verwerking snelle bevalling

Fijn dat het inmiddels weer wat gezakt is! Ik merk ook dat ik er al wat minder mee bezig ben, al heb ik vandaag wel weer zoiets van '2 weken geleden lag ik nu zo', '2 weken geleden was ik nu dit aan het doen' en nu 'Oh.. 2 weken geleden was ze er inmiddels al..'

 

Wat mij wel opvalt in veel van deze verhalen is dat de VK/gyn zo overvallen is en daardoor naar mijn mening te heftig reageert op het moment dat blijkt dat de baby er toch echt uit komt. Mijn bevalling is ook waanzinnig snel verlopen, ik lag een drie kwartier aan de CTG, de dienst was net gewisseld, de VK komt binnen en zegt dat ik maar even moet gaan plassen omdat ze dan wil kijken hoeveel ontsluiting ik heb. Ik kom terug van de wc en krijg ineens een (naar wat blijkt) enorme perswee. De VK ging achter me staan, drukte op mijn onderrug, zei dat ik op bed moest liggen, vroeg zelfs of ik nog een voorkeurshouding had. Ze toucheert, zegt heel rustig: 'Ik voel het hoofdje al' (in het Zweeds, want daar ben ik buitenland bevallen en ik moest dus even vragen of ze echt bedoelde dat ik tien centimeter ontsluiting had) en ik mocht persen. Twintig minuten later was onze kleine meid er. De VK had ergens in die tijd zelfs nog het licht fijn gedempt en alle benodigde spullen erbij gepakt (niet eens assistentie opgeroepen) en het verliep allemaal heel vredig, ik kan niet anders zeggen.

Zij was dus heel alert op de tekenen, achteraf herkende ze de perswee als zodanig en vermoedde dus ook dat ik direct zou gaan bevallen, terwijl ik daar zelf absoluut geen idee van had. Ik vind het bijna onprofessioneel zo vaak als ik hier lees dat er wordt gezegd dat je nog geen volledige ontsluiting kunt hebben. Wie is er nou degene met baby in de buik?

Nu ik het bedenk, ik had twee uur eerder gebeld met de vraag of ik mocht komen, want ik had het idee dat het weleens begonnen zou zijn, voornamelijk omdat mijn darmen leegliepen en ik af en toe wel wat krampachtigs voelde. Toen zei de VK aan de telefoon (een andere) dat ik nog maar even moest wachten, want ik kon nog gewoon praten... Mijn man durfde niet te wachten, dus we zijn vast naar het ziekenhuis een halfuur verderop gereden, hebben nog wat gedronken op het station (zes uur 's ochtends) en toen heb ik weer gebeld en gedaan alsof ik werd overvallen door weeën en dan niet meer kon praten. Toen mocht ik wel komen. Blij dat ik die aanwijzing tijdens dat eerste gesprek had gekregen, anders was onze eerste thuis geboren zonder VK of ergens onderweg of zo.

 

Ik denk ook nog vaak terug aan mijn beide bevallingen. De eerste, omdat ik na de 2e mezelf ben af gaan vragen of dat nu niet anders gekund had. De 2e omdat het idd zo vreselijk snel ging allemaal. Waar ik bij de eerste 1,5 uur had moeten persen (ingeleide bevalling) heb ik bij de 2e slechts 1,5 minuut moeten persen (natuurlijke bevalling). Tot grote schrik van mijzelf en iedereen die in de kamer aanwezig was. Geen van allen hadden we dit verwacht. Tot op de dag van vandaag houd dit me bezig. Maar ik denk dan ook altijd maar dat ik 2 gezonde kindjes heb en er zelf verder niets aan over heb gehouden. Ik denk dat je er altijd nog wel eens aan terug zal denken. Op een gegeven moment doe je dat misschien wel met een kleine glimlach. De tijd zal het leren.

 

Beide dochters zijn binnen een uur geboren vanaf eerste krampje (zoonlief deed er een 2,5 uur over, hij is de eerste), maar heb nooit last gehad om het te moeten verwerken. Alle kinderen zijn spontaan geboren, zonder inleiding oid.

Vk was bij de laatste maar net op tijd, maar er was geen paniek. Na de eerste heb ik in mijn dossier gekregen dat ik snel beval en dat heb ik dus waargemaakt . Ze wilden er graag meer zoals ik zei ze, haha

 

Hier zou ik met 40+1 ingeleid worden. Om 7u in zkh, half 8 m'n vliezen gebroken en aan de weeenopwekkers. Na 4 uur van 2 naar 3cm ontsluiting met wel heftige weeën. Omdat bevalling van dochter heel lang duurde en heftig was vroeg ik al om n ruggeprik. Deze kreeg ik om 12u ong. Ctg werd daarna snel slechter dus moest op m'n zij liggen. Toen ik vroeg of de druk die ik voelde er wat mee te maken kon hebben bleek ik binnen het uur al volledig ontsluiting te hebben! En na 6 minuten persen is onze zoon geboren. Omdat het zo snel ging was ruggeprik nog niet uitgewerkt dus ik heb met een big smile geperst en geen pijn gehad.
Het is zo snel gegaan dat mijn man bijna te laat was, die stond te bellen op de gang
Ik heb me daarna zooo verbaasd hoe het is gegaan allemaal, zo'n verschil met de eerste keer. Het heeft mij geholpen om gewoon vaak m'n verhaal te doen.

Dat wat je beschrijft van die trap: ze hebben daar vast vaker dat soort dingen meegemaakt, bevallende vrouwen doen gekke dingen Zou me daar niet te druk om maken!

 

Dat duurt wel even... die verwerking.... Het is voor jou nu nog maar zo kort geleden, dat moet je echt even de tijd geven. Vaak vertellen, het opschrijven, napraten met de verloskundige, dat helpt allemaal wel wat. En de herinnering vervaagt wel met de tijd.

Mijn tweede bevalling duurde 2,5 uur. Na 1,5 uur opkomende weeën kwam de verloskundige en had ik 3 cm ontsluiting. Vliezen doorgeprikt, gelijk een weeënstorm en na een uur nog steeds maar 4 cm ontsluiting. Dat ging dus allemaal niet eens zo vreselijk snel. 10 minuten later kreeg ik ineens een perswee en werd hij in 1x gelanceerd. Dat kwam voor mij volledig onverwacht, ik dacht dat ik het nog uren vol moest houden. Ik had geen idee wat me overkwam.
Het is nu ruim 5,5 jaar geleden, maar als ik terugdenk weet ik nog steeds de paniek en pijn die ik op dat moment voelde.

Het heeft mij wel geholpen destijds om het van me af te schrijven en te vertellen aan vriendinnen enzo.

 

Ik ben zelf 22 oktober bevallen.
De avond ervoor kreeg ik om 20.30 mijn eerste wee. Deze kwamen af en toe.
tegen 00.00 had ik zoiets ze komen nu toch wel om de 5 min. Verloskundige gebeld, deze was om 1.00 bij me.heeft ze me gecontroleerd had ik 2 cm.zij is toen weggegaan met de mededeling als je het echt niet meer uit kan houden of je wil naar het ziekenhuis kun je weer bellen.
Nouw dat was om 03.00. Was ze rond 03.30 weer hieronder had ik zo een 5cm. Spulletjes gepakt en richting ziekenhuis gegaan. Daar waren we rond 04.30.
Ben ik in bad gaan liggen en om 05.30 braken mijn vliezen.
uit bad gekomen hebben ze me gecontroleerd had ik al 9cm.
uur erna had ik 10 en mocht ik mee persen.
en om 07.31 is onze dochter emma geboren.
bij mij is het ook heel snel gegaan allemaal. Waardoor het ook allemaal heftig was.moest mijn persweeën ook een half uur zeker zien weg te puffen wat niet te doen is.
maar moet zeggen sinds ik de kleine in mijn armen had was ik het alweer vergeten de pijn.
verwerken doe je het niet echt. Ik denk er gewoon niet meer aan. Je bent nu zo aan het genieten van de kleine dat je het alweer bijna vergeten bent hoe snel en pijnlijk het was.

 

Hier ook een snelle bevalling en en vk die me niet serieus nam.

Was 9 dagen overtijd en het zat me al niet lekker allemaal. Beneden ook nog alles potdicht.

Zaterdag avond om kwart voor 11 braken ineens uit het niets mn vliezen. Was niet duidelijk of de baby goed ingedaald was dus vk gebeld. Maar had om 11 uur nog geen ontsluiting en pas 3 keer een wee gehad.
Maar toen ging het ineens snel.
Om half 12 kreeg ik ineens ween van 1,5 min om de min. Dit wilde ik nirt nog 10 uur zo doen dus weer de vk gebeld. Die zei je moet minimaal 3 uur wachten of je kan naar het ziekenhuiskomen als je pjnstilling wil. Nou die pijnstilling is nooit meer gekomen.

Was om 1 uur in het ziekenhuis. Had toen 3 cm. 3 kwartier later na de ctg zat ik op 9,5. Shock.

Inmiddels liep de vk maar een beetje er omheen te drentelen want mijn bloeddruk schoot ineens naar 180/110. Werd overgedragen aan de gyn en toen moest ik met persdrang en 10 cm gaan wachten met persen omdat ik op bloeduitslagen moest wachten.
Afijn om 3:44 is mn zoontje geboren na 3 kwartier persen met denk een wee of 6.

Hij bleek dysmatuur met 2830 gram en een te lage bloedsuiker. Dus een extra nacht moeten blijven. Ik voor mn bloeddruk hij om zn bloedsuiker in de gaten te houden.

Juist dat hij dysmatuur was en niemand dat had gemerkt heeft me naderhand wel aan het denken gezet. Heb vedorie de dag etvoor nog een echo gehad en niemand bedacht toen misschien het beebje even meten.
De placenta zag er goed uit maar er moet toch echt een reden geweest zijn dat hij zo klein was.

Oh en ik heb de vk onder gekotst. Schaam... Maar goed eigen schuld ik zei dat ik misselijk was en moest overgeven en ze kon maar geen bakje vinden...

Eigenlijk was ik wel blij dat het zo enel ging. Dus dat stuk had geen verwerking nodig.
Wel het wat als... Omdat hij toch veel te klein was.

 

19 september bevallen van ons zoontje. De eerste. Ben ingeleid bij 41 weken precies op eigen verzoek, kom niet meer lopen zo gigantisch was ik.
Heel de dag in het ziekenhuis doorgebracht zonder ook naar enige beweging. Snachts om half 2 werd ik wakker in een warme plas, dacht dat ik in bed had geplast, raakte volledig in paniek. Had voor het slapen een injectie dormicum gehad om te slapen, vandaar denk ik mijn paniek. Was volledig van de wereld. Vk kwam, 4cm. Ga maar even douche zij ze, dan kan je lekker ontspannen. Niet dus! Na 5 minuten gilde ik het uit van de pijn, terug gestrompeld naar bed. Infuus aangelegd voor de morfine pomp. De verpleegkundige was een kenau eerste klas. Of ik even stil wilde liggen tijdens het prikken! Snap ik maar ik ga hier kapot van de pijn en kan niet stil liggen. Begin te hyperventileren omdat ik niet meer wist hoe ik moest puffen, werd ze ook boos om. Gelukkig pufte m'n vriend met me mee, toen ging het wat beter. Mochten niet naar onze moeders bellen dat het was begonnen van die trut, want het kon nog wel uren gaan duren. Uiteindelijk om 6 uur mocht ik gaan persen, wat van de vk mocht maar niet van die trut omdat ik op 9,5cm zat. De vk zei zachtjes dat ik voorzichtig mocht mee persen. Hield het gewoon echt niet meer. Stomme trut viel bijna flauw hoorde ik achteraf, weten alleen niet waarom maar net goed dachten we!
De laaste perswee moet ik wegzuchten, was net verdoofd voor de knip. Heb in een oerkreet geroepen dat dat niet ging en toen vloog de schaar door de kamer omdat zoonlief gelanceerd werd. Met een totaalruptuur als gevolg. De vk, de vkstudent en mijn vriend(die hem eigenlijk zou 'halen') hebben ons zoontje met z'n drieën op moeten vangen. Al met al zijn we 'maar' 5.5 uur bezig geweest. Voor een eerste is dat heel snel. Heb heel veel niet mee gekregen, maar nu komt er steeds wat meer terug stukje bij beetje. Ben niet getraumatiseerd maar wordt wel regelmatig overvallen door emoties die ik tijdens de bevalling niet had. Heb bijvoorbeeld niet gehuild.
Heb voor m'n gevoel geen tijd gehad om te beseffen dat het begonnen was. Duurt nog wel even voor ik dit verwerkt heb. Onze zoon is trouwens kern gezond en woog 4114gr. Was klein ingeschat, onder het gemiddelde! Yeah right, die groei echo's stellen geen drol voor!
Bij een evt volgende zwangerschap extra groei echo's en met 40+1 inleiden iom de gyn. Dit omdat ik wel heel erg bang ben voor weer een reuze baby met een totaal ruptuur!

 

Dat heb ik ook! Laatst kwam ik een tube vaseline tegen in m'n tas (die ik al een tijd niet gebruikt had, omdat ik nu steeds een luiertas meeneem als we weggaan, in plaats van m'n gebruikelijke tas). Wist eerst niet eens wat het was, tot ik me herinnerde dat een verpleegkundige dat tijdens de bevalling is gaan halen, zodat m'n man m'n lippen in kon smeren, omdat ze zo droog waren (en ik die tube uit z'n handen sloeg, want gadver, vaseline op m'n lippen, ga weg joh! :x )

 

Gek is dat he, zo'n snelle bevalling. Op zich heel mooi als alles vlot en soepel verloopt, maar soms gaat het zo snel dat je het zelf niet kan bevatten.
Hier ook met de 2e. Had wat lichte weeën en mijn vliezen waren gebroken, dus maar naar het ziekenhuis (liep bij een gyn). Eenmaal daar had ik 3 cm ontsluiting. Spraken nog over eventueel weeenopwekkers. Besloten even onder de douche te gaan staan. Kreeg toen vrij snel heftige weeën. Na 10 min. Onder de douche besefte ik dat het persweeen waren (kon toch niet was ik mezelf aan het inpraten), voelde echter het hoofdje al komen, al puffend. Aan het koordje getrokken en snel naar het bed gelopen. Gaan liggen, knieën iets opgetrokken en samen met de gyn mijn kindje gepakt. Dit was 20 min. na toucheren en gesprek over weeenopwekkers. Dat was dus niet meer nodig......
Ik herken je gevoel dus wel. Ik ben na de bevalling met mijn kindje op de borst (kindje was direct vanuit mijn buik op mijn borst gelegd en niet gecontroleerd verder) met rust gelaten en heb zo wel twee uur met mijn baby gelegen en gevoed. Dit heeft mij wel geholpen in het verwerkingsproces.
Geef het even de tijd. Je hersens moeten nog even gaan bevatten wat er allemaal is gebeurd en wat de krachten van je lijf zijn.

Gefeliciteerd met je meisje!

 

Hier ook een best vlotte 1e bevalling.
Ik was een dag overtijd en had totaal geen last van voorweeen.
'sAvonds om 20:15 braken spontaan mijn vliezen.
Twijfel of het vruchtwater was, het was niet mooi helder.
Vk is langsgekomen en ja het was vruchtwater, maar waarschijnlijk zou het nog 24 uur kunnen duren eer het op gang zou komen, aangezien het m'n 1e bevalling was.
Nou, niet dus! Nog geen uur later begon het en na 2 uur was het zó heftig dat ik heb overgegeven, ik had vanaf de 1e wee rug én buikweeen.
Nauwelijks pijnopbouw gehad, dus ik heb mijn vriendinnen vervloekt, wat nou pijnopbouw????
Waarschijnlijk zat ik 3uur na die gebroken vliezen al op zo'n 8 cm ontsluiting, vandaag dat overgeven.
Maar wisten wij veel...Rond middernacht moest ik 'poepen', maar het was te doen.
Op de cursus vertelden ze me dat persdrang heel heftig en niet te missen was. Dus ik heb echt m'n kop in het zand gestoken, het kwam gewoon niet in me op dat ik al persweeen had.
Maar de weeën waren wel heftig, maar erg onregelmatig. Ze duurden bijna nooit een minuut lang. Dus kortom, we hebben erg lang lopen uitstellen met het bellen naar de Vk.
Ik wilde nl perse in het zh bevallen, met een ruggespraak. Geen ouderwets gedoe thuis haha.
Uiteindelijk heeft mijn man rond half 2 maar de Vk gebeld, want ik had behoorlijk pijn en dat poepen tussen de weeën door lukte maar niet.
( duh )
Die voelde de bui al hangen en is meteen hierheen gescheurd.
En wij maar tegen elkaar: nou, misschien 3 cm ontsluiting? En weer m'n vriendin (die er minimaal 12u over gedaan had) vervloekt. Hoe kon ze zo liegen? Hahaha.
De Vk kwam en ik tussen de weeën door naar boven gehobbeld, moest op bed gaan liggen.
Dus ze ging kijken. 'ja, dat dacht ik al. Je hebt volledige ontsluiting en het hoofdje is al te zien' .
Toen mocht ik kiezen, of alsnog naar het zh. (5 min hier vandaan) of thuis bevallen.
Maar het zh zou kielekiele worden, aangezien ik allang en breed mocht persen.
Ik had zoveel pijn en wilde dus echt niet de auto in, dus ben thuis bevallen. Ik heb vanaf de 1e serieuze wee gelopen en gestaan, kon door die rugweeen geen houding vinden. Denk dat dat staan ervoor gezorgd heeft dat de boel zo snel ging allemaal?? Moest er niet aan denken om opgevouwen in de auto te zitten en die ruggeprik kon ik toch wel vergeten.
In allerijl is de kraamzorg gebeld en alles klaargemaakt.
Achteraf had ik het zh kunnen halen, ik vond het persen fijn ( jeeh geen pijn meer), maar toen het hoofdje stond deed het zoveel pijn dat ik niet goed durfde door te persen. Ik heb een uur over het persen gedaan. Om 3:05 is mijn dochter geboren.
Moet zeggen dat ik vooral in shock was doordat het zo snel ging, geen pijnopbouw en bizar vooral, wat een geweld word je als vrouw aangedaan, je hebt er totaal geen controle over.
Maar wat was het een mooie ervaring om dit in mijn eigen huis, in mijn eigen bed te mogen meemaken.
En wat een dijk van een verloskundige had ik, die vrouw had zoveel rust, dat heeft mij er doorheen gesleept.
Ik zou bijna weer willen bevallen. ( BIjNA hè )

 

Ik ben bevallen in 50 min, gerekend vanaf de allereerste wee tot aan baby-op-de-buik. Was gelukkig al in het ZH omdat ik ingeleid werd, maar niemand was voorbereid op de snelheid
Ik had een heftige weeenstorm en de zuster voelde voor de ontsluiting en zei dat ik op 6 cm zat en dus rap ging... ze loopt gelijk de gang op waarop ik meteen persdrag krijg, dus ik gil dat ze "NU! MOET! TERUGKOMEN! BABY! KOMT! NU!"
Zuster hoort dat ik het meen en komt gelijk teruggerend, kijkt en roept om assistentie om naar de verloskamer te gaan (ik lag namelijk nog op de afdeling. godzijdank wel alleen haha)
Zuster roept tegen manlief dat hij kleertjes moet pakken zodat ze die warm kunnen maken (geloof ik?)
Zuster wil het bed naar de verloskamer rijden, maar krijgt er de kans niet voor want ik roep "OH OH STA KLAAR!" en ze kan nog net de baby opvangen... manlief staat net met zijn rug naar mij toe om de kleertjes uit de tas te pakken en mist dus de geboorte zelf.... achteraf moet hij de snelle bevalling ook verwerken want hij blijft maar roepen "ik hoorde ineens gehuil, ik zag het niet"
Chaos alom, huilen/lachen/paniek/ongeloof/intens geluk, een hoop emoties in 1 sec haha, maar ze is geboren! Op haar eigen manier, ondertussen is ons meisje alweer anderhalf en nog steeds doet ze alles op haar manier, temperamentvol en vol passie