Het onderwerp zegt t al, ik ben op zoek naar dames die na de bevalling van t tweede kindje ook moeite hebben/hadden met hun oudste kindje. In ons geval hebben zowel mijn man als ikzelf veel moeite met haar dwarse, opstandige gedrag, dat al speelde voor de bevalling, maar sinds vorige week nog erger geworden is. Ze is overigens 3 jaar, maar gelukkig wel lief voor haar broertje. Ik ben op zoek naar ervaringen, omdat ik erg verdrietig ben, en ben dus niet op zoek naar reacties als 'geef t tijd, ze moet wennen, het komt wel goed' xxx
Ik lees even mee. Hier hetzelfde verhaal met de oudste van 4 jaar. Heeel lief voor zijn zusje, maar verder.. Pffft.. hij luistert gewoon NIET meer ineens en kan ook echt vervelend doen. Terwijl het zo'n lieve jongen is. Het lijkt ook niet uit te maken wat we doen, straffen, belonen, negeren, extra aandacht geven. Hij blijft aan de gang. Ik herken ook je verdriet, ik ben er ook een beetje droevig van.
Ik lees mee , hier hetzelfde Heel lief voor haar zusje maar voor ons... pff lijkt alsof ze 0,0 opvoeding gehad heeft. mijn lieve meisje lijkt wel n monstertje
Hier is de oudste nu 4,5 jaar..net grote broer geworden! De eerste week herkende ik hem ook niet. Zo vervelend! Papa nam veel van de kraamzorg voor zijn rekening, dus automatisch ook de zorg voor de oudste. Die luisterde totaal niet. Pas toen ik weer een beetje meer op de been kwam en weer meer de regie overnam (en dus de regels weer kon gaan maken en bepalen) kwam er weer meer rust in huis. Overigens is grote broer ENORM trots en blij op zijn kleine broer. Wat hier ook enorm helpt, is de oudste laten helpen bij de verzorging van de kleine. En de tijd die ik nu vrij ben van verzorging voor de kleinste, af en toe even wat leuks doen met de oudste. Even volledige aandacht voor hem zonder het te overdrijven. Ook ben ik heel duidelijk in alles wat er is gebeurd. Ik leg bijvoorbeeld ook uit waarom ik niet zo mobiel was, waarom ik niet alles nu meteen weer kan (ik heb een baby uitgepoept en daarom doet dit en dat nog een beetje zeer..).. het helpt hem dingen begrijpen. Hij wil me dan graag bij dingen helpen. ik denk dat ik concreet de tip kan geven om gewoon alles zo goed mogelijk proberen uit te leggen wat er allemaal is gebeurd. Waarom bepaalde dingen zo zijn.. Hopelijk helpt het bij jullie ook?
mn dochter was gewoon erg moe door de nieuwigheid...ofwel driftbui xl. Nu begint ze zichzelf weer te worden gelukkig.
Hoejj hier even eenzelfde situatie, dochter van bijna 2,5 heeft vorige week een broertje gekregen. De eerste dagen was ze megadruk door alle visite en mensen over de vloer en aan het eind van de dag dus megamoe.... En vervelend... Inmiddels is ze wat rustiger, maar vandaag wilde ze voor de tweede keer deze week 's middags niet slapen wat resulteert in een onhandelbaar kind aan het eind van de dag.. Ze gooide vandaag na het eten een plantje van tafel (echt bewust) en werd vervolgens boos omdat ze niet mocht meehelpen met opruimen.. Strafplekje wordt een kiekeboeplekje, zij lol en ik bozer en bozer... In combinatie met een topdag wat hormonen betreft is dat niet echt succesvol. Vervolgens steeds door de modder heen lopen en nog tig dingen doen die ik net verboden had.. Ik vind het erg lastig, ik wil helemaal niet boos op haar zijn en zo op haar mopperen maar ooohhwwwwwww wat kan ze momenteel vervelend zijn.... Ik wordt er echt verdrietig van en hoop maar dat het gauw beter wordt want over 1,5 week moet mijn vriend weer aan het werk en ben ik alleen met twee kids. Ze is gelukkig wel heel lief voor haar broertje, dat scheelt wel.
Ikkie hier echt hetzelfde verhaal. Overdag wil ze niet meer slapen en is zo vervelend. Zodra er bezoek komt word ze helemaal hyper. Mijn man gaat volgende week ook weer werken dus ben benieuwd hoe het zal gaan. Misschien ook juist goed , weer het normale ritme
Hier een van 4 en een half en een van 2. De oudste was echt een draak in het begin naar ons toe, beginy nu bij de draaien. Maar de jongste.. jeetje... Wil inderdaad ook niet meer gaan slapen overdag, maar is dan wel bekaf. Om alles gillen en krijsen, boos, uiteindelijk toch in slaap vallen op de bank en vervolgens om half 5 s ochtends weer op staan en dan begint het weer van voor af aan. Ik vraag me af hoe dat moet vanaf dinsdag, dan moet hij weer naar de psz. Ik ben zelf ook nog niet echt mobiel (wat de situatie ook geen goed doet vrees ik). Gelukkig is mijn man ook thuis nu.
Gelukkig is het niet alleen hier zo. Ik had al het idee dat het aan ons lag. Ze is zo verschrikkelijk vervelend dat ik het soms ook niet kan opbrengen het te negeren of 400x corrigeren. Dan word ik weer boos op haar en voel me daarna zo schuldig. En boos worden doet haar ook niks trouwens ze blijft maar uitdagen man gaat morgen weer werken... benieuwd hoe het zal gaan. Kan nog niet heel veel na mn keizersnede dus word gezellig
Oei.. succus Zebra. Hopelijk valt het mee. Soms denk ik dat ze ook uit structuur zijn omdat papa thuis is. Maar ik ben toch voor het eerst ook wel een beetje blij (papa zit on de we) met de situatie. Ik zou het zwaar hebben alleen met het fysieke deel (tillen, lopen van en naar school enzo)
Lees even mee! Hier hetzelfde verhaal.. Oudste is 5 en twee weken voor de bevalling begonnen met opstandig doen. Kleine is nu 10 weken en er valt geen land meer met de oudste te bezeilen... Gelukkig is hij wel heel lief voor z'n broertje! Maar tegen papa en mama dwars, brutaal en vervelend! Ik weet niet meer wat ik kan doen aan het eind van de dag ben ik gewoon op en zit ik gewoon te huilen.. Ben radeloos aan het worden.. Gaat dit nog over?
Lana , herkenbaar. Ik zit nu op de bank bijna te slapen en heb niet eens zin in kraambezoek omdat ik weet dat ze daarna nog vervelender is. Hoop echt dat het snel de goede kant op gaat. Ik mis mijn lieve meisje gewoon
M'n schoonmoeder zegt dat het een fase is.. En dat wil ik graag geloven! Maar er zijn gewoon dagen dan lijkt er geen eind aan te komen.. en ik wil niet de hele dag moeten roepen: niet doen, hou op, dat mag niet, ik tel tot 3... Uiteindelijk vind ik het ook zielig worden voor hem maar ik weet t ook niet meer luisteren is voor hem helemaal geen optie op t moment. Dat gevoel herken ik ook.. Wilde uit eten gaan van het weekend met een vriendin en dat heb ik uiteindelijk op het laatste moment afgezegd, zo geen zin in, zo moe! 'Klagen' naar m'n omgeving heeft ook weinig zin. De een vind dat ik niet mag klagen want heb tenminste kinderen (kan zelf geen kinderen krijgen) en de ander vind het zielig hoe we op het moment met de oudste omgaan (het niet doen, hou op, ik tel tot 3) volgens haar moet ik beter de aandacht verdelen. Wat ik ook echt probeer!! Ik mis m'n vriendje! Vanavond in bed even geknuffeld ( ook dan kan ik wel huilen, zo fijn ff!) ik hoop dat deze fase snel overgaat! Wens jou ook succes pff lekker opzich ff m'n hart luchten haha wat een geklaag..
heel herkenbaar inderdaad. Hier een baby van 5 weken en een mannetje van ruim 2. Hij is ook heel erg lastig geweest, vooral in week 2 tot 4. Nu gaat het inmiddels iets beter. ik draag de jongste veel in de draagdoek en probeer dan tegelijk iets leuks te doen met de oudste. soms gaat het echt heel goed. gisteren bijvoorbeeld zijn we samen naar de kinderboerderij geweest en was echt een topdag. de baby was ook rustig dat scheelt. maar vandaag was het weer drama in de ochtend. de baby huilde en huilde en wilde 3x achter elkaar een voeding en werd niet stil in de draagzak. na een uur verliest de oudste dan zijn geduld en begint ook heel lastig te doen, best begrijpenlijk, want het is voor hem ook niet leuk. Dat probeer ik dan maar te benoemen ('lastig he als mama het zo druk heeft met de baby' en 'mama wil heel graag even met je spelen, maar dat gaat nu even niet, dat vindt mama ook jammer') .. Dat helpt wel een beetje. Ze moeten gewoon hun ei kwijt...
Hier ook zo'n draakje. Begon een week of 2 voor de bevalling omdat ik steeds minder mobiel werd. Ze leek het ook te voelen dat er wat ging gebeuren. Vooral de eerste 2 weken was drama en nu vaak nog, maat lijkt minder te worden. Ze doet inderdaad alles wat niet mag en kijkt me dan aan met een big smile. Continu uitdagen en dan drama als iets niet mag. Als ik nu de deur uit wil moet ik 10x nadenken hoe dat het slimst is want ze gaat er ook steeds vandoor. Gelukkig kan ze ook nog leuk zijn hoor. Het is alleen zo jammer dat daaromheen zo vaak gecorrigeerd moet worden. En haar broertje....dat is haar grote liefde op t moment
Volgens mij had ik ook al eens gereageerd op dit topic, maar zie em nu weer voorbij komen en pffff wat herkenbaar... Dochter van 2,5 vindt haar broertje erg lief, wil hem steeds op schoot en kusjes geven... Maar ze wil ook vooral aandacht! Als hij huilt gaat zij ook huilen, want ja als baby huilt gaat mama er heen dus dat is blijkbaar de truc om mama te lokken! Verder wil ze continu ook in de box want ze is toch ook een baby..... Luisteren ho maar, al praat ik tegen een betonnen muur af en toe, ze negeert me gewoon! Dreigen met dan doen we dit niet of mag je dat niet maakt totaal geen indruk, ze kan ook zo zeggen dat ze dat prima vindt... En jammeren de hele dag.... Ik loop de hele dag uit te leggen dat zij al groot is en gewoon moet praten maar zij vindt dan dat ze klein is.... Pfff En ik hoor mezelf mopperen de hele tijd en dat wil ik helemaal niet, maarja..... Ik hoop maar dat het echt een fase is en we gauw ons lieve meisje weer in huis hebben...
Mijn zoontje was 2,5 toen zijn broertje geboren werd. De eerste week ging het juist heel erg goed, maar daarna begon hij jaloers te worden. Dus inderdaad negatieve aandacht trekken, voor broertje was hij nog wel lief. Hij kreeg echt meer dan genoeg aandacht, dus daar lag het niet aan. Zelfs nog meer als voordat de jongste was geboren. Het heeft hier echt lang geduurd dat etter gedrag om het zo maar even te noemen. Toen de baby ook wat ouder werd, aantal maandjes, toen begon hij dus ook streken tegen de baby te krijgen (zoals slaan, niet echt hard ofzo, of in de ogen prikken) terwijl hij ook wel weer heel lief en zorgzaam voor hem kon zijn. Ik kon ze in ieder geval niet samen in een kamer laten, dat vertrouwde ik niet. Het heeft hier zeker 7 a 8 maanden geduurd en vanaf die tijd ging het allemaal pas beter en ging de oudste ook weer echt naar ons luisteren. Ik heb echt van alles geprobeerd, oudste overal in te betrekken, meer en meer aandacht geven, een keer goed waarschuwen, niks hielp hoor.... dus ja. Nu gaat het wel goed en worden het steeds meer vriendjes samen Dat sloeg eigenlijk ineens om, sinds de jongste begon met kruipen. Ik denk dat de oudste dan nu pas inziet wat hij zelf aan een broertje heeft.
ik hou mezelf ook maar voor dat het beter zal gaan als de jongste wat ouder en ''zelfstandiger'' word eerst was in natuurlijk de hele dag met oudste dochter bezig, nu ook wel maar vaak met de baby op mn arm en dat is dan voor die kleintjes toch niet hetzelfde ik merk dat het nu wel wat beter gaat als we met zijn 3e thuis zijn. zodra papa thuis komt van zijn werk slaat het weer om, en als we ergens zijn of er is bezoek hier dan moet ze ook even opvallend gedrag vertonen. kleurtjes op de baby in de box gooien. of hard aan haar voetje willen trekken , zulke dingen. ik probeer haar dan rustig uit te leggen dat de mensen haar ook leuk en lief vinden als ze gewoon normaal doet. maar dan staat ze me vaak gewoon uit te lachen schaam me soms enorm als ik ergens ben en het lijkt alsof ik mijn kind 0,0 opvoeding geef