Pfff wat voel ik mij schuldig! Zoontje al 10000x gewaarschuwd niet te mogen slaan... Gister was het weer zover... Vriend was met zoontje aan het douchen en had hem al een aantal x gewaarschuwd Na nog een keer moest zoontje onder de douche vandaan, ik ben hem gaan afdrogen En ik kreeg onverwachts een pets in mn gezicht van mijn zoontje! En wat was mijn (domme) reactie.... Juist ja.. Hij kreeg er een terug van mij Iets harder als een tik, maar zeker niet zo hard voor een blauwe plek oid... Aan de zijkant van zijn hoofd, ik zat op mijn knieen, dus op dezelfde hoogte Uiteraard daarna excuus aan mijn zoontje aangeboden! Maar pfff ik voel me nog steeds schuldig Iemand van jullie dit ook wel eens gehad?! En hoe kom ik van het schuldgevoel af?!
Hier open je een heel gevaarlijk topic, dus hopelijk besparen ze je een beetje. Of het nu wel of niet goed is, het is gebeurd en ik denk dat je erna alsnog goed gehandeld hebt, je hebt gezegd dat je er spijt van hebt. Ik kan me voorstellen dat je dit uit reflectie hebt gedaan. (ik heb dit een keer andersom gehad, mijn vader sloeg mij en uit reflex sloeg ik direct terug) Ik zou er zelf nu niet meer teveel aandacht aan schenken, en jezelf vooral niet schuldig blijven voelen, maar onthoudt het gewoon voor de volgende keer.
Ukkie, Het is inderdaad niet goed.... Ben er zelf ook van geschrokken en was uiteraard ook de bedoeling niet Nadat ik sorry tegen hem heb gezegd en nog een klein gesprekje erover heb gehad met hem heb ik er verder ook niks meer over gezegd.
Probeer je niet schuldig te voelen. Waarschijnlijk is hij het al lang vergeten. Gewoon een lesje geweest voor jullie beiden.
Zo heb ik haar een keer teruggeknepen. Voelde me ook schuldig, maar gelukkig was dat snel weer over. Wel heb ik er niet teveel sorry voor gezegd. Wel gezegd dat knijpen niet hoort dus mama's ook niet... Sorry. Hier was het ook in een reactie. Ik zou er niet te lang over peinzen. Als dit nooit voorkomt en je bent er van geschrokken is dat genoeg toch?
Ik heb mijn dochtertje een keer een duw gegeven toen ze mij onverwachts beet in been. Uit schrik reactie omdat ze mij plots beet. Ik voelde mij ook onwijs schuldig en daarna is het nooit meer gebeurt. Het is niet gek dat je uit reactie terug handelde. Maar je weet dit nu en bent er een stuk bewuster door. Nee, het is niet netjes maar wees bewust dat het is gebeurt en het gebeurt je waarschijnlijk niet meer en je zoontje is het waarschijnlijk alweer vergeten.
'Gelukkig' ben ik dus niet de enige, dat voelt wel fijn... Ik heb er inderdaad van geleerd en volgende keer dus anders aanpakken!
in je reactie vermogen kun je daar niks aan doen. en je kind zal er echt niks van over houden. jij bent ook maar een mens en je zegt sorry dat is juist het goede voorbeeld voor je zoon.
Ik voel mij ook achteraf vaak schuldig om bepaalde dingen maar eigenlijk is het een enorm zinloos gevoel. En een kind heeft ook niets aan een ouder die zich schuldig voelt dus ik probeer dat soort dingen ook zo snel mogelijk van me af te zetten.... Echter niet makkelijk!
Eerlijk? Ik voel me niet schuldig over dit soort dingen.. zeker niet als je al zo vaak hebt gewaarschuwd.
Dit! als het wel expres hard was of als ze er bijvoorbeeld een buil of blauwe plek van zou krijgen dan zou ik het te ver vinden gaan maar dit? Ons zoontje doet ook vaker slaan en dan ook in het gezicht. Ik confronteer hem dan met zijn eigen gedrag om te laten blijken dat het vervelend is wat hij doet. Uiteraard doe ik hem geen pijn!! Ik denk dat je dit ook in deze context moet plaatsen. Het zal zeker even schrikken zijn geweest en absoluut niet bewust maar hopelijk was het dan wel een leermomentje voor je dochter om te beseffen dat mama het dus echt niet leuk vond dat ze een pets in haar gezicht kreeg.
Nee? Hmm wou dat ik daar ook een beetje van had... Eerst had ik nog zouets dan weet je ook hoe het voor mij voelt... Maar om dan daarna dat zielig betraande koppie te zien... Dan komen gelijk de schuldgevoelens!
Hebben jullie dan ook misschien tips om er wel mee om te gaan? Meestal waarschuw ik en daarna verdwijnt hij in de hoek, in de huiskamer naast de bank.. Maar het lijkt hem niet heel veel te doen... Soms gaat hij gewoon rustig zitten, soms begint hij te huilen en het eindigt altijd dat hij gaat toepen, mama.... Mama kom nou! Mammi, mamaaa! Daarna vraag ik waarom hij daar zat, hij geeft antwoord, spreken af het niet meer te doen geven een kus en knuffel en gaan weer verder tot de orde van de dag.... Maar hij doet het rustig 5 minuten later weer Dit gaat ook precies zo met gooien... Ipv dat hij zn beker op de tafel zet, gooit hij hem spms Op de grond, of andere dingen Ook al als alternatief bedacht om dan met een kussen in zn kamer Te gooien... Maar je geeft hem 1 vinger maar pakt je hele hand
Moeder zijn ook maar mensen. Dat is mij ook wel eens gebeurt hoor en tik terug moment. Sorry zeggen en verder leven. Al snap ik wel hoe jij je nu voelt zo voel ik mij namelijk dan ook van ( schuldig)/ En toch ergens hij heeft nu ook ervaren dat slaan niet leuk is dus ergens heb je hem ook een ( les) geleerd. Bij dieren in het wild zie je het ook gebeuren. Mama poes die kitten even een tik verkoopt als ze te wild om haar heen spelen of hun moeder bijten. Een hond die haar puppie ven inde nek pakt en anders neer zet. Een paard die haar veulen een trap geeft. Denk ergens dat het van uit de evolutie, Een soort leer proces is. Het zal de beste overkomen.
haha je beschrijft het leuk. hij zit je echt op het moment uit te testen. mamam mamama roepen doe je maar in je kamer. Gooien is netjes terug zetten of je bent weer een baby en mama pakt je beker. Hier werkt het tellen prima ik tel tot drie zo niet niet ga je even naar de gang mag je daar je zin door drijven. Meestal werkt het wonderlijk hier.
Ja ik weet niet, is denk ik een beetje de aard van het beestje hihi, ik kan gewoon erg hard zijn en me voor dingen afsluiten.. maar meestal ben ik ook echt te lief hoor. Wat ik wel altijd doe/deed (mijn zoon is nu een stuk ouder) is hem proberen te laten realiseren hoe het voor mij voelde dat hij sloeg of niet luisterde of wat dan ook.
Haha nou word er doodmoe van soms Het tellen is hier een stimulerend iets... Althans.. Maken er een spelletje van hij is helemaal weg van auto's wn dan voornamelijk race auto's als ik dus begin te tellen is het 1.2.3 go! En begint hij te rennen haha werkt goed als ik wil dat hij even naar me toe komt maar doet alsof hij oost Indisch doof is En zn kamer... Vind ik een moeilijke balans... Hoe doe je dat? Want ik wil ook dat zn kamer iets positiefs blijft en niet een strafplek
Niet schuldig voelen meis, je bent ook maar een mens. Ik voel mij niet zo schuldig. Ik geef dochter wel eens een tik op haar vingertjes als ik al 100 keer gewaarschuwd heb en ze aan iets gevaarlijks zit.
Zou het misschien kunnen helpen als ik duidelijk laat zien dat ik er verdrietig van word? Daar is hij meestal namelijk wel heel gevoelig voor wn komt dan meestal gelijk heel bezorgd vragen mama wat is er?!
Zou het misschien kunnen helpen als ik duidelijk laat zien dat ik er verdrietig van word? Daar is hij meestal namelijk wel heel gevoelig voor wn komt dan meestal gelijk heel bezorgd vragen mama wat is er?! Of zou dt misschien te 'erg' zijn voor hem... Dat hij zich er echt heel rot door gaat voelen?