@sportmeisje. Wij zijn na 15 maanden pas naar de ha gegaan, toen moest ik eerst 2 maanden lang elke ochtend tempen. Daarna toch maar weer even gewacht voor we weer naar de ha terug zijn gegaan, nou uitslag was mooi dus doorgestuurd naar fertiliteitsarts. Daar ook wat testen en de uitslag dat we spontaan zwanger konden worden was 60% dus naar huis gestuurd met nog een half jaartje proberen. Daarna pas begonnen met behandelingen.
@dushimama spannend weer. Nu hopen dat de rode duivels wegblijven.... @sportmeisje dit werd ons verteld na het hsg onderzoek. Na zo'n hsg onderzoek moet je het nog een half jaartje proberen en vervolgens kun je dan eventueel beginnen met IUI. Tenminste in ons geval.
Zoals ik al eerder zei, ik moet helaas nog even afwachten......... En wachten duurt lang, maar ik denk dat we het daar allen over eens zijn. Hebben jullie het ouders of familie verteld?
Wij zijn vrij open richting vrienden/collega's en familie. Ik kreeg nl vaak te horen: je bent al 29 wordt het niet tijd dat... Daarnaast merk ik dat ik veel aan de gesprekken heb die ik voer met mensen uit mijn omgeving, helemaal omdat ik het steeds zwaarder begon te vinden. Nu heb ik mensen die voor me klaar staan. Daarnaast werk ik in het onderwijs en als ik naar het ziekenhuis moet moeten mijn lessen overgenomen worden. Vandaar... En inderdaad wachten duurt lang...
Er zijn wel aantal mensen die er bij ons vanaf weten. En op het werk weten ze er ook vanaf. Mijn vader weet er niet vanaf
Bij ons weten familie en vrienden en collega's het ook. Ben er open over. Vaak ook de vraag wanneer komt de 2e ?? ( en opmerkingen je hebt toch een kind ) dat maakt de wens voor een 2e niet kleiner. Ik snap zeker dat het voor mensen die nog geen kindje hebben het moeilijker is maar onze wens is zo groot dat die opmerkingen pijnlijk zijn!
Wij zijn er ook open over geweest, omdat je anders toch de vragen blijft krijgen, vooral zelfs, wíllen jullie wel kinderen? Dus toen we de gang naar ziekenhuis gingen maken gewoon open geweest tegen familie en beste vrienden, sommige collega's. Ik vond het niet moeilijk om er open over te zijn, ik heb er altijd positief ingestaan, tuurlijk was het wel eens moeilijk als er weer een berichtje ergens stond van iemand die zwanger was, maar dat was voor mij meestal even slikken en hop, weer door. Mijn schoonzus en zwager zijn er totaal niet open over, nu hebben wij ook niet alles verteld, meer gewoon van: we gaan naar het ziekenhuis en krijgen onderzoeken, en dan af en toe vertelden we wanneer we weer moesten of geweest waren, maar niet specifiek wat allemaal. Maar hun hebben dus niks verteld, we kwamen erachter toen wij vertelden dat het gelukt was en schoonzus ineens wegliep, en niet heel enthousiast feliciteerde. (Terwijl ze wisten dat wij ook al bijna 2 jaar bezig waren) Later dus gehoord dat zij ook al bijna 2,5 jaar bezig zijn, maar ze vertelden het niet want wij vroegen er niet naar.... Euh.... Rest van familie wist het wel... Maar ook nu vertellen ze weinig, tenminste, ik weet dat ze een 1e iui gehad hebben, maar verder weten we niks, en dat is ook al weer meer als een maand geleden. Ik zie m'n schoonzus ook amper, lijkt alsof ze me negeert, sinds ze het weten van ons heb ik ze 2 x gezien. (Vanaf juni) En zij kan er blijkbaar heel slecht mee omgaan, maar ik weet niet, voor mij voelt het ook niet fijn. Ze weten dat we ook lang bezig waren dus ik heb soms zoiets van: doe gewoon normaal. Maar goed, ik heb dat nooit zo gevoeld, zo sterk dan. Dus misschien kan ik me minder inleven in het gevoel.
Goedemorgen dames, bij ons weten alleen onze beste vrienden het. Ik stond laatst op het punt om het onze ouders te vertellen, maar vriendlief wil het toch nog stil houden. Snap ik ook wel, want het is natuurlijk een verrassing als het wel ineens lukt. Maar het kan ook nóg veel langer duren. Vind het soms erg lastig dat ze het niet weten, want af en toe laten ze toch wel doorschemeren dat ze het wel heel erg leuk zouden vinden. Heb ook 2.5 alleen maar gelezen op verschillende forums en sinds deze week toch maar met jullie mee gaan schrijven. Eigenlijk wel een fijn gevoel omdat we allemaal in het zelfde schuitje zitten/hebben gezeten. @ hopeforyou jammer dat het zo gaat. Kan me voorstellen dat het geen fijn gevoel geeft, zeker omdat het familie is. Toch maar proberen te genieten, misschien als het hun ook is gelukt dat ze bijdraaien en het hele verhaal komt.
Hope en Sandra ik was zo nieuwschierig haha moest het geslacht echt weten! Idd bijzonder als je het niet weet en komt niet vaak meer voor! Succes met de laatste loodjes Sandra spannend.
Haha kan het me goed voorstellen knvs, heb bij iedere echo ook moeite Aftellen is begonnen...19november gaan ze hem of haar halen.
Nou het hoge woord is eruit. Het komt erop neer dat we onverklaarbaar verminderd vruchtbaar zijn. En ze willen ons nog een jaar laten wachten voordat ze ons een handje gaan helpen. Wie heeft er nog meer zoiets gehad, (na al zelf zo lang bezig te zijn geweest) en valt daar wat aan te doen?
Spannend Sandra, ben benieuwd wat het wordt. Wat denk je zelf? Sportmeisje, dat is wel een flinke tegenvaller zeg. En raar dat ze zeggen, probeer het nog maar een jaar. Terwijl je al 2,5 jaar bezig bent. Misschien second opinion bij andere arts? Ik zou me er niet bij neerleggen eigenlijk.
@sportmeisje Erg vervelend dat ze jullie zolang willen laten wachten zeg! Zit de verminderde vruchtbaarheid bij beiden of 1 kant? Echt balen dat de oorzaak niet bekend is . Ik zou zeker een second opinion aanvragen in ander zh! Wij komen onverwacht snel in de mmm, puur het 'geluk' gehad dat mijn vriend in sept al een semen-analyse mocht doen van de ha. Hij is als kind laat geopereerd aan niet ingedaalde... En helaas bleek zijn zaadtelling niet goed. Nu afwachten tot gyn . Zelfs die weken voelen heeeel lang (laat staan als je een jaar moet wachten in onzekerheid). Veel succes met alles!
Zou ook voor een second opinion gaan sportmeisje. Belachelijk dat ze je nog een jaar willen laten wachten. Ik ben vanmorgen weer naar ziekenhuis geweest voor een follikelmeting. Zag er goed uit al veel grote follikels zaterdag nog een echo en maandag de punctie. Was er zelf nogal onzeker over de vorige keer voelde ik echt duidelijk mijn eierstokken groeien, had best wel last van mijn buik ook was de echo erg pijnlijk nu heb ik nauwelijks ergens last van. Misschien toch de positieve werking van acupuntuur
Ik zou idd gewoon second opinion vragen in een ander zkh. Vind echt dat je na 2,5 jaar lang laten wachten weer. Spannend Madeline. Ik duim voor je
Zit mijn opties te overwegen. Ik kan me er zelf ook niet bij neerleggen om 'gewoon' maar weer verder te gaan en te wachten op iets, dat naar mijn idee echt niet ineens wel zal lukken... Eerst nog maar eens een keer op gesprek in het ziekenhuis en mijn zegje doen. Second opinion is een idee of oplossing, het nadeel is dat je waarschijnlijk weer van voren af moet beginnen? en wellicht de tijd ook kwijt bent aan de onderzoeken.
Ik klikte dit topic open en mijn oog viel gelijk op je vorige berichtje, vandaar dat ik even heel onbeleefd inbreek in dit topic Wij zijn inmiddels bijna 4 jaar 'bezig' voor ons eerste kindje, helaas nog altijd zonder daadwerkelijk een kindje bij ons te mogen houden. Ook wij hebben dit stempel gekregen, ondanks eerdere zwangerschappen ( zie onderschrift). Wij hebben alle mogelijke onderzoeken gehad, en alles is goed, dus waarom ik zo moeilijk zwanger wordt snapt eigenlijk niemand. Helaas is er een klein percentage vrouwen die dit heeft, en waarbij ze er nooit achterkomen hoe het komt. Dat ze jullie na 2.5 jaar wachten, weer een jaar aan willen laten modderen vind ik echt niet kunnen. De meeste ziekenhuizen bieden je dan een IUI traject aan, daar zitten wij momenteel middenin. Ik zou zeker vragen waarom ze dit bij jullie niet willen doen, en mocht het antwoord uit blijven dan overstappen naar een ander ziekenhuis. De onderzoeks uitslagen kun je meekrijgen, dus volgens mij hoef je geen dingen opnieuw te doen. Tenzij een ander ziekenhuis twijfelt aan uitslagen. Mag ik vragen in welk ziekenhuis je nu loopt? Sterkte! Mocht je nog meer vragen hebben stel ze gerust .
Hi Madelein, Is dit ook jullie eerste behandeltraject waar je in zit, of hebben jullie hiervoor nog andere dingen geprobeerd? Jullie ook sterkte! Zie dat je op het wachtbankje zit!? En ik houd het in mijn achterhoofd. De reden die ze gaven is dat onze kansen op een spontane zwangerschap hoger zijn dan met iui. Maar ik vraag me af, als je wel in zo'n traject stapt, of ivf of icsi, hoe zit het dan met als dat klaar is. Ben je dan uitbehandeld en is er zowiezo geen kans meer op een zwangerschap? Of mocht dat allemaal niet zijn gelukt en je gaat weer verder met het 'spontaan' zonder medicijnen ed, zijn je kansen dan weer net zo als voordat je begon?