Mijn oudste is het eerste deel van zijn leven bijna tien jaar alleen geweest. En hij vond het niet erg. Ik heb twee kinderen maar door het leeftijdsverschil groeien ze op als kinderen alleen. Heel gek om dat zo uit te leggen. Op school gesprek met de juf kwam ze ook tot de conclusie dat mijn dochter enigst kind is echt spelen doen ze niet samen delen is ook al anders dan kinderen die dichter bij elkaar zitten. En toch zijn ze niet alleen daar straks viel dochter en broer pakte haar teder op om te troosten. dan zie ik in eens ze zijn toch samen ze is gek op haar broer. En andersom ook. Ook al word hij wel eens gek van haar. Een kind maakt je moeder twee kinderen maken je moeder meer kinderen maken je moeder. Je moet er nooit van uit gaan dat je kinderen voor jou zullen zorgen als je oud ben of ziek. Maar de kans met meer kinderen is natuurlijk wat groter. En toch geen ene zekerheid bestaat er in deze wereld. Ik ben trots op mijn twee kinderen. Zal niet van ze verlangen dat ze later voor mij zullen zorgen maar hoop wel dat ze altijd mijn huis als hun thuis zouden zien. Ook al ben ik 90!
Als het ons ooit mag lukken zijn we dol gelukkig met 1 en daar blijft het bij. Vriend is nu 39 en als het mag lukken moet het weer via deze weg en daar bedank ik voor. Geloof er heilig in dat je 1 kindje ook heel gelukkig kan maken.
Bedankt voor het starten van dit topic en het delen van jullie ervaringen en reacties. Hoewel ik altijd van een groot gezin heb gedroomd, is mijn toekomstvisie na de geboorte van onze dochters veranderd. Wij hebben maar 1 kindje, en ik denk dat het daarbij blijft. Ik word heel onzeker en verdrietig van mensen die me stellig blijven vertellen dat ik daar over enkele jaren vast anders over denk.
Ik denk dat het maar is hoe je het wilt bekijken. Ik heb dus wel een broertje, niets mis mee hoor, en wij hebben echt iets aan elkaar. Was ik zielig geweest zonder hem of hij zonder mij? Nee hoor, ik speelde zelfs nooit met mijn broertje, etterbakkie Ik ken echter ook broers en zussen die inderdaad gewoon geen contact hebben, ruzie, haat etc. Is het zielig om een kind alleen op te laten groeien? of Is het zielig het kind een broer of zus te geven waar ze later ruzie mee krijgen, en dan ook nog eens in contact mee moet komen op het moment dat de ouders overlijden? Het kan beide gebeuren, dus dan zou beide zielig kunnen zijn.
Overigens is het leuk als je een broer of zus hebt als je ouder overlijd...mijn moeder had dat...een grote zus. Hun moeder overlijdt en mijn moeder is me toch een partij genaaid door die zus, het is niet altijd een troost en een steun. Sterker nog, het is nu 5 jaar geleden en tot op de dag van vandaag spreken ze niet meer met elkaar (mijn moeder weigert, zo gekwetst is ze)
Ik heb zelf geen ervaring als enig kind zijnde, maar mijn moeder en een nichtje wel. Zij hebben dit wel echt als heel jammer en als een groot gemis ervaren. De vriendinnetjes of andere naaste familieleden waar ze een goede band mee hadden en die mee mochten met dagjes weg of bijv vakantie waren heel erg leuk voor dat moment, maar veelal dus echt een gemisgevoel. Natuurlijk hoeft lang niet iedereen het zo te ervaren en een tweede kind willen omdat het anders zielig is lijkt me niet echt de reden voor het wel willen gaan voor een tweede kindje. Soms is het niet eens een kwestie van willen, maar kunnen en dat lijkt mij heel moeilijk. Een bewuste keuze voor een kind zou niet mijn keuze zijn, maar dat komt door de verhalen die ik ken en gezien heb, dat een ander daar bewust voor kiest (of die keuze niet zelf heeft kunnen maken): wie ben ik om daar over te oordelen. Dat is niet aan mij.
Hier ook een enig kind dat niet zielig is. Speelkameraadjes zocht ik wel zelf etc. Je kan trouwens eens met iemand gaan praten om je bevalling te verwerken. Dit levert niet op dat je meer kinderen wil, maar wel rust voor de eigen gemoedstoestand. Ik heb trouwens wel gekozen voor meer kinderen. Maar als mijn oudste enig kind was gebleven had ze ook een leuk leven gehad, dat weet ik zeker! Mijn keuze kwam omdat ik in mijn omgeving veel mijn man en leuke vrienden heb die wel zijn opgegroeid met meer kinderen in het huishouden. Dat gaf bij mij de doorslag.
Ik zou nooit meerdere kinderen krijgen omdat de oudste anders als zielig word bestempeld. Wij hebben een tweede kindje gekregen omdat wij dat wouden, het leek ons gezelliger en leuker om meerdere kinderen te krijgen. Vorig jaar rond deze tijd dachten we nog dat een tweede kindje er niet in zat voor ons. Maar suprise... ik heb toen nooit gedacht: oh wat zielig voor zoon, nu blijft hij alleen. Niets mis met 1 kind hebben. 1 kind is al een wonder. Maar ik zie nu wel hoe blij hij is met zijn zusje en hoe gek hij op haar is, dat had ik niet bewust willen missen.
Dan hoop ik voor jou dat de natuur je goed gezind is. Want sommige dingen heb je niet voor hetkiezen!!!!!!! Is dat dan ook zielig??
Maar dat is toch met zoveel dingen. Ik vind een arm kind in Ethiopie ook zielig, of een kind wat zonder ouder(s) op moet groeien, of een ziek kind.. maar misschien voelen ze dit zelf helemaal niet zo. En ts vraagt toch zelf om meningen, volgens mij is Alev de eerste die het wel zielig vind en dan moet ze meteen worden aangepakt?
Ik ben ook enig kind en dit voorbeeld van Roomsoesje27 is een goede reden waarom ik ervan baal. Als klein kind maakt het echt niets uit om alleen te zijn, maar zodra de ouders wegvallen of zorg nodig hebben ben je echt helemaal alleen. Vorig jaar ben ik mijn moeder bijna kwijtgeraakt aan een hartinfarct en heb de zorg over mijn vader ook op mij moeten nemen wat extra zwaar was. Thuiszorg stelt echt niets meer voor, dus toen mijn moeder thuis kwam heb ik ook veel alleen moeten doen. Ook heb ik mijn grote droom om te emigreren weggegooid omdat dat echt niet kan als enig kind. Voordat je besluit het bij 1 kind te houden, zou ik hier wel heel goed over nadenken. Zielig is een groot woord, maar je kind staat erwel helemaal alleen voor. Bovendien is je dochtertje nog niet eens een jaar, doe rustig aan en kijk hoe je je over een jaar voelt.
zielig weet ik niet dat verschilt ook hoe je er zelf mee omgaat wel zou ik het persoonlijk erg missen zowel op jonge leeftijd maar ook zeker als je ouders ouder worden en de zorg voor hun zwaarder word. hier dus bewust gekozen om 2 jaar tussen de kinderen te hebben zodat ze veel aan elkaar hebben en met elkaar kunnen optrekken.
Ik vind een enig kind niet zielig, zeker niet! Mijn drie beste vriendinnen zijn enig kind en ik heb nooit het gevoel (gehad) dat ze iets tekort kwamen. Wel merkte ik als kind dat ze graag bij mij en mijn tweelingzus kwamen spelen en het altijd zo gezellig vonden bij ons. Maar daar komt bij dat zij allemaal maar bij een ouder woonden, omdat de ouders gescheiden waren en van een vriendin was de vader al heel vroeg overleden. Mijn ouders waren 35 jaar getrouwd tot mijn moeder overleed. Mijn vriendinnen vonden ons gezinsleven altijd heerlijk, maar ik merkte ook dat zij genoten van de onverdeelde aandacht van hun ouders en de rust bij hun thuis. Twee jaar lang hebben mijn man en ik geroepen dat mijn dochter enig kind zou blijven. We hebben jarenlang in de mmm gezeten en de bevalling en kraamtijd waren redelijk traumatisch. De babytijd vond ik pittig, maar nu mijn dochter 2 is geniet ik er met volle teugen van! Ik ben gewoon geen babymens (mijn man ook niet), maar ik weet nu dat die periode voorbij gaat en dat het in de eerste jaren gewoon doorbijten is. Ik heb geen ouders meer. Ik ben ze allebei vroeg verloren aan kanker. Nu red ik me daar wel mee, maar toen ze ziek waren was het heel zwaar. Toen was ik erg blij dat ik nog een zus had, waarmee ik de zorg (letterlijk) en het nemen van beslissingen kon delen. En de zorgen om mijn vader, toen mijn moeder overleden was. Uiteraard is dit niet de doorslag voor mijn man en mij om toch een tweede kindje te willen, maar het speelt zeker wel mee. Je kunt je mening altijd nog bijstellen (dat zie je maar aan ons, ik denk dat mensen meer dan verbaasd zullen zijn mocht het tot een zwangerschap mogen komen ) en je moet zeker niet voor een tweede kindje gaan omdat je je schuldig voelt ten opzichte van je eerste kind. Dan doe je het tweede kindje in mijn ogen echt tekort. Volgens mij hebben beide situaties voor- en nadelen. Ook is ieder mens anders en kun je niet in de toekomst kijken. Een broertje/zusje is geen garantie voor een gelukkig leven en er zijn veel studies die concluderen dat enig kinderen niet ongelukkiger zijn en geen nadelen hebben van het enig kind zijn. Ik heb er veel over nagedacht en veel over gelezen en kan nog wel even doorgaan, maar dat is mijn mening wel in een notendop.
Als het een keuze is (dus niet gedwongen ivm met niet zwanger kunnen worden/iets anders) dan vind IK het wel 'zielig'. Dat is mss niet het juiste woord ervoor maar als ik zie hoeveel plezier mijn kinderen samen hebben had ik dat hun niet willen misgunnen. Ook ga ik zelf erg leuk met mijn zus om, lopen niet de deur plat bij mekaar, maar dat hoeft ook niet. We zijn er voor mekaar als dat nodig is. Mijn zwager is enigst kind en die heeft dat als niet leuk ervaren. En vind het nu nog niet leuk, die mist de band die wij hebben zeg maar.
En ja ik heb zelf veel moeite gehad met zwangerschappen, 4 miskramen gehad van 5 vruchtjes dus daarom zeg ik ook alleen als je er bewust voor kiest zonder dat de beslissing medisch of anders voor je gemaakt word
ben na 21 jaar enigkind geworden, altijd een broertje gehad maar overleden aan leukemie. Dus dat is ook wel erg raar en merk dat ik nu erg verwent wordt door me ouders en veel waarde hecht aan me ouders met feestdagen etc
Ik heb een broer die ik net zo vaak meer zie. Niet dat we ruzie hebben ofzo, integendeel. Tegenwoordig vinden we elkaar wel aardig, dat was toen we opgroeiden wel eens anders. Maar we wonen niet zo heel dicht bij elkaar. Dat wil zeggen: een uurtje rijden. En blijkbaar doen we allebei niet echt zoveel moeite om elkaar op te zoeken. Wel met verjaardagen enzo. Maar eigenlijk zien we elkaar -als we elkaar zien- voornamelijk bij onze ouders. Toch ben ik blij dat ik hem heb. In mijn jeugd was het vooral tijdens vakanties handig. En met het oog op de toekomst lijkt het me inderdaad ook fijn om de zorg voor onze ouders te kunnen delen. Als ik kijk naar onze jongens, al zijn ze nog te klein om er echt iets zinnigs over te zeggen: de jongste is echt helemaal idolaat van de oudste. En de oudste is echt dol op de jongste, al vind hij het soms wel lastig om speelgoed te moeten delen en heeft hij soms last van het gehuil. Maar meestal vind hij het wel erg gezellig. Dat gezegd hebbende: het ging met onze oudste ook prima toen hij nog geen broertje had. En als de jongste niet was geboren, had de oudste denk ik niet het gevoel gehad dat hij iets mist. Ook als ik aan mijn broer denk: aangezien ik hem 'heb' zou ik hem niet willen missen. Nu zou dat namelijk echt beteken dat ik hem kwijt zou raken. Maar als ik hem nooit had gekend, zou ik het ook prima gered hebben zonder hem. En omgekeerd (aangezien hij de oudste is, is dat eigenlijk logischer) hij had het zonder mij ook prima gered. Ik denk dat voor beide situaties voor- en nadelen te bedenken zijn. Wat als jullie later (lang) hulpbehoevend zijn en je kind staat er alleen voor? Maar wat nou als het tweede kind zelf zwaar hulpbehoevend is en dus eerder een extra 'zorg' oplevert voor je oudste? Er wordt van broers en zussen vaak gezegd dat ze zo leuk kunnen spelen samen en iets aan elkaar hebben. Maar wat als ze elkaar (later) niet kunnen luchten of zien? Je kunt niet in de toekomst kijken, dus je weet niet welk 'scenario' voor jullie kind of kinderen de werkelijkheid wordt. Ik zou dus zeker geen kind 'nemen' (proberen te krijgen) als broertje of zusje voor de oudste. Elk kind moet -in mijn ogen- evenveel gewenst zijn door de ouders. Om nou alleen maar op de wereld gezet te worden omdat dat voor je oudere broer / zus wel gezellig is tijdens de vakanties... En dan blijkt die broer of zus daar eigenlijk niet op te zitten wachten. Overigens: ik ben juf en heb het in de klas ook wel eens over broers en zussen. (Bovenbouw basisonderwijs) Veel kinderen met broers of zussen zeggen glashard dat ze er graag vanaf willen. En enigskinderen zouden er vaak juist wel een broertje of zusje bij willen. Ik heb al meer dan eens een ruil voorgesteld. Moraal van het verhaal: als het aan je kind ligt, doe je het toch nooit goed.