Onze dochter is een mama's kindje. Vanmiddag haddden we visite en ze kruipt direct weer in mij. Niet met alle visie! Meestal bij dezelfde... zo sneu... Mijn man wordt er gek van! Bij alles is het: mama toe. Soms negeer ik, soms niet. Ligt ook een beetje aan de situatie. Als ik weg ben is man wel 'goed genoeg'. Dat zet ik tussen aanhalingstekens omdat het niet letterlijk bedoeld is. Nog meer mama's kindjes? Ik erger mij er niet zozeer aan, vind het wel sneu voor mijn man.
Ja, hier ook een mama's kindje hoor. Zodra ik uit het zicht ben, is het goed. Maar ga ik weg terwijl hij het ziet, dan is het krijsen! En als vriend en ik beide thuis zijn, komt hij altijd bij mij. Hier is het bij alle visite wel, hij zegt wel iedereen gedag of gaat even spelen, maar komt toch regelmatig even een knuffel halen en om zeker te weten dat ik er nog wel ben. en als ik even naar de keuken of iets loop, dan moet hij natuurlijk mee. Soms vind ik het best lastig, kan weinig zonder kind om mijn benen, maar aan de andere kant ben ik erg blij dat hij een mama's kindje is
Ja hier ook hoor. Maar dat zijn ws allemaal fases. Soms word ik er moe van, dan kan ik amper wat in huis doen.
Hier andersom, erg lief om te zien! Maaaar het is niet zozeer dat ze niet bij mij wilt zijn als papa in de buurt is, het is meer dat ze bij hem net wat meer lol heeft
ja hoor, hier ook een mama´s kindje. Ze komt als eerste altijd naar mij. Ook als we ergens op visite zijn kruipt ze zowat in me voor een paar uur en vlak voordat we weer naar huis gaan ontdooid ze hahaha.
Mijn dochter is nu al een papa's kindje. Als papa haar optilt, begint ze al te grinniken, omdat ze weet dat ze met hem dikke lol heeft (hij hangt haar op de kop enzo hihi). Als ze verdrietig is kunnen we haar beiden evengoed troosten, daar ben ik wel blij om. Maar papa heeft ook 1 dag in de week alleen met haar, dat schept natuurlijk ook een band Misschien dat je haar wat vaker bij papa kunt laten? Gaat ze ook naar de opvang of oppas, even weg van jou? Is toch wel goed als ze een beetje zelfstandig worden En aan de andere kant is het vast wel vleiend!
De laatste dagen is hij erg stijfkoppig naar mij en minder naar papa, terwijl dit voorheen precies andersom was. Mama voor en mama na. En nu is het papa, papa, mama, papa, papa
Hier ook eentje, and loving it!!! Papa maakt hem daarentegen ontzettend aan het lachen en ze hebben veel lol samen en stoeien vaak. Dus wanneer hij de hele dag bij mama is geweest, kan ik hem geen groter plezier doen dan lekker met papa laten spelen. Maar bij huilen/eng/auw/honger/dorst/verschonen is het altijd mama. Of zoals hij zelf zegt: mamamamamamamamamam.
Ik heb juist een dochter die heel zelfstandig is, ze kan zichzelf echt prima vermaken en het maakt haar ook helemaal niet uit wie haar troost/verzorgt of met haar speelt. Dat vind ik toch dan ook wel weer een klein beetje jammer haha Ik zou het juist heerlijk vinden als ze een mammakindje is. Misschien komt het nog..
Mijn dochter ook héél erg. Soms word ik er gek van. Als we met z'n allen in de auto zitten en ik stap uit om te gaan betalen na het tanken bijvoorbeeld krijst ze de hele boel bij elkaar. Ik kan eigenlijk niets zonder haar doen. Ze wil ook echt niet bij haar papa blijven, terwijl als we gewoon met z'n vieren zijn ze alleen maar bij hem zit. Maar zodra ik weg ga....
Hier jongste (zoon), énorm mama's kindje. Mama mama mama Soms wel sneu voor vriend, hij moet echt dingen dóen met zoon. Dus zeggen:zullen we dit of dat? Anders blijft zoon aan mij plakken.. Wel heel lief, zo'n aanhankelijk manneke
Hier ook een echt mama kindje . Vind het regelmatig zo sneu voor ml. Hangt heel de tijd rond mijn been, mag niet uit het zicht verdwijnen want dan is het huilen en kan ml er weinig aan doen. Ook al hebben die 2 wel veel lol samen, met papa is het altijd gek doen en als ik niet thuis ben gaat het ook super tussen hun. Maar van zodra ik thuiskom ziet ze papa niet meer staan . Ben nu door bi ook wel bijna alle dagen thuis met dl, dus dat zal er ook niet goed aan doen . Vind het ook niet erg dat ze zo graag bij me is, maar voel soms zo mee met ml. Zoals gisterenavond: ik kon haar niet in bed leggen omdat ik echt verging van de bekkenklachten dus wou ik haar aan ml geven om haar in bed te leggen. Maar ze draaide zich constant om en liet echt merken dat ze niet naar papa wou. Uiteindelijk gaat ze er dan wel naartoe, maar vind dat dan zo jammer voor hem. Precies of hij is niet goed genoeg. Hopelijk trekt ze snel ook terug wat meer naar papa .
Hier ook echt een mama's kindje. Bij alles wat gedaan moet worden (douchen, aankleden, luier verschonen, naar bed toe brengen etc.) zegt hij 'mama doen'. En als papa het (met alle liefde) wil doen dan schreeuwt hij moord en brand 'mama toe' (met zijn armpjes uitgestrekt naar mij). Mijn man vindt dat echt verschrikkelijk, voelt voor hem als falen. Ik vind het ook zo sneu voor hem...