het direct van mijn zoontje waarbij ik ook door opwekking zo opeens daarin belandde. Na 10 minuten wist ik dus meteen dat ik een ruggenprik wilde want bij mn zoontje werd het ook niet minder na verlaging van dosis opwekking. De verloskundige ging hem aanvragen en ondertussen was verpleegkundige erbij gekomen om me met puffen bij te staan toen. Ik had het niet meer en ging op mnd knieën zitten om het op te vangen, ze zegt voel je druk. Ik dacht geen idee heb pijn dat zowiezo. En daarna voelde ik opeens persdrang. Verloskundige wilde toucheren maar het deed zo zeer en ging zo snel dat ik in paniek raakte en dr bijna een trap voor dr hoofd verkocht, heb alles bij elkaar geschreeuwd(waar ik me echt rot voor schaambeen nu). Toen zijn ze natuurlijk heel streng geweest en begon het persen, in 2 minuten persen was ons dochtertje om 13:00 geboren met nog een stortvloed aan vruchtwater erachteraan waardoor de verloskundige helemaal onder zat. En de vloer drijfnat. In mijn beleving dus binnen een uur bevallen en kan er nog steeds niet over uit dat het zo snel ging. Maar ook hoe schandalig ik me gedragen heb. Hoe verwerken je nou zoiets en wie heeft nog meer iets soortgelijks meegemaakt?
Dochter in minder dan een uur geboren, was heftig. Tja verwerken? Heb er niet zoo bij stilgestaan, ik heb wel in het begin soort van herbeleving gehad en dat ik het niet echt kon geloven....... Maar opzich weet je gewoon nooit hoe en wat mbt je bevalling......het tegenovergestelde is namelijk een niet vlottende bevalling met alle complicaties van dien.....ik ben er dus blij mee, aangezien qua gezondheid alles goed is gegaan
Ik denk dat je sowieso even de tijd nodig hebt om je bevalling te verwerken, ongeacht hoe snel het ging (die van mij duurde 2 dagen met flink wat ellende). Je kan er toch niets aan doen hoe je bevalling is gegaan en dat je zo tekeer bent gegaan.. ik heb ook flink gegild haha.. Dat hoort er toch gewoon bij en ze zijn daar echt wel wat gewend hoor. Wees gewoon blij dat het vlot ging en met je wondertje in je armen Fijne kraamtijd gewenst!
Gefeliciteerd! Ik volgde je al in een ander topic en was benieuwd of je inmiddels bevallen was Hier ook een heftige korte bevalling. Ik liep al 3 weken met voorweeën en 3 cm ontsluiting. Na een tweede strippoging begon het 's avonds rond 20 uur te rommelen met regelmatige harde buiken. Ik ben gewoon gaan slapen en werd om half 1 wakker van heftigere weeën. Naar het toilet geweest en gewoon weer in slaap gevallen. Om half 3 werd ik opnieuw wakker, weer van een heftige wee. Man wakker gemaakt en voordat we wilden gaan timen, belandde ik in een weeënstorm. Direct alles klaargemaakt voor het ziekenhuis, want ze hadden ons al gezegd dat het snel kon gaan. Om 3 uur waren we op de verloskamer. Ik wilde alleen maar op mijn zij op het bed liggen met mijn ogen dicht. Gelukkig hier ook een verloskundige die de hele tijd bij ons bleef en met me mee pufte. Anders had ik het niet gekund. Ze wilde mijn vliezen breken maar dat heb ik geweigerd. Ze toucheerde me regelmatig en rond 4:45 had ik ook persdrang. Toen heeft ze de vliezen gebroken en liet de gyn komen en ik mocht half overeind gaan zitten en persen. Maar dat durfde ik niet. Ik zuchtte de persweeën ook weg. Ze moest me echt begeleiden en ze zei: 'luister, met 1 perswee kan je kindje geboren worden. Geef alles.' Ik heb dus mijn benen vastgepakt en geperst, maar man, ik was vergeten hoe eng dat eigenlijk is! De weeënstorm kon ik nog aan, maar dat persen... ik dacht dat ik letterlijk uitscheurde! Met een perswee was haar hoofdje geboren en toen heb ik een dierlijke kreet geslaakt. Mijn man had de tranen in zijn ogen Toen met de tweede perswee haar schouders en de rest floepte er zo uit. Om 5.05 was ze geboren, dus 2,5 uur in totaal. Wel grappig was dat ze me een spuit wilde geven in mijn been zodat ik niet veel zou gaan bloeden en dat ik zei: 'wat is dat, nee hoor dat hoeft niet.' En ik zei tegen de gyn, die al direct aan de navelstreng begon te trekken: 'kunt u even daarmee wachten misschien?' En even later: 'zal ik u even helpen?' Ik wilde haar helpen door mee te persen als ze de placenta los wilde trekken en dat lukte gelukkig. Meid, voel je niet schuldig of wat dan ook. Een bevalling IS heftig en ieder gaat er op zijn eigen manier mee om. Ik had het plan om net zo kalm en relaxed te zijn bij de eerste (13 uur in totaal, badbevalling) maar dat ging gewoon niet. Wel heb ik alles gedaan wat ze zeiden, want wat was ik blij met die stevige begeleiding (terwijl in mijn bevallingswensen stond dat ik juist NIET zo'n aanwezig medisch personeel wilde, oeps ). Gelukkig hadden we niet eens tijd om dat lijstje uit mijn tas te halen, zo snel ging het.
Ik begrijp je ook, hier duurde het beide keren ook wel een jaar voordat ik er minder aan dacht. Ik durfde niet op mn rug te liggen, durfde geen gemeenschap met ML, nu gaat het wat beter, dwz dat ik er echt niet elke dag meer aan denk, de herinneringen ebben wat weg. Maar helemaal vergeten zul je het natuurlijk nooit. Tips kan ik je niet geven verder, de tijd doet veel denk ik.
hmm hier een hele snelle bevalling. In de zin van alles snel ging. Bij eerste wat ik voelde bleek ik al 8 cm ontsluiting te hebben. Alles bij elkaar maar paar uurtjes geduurd. Ja het was omschakelen, geen tijd om stil te staan dat het echt gaat gebeuren. En dagen daarna vol adrenaline. Maar verwerken had ik in die zin niet nodig, vooral blij dat het zo makkelijk was gegaan.
Gefeliciteerd met de geboorte van je dochter! Klinkt als een heftige ervaring, jouw bevalling! Het is nog maar heel kort geleden en dus heel vers. Het zal wat tijd moeten hebben. Op basis van wat ik hier lees, vind ik helemaal niet dat je je schandalig gedragen hebt! Echt niet! Het gevoel dat je binnen een uur bent bevallen, komt waarschijnlijk omdat het laatste gedeelte zo megasnel ging en de eerste 5 centimeters relatief soepel verliepen. Bevallen kan echt heel heftig pijnlijk zijn en sowieso is het heel intens, en dan heb je je reacties vaak niet helemaal in de hand, en dat is ok. De verpleegkundige heeft uiteindelijk geen trap voor haar hoofd gehad, dat is in ieder geval fijn! Schreeuwen kost energie en die energie gaat vaak ten koste van het baringsproces, daarom waren ze streng toen je zo hard schreeuwde. Niet omdat ze het niet netjes van je vonden! Mijn bevalling zat ergens aan de andere kant van het spectrum; 36 uur, waarvan 9 uur volledige ontsluiting met persweën om de 2 à 4 minuten. De onregelmatigheid en het feit dat mijn kindje er niet uit kwam, lag aan haar afwijkende hoofdligging. Na 1½ uur persen naar het zkh voor toch maar een ruggenprik, daar nog 4½ uur moeten wachten op de anesthesist die zoek was. Uiteindelijk in de OK bevallen met ruggenprik vol aan en een operatieteam om me heen dat klaar stond voor de KS. Tja... Ook dat heb ik moeten verwerken. Het heeft best even geduurd, en nog steeds is het bij lange na niet mijn favoriete herinnering. Maar uiteindelijk, na een paar weken, overheerste de trots. Ik ben bevallen op een moment dat niemand er meer echt in geloofde. Jij hebt een heel heftige ervaring gehad, en je hebt gedaan wat je deed om er doorheen te komen. En dat is gelukt! Je hebt het hem gelapt meid! IK ben in ieder geval trots op je!
Ik heb me ook schandalig gedragen, haha. Maar dat hoort er bij. Zeker met een snelle bevalling. Heb ik ook gehad. In een helse weenstorm beland na het breken van mijn vliezen en ineens helse persdrang maar moest nog wachten tot mijn gyn er was. Dan 3 x persen en hij was er. Maar wat heb ik geschreeuwd. Echt oerkreten, haha. En zonder verdoving. In de verloskamer ernaast was een vrouw wiens man daarna aan mijn man gezegd heeft dat ze ineens begon te panikeren omdat ze me zo hoorde schreeuwen, haha.
Mijn zoontje is 7 maanden, maar ik merk ook dat ik de bevalling vaak nog herbeleef (of behoefte daaraan heb). Ik zou een geplande keizersnee krijgen op 21 maart. Echter op 15 maart braken mijn vliezen. Ik moest naar het zkh komen en dan zou de ks vervroegd worden. Omdat ik vlak voor de wisseling van teams kwam, wilden ze me daarover heen tillen. De weeën werden steeds heftiger en net toen de gyn eindelijk kwam zeggen dat ze me klaar zouden gaan maken om naar de OK te gaan, kreeg ik persdrang en bleek ik al 9,5 cm ontsluiting te hebben. Ipv een keizersnee ben ik toen in amper 15 min. natuurlijk bevallen. Dat heeft bij mij het nodige verzet gekost, want ik was bang dat ik dat niet zou kunnen of dat het kindje misschien vast kwam te zitten. Ik heb dus ook alles bij elkaar gejankt en geschreeuwd en schijn zelfs geroepen te hebben dat ik dat niet ging doen. Maar goed, mijn zoontje is snel en goed geboren. Maar ik merk dat doordat ik een ks zou krijgen en ineens een week eerder heel snel natuurlijk bevallen ben, dat de bevalling ook een soort van 'zwart gat' lijkt. Vandaar dat ik vaak nog foto's van de bevalling terugkijk of even terugdenk aan de dag van de bevalling.
Thuis een uur weeen opgevangen...naar ziekhuis...9 cm bij aankomst maar foetale nood..spoedsectio onder narcose.. Ben voor mn gevoel nog niet bevallen..mis een stuk
Ik heb ook een heftige bevalling gehad,begon normaal,niet al te veel pijnlijke weeën gehad.Na een uur aan de ctg gelegen te hebben mocht ik nog even een uurtje ergens wat gaan eten en bij terugkomst ging het ineens snel, ruim een uur in een weeënstorm gezeten,ruggeprik of andere verdoving ging niet meer.Op het moment dat ze mijn vliezen brak hielden de weeën op....en ik mocht juist gaan persen,de gyn zag het hoofdje al...infuus gehad om ze weer op te wekken,hielp niet snel genoeg.Ik moest op eigen kracht persen maar ik hoorde het hartje van mijn baby iedere keer wegzakken,ook bleek ik te smal gebouwd,ik ben 3 keer ingeknipt...ineens riep de gyn, keizersnede,nu!Volle paniek in de tent,dat is het laatste wat ik bewust mee gekregen heb...ruim 10uur later heb ik eindelijk mijn baby vastgehouden,jammer genoeg maar heel kort omdat hij nog op de ic lag en ik nog totaal niet besefte dat het echt mijn baby was...het was echt kantje boord bij ons,volgens de gyn komt het ook maar 8 tot 10 keer per jaar voor dat het zo heftig afloopt... Ik heb er heel veel over gepraat,met familie,vrienden en vk die er bij was,vk moest het ook nog verwerken...Later ben ik begonnen met schrijven,alles heb ik tot in detail opgeschreven.Ik heb het daarna nog 1 keer gelezen.Ik heb het er soms nog moeilijk mee maar het gaat steeds beter ook omdat de lichamelijke pijn weg is. Neem er de tijd voor,praat er over,schrijf erover of laat af en toe je tranen gaan,wat voor jou het beste voelt....je bent geen zeur als je er nog over praat,het was een heftige gebeurtenis die je niet in de koude kleren is gaan zitten.
Wat fijn om herkenning te lezen. Ik probeer er inderdaad zoveel mogelijk over te praten en als ze ernaar vragen zeg ik eerlijk dat ik het nog best lastig vind te bevatten hoe heftig het was. Sannever: wouw heftig hoor! Dan mag ik niet klagen, want besef ook zeker dat we heel blij mogen zijn dat het verder zo goed verlopen is. Mijn dochtertje was alleen de eerste dagen wat suf en niet lekker, maar doet het super nu
Je mag klagen zoveel je wilt hoor!jij hebt jou bevalling terecht als heftig ervaren! nog gefeliciteerd met je dochter en geniet ervan! fijn dat ze het nu super doet!
Mijn 2e bevalling was het snelste, daar heb ik echt tijd voor nodig gehad om het allemaal te laten landen, er een beetje grip op te krijgen. Mijn dochter was niet ingedaald en na 1 uur weeën op de 5 min (die nauwelijks meer waren dan stevige menstruatiepijn en die ik lachend in bed had opgevangen) kwam de VK. Toen zat ik al op 6 cm. Vlak daarna werden de weeën opeens hevig en om de 1-2 minuten, al snel ook met persdrang erbij, maar ik moest alles wegzuchten en moest ook verplicht op mijn linkerzij liggen om de indaling te bevorderen. Was erg pittig, heb liggen briesen als een paard, lak aan alle 'pufregeltjes' . Na een uur had ik 9 cm en ik hield de persdrang bijna niet meer, maar vliezen waren nog heel en baby was nog steeds maar nauwelijks ingedaald. VK was achter mijn rug om assistentie aan het bellen, toen opeens mijn vliezen braken. Een enorme en dan echt een enorme plens water stroomde alle kanten op, liep tot in mijn nek, gutste over de randen van mijn bed en ik voelde mijn baby met een smak naar beneden zakken. Ik kreeg het gevoel alsof ik helemaal kapotscheurde, deed zo'n pijn! En ik kon alleen maar roepen: "Ohh, ik moet poepen!". Persdrang was echt overweldigend. VK schreeuwde naar mij: "Op je rug, pak je benen, NU!" Kraamzorg schreeuwde tegen mij en ik gilde van de pijn. Binnen 10 seconden schreeuwde VK weer: "Zuchten! Zuchten!" En half zuchtend, half gillend floepte mijn dochter naar buiten en was ze opeens geboren. Dit gebeurde dus echt in een paar minuten tijd en ik was daarna ook helemaal van de kaart: wtf!? Het hielp niet dat mijn dochter meteen daarna onverwachts naar ziekenhuis moest ter observatie en ik meteen na het hechten dus moest aankleden en in auto moest. En daarna begonnen de naweeën die echt vreselijk pijn deden. De 24 uur daarna sliep ik nauwelijks door de pijn en wilde de BV (door slechte begeleiding) niet vlotten. Tegen de tijd dat ik naar huis mocht met mijn dochter was ik geheel uitgeput en kon ik alleen maar huilen... Ik heb veel/vaak gevraagd wat er nu precies gebeurd is, in welke volgorde, wie/wat/wanneer deed, zodat ik een beetje de film in mijn hoofd kon ordenen. En daarna heb ik er veel over gesproken en mijn verhaal opgeschreven en diverse keren getypt op fora zoals deze. En dan slijt het wel... Mijn 3e bevalling was officieel een stuk langer, maar wel in 45 min van 3 cm naar geboorte gegaan in een helse weeën storm. Toen was ik alleen maar opgelucht dat het voorbij was en door een heerlijke kraamtijd ben ik er nauwelijks mee bezig geweest. Ik denk dat ik bij de 2e bevalling verwachtingen had, van hoe het zou lopen/voelen (gebaseerd op 1e bevalling) en dat het heel rauw op mijn dak kwam toen alles heel anders liep. Bij de 3e kon ik dat veel meer loslaten en het over me heen laten komen, en daarna dus ook makkelijker accepteren/verwerken hoe het gelopen was.
Kache: je verwoord het precies goed. Je stelt je in op een bevalling net als de vorige en dan is het best heftig om opeens in een uur te bevallen . Bij m'n zoontje van zo ongeveer half 10 in de ochtend tot half 10 in de avond bezig geweest waarvan z'n 2 uur persen omdat mnd zoontje nog niet helemaal was ingedaald. Daarbij had ik toen met de weeë storm een ruggenprik aangevraagd en dus nog even goed kunnen rusten voor het echte werk begon
Hier om 00:15 de vliezen gebroken en om 01:03 was hij er! Geen wee gevoeld daarvoor.. Wel al wekenlang met voorweeen en 3cm ontsluiting ge lopen. Heftig ja dat wel. Verwerking begint nu pas..
Ik vind het ook 'fijn' om te lezen dat ik de enige niet ben.. Ik ben ingeleid vanwege een zwangerschapsvergiftiging. Om half 8 zijn m'n vliezen gebroken en om kwart voor 8 hebben ze het infuus met weeënopwekkers aangezet. Om 10 uur begon ik ze wel vervelend te vinden en heb ik om een ruggenprik gevraagd, zoals vooraf al afgesproken was. Ik zag het zo voor me; geen pijn en een mooie, rustige bevalling. Ik zou mogen persen met de ruggenprik aan en het leek me echt fantastisch om het allemaal heel bewust mee te maken.. Op anesthesie moesten we ontzettend lang wachten omdat de anesthesist net weg was geroepen. De weeën werden alleen maar heftiger natuurlijk, want het infuus liep lekker door. M'n bloeddruk was op dat moment 215 / 156, waardoor ze nog overlegd hebben of het geen keizersnee moest worden, maar dat hoefde op dat moment nog niet. Uiteindelijk is de ruggenprik gezet, maar bleek hij helemaal niets te doen. Terug op verloskunde hebben ze hem meteen op stand 12 gezien en een bonus bijgespoten, maar er gebeurde helemaal niets.. Weeën werden alleen maar heftiger en ik heb ook geschreeuwd en voornamelijk gesmeekt of ze de ruggenprik er niet gewoon uit konden halen en me Pethidine konden geven. Ze zouden het nog 10 minuten aankijken, als de ruggenprik dan nog niets deed, zouden ze kijken of ze iets anders voor me konden regelen. Na 10 minuten, om 12:35, was er nog niets veranderd en moesten ze overleggen of ik iets anders mocht hebben, omdat ik wel de dosering van de ruggenprik al gekregen had. De arts heeft nog getoucheerd en ik zat pas op 5 centimeter. Ik gaf toen aan dat ik persdrang kreeg en dat ik iets voelde, maar dat was 'gewoon druk'. Persdrang met 5 centimeter kon niet, dus moest ik alles weg proberen te puffen, wat echt totaal niet lukte. Of ik nu wilde of niet, ik móést wel persen. Ik heb nog een keer geroepen dat ik écht iets voelde, de verpleegkundige gaf toen aan dat ze straks wel even zou kijken. Nu ben ik geen arts en ik ben ook niet al tig keer gevallen, maar ik zou toch echt zweren dat ik voelen dat het hoofdje stond. Dat brandende gevoel waar iedereen het altijd over heeft.. Vlak daarna voelde ik iets 'terug glijden'. De verpleegkundige heeft toen toch maar even gekeken en geroepen dat de arts gehaald moest worden. Die kwam binnen, riep dat de beenbeugels op het bed gezet moesten worden, zij ging bij het voeteneind zitten en trok haar handschoenen aan, ze roept 'Wooooow!' en onze dochter was er.. Om 12:55. Van 5 centimeter naar geboorte in 20 minuutjes. En echt, ik kan het ook nog niet verwerken. Het raakt mij zo als mensen zeggen dat ze zouden tekenen voor zo'n snelle bevalling, of dat ze alleen maar blij zijn dat alles goed is gegaan. Natuurlijk ben ik dolblij dat alles goed is gegaan, maar ik heb voor mijn gevoel ook geen bevalling gehad.. Ik had gehoopt dat erover bloggen me zou helpen, dat is voorheen wel met alles zo geweest, maar ook dat is niet zo gelukt.. Als mensen het verhaal lezen, krijg ik ook steeds dingen te horen als; 'Jeetje, wat heftig, maar ze is er nu, dat is het belangrijkst!'. En natuurlijk, dat ís ook het belangrijkst. Ik ben ontzettend verliefd op ons meisje en dolblij dat ze er is, maar die bevalling.. In m'n hoofd lijkt het gewoon niet te kloppen. Omdat alles zo snel is gegaan, hebben we geen foto's van hét moment. We hebben geen navelstrengbloed kunnen doneren, want er moest nog een formulier ingevuld worden, 'maar omdat het zo snel ging, hebben ze dat niet meer aan ons kunnen vragen'. Ook lichamelijk is het net alsof er niets gebeurd is; ik dacht echt drastisch uitgescheurd te zijn, maar ze hebben 2 piepkleine steekjes moeten zetten, 'voor het mooie'. Ik heb vooraf Purelan en Curanol ingeslagen, maar ik heb het niet nodig gehad. Ik ben in 10 dagen 22 kilo kwijtgeraakt. En natuurlijk is het niet zo dat ik sta te springen om aambeien of om een totaal ruptuur, ik moet natuurlijk inderdáád blij zijn dat ik er zo goed uit ben gekomen, alleen ik mis het 'ik-ben-bevallen-gevoel' zo erg..
Wow meid je bent al bevallen! Ik dacht ga eens kijken , omdat je op dit topic gereageerd had. Van harte gefeliciteerd. Bij Seyhan is het ook heel erg snel gegaan, 45 minuten dan van 5 cm tot hij geboren was. En Dilara was dan 1 uur vanaf het breken van de vliezen tot ze er was. Ik durfde ook niet toe te geven aan de persdrang. Ben erg benieuwd hoe ze uitziet!
Ik kwam met 2 cm aan in het ziekenhuis, vliezen werden om half 9 gebroken. Ik had wel weeeen maar volgens de vk waren ze niet sterk genoeg.. Nou, echt ik heb gegild.. Nou mevrouw, probeert u maar eventjes wat rustiger te worden... Maar ik moest naar de wc, waar ik vervolgens bijna tegen de vlakte aan ging. Ik heb gesmeekt of ze even wilde voelen, nou echt, met moeite trok ze de handschoenen aan om vervolgens na 3 persweeeen onze dochter op te vangen. het was toen iets over 10 uur.. Van 2 naar 10cm in anderhalf uur, de vk wist niet wat haar over kwam Ze heeft trouwens later netjes haar excuses aangeboden, ze had echt totaal geen idee dat het zo hard ging. Mijn gyn trouwens wel die had 's morgens nog gezegd dat de kleine er voor 12 uur zou zijn. Onze eerste was er al met 5 uur.