Graag gedaan natuurlijk. Ik twijfel niet aan de goede bedoelingen van je ouders, ze zijn ontzettend bezorgd dus lief bedoeld dat ze willen meedenken Bespreek al je vragen tijdens de belafspraak met je gyn inderdaad, en qua je twijfels om een ronde af te wachten of niet: begin met vrijen zodra jij (en je partner) er weer aan toe bent, forceren omdat je geen ronde onbenut wilt laten is ook niet fijn denk ik. En als je baad hebt bij temperaturen; gewoon mee doorgaan toch? Goed inzicht hebben in je cyclus is nooit verkeerd. Mocht je dan een eisprong bespeuren, kun je alsnog kijken of jij en je partner het willen proberen of toch liever nog niet. Voor nu, rust uit, geef je lichaam en geest tijd en ruimte om te herstellen, verwen jezelf met warme kruiken, veel slaap en bijv een lekker voetbad, film, boek of wat je ook maar fijn vindt
Ik was 6 weken en 3 dagen zwanger toen ik die ochtend opstond met flinke buikpijn aan de rechterkant.. Ik heb 10 minuten op gezeten en toen ben ik maar weer op bed gaan liggen want het deed gewoon te pijn om te zitten. Na een paar minuten op bed bedacht ik me dat het mijn darmen wel eens konden zijn, dus ik ben al strompelend naar de wc gegaan.. Flink wat druk gezet en dat had ik beter niet kunnen doen. Het deed zo ontzettend veel pijn dat ik op handen en knieën de trap op ben geklommen. Omdat ik zwanger was geworden via ICSI stond ik nog onder controle van de gyn. Die heb ik opgebeld met mijn klachten (het was rond 11:00) en ik kon rond half 4 in de middag langskomen. Ben toen maar onder de douche gaan zitten en na een paar minuten met de warme straal op mijn buik was de pijn helemaal verdwenen! Eenmaal aan het afdrogen kwam de pijn in alle hevigheid terug. Mijn man heeft me op bed geholpen omdat ik zelf niets meer kon. Met een warme kruik heb ik zo gelegen tot het tijd was om naar het ziekenhuis te gaan. Ik kan me hier zelf niets meer van herinneren, ik was niet meer echt bij kennis. De weg naar het IVF centrum kan ik me ook niet meer herinneren. Ik kwam weer een beetje bij toen ik op het bedje lag voor de (inwendige) echo. Dit deed zo ontzettend veel pijn! En het verdriet toen ze vertelde dat ze iets in mijn rechter eileider zag zitten. Een mooi kindje mét kloppend hartje. Ik herinner me nog dat ze vertelde dat ik direct naar de spoedeisende hulp moest (was bij het IVF centrum van de VU, spoedeisende hulp is niet in hetzelfde gebouw) en dat mijn man de auto zou gaan halen. Daarna was ik weer weggevallen en ik kwam weer een beetje bij op de SEH toen ze weer opnieuw een echo moesten maken. Deze echo was dusdanig verontrustend dat mijn man snel afscheid moest nemen en ik direct naar de OK werd gebracht. Eenmaal wakker geworden vertelden ze dat mijn eileider was geknapt en ik 1,3 liter bloed in mijn buikholte had zitten. Ze hebben alles verwijdert. 6 weken later na controle gehad en toen pas werd voor mij echt duidelijk hoe heftig het allemaal is geweest.. De gyn vertelde dat als ik iets later was geweest, ik er niet meer was geweest. Mijn gevoelens over het hele gebeuren waren heel heftig. De kans op een zwangerschap was voor ons al zo klein en nu ging het ook nog fout. Wie kon mij garanderen dat ik ooit nog een kindje zou krijgen? En als ze zover zijn met alle technieken tegenwoordig, waarom konden ze mijn kindje die notabene een mooi kloppend hartje had, niet uit mijn eileider halen en terugplaatsen in mijn baarmoeder? Dat konden ze toch ook toen hij/zij nog een cryo was? Door er veel over te praten heb ik het uiteindelijk allemaal een plaatsje kunnen geven. En ondanks de verdere vruchtbaarheidsproblemen bij zowel mij als mijn man ben ik gezegend dat ik nu de trotse mama ben van 2 gezonde kindjes. Heel veel sterkte met dit alles. Het is niet makkelijk. De wereld draait door terwijl jij misschien nog (een poos) vast zit in je verdriet. Praat hierover, dat heeft mij in elk geval veel geholpen.
Hey liminous, bedankt voor het reageren. Ik vind je verhaal echt heel heftig, ben wel blij dat je direct geholpen bent! Ik heb zelf toch het idee dat ik ongesteld ben, heb krampen in mijn buik en onderrug. Maar geen idee of dit kan, en waar mijn cyclus nu is gebleven??? de vorige keren was ik rond de zestiende van de maand ongesteld, maar oktober heb ik natuurlijk overgeslagen soort van....vijf oktober negen dagen "miskraam" bloeding en vanaf de vijftiende negentien dagen lang een bloeding... Ik kan niks op google vinden over een cyclus na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, dus ik heb geen idee. Toen ik vrijdag de polikliniek belde maakte de doktersass. Alleen een pffffffft geluid waaruit ik concludeer dat het niet mogelijk?
Uiteraard is je lichaam van slag na de buitenbaarmoederlijke zwangerschap, maar ik zou gewoon bellen en eisen dat je mag langskomen bij de gynaecoloog als je er zo onzeker over voelt!
Juulles, net na de operatie kan je nog niet van een cyclus spreken, deze begint eigenlijk pas weer als alle HCG uit je lichaam is. Ik ben gewoon gaan tellen vanaf de dag van de operatie. Ik zat hoog in HCG (boven de 1500) dus had wel verwacht dat het ff zou duren. Achteraf viel het mee, 30 dagen na de operatie was ik weer ongesteld. Helaas lijkt mijn cyclus nu wel in de war, ben nu na 22 dagen ineens ongesteld geworden terwijl ik al 2 jaar een cyclus heb van 26/27 dagen.
Juulles, ik zou ook weer even bellen hoor en zorgen dat je gezien wordt! Natuurlijk kan je cyclus van slag zijn na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, maar het is toch fijn als er even naar gekeken wordt. Dokter Google weet helaas niet alles
Oke, ja ik durf het eigenlijk niet te zeggen. Hcg was 24 afgelopen maandag, dus dat moet nu toch wel weg zijn denk ik (de week ervoor was het 72) Ik zal blij zijn als ik eens een keer geen pijn en enge krMpjes heb
Heb je al een negatieve test gehad? Daar kun je ook aan zien of je hCG voldoende is gedaald. Hoop dat je cyclus snel op gang komt!
Ik heb eerlijjk gezegd geen test in huis toevallig zei mijn vriend van joh, doe dan een ovulatie test. Die waren namelijk ook positief bij ons toen ik zwanger was. En ja, die was positief...mAr dat zegt zo weinig natuurlijk!
Bedankt moonniej Ik kom net bij de HA vandaan, ben samen met mijn moeder geweest, omdat ik toch nog wat vragen had. Ik wilde vragen of ik echt echt moest wachten tot een volgende menstruatie. (De gyn had gezegd van wel, maar kon niet goed beargumenteren waarom). Maar goed, de huisarts vind dus dat ik best twee a drie maanden kan wachten, zodat ik psychisch kan genezen!!!! en mijn moeder was het er zo roerend mee eens.....volgens mij komt ze elke avond controleren nu:/ Ik heb gewoon geen zin om te wachten, snapt iemAnd dit? Ik heb niet het gevoel dat een gebrek aan baby mij helpt met het genezen van wat er js gebeurt, en nee een zwangerschap helpt dit ook niet genezen. Het genezen gebeurt vanzelf en met de tijd. Ik wil graag jullie ervaringen, zijn jullie ook gelijk begonnen ook al zeiden artsen van niet of?
Ik heb geen ervaring met wachten na een BBZ maar wel na een MA + curretage. Ik werd ook horendol van de tegenstrijdige verhalen. Gyn 1 zei 1 maand wachten, Gyn 2 zei neuh hoor, VK 1 zei 2-3 maanden en VK 2 niet.. kortom werd ook niet wijzer en wilde gelijk door. Nu ik bijna 3 maanden verder ben, denk ik dat de 'wachters' gelijk hadden. Ik had het mentaal helemaal niet aan gekund en mijn lichaam dus blijkbaar ook nog niet (heb uiteraard wel geprobeerd ). Hormonen en cyclus zijn goed van slag geweest en zat er aardig door heen. Jij wil niet wachten, dat snap ik echt volledig, ik had dat ook. Ik ben alleen nu wel blij dat ik even een break heb gehad. Dat zie je pas achteraf dus het is heel logisch wat je voelt. Aan de andere kant denk ik dat het pas lukt als je lichaam het weer aankan. Anders een compromis... minimaal 1 cyclus wachten? en kijk hoe je je dan voelt? veel sterkte!!
Dankjewel voor je verhaal! Ik denk dat mijn gevoelens zo versterkt zijn doordat ik al anderhalve maand niks mag en kan, er is eerst gezegd dat ik rond vijf oktober een miskraam had gehad en sinds vijf oktober vloeide ik ook. En nu, ja ik heb zoiets van ik heb al anderhalve maand verspilt en als het niet raak is dan was mijn lijf er idd niet aan toe. Ik sta echt nog in dubio, ik heb zoiets van tja, als ik 1 maand zwanger ben doet dat ook niet zoveel in je lijf dus wat is dan de consequentie ervan. Ik ben nu we, verminderd vruchtbaar, dus wil ook geen kans meer missen! Daarnaast heb ik ook een hekel aan condooms hehe, maar dat is een bijkomende zaak
Mijn gyn raadde ook aan om 1 maand te wachten. Het is een algemeen advies volgens mij, je moet lichamelijk gewoon even herstellen. De een doet dat sneller dan de ander. Voor de termijnbepaling is het natuurlijk ook wel weer handig. Ik heb zelf wel gewacht, vond het toch een eng idee en wilde de boel van binnen ook gewoon even de tijd gunnen om te genezen. Ze hebben daar toch zitten wroeten en snijden (of branden, weet ik het hoe ze het doen). Ik vond het wel moeilijk hoor, het voelde ook heel erg als een verspilde maand met mijn ene eileider waarmee ik gevoelsmatig toch gelijk veel minder kans heb. Psychisch herstellen wat je huisarts zegt daar kan ik helemaal niets mee. Als jij je er klaar voor voelt dan ben je er klaar voor. Een BBZ is gewoon ronduit kut en dat is het over 2 of 3 maanden nog steeds. Wat je huisarts en je moeder er van vinden zou ik mooi naast me neer leggen. Jouw lijf, jouw beslissing.
Hah loenie, je bent lekker daadkrachtig en daar hou ik wel van Ik heb gewoon bijdehand zat de gyn gebeld en om uitleg gevraagd, en hij heeft aangegeven dat een maand echt nodig is omdat een zwangerschap, hoe pril ook toch schadelijk kan zijn voor de genezende wond van binnen en ook dat er meer risico is op een miskraam. Goed, vind het nog steeds zonde van de tijd maar dit is wel een zodanig goede beargumentie dat het nou eenmaal zo is!
Het geestelijke genezen is voor iedereen anders, daar zou een huisarts niet uitspraak over moeten doen. Bij mij bleef het verdriet nog een hele tijd hangen, weet niet of het beter of slechter was geweest als we wel even hadden gewacht. Ook nu denk ik er nog aan en kan ik er verdrietig om zijn. Als de gyn zegt dat een zwangerschap vlak na de operatie schade aan kan richten, kan ik me daar wel iets bij indenken, al is de kans dat je direct weer zwanger raakt niet groot (volgens mijn gyn dan). Ik heb de eerste paar maanden duidelijk gevoeld dat de wond van binnen nog niet geheeld was terwijl mijn baarmoeder aan het groeien was, dat wel.
Mijn vriend en ik hadden er best wel moeite mee om te moeten wachten. Zeker omdat veel mensen het als een ongeduldige en kinderlijke beslissing zagen. Maar ik kan zelf gewoon niets met een verbod op zwanger worden als er geen goede beargumentatie is. Mijn vriend zei ook gelijk na het gesprek met de gyn, kijk hier kunnen we wat mee. We hebben beide respect voor mijn lichaam en genezing, maar ook het feit dat we meer risico hebben op een miskraam houd ons tegen. En er is al een dikke week voorbij, dus nog drie weken
Ik ben wel weer begonnen met temperaturen, ik hoop dat ik dan weer een beetje mijn cyclus kan ontdekken. De vorige keer was ik redelijk regelmatig (voor een pilstopper van 13 jaar) met 32 dagen, ong rond de zestiende vAn de maand. Dus wie weet word ik wel ongesteld over een dag of drie ofzo!